Hoi iedereen,

Ik had jullie nog zo gewaarschuwd naar de webcam te kijken...

Om ongeveer 00:20 is Harisha bevallen van een merrieveulen. Ik was er net op tijd bij. Harisha schrok zich zo wezenloos van de plons en het gespartel achter haar dat ze overeind vloog en de andere kant van de wei invluchtte, en het veulen lag daar hulpeloos, met de vliezen over de neusgaten enzo te spartelen. Harisha maakte geen aanstalten te gaan kijken dus heb ik het hoofdje bevrijd, daarna Harisha meegelokt naar het veulen. Vanaf dat moment hebben we ze alleen gelaten en ging alles geweldig goed, veulen stond al heel snel op, wist ook al heel snel waar er wat te halen viel, binnen een uur na de geboorte staan, draven, galoperen, en drinken... Fantastisch mooi om te zien en om mee te mogen maken.

Harisha was niet verstoord door onze aanwezigheid, we konden haar, nadat het veulen gedronken had, prima benaderen en ook het veulen kwam vanzelf kennismaken en had geen problemen met onze aanraking.

Over de naam moeten we nog eventjes nadenken. (suggesties welkom) Het is een bruin veulen (de precieze kleuren kunnen we beter beoordelen bij daglicht en als het veulen goed droog is).

We gaan nu slapen, maar de webcam blijft natuurlijk aan...

Groeten,
Frans

Hoi iedereen,

Na een fantastische dag gisteren waarin alles goed leek te gaan is daar vandaag drastisch verandering in gekomen.

Vanochtend merkten we dat Harisha steeds de kont naar Camee draaide en begon te trappen en te gillen als ze wilde gaan drinken. Uiteindelijk is het gelukt door Harisha even vast te houden (die hadden we om een andere reden net even aangehalsterd), eenmaal drinkend liet ze Camee gewoon toe. We dachten dat ze gewoon eventjes kuren had, en omdat we niet teveel willen interfereren hebben we ons er verder niet mee bemoeid. De rest van de middag hebben we af en toe een blik geworpen op de weide, Camee lag vredig in het gras en Harisha was aan het grazen. Na een aantal blikken begon het op te vallen dat Camee wel erg vaak net toevallig aan het slapen was... Na wat langer kijken zagen we Camee opstaan, naar Harisha gaan, gegil en getrap, en Camee ging weer ergens liggen, zonder wat te hebben gedronken.
Camee begon nu steeds meer ons te begroeten en achter ons aan te lopen, en bij ons te 'zoeken'. Geen goed teken. Verder aan slapen, geen onderzoeksdrift meer, niets.

Dierenarts gebeld, want omdat het gisteren wel goed ging zou het misschien kunnen dat Harisha een ontsteking aan de uiers of zo zou hebben, waardoor het drinken pijnlijk was en ze daarom het veulen niet meer wilde laten drinken.

In afwachting van de dierenarts Harisha gehalsterd, oa met de bedoeling om zelf voorzichtig te kijken of er bij de uiers wat aan de hand was. Die stonden zo ongeveer op springen (logisch, want er werd niet meer gedronken) maar verder geen afwijkingen zichtbaar. Camee werd nog steeds weggetrapt, het was nu zo erg geworden dat Camee niet meer in de buurt kon komen, dus Harisha stevig bij de neus gepakt a la praam, en toen kon Camee drinken. Geen afwijkingen zichtbaar, tijdens het drinken de neus van Haris losgelaten en was er op dat moment verder geen probleem. Lijkt me dat het prettig moet zijn voor Harisha dat de uiers worden geleegd.

Dierenarts komt, en hij vind het erg bedenkelijk dat Camee in het gras ligt en Harisha 20 meter verder staat te slapen. Wij eigenlijk ook wel. Camee wil gaan drinken, zelfde ritueel. Dierenarts heeft een praam, en daarmee lukt het uiteindelijk wel. Onderzoek levert geen lichamelijke problemen op, het is wel duidelijk dat Harisha hengstig is en dat speelt misschien ook wel mee.

Op een of andere manier begint Harisha Camee te verstoten. Waardoor is ons een raadsel.

De opties zijn beperkt: Of Camee zelf gaan voeren, of steeds "assisteren". Het laatste is voor de gezondheid van zowel Camee als Harisha het beste, en biedt volgens de dierenarts een grote kans op dat het probleem zich toch nog oplost.

Camee heeft na deze drie keer het ritueel al volledig door: Ze probeert nauwelijks nog zelf te drinken (en als ze het doet begint Harisha te dreigen) dus ze wacht tot ze ons ziet, begroet ons met hinniken, wacht tot we Harisha vasthebben en duikt er uitgehongerd onder.

Uiteraard zijn we niet bepaald enthousiast over deze ontwikkelingen. Wie kan hier wat zinnigs over zeggen:

1) Waarom is het gedrag van Harisha aan het veranderen en wat kunnen we er eventueel tegen doen?
2) Hoe kunnen we voorkomen dat we voortdurend moeten "helpen"?
3) Hoe vaak moet Camee bij Harisha drinken?

We hebben ons natuurlijk suf gepiekerd of we niet iets fout hebben gedaan. We hebben natuurlijk wel wat aandacht gegeven aan Camee, maar naar ons idee toch ook niet zoveel dat we storend zouden kunnen zijn geweest. Bovendien ging gisteren alles goed, en was het vandaag fout, terwijl we er vannacht en de hele ochtend niet bij in de buurt zijn geweest, en in de middag ook maar af en toe.
We hebben ze vannacht aan de andere kant van het draadje gezet, omdat we vonden dat Haris wel wat meer gras mocht hebben (maar de anderen hoeven niet zoveel). Toen we Harisha vanmiddag bij de anderen hebben gezet leek ze zich iets meer over Camee te ontfermen om haar te "beschermen" en leek ze iets gemakkelijker te worden, maar we hebben haar ook door de wei zien galoperen met de bedoeling om de kleine "af te schudden".

Enfin, het zal wel een onrustige nacht worden. Vooralsnog maar ieder uur eruit... Was het nou nog maar mooi weer, dat scheelde dan ook weer wat, maar nee, t kan niet slechter.

Ik hoop dat iemand hier wat raad op weet...

Groeten,
Frans

Esther schreef op maandag, 9 mei 2005, 22:12:


Gedomesticeerd betekent gewoon dat we een dier opsluiten en ons met de voortplanting ervan gaan bemoeien. Dat impliceert niet dat er eigenschappen verloren gaan. We kunnen, door ons gericht met de voortplanting te bemoeien, bepaalden eigenschappen proberen weg te fokken, maar dat is zo lastig dat we daar nauwelijks iets van terecht brengen. Wat zou het fijn zijn als we katten hadden die hun nagels niet meer scherpen aan je bankstel, honden die zich niet meer binnenshuis uitschudden of in een dooie vis gaan liggen rollen, niet meer blaffen als je even weg gaat, etc. Ondanks de vele jaren domesticatie zijn we er niet in geslaagd om ook maar iets van het natuurlijke gedrag weg te fokken.
Waar we wel goed in zijn is het verprutsen van de gezondheid van de dieren en het veranderen van de uiterlijke verschijning. We fokken met dieren die allerlei afwijkingen hebben en we produceren dieren met verkorte neuzen, veel te lange vachten, heupafwijkingen, etc. Als je dat bedoelde met domesticatie heb je gelijk, maar voor wat betreft het gedrag van dieren zijn we bijzonder slecht gebleken in het veranderen van het gedrag.

Het valt me op dat je steeds weer moeite hebt wanneer men paarden probeert te begrijpen door te kijken naar het natuurlijke gedrag van het dier (dat gedurende miljoenen jaren uitsluitend door de natuur is uitgeselecteerd). Ik vraag me af waarom het zo'n probleem is om dat te aanvaarden?

Groeten,
Frans

Hans van Keeken schreef op maandag, 9 mei 2005, 23:18:


Zal ik morgen doen.
Wat ik echter uit de literatuur heb gehaald is dat wanneer er een dergelijk geval is dat de merrie dan nog wel het veulen accepteert maar alleen niet meer wil laten drinken. In dit geval zijn er nog wat signalen die bedenkelijk zijn, zoals het niet meer kunnen schelen dat het veulen ver weg ligt enzo. Was dat in jouw geval ook zo?

Bedankt voor het meedenken.

Groeten,
Frans

Spirithorses schreef op maandag, 9 mei 2005, 23:45:


Placenta voor de zekerheid nagekeken, ziet er compleet uit. Aan de uier is ook niets te zien.


Is niet 100% zeker, maar haar gedrag lijkt er wel op. Ze heeft tot vlak voor de bevalling samen met alle paarden, dus ook Khani gestaan. Alleen de laatste week heb ik haar 's nachts samen met Jack apart gezet, vanwege het gras en om tijdens de bevalling alleen paarden er omheen te hebben die goed reageren op "nieuwe" paarden. De nacht voor de bevalling viel me op dat Harisha en Khani (aan de andere kant van het hek) heftig op elkaar reageerden. Khani met meer dan gemiddelde interesse, Harisha steeds aan zijn neus snuffelen en dan gillen.
Vandaag gezien dat Harisha plasjes deed en knipoogde naar Jack, toen hij wat dicht in de buurt kwam. Kan ook stress zijn heb ik gehoord, maar Jack neemt geen opdringerige houding aan, dus ben geneigd te geloven dat dit toch hengstigheidssignalen zijn.


Ik ga steeds meer geloven dat er met de uiers niets mis is. Dat Harisha het geen lor lijkt te interesseren dat Camee meters verderweg in het gras ligt lijkt me niet door een pijnlijke uier te komen. De hele moederband lijkt gewoon ineens wat losser te zijn geworden.


Uit niets blijkt dat het aanzuigen extra pijnlijk is. Waar Harisha nog het meest op reageert is op de stoten die Camee met haar neus geeft tegen de uier, meestal nadat ze al even volop aan het zuigen is geweest. Dat lijkt Harisha niet prettig te vinden, maar agressie toont ze dan niet. Het is echt de benadering van Camee wat de trigger lijkt te zijn. Ze gilt ook als ze "neust" met Camee, en dat heeft natuurlijk niets met de lactatie te maken.


Tja, dit is nou juist weer zoiets, volgens de ene theorie moet je het ene doen, volgens de andere het tegenovergestelde. Rust is goed, aan de andere kant is "bedreiging" door andere paarden juist een reden om Camee goed bij zich te houden, en dus goed voor de moederband. We hebben beide opties geprobeerd, en de "kudde-variant" lijkt inderdaad te zorgen voor meer moederdrang. Vanacht doen we het weer zonder de rest van de kudde, kijken hoe dat gaat.


Vooralsnog komt er geen fles aan te pas, dat is wat ons betreft een allerlaatste redmiddel. Minder gezond voor Camee, we blijven dan zitten met een volle-uier probleem bij Harisha, en als we nou straks Haris moeten leegmelken en Camee de kunstmelk moeten geven dan wordt het wel erg idioot allemaal. De allerlaatste optie dus, en de een-na-laatste is dwangvoeding bij Haris. Gelukkig zijn we nu al weer zover dat het zonder praam en zo kan, dus het enige vervelende is dat wij er nu bij nodig zijn. En dat laatste begint nu een trigger te worden: Voor Camee betekent onze aanwezigheid etenstijd (en daarbuiten probeert hij het bijna niet meer), en voor Haris betekent het dat ze wat krijgt en even stil moet blijven staan. Op een of andere manier moeten wij straks weer uit dat plaatje zien te verdwijnen.

Bedankt voor het meedenken,

Groeten,
Frans

Het lijkt weer beter te gaan.

Het is nu genoeg om met een klein handje haver in een grote emmer naar buiten te gaan, dan komen zowel de moeder als de kleine hinnikend aangaloperen. De moeder vanwege de haver, de kleine die inmiddels doorheeft dat die emmer "eten" betekent, maar dan onder de buik van Harisha die dan stil blijft staan. Dat handje is na twee happen op maar dat is genoeg, dan blijft Harisha geduldig stilstaan.

Ergens voel ik me vreselijk onbenullig als ik midden in de nacht een handje haver kom brengen en twee paarden blij op me af komen galoperen, ergens het gevoel dat ik op een of andere manier ergens vreselijk in de maling wordt genomen. Dit moet toch vanzelf kunnen gaan?

De moederband is weer beter, Harisha en Camee waren iedere keer vlak bij elkaar als ik ging kijken. Vanochtend zelfs gevoerd terwijl Harisha op twee meter van het draadje stond waar de anderen stonden te grazen, zonder dat ze agressief deed, dus wat het ook was, "het" lijkt tot rust te zijn gekomen. Nou hopen dat dit doorzet en dat ze vandaag ontdekken dat ze ook zonder ons kunnen zogen. Ik wil liever niet weer zo'n nacht.

Op het moment schijnt hier gelukkig weer de zon. Camee heeft het vannacht koud gehad, voortdurend rillen, en als ze dan bijna was opgedroogd kwam er weer een nieuwe ijskoude plensbui overheen. We hebben serieus overwogen om moeder en kind ergens binnen te zetten, maar aangezien Harisha dat niet gewend is en bovendien Camee dan geen uitwijkmogelijkheden meer heeft vonden we dit toch te riskant. We hopen dat Camee, nu ze onder ons toeziend oog weer voldoende kan drinken, genoeg aansterkt om dit goed aan te kunnen, én dat het eindelijk eens ophoudt met dit geplens.

Enfin, met die uiers enzo lijkt het allemaal wel goed te zitten, t zat meer tussen de oren. De verklaring die me nu nog het meest logisch lijkt is dat de bindig toch niet optimaal was (Harisha heeft Camee bij de geboorte om een of andere reden niet drooggelikt, ze was eerst doodsbang voor Camee) en dat Harisha wat last heeft (gehad?) van haar hormonen en haar onervarenheid met veulentjes. Tja, ik heb gehoord dat in de natuur het eerste jong het meestal niet redt... laten we hier dus toch maar wat afwijken van de natuur.

Groeten,
Frans

Esther schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 8:02:


Ja, maar dat zegt toch niets over het instinct?


Uit alles blijkt dat het nauwelijks invloed heeft op gedrag. Waarom klimmen onze katten in de gordijnen als er bij het plafond een langpootmug rondfladdert? Ze krijgen potverdorie toch blikvoer? Begrijpen die dieren dan zelf niet dat ze gedomesticeerd zijn en hun gedrag aan moeten passen?


Wat is slimheid? Sommige dingen kunnen een paard goed, andere dingen kunnen ze ronduit slecht. In de meeste experimenten scoren ratten e.d. hoger dan paarden. (ok, daar kunnen we weer een nieuwe discussie over beginnen, hoe slim zijn paarden?)


Omdat we ze dat hebben geleerd. Maar dat hebben we al een aantal keer proberen uit te leggen. Laat een veulen buiten geboren worden, zonder contact met boerderijdieren en mensen in de eerste weken, en je hebt gewoon een wild dier dat op de vlucht slaat voor alle dieren die op roofdieren lijken (inclusief mensen). Dat we onze dieren leren mensen te accepteren is conditionering, en heeft totaal niets met domesticatie te maken. Als ik een wilde ree uit het bos hier zou opsluiten en jongen zou laten krijgen, dan zijn die jongen "tam" en zullen zich anders gedragen dan de jongen die in het bos worden geboren. Is dat domesticatie of is dat gewoon aangeleerd gedrag/impenting?

De reden dat ik zo'n moeite heb met deze verwerping van het natuurlijke gedrag is dat we juist zo'n moeite doen om mensen te proberen duidelijk te maken dat je naar de natuurlijke leefomstandigheden moet kijken om te begrijpen wat een paard is. Domesticatie is steeds het excuus om een paard maar in een box op te sluiten, biks te voeren, te beslaan, etc. en ik zie het als mijn taak om duidelijk te maken dat domesticatie een non-argument is.

Hoe kan ik een kat begrijpen, waarom hij zijn nagels aan het bankstel scherpt, de gordijnen in klimt om een mug te vangen, etc. als ik niet wil accepteren dat een kat een roofdier is, en dat blijft, ondanks het feit dat ie blikvoer krijgt? Hoe kun je een paard begrijpen, waarom ie freakt van een wapperende vlag, als je niet wilt accepteren dat het een prooidier is?

De invloed van de mens wordt totaal overschat. De natuur heeft er miljoenen jaren over gedaan om het paard zo te maken zoals ie nu is, dacht je nou echt dat een paar honderd jaar "domesticatie" dat ongedaan kan maken?

Groeten,
Frans

ElkeW schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 9:20:


Best wel. Ik merk dat ik nu ook verkouden ga worden (de hele winter geen last van gehad), maar om, met weinig nachtrust, steeds vanuit je warme bedje in de winderige kou te moeten staan met een plensbui op je kop is niet echt bevorderlijk voor je gezondheid. We hopen dat we het voor de komende nacht hebben opgelost.

Er zit vooruitgang in, de haver is nu ook niet meer nodig. Harisha en Camee blijven nu goed bij elkaar en ook maakt Harisha meer moedergeluidjes. We hebben zonet even geprobeerd om te kijken of het al zonder ons kon: Wei ingelopen en in handen geklapt zodat Camee wakker werd, "huhuhu, zijn jullie er, dan kan ik nu gaan eten", maar we bleven op een afstand staan. Camee duidelijk in tweestrijd, naar de mensen of naar Harisha (die inmiddels aan het wandelen was). Ze koos voor Harisha, begon er wat om heen te draaien, en aan de achterkant stak Harisha toch weer een beentje uit naar het veulen. Even voor Harisha gaan staan, Camee duikt eronder en dan is alles goed.

EEN SECONDE zijn wij nodig. En daar moeten we voortdurend ons bed voor uit.
Om gek van te worden.


Daar lijkt het het meeste op, en het goede nieuws is dat het aan het verdwijnen lijkt te zijn. Ze reageert ook niet meer agressief op de andere paarden.


We blijven gewoon doorgaan en hopen dat het zo snel mogelijk goed komt.


Op dit moment lijkt dat niet nodig te zijn.

Bedankt iedereen tot zover voor het meedenken! (Ook de berichtjes waar ik niet individueel op reageer).

Groeten,
Frans

Huertecilla schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 9:52:


Ja, ik begrijp al een tijdje wat je bedoelt. Naar mijn mening is dat echter iets dat je zelf onder controle hebt. Dit anticiperen kan heel ver gaan: zo is het mij bijvoorbeeld overkomen dat "het paard op de cirkel zetten" al gebeurde voor ik daarvoor het commando kon geven, domweg omdat ik dan het touw overpak in mijn andere hand, dat soort dingen. Of sideways, door het hek als ondersteuning te gebruiken werd het hek een signaal voor sideways.
De oplossing is simpel: Hou alles wat geen cue moet worden variabel. Net zoals met rijden. Spring drie keer rechtsachter in de bak aan in galop, de vierde keer doet het paard het vanzelf. Wil je dat niet? Geef dan het commando voor galop iedere keer op een andere plaats.
Belangrijk is focus. En dat is NIET dat je paard loopt waar jij naar kijkt, maar alleen waar jij naar kijkt met de intentie om erheen te willen. Ik kijk ook echt wel om me heen tijdens het rijden, en dat wordt geen slingergang. Mijn paarden reageren bijzonder gevoelig op beenhulpen, maar ik kan tijdens het rijden een daas platwrijven met mijn been zonder dat het paard erop reageert.
Naar mijn mening, dit eventjes gevolgd te hebben, denk je veel te mechanisch. Je zoekt de oplossing in andere optomingen, je wil "fijnere hulpen" kunnen geven met sporen e.d., terwijl je gewoon nog niet optimaal hebt ervaren wat je met focus kunt bereiken.
Ik ken je, je bent onderzoekend en ongeduldig, en wil van iedere methode wat leren en alle stromingen op hun merites onderzoeken. Daar zit alleen wel het gevaar in dingen over te slaan.
Je hebt je met Parelli level-1 beziggehouden, maar dat is slechts beginnerscommunicatie. Je wilt verfijning? Vergeet al die dingen als sporen en allerhande optomingen maar ga eens verder met level-2, en ontdek hoe je die verfijning kan krijgen door meer gebruik te maken van focus, zónder dat je paard op hinderlijke wijze gaan anticiperen, en zonder daarvoor mechanische hulpmiddelen nodig te hebben. Het zit hem niet in de tools maar in degene die ze gebruikt. Zolang ik mensen zie die op een paard zonder optoming een piaffe e.d. kunnen rijden besef ik dat ik nog lang niet toe ben aan de "verfijning" die tools kunnen bieden. En dat is precies wat een aantal mensen op dit forum je proberen duidelijk te maken.

Groeten,
Frans

anna schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 9:56:


Harisha is bijzonder goed door haar moeder verzorgd en natuurlijk gespeend, dus daar kan het allemaal niet aan liggen.

Bedankt voor het meedenken.

Groeten,
Frans

Esther schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 10:36:


Ik heb ook niet de illusie dat onze paarden ons zien als een paard. Ze hebben echter wel geleerd, om in tegenstelling tot wat hun instinct ze aangeeft, niet weg te rennen als we eraan komen, maar ons te accepteren als iemand die op DAT moment de leiding heeft. Die de macht heeft het draadje te verzetten zonder een schok te krijgen, die alle enge dingen de baas kan (want er is nog niemand opgegeten als wij voorop lopen), etc.


Precies. En we hebben het bijzonder beneficial gemaakt voor onze paarden om "naar ons te luisteren". In die zin zijn wij leider.

Hoe het paard ons wel ziet daar kunnen we slechts naar gissen. Wat we wel hebben geobserveerd is dat paarden andere dieren onderverdelen in "soorten". Zo kan de voederemmer fanatiek verdedigd worden tegen andere dieren die willen mee-eten, maar kippen zijn bijvoorbeeld "geen indringer", ook al eten ze de helft van het voer op. Door ons gedrag kunnen we wel een verandering teweeg brengen bij het hokje waar het paard ons indeelt.

Groeten,
Frans

petra1984 schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 19:20:


Zoals altijd moet je je afvragen waarom een paard wat doet. Nou heb ik toevallig ook een draver, en die is supergevoelig voor stroom. En nou wordt het een wat technisch verhaal: voor stroom zijn altijd een heen- en een terugvoer nodig (zie het snoer van een schemerlamp). Bij schrikdraad is de toevoer het schrikdraad, de terugvoer is de aarde. Alle stroom die door het schrikdraad loopt moet weer terug naar het schrikdraadapparaat, die is uitgerust met een aardpen.
Stel nu dat het schrikdraad ergens tegen wat struikjes aanhangt. De stroom gaat dan via de struikjes naar de grond, en gaat via de grond weer terug naar de aardpen. Als je paard die denkbeeldige lijn, van "lek" naar die aardpen kruist, dan gaat een deel van de stroom niet via de grond maar via zijn benen, en sommige paarden worden daar panisch van. Toevallig zit bij mij de aardpen ergens in de buurt van een doorgangshekje, en alle paarden gaan daar prima doorheen, behalve mijn draver. Die neemt een mega-sprong en sjeest er doorheen, tenzij ik het hele schrikdraadapparaat eerst uit zet (en dan nog is ie skeptisch).

Kijk dus even na of het bovenstaande op jouw situatie van toepassing kan zijn. Wellicht kan een verbetering/herstel van de installatie het probleem oplossen.

Groeten,
Frans

Peter Donck schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 20:43:


Ik ben het met Peter eens. In een privebericht aan Egon heb ik in een eerder stadium al mijn bedenkingen geuit over die katrol-constructie en de resulterende "knijpeffecten".
Evenals Peter wijs ik de LibraRB niet af (anders had ik er ook geen link naar staan op de bitloos pagina) maar gaat het mij slechts om een natuurkundige analyse van het geheel.
De kracht die je uitoefent wordt door die constructie verdubbeld, en dit blijft een feit of je er nou grammen of tonnen druk op zet. Tegelijkertijd betekent het dat je de teugel twee maal zo ver moet "inhalen" om een bepaalde druk op te bouwen. De netto touwbeweging wordt gehalveerd, de druk wordt verdubbeld. Je kan dat zien als een voordeel of als een nadeel. Onrustige bewegingen van de hand worden gehalveerd, de kracht die je kan uitoefenen wordt verdubbeld.

Nou was dit echter niet waar het mij om ging. Wat ik zelf zie als een minder sterk punt aan het ontwerp is dat de suggestie wordt gewekt dat het ringetje inert is, een vaststaand iets is, en dat de teugel door het ringetje gaat en de druk van de teugel wordt overgebracht op het kruisstuk onder de kin. Maar dat is natuurkundig gezien niet correct. De kracht wordt verdeeld op het kruisstuk EN op het neusstuk, allebei precies de helft. Als je aan de teugel trekt leveren beiden de helft in en knijpt de constructie als het ware samen. Volgens Egon is het de bedoeling dat het aansnoert zodat het altijd de neus omsluit.

Waar het netto allemaal om gaat is gewoon of het werkt, en dat mensen er mee kunnen rijden zonder een stuk ijzer in de mond van het paard te stoppen. Altijd beter dan een bit.

Zelf ben ik vooralsnog fervent voorstander van een eenvoudig touwhalster. Vanwege de eenvoud, en vanwege het feit dat het werkt, zonder metalen delen, katrollen, etc. EN omdat ik het steeds minder belangrijk vind WAT er precies aan het paardenhoofd hangt, want het gaat uiteindelijk om communicatie. De discussie of een LibraRB beter of slechter is dan een touwhalster vind ik hetzelfde als de discussie of Nederlands of Engels beter is. Het hangt er maar net van af met welke taal je je paard grootbrengt.

En nogmaals: ik juich het initiatief van Egon van harte toe en vind dat hij een mooi stukje werk heeft geleverd!

Groeten,
Frans

Huertecilla schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 17:38:


Dat is precies wat ik al zei.


Ik bedoel, je analyseert die optomingen en gaat daar erg serieus mee om, terwijl ik de optoming van ondergeschikt belang vind, plus de daarbij behorende predicaten als "meer gevoel", "verfijndere hulpen", "duidelijker", etc. Of iets duidelijk is voor het paard hangt af van wat je hem hebt geleerd. Voor mij is bijvoorbeeld Spaans een érg onduidelijke taal heb ik gemerkt.


Eh, maak je al vliegende galopwissels enzo? Impulsion programs helemaal onder controle? Tell me more! Als je echt level-2 hebt voltooid dan ga je toch wel anders denken over sommige dingen hoor.


Ok, je gaat soms wel wat snel, want de discussie waarin je overwoog om sporen te gaan gebruiken omdat je daarmee verfijndere hulpen zou kunnen geven is nog niet zo lang geleden. Het lokte wat discussies uit, en nu je overtuigd bent dat sporen niet nodig zijn zou het wel zo leuk zijn om wat mensen gelijk te geven en of te vertellen hoe je van gedachten bent veranderd.


Misschien is die visie ook wel aan verandering onderhevig? Het is leuk dat je alles uitprobeert maar er zijn hier wat mensen die dit traject al hebben afgelegd. Als je ons af en toe vertelt wat je op je ontdekkingsreis meemaakt en hoe sommige inzichten kunnen veranderen dan wordt het een veel boeiender verhaal. Ik heb ook nog ergens sporen liggen hoor! De hint om je meer te verdiepen in de taal en de tools te laten voor wat ze zijn komt niet helemaal uit de lucht gegrepen.

Groeten,
Frans

Peter Donck schreef op dinsdag, 10 mei 2005, 22:05:


Je hebt gelijk, want ik ging even uit van een los katrol systeem maar de kracht waarmee aan de constructie wordt getrokken komt nog bovenop de katrolwerking. 3 op 1 dus, waarbij het grootste deel van de kracht niet bij het onder de kin lopende kruisstuk terecht komt. Ik herinner me dat ik dat destijds ook al zo'n eigenaardig plaatje vond bij het halster van Cook.


De oplossing is simpel (zoals ik Egon ook al eerder suggereerde): leg een knoop in de teugel waar hij door het ringetje gaat, zodat hij vast zit aan het ringetje. Dán doet het hele katrol-effect niet meer mee, en heb je gewoon een zuivere één-op-één werking.

Wil iemand die het halster heeft gemaakt dat eens proberen en vertellen hoe het dan aanvoelt, en hoe het paard erop reageert? Je hebt dan eigenlijk een gewoon touwhalster, behalve dan dat je de teugels aan de zijkant heb geknoopt in plaats van onderaan (wat nauwelijks iets uitmaakt).

Groeten,
Frans