Wij wilden wel eens paardrijden in Andalusië. De ondergrond is rotsachtig en uitdagend, daar blootsvoets rijden is toch echt een hele stap verder dan in Nederland. Het leek ons leuk om dit zelf eens mee te maken en te kijken hoe de paarden het in dit gebied op blote voeten doen.
De in Andalusië wonende Nederlanders Richelle en Peter wilden graag nog wat meer leren over Natural Horsemanship en Natuurlijk Bekappen. Zij wonen midden in het prachtige en zonovergoten Andalusië (dat ligt in het zuiden van Spanje). Via ons forum vonden wij elkaar en een deal was snel gemaakt.
In Andalusië rijd je uiteraard net als de Andalusiërs op Andalusiërs; andere soorten paarden zie je er nauwelijks. De Andalusiërs van Peter en Richelle zijn mooie en leuke paarden die zich erg goed raad weten met de voor onze begrippen zware terreinomstandigheden in de bergen. Wij waren erg te spreken over het karakter van de paarden (ontzettend veel cooler -maar ook wel veel langzamer- dan onze hete Arabieren/dravers. En de hoeven? Dat zul je zo zelf zien.
Op de foto rechts hebben we juist een berg van ongeveer 950 meter beklommen waar we genieten van een geweldig uitzicht. Links zie je Peter op Arabella. Op de voorgrond zie je Ilona die hier rijdt op Luna. Merk op dat Luna wordt gereden op een touwhalster in plaats van op het bit waar ze voorheen mee werd gereden: Rijden op een touwhalster kon nu veilig omdat Ilona haar tevoren de one-rein-stop heeft geleerd.
Op de foto's hieronder zie je hoe Ilona aan Luna de one-rein-stop leert en middels grondwerk een voorbereiding legt voor het zijwaarts gaan:
Macho-cultuur
In Spanje (op de plek waar Peter woont in ieder geval) is paardrijden vooral een mannensport. Er heerst een macho-cultuur, veel paarden worden alleen maar gebruikt om naar feestjes te rijden en helaas begrijpen deze feestgangers vaak bitter weinig van paarden. Omdat de paarden nauwelijks bereden worden staan ze dan bol van de energie en de Spanjaard probeert de paarden tot medewerking te dwingen met veel mechanisch geweld. (Peter doet hier niet aan mee!)
Het paard waar Frans op rijdt is Sancha, dat is een paard dat die cultuur heeft meegemaakt, de littekens op onder andere haar neus zijn een herinnering aan een hardhandig verleden. Ze raakt snel in paniek als de ruiter te veel vraagt, is erg hard in de mond en reageert nauwelijks op beenhulpen. Door veel te oefenen met onder andere de wijken-voor-druk spelletjes werd ze langzaam weer wat gevoeliger en was ze aan het eind van de week prima te rijden op een touwhalster. Ook buiten natuurlijk!
Grondwerk is heel geschikt om je paard voor te bereiden op rijden; je kunt het paard in alle rust leren dat meegeven met (wijken voor) druk prettiger is dan er tegenin gaan. Wanneer dat concept eenmaal voor het paard duidelijk is zal het ook makkelijker wijken voor halster en beenhulpen. Voor Peter en Richelle was het verrassend te zien hoe snel de paarden in positieve zin reageerden op deze oefeningen, zeker bij de jonge onbedorven paarden als Capricho en Luna ging het erg snel en gemakkelijk. Bij Sancha kostte het meer tijd omdat zij vroeger verkeerde dingen heeft aangeleerd.
Behalve op Sancha heeft Frans ook op een paard gereden van buurvrouw Rosa. Dit was een paard dat niet te houden was en waarmee ze vaak in volle galop weer thuiskwam. Soms kwam alleen het paard thuis en moest er een zoekactie worden gestart om Rosa te kunnen vinden die er ergens onderweg vanaf was gestuiterd. Vol trots noemde ze haar, van zigeuners gekochte paard, haar mustang.
Dit was natuurlijk een uitdaging. Frans is erop gaan rijden en deed direct al de conclusie dat het paard helemaal niet reageerde op het bit. Het befaamde touwhalster werd daarom gebruikt en al snel had het paard door dat de veranderde rijtechniek minder gelegenheid gaf om er vandoor te gaan. Na een tijdje gaf het paard het op en kon tot grote verbazing van iedereen in een rustig drafje gereden worden.
Leuk was dat veel dorpelingen het paard herkenden en met grote ogen keken hoe dit kennelijk tamelijk beruchte paard nu eens niet in galop voorbijkwam en nota bene werd gereden met een minder stoer uitziend maar uiterst effectief 'hoofdstel'.
Helaas zagen we de volgende dag Rosa weer als vanouds op haar 'mustang' rijden, rukkend en trekkend aan het bit met scharen, haar paard springend en dansend. De volgende dag kwam voor de verandering niet het paard alleen thuis maar was het Rosa die zonder paard thuiskwam: Haar 'mustang' was ontsnapt en liep ergens in de bergen rond. Tja, sommige mensen zijn gewoon nog niet toe aan Natural Horsemanship...
Peter en Richelle hebben ook nog een drie-jarige hengst: Capricho. Het was voor ons leuk en leerzaam om met hem te spelen. Op de foto hieronder is Ilona de 'circling game' (zie Parelli Natural Horsemanship) met Capricho aan het spelen. Ondanks dat dit een heel andere manier van 'longeren' is begreep Capricho onmiddellijk de bedoeling. Ook nu weer bleek dat meedraaien met het paard geen toegevoegde waarde heeft en alleen maar storend werkt op de communicatie tussen mens en dier.
Op de foto rechts is Frans met Capricho aan het 'spelen'. Zoals het een echte hengst betaamt gaf hij zich niet zonder slag of stoot gewonnen maar wilde eerst wel eens weten wie het nu eigenlijk voor het zeggen had. Hij probeerde voortdurend de persoonlijke ruimte van Frans binnen te dringen en te happen naar alles wat binnen bereik kwam. Op de foto is er een discussie gaande over wie er een stapje achteruit moet doen: Capricho maakt zich groot maar Frans maakt zich ook groot.
Even later werd de strijd in het voordeel van Frans beslecht. Leuk dat vanaf dat moment Capricho zich heel anders begon te gedragen en zich gewillig alle kanten op liet sturen, mee kon lopen, stoppen en zelfs achteruit lopen aan een doorhangend halstertouwtje.
De Picadero (de 'bak') bestaat uit kleine steentjes. Het is een ondergrond waar menig Nederlands paard gevoelig over zou lopen maar de paarden van Peter en Richelle zijn er zo aan gewend dat het zelfs in de Picadero geen belemmering vormt en de hoeven uitermate goed traint voor het rijden in de bergen.
Conclusie
Kunnen de paarden hier goed uit de voeten op hun onbeslagen, natuurlijk bekapte hoeven? Dat is na het bekijken van de foto's en het lezen van de tekst een inkopper: Ja, dat gaat prima! De paarden lopen hartstikke goed, staan goed op hun hoeven en benen en hebben geen last van de veeleisende ondergrond. Peter rijdt wekelijks lange afstanden en dat gaat probleemloos, zo hebben wij zelf ook ervaren op zijn paarden. Het helpt dat hij de paarden thuis in de weide ook veel over stenige grond laat lopen, dat is gratis hoeventraining. De hoeven worden stevig en sterk en kunnen het rijden in deze omstandigheden goed aan. De kans op ongelukken is ook echt veel kleiner als een paard voelt waar hij op loopt omdat hij zich dan kan aanpassen aan de omstandigheden (in bijvoorbeeld de rivieren met hun grote gladde stenen). Natuurlijk bekapte blote hoeven kunnen ook behoorlijk goed zijdelings flexen (aan de achterzijde, bij de hoefballen) en dat zorgt voor veel minder belasting op de gewrichten.