De praktijkvoorbeelden hieronder zijn voorzien van een uitleg die betrekking
heeft op de specifieke situatie, maar de algemene theorie en technieken worden
hier niet volledig uitgelegd. Raadpleeg het multimedia-pakket Natuurlijk Bekappen
voor meer informatie.
8 januari 2002
Fleur, een 5-jarig paard, is ernstig hoefbevangen. Het hoefbeen heeft
losgelaten van de hoefwand en rust direct op de zool. In een van de zolen
drukt het hoefbeen zo hard dat hierdoor een gat in de zool ontstaat!
Fleur
Hoefbevangen
Zoolperforatie!
19 juni 2003
De acute hoefbevangenheid is al lang over. De eigenaresse van het paard
heeft inmiddels meerdere hoefsmeden naar de hoeven laten kijken maar is nog
steeds niet tevreden over de kwaliteit van de hoeven. Enthousiast geworden
over deze website besluit ze om mij haar paard te laten bekappen.
VOOR de bekapping
NA de bekapping
Hierboven twee foto's: De ene VOOR de bekapping, de andere NA de bekapping.
Hoe en waarom deze verandering tot stand is gekomen lees je hieronder.
Behalve het feit dat een bekapping hoog nodig was is er aan de foto's hierboven nog veel meer af te leiden.
Eerst het slechte nieuws:
Allereerst is het duidelijk dat de de verbinding tussen
hoefwand en hoefbeen, slecht is. De hoefwand loopt niet mooi strak naar beneden
maar loopt in een bocht: Het onderste gedeelte van de hoefwand zit min of
meer "los" en wijkt daardoor naar buiten uit. Het onderaanzicht laat ook
zien dat er veel ruimte is tussen de zool en de hoefwand: Waar de witte lijn
hoort te zitten is een gat ontstaan dat gevuld is met zand en vuil. Doordat
dit paard wordt gedwongen te lopen op de hoefwand wordt in de hand gewerkt
dat dit gat zich steeds weer opnieuw naar boven uitbreidt. De binding tussen
hoefbeen en hoefwand zal daardoor zwak blijven.
De zool is vrij plat in plaats van hol. Dit was te verwachten omdat
de witte lijn van slechte kwaliteit is. Het hoefbeen wordt niet voldoende
opgetild en er is niet voldoende ruimte voor de zool.
Het paard staat op "hoge hakken"; de hielen zijn veel te lang. De haarlijn
loopt veel te horizontaal. Hierdoor staat het hoefbeen niet parallel met
de grond maar met de punt naar beneden.
(Zie onze pagina over Hielhoogte voor meer informatie).
Omdat dit paard een jaar geleden
al bijna een zoolperforatie had door de hoefbevangenheid is dit een extra onwenselijke
stand. Het hoefmechanisme wordt hierdoor ook nog eens belemmerd; de resulterende
belemmerde doorbloeding werkt de vorming van een stevige witte lijn tegen.
In het midden van de hoefwand is een verticale scheur ontstaan. Een
hoefsmid heeft geprobeerd de scheur te stoppen door een horizontale gleuf
te vijlen maar dit heeft niet gewerkt; de scheur loopt inmiddels boven de
gleuf door naar boven. De scheur wordt bevorderd door de te lange hoefwand,
de te hoge hielen en een te droge ondergrond.
Het goede nieuws:
Dit paard heeft gelukkig nauwelijks op ijzers gestaan. De hoef heeft
een mooie conische vorm, bevorderlijk voor het hoefmechanisme en dus de doorbloeding,
mits de hoef goed bekapt wordt.
De straal is relatief breed, de hoef is niet door hoefijzers samengeknepen..
De zolen vertonen geen tekenen meer van zoollederhuidontsteking, het hoefbeen drukt dus niet meer op de zool.
De hoefwand is vrij hard, de structuur doet vrij stevig aan. De scheuren
en brokkels aan de zijkant van de hoef zijn ontstaan doordat de hoefwand
te lang is maar vormen geen bedreiging voor de hoef.
Al
met al biedt deze hoef veel perspectieven voor volledige genezing. De hoef
heeft geen structurele gebreken, de "fouten" in de hoef zijn slechts het
gevolg van een verkeerde (en veel te infrequente) bekapping.
Omdat dit paard al een geschiedenis van "hoefbevangenheid met dreiging
van zoolperforatie" achter de rug had, is het nu de eerste prioriteit om
de binding tussen hoefwand en hoefbeen zo sterk mogelijk te krijgen. Hiervoor
zijn verschillende technieken:
De hoefwand moet zo kort mogelijk worden gehouden. Het paard moet lopen
op de zool en straal, in deze situatie is het al helemaal uit den boze dat
het paard steunt op de hoefwand. De hoefwand zit immers voor een groot deel
los, steunen op de hoefwand zorgt ervoor dat de hoefwand nog verder naar
buiten uitwijkt en de witte lijn steeds opnieuw losscheurt.
De hielen moeten korter. Hierdoor wipt de voorkant van de hoef iets
op wat de druk op de witte lijn vermindert. Het hoefmechanisme en dus de
doorbloeding worden hierdoor verbeterd wat een gezondere witte lijn tot gevolg
heeft.
Op de foto hiernaast (links) zie je de hoef na het trimmen en raspen van
de onderkant. Ik heb net zo lang geraspt tot de hoefwand gelijk is
aan de zool. Goed te zien is dat de witte lijn, de rand tussen de zool en
hoefwand, erg breed en vuil is. Op deze hoogte zit de hoefwand los; vuil
heeft de ruimte waar eigenlijk de witte-lijn-verbinding hoort te zitten opgevuld.
In een situatie als deze is het het beste om de hoefwand fors terug te nemen.
De hoefwand mag niet belast worden, behalve dat dit verdere loslating in
de hand werkt is dit ook nogal pijnlijk voor het paard. Door de hoefwand
terug te nemen kan de nieuwe verbinding tussen hoefbeen en hoefwand doorgroeien vanaf de kroonrand en
wordt voorkomen dat het paard gevoelig gaat lopen.
Het makkelijkste kun je de hoefwand terugnemen door deze vertikaal af te
vijlen. In principe mag de hoefwand in dit geval tot aan de binnenkant van
de witte lijn (de rand van de zool) worden weggevijld. Maar omdat de eigenaresse
van dit paard van plan was om wekelijks de hoefwand opnieuw bij te werken
ben ik wat conservatief gebleven en heb ik slechts gezorgd voor een forse
mustang-roll.
Vanaf de onderkant ziet de hoef er nu ook beter uit! Op de foto is goed
te zien dat het losse en uitstekende deel van de hoefwand nu is verwijderd.
In plaats van af te wikkelen op de hoefwand wikkelt het paard nu af op de
zool. De hoefwand krijgt zo een betere kans om te hechten aan het hoefbeen.
De ruimte tussen de hoefwand en zool is op deze hoogte minder; een goed
teken! Helaas is hier echter geen sprake van een goede hechting; als je goed
kijkt zie je dat er tussen de gezond ogende witte lijn en zool een fijn lijntje
loopt. Dit lijntje is een scheur; de hoefwand zit hier nog steeds los.
Wat eenmaal los heeft gelaten groeit niet meer vast. Maar gelukkig groeit
de hoef voortdurend vanuit de kroonrand verder, zowel een nieuwe hoefwand
als nieuwe witte lijn is "op weg naar beneden", en als de nieuwe witte lijn
niet wordt overbelast zal deze uiteindelijk ongeschonden de onderkant van
de hoef bereiken, en is de hoef genezen!
Het duurt ongeveer anderhalf jaar voordat de hoef vanaf de kroonrand tot
aan de onderkant is gegroeid, maar in dit geval hoeven we vermoedelijk niet
zo lang te wachten; de hoefwand zit al minstens tot halverweg vast. Over
een half jaar weten we het zeker...
De voorhoeven na de bekapping
De andere voorhoef was in een betere staat. Het algehele beeld was echter
hetzelfde. De foto hierboven toont beide voorhoeven na de globale bekapping,
vlak voor de afwerking. De andere voorhoef (links op de foto) is door de
eigenaresse bekapt. Ze wil het bekappen nu verder zelf wekelijks bijhouden
dus dit was een prima oefening!
De foto rechts toont de rechter voorhoef vanaf de zijkant. De hielen zijn
fors ingekort, de mustang-roll en kwartierboogje zijn goed te zien. Het is uitermate belangrijk dat deze hoeven heel frequent worden bijgehouden, minimaal eens per week.
De achterhoeven (zie foto links hiernaast) zijn van prima kwaliteit! Op
de foto heeft de zool een lichtgekleurd randje; dat komt omdat ik daar wat
heb zitten krabben om te kijken hoe en waar de zool eindigt. Meer was er
op dat moment nog niet aan de hoef gedaan.
Het is goed te zien dat hier weinig ruimte is tussen de hoefwand en zool:
De witte lijn is hier zeer sterk en zorgt voor een goede hechting. Vergelijk
dit met de foto's van de voorhoeven!
De zool heeft ook een mooie concave (holle) vorm omdat het hoefbeen hoog in de hoef ligt.
Aan de achterhoeven hoefde dan ook nauwelijks meer te gebeuren dan het wegraspen van het uitstekende gedeelte van de hoefwand en het bijwerken van de steunsels.
