Hoi
Hoewel het niet echt parelli is wat ik nu volg aan cursus, heb ik de kop maar even zo genoemd. Vandaag weer les gehad en ik vind het zo leuk dat we meer over onszelf leren dan over de paarden.

Iwan is een prachtig lespaardje, heel "gehoorzaam". Als ik twijfel heb of ik de opgekregen oefening wel goed uitvoer, laat Iwan zien dat hij mij niet begrijpt. Als ik het goed doe (mijn lichaamstaal is duidelijk) dan "doet hij ineens wat ik wil". Geweldig. Zou iedereen moeten gaan doen denk ik dan (maar velen van jullie hebben het al gedaan natuurlijk).

Nu nog toepassen op Isabella. Die kent mij veel beter natuurlijk en ziet mijn twijfels nog veel meer dan Iwan ze ziet. En tja, die doet dus niets. Die gaat lekker mij dom aan staan te kijken en geniet van het feit dat ik boos en gefrustreerd raak. Wat moet die wel niet van die rare 2-bener van haar denken; wat doet het vrouwtje nu toch weer allemaal moeilijk?

Leuk om jezelf eens beter te leren kennen, aan de hand van een paard .

Groeten,
Ingrid

Böske schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 22:53:

Oa in het tijdschrift Landleven, maar dan alleen als het zaad behandeld is met een of andere stof (weet niet meer welke overigens; ben heel slecht in namen onthouden).

Groeten,
Ingrid

Nick Altena schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 2:48:




Groeten,
Ingrid

Idunn schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 8:10:

Ja heb ik ook ooit gedaan. Bladeren kneuzen en koken in appelazijn. Nou je valt zelf bijna van je graadje. Zo stinkt dat spul.
Niet op witte paarden toepassen overigens. Ze kleuren naar geel (toch die jodium??)

Groeten,
Ingrid

Arabesk schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 8:23:


Ach inmiddels begin zelfs IK het wat verwarrend te vinden. Waarom mag ik als "oude garde" wel een verhaal plaatsen en iemand die nieuw is dan weer niet. En dat je hier 100% natural moet zijn is in mijn ogen ook niet waar, anders was ik ook allang weggestuurd, enz.

Maar gisterenavond de hele avond volop weer eens mee zitten lezen, en wat Nick ook al een beetje aangaf, het was eigenlijk wat verspilde tijd. Ik heb het de laatste tijd razend druk eigenlijk, dus bijna geen tijd om te lezen en de boel bij te houden. Dat ik wil echter toch, maar hou me ook steeds meer in met dingen schrijven.

Ik zit zelf met een probleem met Isabella wat ik hier ook niet (meer??) kan bespreken. Dus ik zal wel naar een ander forum toemoeten en ga dat dan ook doen. Op mijn berichtje "NIET wijken voor druk" heeft hier niemand gereageerd en op een ander forum en heb ik al legio nuttige adviezen gehad. Ook over het aangespannen wil ik meer gaan lezen en vooral leren.

Dus dames en heren, ook ik ga even tijdelijk afscheid nemen van dit forum.

Betekent niet helemaal volledig, zal heus nog wel eens meelezen, maar even zit ik dus ergens anders te schrijven.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 9:20:

Nogmaals, ik ben niet echt weg, maar ga over op het lezen van de gesloten lijst ipv de open lijst, zodat ik alleen die onderwerpen eruit ga pikken die me interessant lijken, dus alleen kijkend naar de titel van het onderwerp.

Ik heb het gewoon te druk en kan niet alles bijhouden hier, en daarbij zit ik met vragen die ik hier niet meer kan aankaarten om met Isabella "te gaan werken", omdat dit echt erg onnatuurlijke dingen gaan zijn ben ik bang.
En ik zit op een forum voor de paarden vnl. voor die van mezelf, om er iets te leren en niet te leren hoe mensen elkaar afkraken, afkeuren of hoe je het ook beter moet omschrijven wat hier de laatste tijd gebeurd. En niet 1x, maar keer op keer. Daar word ik nl. een beetje moe van, ook omdat ik hier gewoon niet tegen kan. Hou niet van ruzie, van mensen op hun uiterlijk of gedrag afwijzen. Ik ga een lelijk paard toch ook niet schoppen om het uiterlijk of zo?. En ik ben van nature zelf wat onzeker, en hoop juist zekerder te worden, maar dat lukt op deze manier al helemaal niet hier want ik zit me nu juist af te vragen of ik het wel goed doe als ik wat ga schrijven. Hopelijk snappen jullie wat ik bedoel.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 12:30:

Heb het idee dat Frans op dit moment helemaal niet aan het meelezen is .

Groeten,
Ingrid

T de Bakker schreef op dinsdag, 5 oktober 2004, 22:40:

Dit is overigens ook een goed voorbeeld. Was een reactie een vraag/reactie van mijn kant. Ik zou nu wel willen reageren, maar deed dat niet omdat ik niet durfde. Moet ik dan maar prive gaan beantwoorden ... nee wilde ik ook niet omdat er ook andere mensen misschien op een antwoord wachten.

Een tijd geleden was nl. deze discussie hier op het forum over een paard wel of niet bezweet in het land te zetten. Deze site lezende zou het moeten kunnen zonder deken. Maar door mijn angst dat ze toch ziek wordt, wat al een keer eerder is gebeurd, maar dat werd toen hier door iemand als toeval afgedaan, doe ik haar dus wel een dekentje op totdat ze droog is. Ik vind nog altijd (zelfs na die hele discussie destijds): IK doe iets ONnatuurlijks met het paard dus moet ik het ook ONnatuurlijk oplossen.

Ik stap haar heus wel uit, ze komt op adem terug, maar zweet echt behoorlijk. We maken geen wilde rit, gebruiken onze lichtste wagen, mijn man loopt er vaak naast gedurende de rit (al was het maar om zelf warm te blijven), maar toch komt onze shet bezweet thuis en niet zo'n beetje ook.

Na al de discussies die nu tot op heden gepasseerd zijn zou ik nu dus moeten concluderen dat ik te eigenwijs ben om te leren? Dat jullie zinloos aandacht aan mijn onderwerp hebben besteed?
Dat ik nu weer een onderwerp aanhaal dat niet PN is en dus niet geplaatst mag worden; of had ik niet moeten reageren en dan de reactie krijgen, er reageert niemand.

Ik weet het dus echt niet meer en daarmee vond ik dit een goed voorbeeld om toch nog een keertje te reageren, zowel op de forum perikelen als op het zweten waar de vraag van Trudy van was.

Groeten,
Ingrid

Ik kwam op een ander forum dit verhaal tegen. Wil het hier even plaatsen zodat er ook hier eens over nagedacht kan worden:

"Een extreem voorbeeld zag ik dit weekend in Stuttgart bij Pat PArelli: Een internationaal top-sringruiter uit Italië (Luca) vertelde dat hij als kind was gaan paardrijden omdat hij een droom had, die iedereen heeft als hij /zij begint met paardrijden: Op een ongezadeld paard met uitgespreide armen de ondergaande zon tegemoet rijden.

Hij vertelde dat hij één van Italië's meest succevolle springruiters is, hij verdient bakken met geld met het op top-niveau uitbrengen van andermans top-paarden, clinics geven, internationale springruiters opleiden, enz. Kortom: Hij is zeer succesvol, mag je wel stellen.

Tot hij zich na 20 jaar realisseerde dat zijn droom nog steeds niet was uitgekomen: als hij zou proberen op één van zijn top-paarden zonder zadel en hoofdstel met gespreide armen de zonsondergang tegemoet zou rijden, hij waarschijnlijk zou verongelukken. Hij besloot zich te gaan weiden aan horse-mastership. Hij ging naar Pat PArelli en die zei ijskoud: Haal eerst maar je level 3 en dan praten we verder. Dat was een koude douche voor onze succesvolle springruiter. Maar de oplossing was erg simpel: Luca moest gewoon 20 jaar ervaring even vergeten en net zoals elke student helemaal opnieuw beginnen...
Hij heeft doorgezet en inderdaad in 2 jaar tijd zijn level 3 gehaald en bij Pat in de leer gegaan. Nu kan hij moeiteloos elk paard met plezier de hoogste sprongen laten maken, zelfs paarden die geheel als onhandelbaar waren afgeschreven.

Hij reist met Pat mee door Europa om te laten zien hoe het is om tot in perfectie te kunnen communiceren met paarden en springt parcoursen zonder hoofdstel, waarbij het paard niet alleen netjes rondspringt, maar bijv net zo relaxed (zonder hoofdstel!) even een piaffe tussen twee sprongen doet.

En het belangrijkste: Hij kan zijn jongensdroom moeiteloos uitlaten komen: Heerlijk op ongezadelde paarden in harmonie rondgalloperen! Hij heeft zich nu tot taak gesteld om de springwereld een betere plek voor paarden te maken en hoopt dat hij via zijn naam en faam, ook de elite naar hem zal luisteren"

Groeten,
Ingrid (het is dus niet mijn tekst, maar afkomstig van het Divozaforum, kopje NH en geschreven door M&B).

Marianne schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 13:39:

Dat ik onzeker word hier op het forum, mede door destijds die discussie over zweten en wat er uit voortkwam en nu weer over wat wel en niet op het forum kan. Tja aard van het beestje he (dan dit typend beestje bedoel ik ).


En ja dus dat ook.


Mijn idee, maar dat durf ik niet meer te schrijven, vanwege bovengenoemde.
En het probleem is, dat ik echt een probleem met Isabella begin te krijgen (ik met haar, niet omgekeerd !!).

Zal ik het dan toch maar plaatsen? Kan het proberen. Dus zie verder volgend berichtje. Hoop wel op reacties dan deze keer.

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Zoals ik eerder zei, ik kaart in tegenstelling tot eerdere berichten toch maar mijn probleem met Isabella hier aan.

De laatste tijd krijg ik niet meer van Isabella gedaan wat ik graag wil. Ben met de cursus Parelli bezig (soort van) en wil dat graag met haar oefenen thuis. Niet dus, ze "vertikt" het. Van de week wilde ik kost wat kost dat ze ging doen wat ik geleerd had en ze ging na verloop van tijd hevig in verzet. Zo erg zelfs dat ik de dag erna toen ze voor de wagen liep geen land met haar kon bezeilen. Zo "de kont tegen de krib".

Op een ander forum krijg ik vast te horen: "verkeerd afgericht; niet goed opgevoed, dominantieprobleem".

Allemaal juist waarschijnlijk, maar iets anders dan de meeste schrijvers bedoeld zullen hebben. Isabella hoefde niet afgericht te worden, opgevoed was ze al door haar moeder en dominantie vind ik ook geen fijn woord.

Maar vanaf het begin af aan heeft Isabella mij opgevoed. Ik was de leek, zij de expert op het gebied van paardentaal en ze heeft het keurig gedaan. Ik heb hier ook vaak geschreven dat ze een goede leermeester was. Het ging ook altijd goed tussen ons 2. Menigeen gaf wel eens aan jaloers te zijn op mijn relatie met mijn paardje. Toen ze ziek werd ben ik haar gaan ontzien, heb ik haar in de watten gelegd en die ommekeer heeft ze handig weten te gebruiken, door mij nog specifieker dingen aan te gaan geven; ik heb jeuk en wel daar, en ik wil gras, ik wil hooi, ik wil nu even niets, enz. Ik begreep haar volkomen. En ik deed wat "madame" graag wilde. Ohoh wat was ze mij perfect aan het africhten en ik had eigenlijk niets door .
Zelfs als ze haar hooi niet lekker vond, of de scheut appelazijn door haar voer net niet naar haar zin was, dan gaf ze mij dat aan: bah niet lekker ik wil nieuw. En ja hoor, ik ging nieuw halen voor haar. Tuurlijk wist ik dat wel, maar ach ze is zo lief he.
Wilde ik wat gaan doen met haar, dan alleen dat wat zij ook wilde en dan ging het goed. Ze wist dat ze mij zelfs kon aangeven welke route ze graag wilde lopen of welk tempo.

Het ging eigenlijk goed, totdat ik het anders wilde gaan doen. Haar hoeven leken me weer in orde, dus er was werk aan de winkel. Weer gaan trainen met longeren en ritten voor de wagen gaan opbouwen. Maar eh, dat lukt dus niet meer. Ze vertikt het gewoon om dingen te doen. Niet uit pure onwil, maar geen zin en ze hoefde dat toch nooit. Dus ze geeft mij even aan dat ze niet wil. Echter het vrouwtje reageert nu niet zoals zij van mij gewend is, ik word "boos" en ze moet toch. Dus komt ze in verzet nadat ze het zoveel keer op haar manier heeft aangegeven dat ze niet wil. Ik twijfelde in het begin weer; voelt ze zich wel goed, toch maar stoppen, maar dat moet eens afgelopen zijn nu.

Maar eh ... hoe?????

Tja het verhaal eindigt heel abrupt, maar ik weet dus echt niet hoe. Ik kan met die parelli cursus niet verder met haar. Ik krijg echt totaal verzet van haar zijde. Ze gaat nog net niet slaan, maar het scheelt niet veel. Ze is het totaal niet eens met wat ik nu ga willen van haar. Dominatieprobleem? Ik denk dat het veel meer is dan dat. Ik moet even door die eigen wil en die dwang om mij af te richten heen bij die pony, maar hoe???

Tips zijn welkom, ook stomme opmerkingen, want af en toe heb je zelfs daar een hoop aan . Maar wel graag reacties, want het is voor MIJ echt een probleem aan het worden. Ik wil niet alleen een knuffelpaardje op de wei dat leuk aan mij vraagt wanneer ze wat te eten wil hebben en hoe. Ik wil ook graag mijn droom; "met kar en picknickmand een dagje uit" gaan verwezenlijken.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 15:32:

Yep . Daarom hou ik ook van haar hihi.


Eh dat vergat ik nog toe te voegen. Mijn vraag zou inderdaad ook nog moeten zijn, wat veranderd er aan mijn relatie met de pony? Of beter als ik MIJN zin doordrijf, zal onze relatie dan nog wel blijven zoals hij nu is met haar (want ik ben wel tevreden tot op zeker hoogte; zie verderop).


Ja maar degene die mij les geeft, is ervan overtuigd dat het een dominantie probleem is en ik zet zo mijn vraagtekens bij of ik het wel tot het extreme moet doorvoeren dat wat ik nu leer met Iwan. Ergens rinkelt nl. dat beroemde belletje dat ik met Isabella zeker NIET met deze "ongein" moet doorgaan. Vandaar dus een moeilijk te omschrijven angst en vandaar dat ik eerst hier wat wil doorvragen voordat ik die mevrouw daadwerkelijk laat komen. Want zoals wij ooit besproken hebben Marianne, is dat rinkelende belletje belangrijk genoeg om niet te negeren.


Nee dat is dus juist het probleem aan het worden.


Tja, ze wil niet meer lopen voor me. Was ze een jaar of wat geleden niet te stoppen, dan wil ze nu niet meer vooruit. Ook het bos in, eerst kon ik haar niet houden en durfde ik alleen niet goed weg, en nu sjokt ze achter me aan alsof ze het totaal niet ziet zitten. Alsof ik iets enorm extreems van haar vraag.

Voor de wagen idemdito. Wat stappen vind ze prima, maar als ik om een drafje vraag, dan sukkelt ze aan en na ongeveer 100 meter houdt ze ermee op. Ze wil dan of stappen of totaal gewoon niet meer. Tja sorry, vele mensen nu oren en ogen even dicht ..... ik geef haar dan een ferme tik met de zweep, maar dat werkt niet (natuurlijk niet denken veel mensen nu), want dan gaat ze juist helemaal averechts doen. Oa schuren aan de burry en krabben aan haar voorbeen zijn 2 duidelijke uitingen van : ik vertik het wat je nu vraagt. Gewoon stap doet ze dan wel. En als het erg leuk wordt onderweg (zoals afgelopen zondag een drumband) dan gaan ineens die oortjes erop en gaat ze wel ineens zomaar spontaan draven.

Ze mankeert niets (want dat dacht ik eerst) want op de wei in vrijheid draaft ze enorm mooi. Maar het lijkt wel of ze niet meer voor mij wil werken. En nu met die parelli erbij is het er zeker zelfs niet beter op geworden.

Ik zit me ook suf te prakiseren wat het kan zijn overigens. Waarom vroeger die lol en nu niet meer. Ik zit zelf lekker in mijn vel, zit wat te vaak achter het forum dat misschien wel . Maar wat moet ik met die pony doen als ze toch niets wil doen? Ja eten, daar doe ik haar een plezier mee, en als ze dat 1x gemogen heeft buiten, dan is ze weer net zo gek als vroeger, maar dat is niet wat ik voor ogen had.

Ik wil gewoon een pony die gaat draven als ik het wil en ook doorblijft draven, maar dan ook wel eentje er zelf ook zin in heeft natuurlijk. Want anders zie ik dat dagje uit echt niet zitten met een pony die alleen wil stappen of zijwaarts. Schiet echt niet op. En om nu die hele drumband mee te nemen op sleeptouw ??!!

Groeten,
Ingrid

Esther schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 15:33:

Wat IK doe? Het verkeerde .
Ik raak gefrustreerd. Volgens mij vind Isabella dit het leukst aan die 2-beners.


Nee denk het niet. Ze kan heel wat druk verdragen. Ik denk dat het gewoon niet begrijpt op dat moment wat ik van haar wil.

Voorbeeldje waar het van de week echt heel erg mis ging. Ik had het circlen geleerd. Daar ik Isabella nooit aan het longeren heb gekregen (anderen wel overigens; geen enkel probleem ) dacht ik dat ik haar zo misschien wel om me heen kon laten lopen. Nou ik geef richting aan, focus en ja ze ging direct de goede kant uit, maar dan zo traag dat een slak nog sneller liep. Dus ik wilde tempo. En dus draaide ik met het touw achter haar kont zoals ik had geleerd. Tja en dan komt Isabella's eigenaardigheid; ze trekt haar lip wat zuur omhoog, met een oog op mij gericht van 'mens ik doe toch wat je wilt' en toen ik door bleef draaien (want ze ging niet harder), stopte ze en ging boos achterom kijken naar dat touw. Dan raak ik dus gefrustreerd, want ondanks de nodige humor die dit misschien uitstraalt, was dit toch niet de bedoeling. Meer druk dus ... op haar kont had ook geen effect. Dan een zakje eraan, dat rammelt lekker en geeft een andere druk dmv geluid (is ze gevoeliger voor). Eh helemaal fout gedacht dus. Ik draai het touw rond, zakje rammelt op den duur en ineens stopt ze en trekt haar achterwerk in om als ik nog 1 draai met het touw zou geven eens flink uit te halen. Eh ik even op mijn hoofd gekrabt. Doorgaan besloot ik. Potverdorie. En tja dat was dus een foute gedachte. Ze had gedreigd dat ze het NIET leuk vond, al meerdere malen aangegeven en tja toen ging ze dus in verzet. Steigeren, kont naar me toe en uithalen, maar toch niet zo om mij te raken, maar dat touw. Oren in de nek, blik op "val toch dood met die ongein". Ik ben na wat andere leukere oefeningen gestopt, want wist het ook even niet meer. Echter dag er na voor de kar, toen ik een drafje vroeg, deed ze hetzelfde. Zodra ik vroeg om meer tempo ging ze in verzet. Kont eronder en willen uithalen. Ik vroeg een stap en weer een draf, en dan ging ze weer stilstaan, oren dreigend in de nek, krabben aan het voorbeen en schuren aan de burry (die 2 laatste doet ze ook als ze niet de kant uitwil die wij willen). Maar nogmaals, geef ik een ander het touw, dan doet ze het dus wel helemaal volgens de parelli boekjes (heb ik ooit echt gezien en ze gaat dan als een speer; dus het ligt ergens echt aan mij, maar dan wel in haar ogen doe ik wat extreems fout of weet ik veel wat. Dat probeer ik dus nu te achterhalen).


Geen idee, heb ik nog nooit goed aan haar kunnen zien. Zelfs niet nu de 3-jarige hengst Mickey naast ons staat. Soms is Mickey wel veel geïnteresseerder in Isabella, maar omgekeerd heb ik het nog niet mogen ervaren.


Ja wie weet, maar ik ken dit alleen van af een papiertje en dan weet ik nog altijd niet wat het is. Ik ben geen theorie mens, moet eerst iets zien.

Overigens toen ik de eerste keer parelli zag dacht ik al bij mezelf, dat is totaal niets voor Isabella. Maar omdat het nu zo goed aansloeg bij Iwan en ik het ook leuk vond tegen alle verwachtingen in, wilde ik het ook bij Isabella gaan toepassen. Maar ja kom denk ik toch weer op mijn eerdere uitspraken terecht; het is niets voor haar .

Zijn er nog mensen die nog steeds meelezen?


Is ook heel goed mogelijk, maar waarom doet ze het bij een ander dan wel? Longeren ook zo hoor, pak haar over en ze vliegt voor je over de wei. Pak ik haar weer, dan is het weer slofslof en gaap en zo.

Overigens zo ook met het hooi hoor. Lust ze het niet dan vertikt ze het bij mij om het op te eten. Met haar neus voor de ruif gaan staan te zuchten, wat gaan staan te smekken zo van HONGER!!, maar geen sprietje ervan eten. En het vrouwtje maar aankijken en als ik haar aan kijk gaat ze weer zo zielig naar haar hooi staan te kijken. Afijn, dan krijgt ze wat anders. Zou mijn moeder die zelfde partij erin gooien dan eet ze het gewoon op. Met medicijnen ook altijd. Bij mij niet willen he; ik moet hele kunstgrepen uithalen en bij een ander vreet ze het zo op. Pfffffff.

Jaja jullie liggen vast in een deuk. Ik ook vaak hoor (gelukkig maar). En daarmee maak ik mezelf ook niet echt geloofwaardig. Heb al te horen gekregen dat ik vooral niet mag lachen als ze zoiets doet als ik met haar aan het werk ben. Ja daag, dat lukt me niet hoor als ze weer iets mafs verzint.

Groeten,
Ingrid

e m kraak schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 15:54:

Ho, even een time-out .

Het begint er even op te lijken dat ik mijn paardje niet meer leuk vind misschien maar dat is dus niet zo. Dat die cursus niet helemaal aanslaat bij Isabella had ik ook eigenlijk niet verwacht, sterker nog ik had wel zoiets "mafs" van haar verwacht. Met vrijheidsdressuur deed ze het ook altijd precies anders dan de mogelijke problemen die in het boekje stonden. Mijn "probleem" stond er nooit bij .

Maar ik heb denk ik nog niet de kern van mijn probleem hier echt goed neergezet. Het is dus ontstaan voor die cursus en ik had gehoopt het met die cursus op te lossen. Ik ben te lief geweest voor haar en heb haar te veel in de watten gelegd. En daar ondervindt ik nu de problemen van. En dat moet ik dus terugdraaien maar hoe.

Want voorheen wilde ze heel graag mee uit, stond vaak voor het hek al te roepen of aan te geven dat ze graag mee wilde. Nu niet meer. Ik moet haar gaan halen en als we gaan lopen sloft ze wat sloom achter me aan. Lange tijd dacht ik dat ze nog altijd last had van haar hoeven, maar ik begin me echt af te vragen of dat echt wel het probleem is. Ik zie niets meer aan die hoeven, ze zien er goed uit en ze voelen goed aan. Misschien ben ik te voorzichtig geworden, kijk ik onderweg nog teveel hoe ze loopt, ben ik te veel bezig met oh niet te veel gras onderweg want dan raakt ze misschien weer bevangen of "oeps loopt ze nu toch weer gevoelig op het grind". Het heeft er zeker mee te maken, ik let veel te veel op haar als we "uit" gaan. Dat is punt 1. Punt 2 is dat ik door het in de watten leggen zelf het huidige probleem heb gecreeerd. Normaal menpaard draaft aan als je dat vraagt en blijft draven totdat je stopt. Isabella niet, die draaft aan, als ze zin heeft gaat ze steeds harder, heeft ze geen zin, dan valt ze na 100 meter of minder al weer terug in stap. Eerst dachten we weer aan die hoeven dan dus afstappen, even hoefjes voelen, schoenen bekijken, kijken of tuig goed zit, even krabbel achter de oren; zo is goed meisje, en weer gaan lopen. Dat heeft ze goed onthouden. Geen zin is stoppen en ze krijgt vanzelf aandacht. Nou niet meer dus. Niet handig op een kruising!!

En dat is dus wel een probleem. Dat ze bij spelletjes en zo of met longeren of met die cursus niet wil, is nog tot daar aan toe, maar dat ze voor de wagen een gehele eigen interpretatie gaat geven aan het mennen dat begint me de keel uit te hangen. Vooral ook omdat ik nu menles heb en het zo heerlijk is die wind in je haren te voelen bij een lekkere draf. Wil van mijn eigenwijze beestje ook een goede menpony maken. Ze hoeft echt niet uren aan een stuk saai te draven en ze mag best een eigen wil hebben, maar wel tot op zekere hoogte.

En wat het wandelen betreft ... waarom ze geen zin meer heeft? Ook geen idee. Wat ik wel veranderd heb sinds oa dit forum, maar ook haar gevoelige hoeven, is het krachtvoer. Minder brokjes dan voorheen en nog vaker wat muesli ipv brok.

Groeten
Ingrid

e m kraak schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 16:26:

Oei, om eerlijk te zijn; zolang ik hier ongeveer op het forum ben?

Ik ben nl. vanaf dat moment in aanraking gekomen met NH-ers. Heb dingen geleerd en gelezen waarvan ik dacht; he dat wil ik ook. Heb daardoor dus oa parelli bekeken, wat aan ttouch gedaan met die pony, wat aan mezelf gaan twijfelen, instructie gehad en goed bedoelde adviezen opgevolgd.

Weet je waar het echt fout is gegaan met het buiten wandelen want ik weet bijna zeker dat dit een hoofdoorzaak is, maar draai dat maar eens terug (en ook sorry als degene meeleest waar ik nu over gaat schrijven, ik bedoel er helemaal niets kwaads mee). Het is fout gegaan toen iemand van het forum mij wilde komen helpen. Isabella stormde altijd als een blij kind haar weitje uit de weide wereld in. Echter ik kon haar nauwelijks houden en ging dus maar zelden echt een lekkere wandeling met haar maken. Zo enthousiast was ze dan, maar soms zo erg dat het gevaarlijk werd. Want ze kon goed steigeren toen nog en mijn arm een halve meter langer maken was geen enkele probleem .

Maar die vrouw leerde mij dus hoe ik Isabella kon tegenhouden. Met het touw. Niets zeggen, niets waarschuwen, maar een lang touw met een dikke knoop op het eind en dat met een fikse draai voor haar ronddraaien en haar desnoods ermee raken als ze er doorheen liep. Nou bij haar in 1x raak en Isabel schoot naar achteren. Probeerde haar niet meer in te halen. Ik vond het wat heftig zo baf op die neus en in het begin had Isabella ook goed door dat mijn zwiepend touwtje niet een serieuze dreiging was want ze liep er zo doorheen. Dus al oefenend samen met dat vrouwtje had ik ineens de "slag" te pakken en ook bij mij, baf op die neus. Daar schrok ze van. Buiten ook nog vaak gedaan, en ik was er ergens blij mee, want ze had erg veel respect voor dat touw gekregen en ze bleef achter me. Maar nu was mijn bedoeling dus dat ze wel enthousiast mee bleef lopen, maar gewoon niet meer zo zou trekken. Nou eh vanaf dat moment heeft ze gewoon helemaal geen zin meer.

Dus ik heb het weer geprobeerd met haar te laten draven en dan haar ook voorop te sturen, haar te laten eten, slalommen in het bos en zeker niet meer dat touw laten draaien. Ik weet ook niet of het de hoofdoorzaak is, maar het heeft er zeker mee te maken. En die vrouw parelliet dus ook overigens dus dit was een NH-vriendelijke oplossing.

Mede daarom rinkelt er dus die alarmbel dat ik enorm moet oppassen en dat ik dus volgens mij best de relatie kan verzieken met Isabella. Maar iets meer mag ze wel voor doe toch in het weekend bij een ritje (hahaha). Ik doe zoveel voor haar .

Groeten,
Ingrid