stumperd schreef op zondag 30 augustus 2009, 21:07:
> Anja Seijn schreef op zondag 30 augustus 2009, 10:05:
>
>> FaberSmid schreef op zondag 30 augustus 2009, 6:57:
> Goh Anja,....En jij komt pas kijken in het paardenwereldje.
>
> Kun je nagaan hoe snel het balletje al rolt.
>
of
Ja, 29 maart 2008 ... met dichtgeknepen billen mijn Jeen gaan halen. Vergeet het nooit meer, zo'n mooi groot zwart paard. Ik zag de stress in zijn ogen ... vergat direct mijn eigen stress, dat is later gekomen ... samen de vrachtwagen uit. Ik wist toen al dat hij vanaf 1 juli bij ons aan huis zou lopen, ik dacht dat het goed was om hem eerder te krijgen, zodat ik op een pensionstal een hele hoop zou kunnen leren ... Nou geleerd heb ik zeker, hoe het niet moet! Het is een leerproces met Jeen in de hoofdrol. Waarom een bit, doet dat geen zeer ... wat blijkt, mijn gevoel is juist, dat doet zeer. Waarom moet ik hem een tik met een zweep geven als ik zelf mijn benen niet goed kan gebruiken? Dus niets tikken, jammer dan als hij niet naar voren gaat
10 juli is Pepper gekomen, het vriendinnetje voor Jeen. De vorige eigenaresse heeft haar haar hele leven gehad en zocht een goed plekje voor haar (mijn dochter José heeft leren rijden bij deze vrouw). Tijdens de rit naar Kootwijkerbroek vertelde ze mij over Paard Natuurlijk, moest ik eens op gaan kijken ... heb ik gedaan en toen ging er een hele wereld voor mij open. Ik ben gaan lezen, gaan vragen, gaan denken. Sommige dingen durfde ik niet ... 24/7 buiten, alleen maar hooi en gras,
bitloos ... stapje voor stapje gedaan.
Vanaf het begin heb ik maar één doelstelling gehad: alles wat ik met Jeen doe moet iets toevoegen, niet iets afbreken. Van huis-uit heb ik geleerd verantwoordelijkheid te dragen voor een ieder die afhankelijk is. Dieren zijn afhankelijk van de goede zorg van de mens. Die mens heeft een verantwoordelijkheid dus hé? Bij die verantwoordelijkheid horen verplichtingen. Waaronder de verplichting datgene te doen voor het paard (in dit geval) waardoor hij zowel mentaal als fysiek gezond is én blijft. Ik heb moeten leren rijden, dat zal voor Jeen niet altijd een pretje zijn geweest
maar ik heb altijd één ding voor ogen gehouden, het moet voor alle partijen vooral leuk zijn. Zowel Jeen als ik moeten plezier hebben in wat we doen. Lukt het niet? Jammer dan, volgende keer beter, maar altijd plezier. Ik heb foto's van mezelf en ik zit werkelijk waar altijd met een grote kindergrijns op mijn gezicht. Kan uren in de wei zitten. Kan mijn paardenvolk ('t zijn er een beetje een boel geworden) uren aanhalen. Ik begroet ze iedere keer en elke keer en wordt ook iedere keer en elke keer terug begroet. Ik zie ze graag, zij zien mij graag. Er is rust en vrede in mijn wei. Er hangt een vriendelijke, prettige sfeer en je krijgt het gevoel als in dat geweldige nummer "time stood still" ...
Jezus, wat een melodramatisch verhaal hé? Maar bottum line is: ik snap niet waarom mensen niet willen kijken wat ze op stal hebben staan. Waarom er maar klakkeloos ijzers onder getimmerd moeten worden. Waarom je niet gewoon doet waar je verantwoordelijk voor bent: de juiste leefomstandigheden en de juiste behandeling voor een dier waarmee je een band kunt krijgen die onbeschrijfelijk is!
Warboel
