Doen, doen, doen Els! Zoveel je kan en met beetjes opbouwen.
Vijf jaar geleden ben ik terug beginnen paardrijden. Als kind had ik twee serieuze ongelukken. Eén keer paard op hol, over de omheining van de piste gesprongen en beginnen bokken op het beton voor de stal, ik met mijn hoofd op het beton, buiten westen en serieuze hersenschudding. De tweede keer op een bospad achter een tak blijven hangen, van het paard geschoven en het paard stapt midden op mijn keel...
Ze schuiven mij daarna heel voorzichtig op de achterbank van een auto maar niet ver genoeg zodat ik nog een klap van de deur tegen mijn gesternte krijg. Dus wéér een hersenschudding en een hals alsof ze me hadden proberen te wurgen.
Gedaan met paardrijden.
Toen ik 18 was ging ik op taalvakantie in Engeland. Daar ben ik dan gaan paardrijden in the New Forrest. Mijn paardje sprong over de eerste gracht recht in de tweede gracht en hops daar ging ik weer.
Toen dacht ik dat mijn carrière definitief gedaan was.
Maar ja, toen zijn we hier in het bos komen wonen en vijf jaar geleden ben ik terug begonnen. Je wilt niet weten hoe bang ik toen was, volledig verstijfd, ik kon bijna niet ademhalen. Ik kreeg les in de manège op Big Boy, een reus van een paard. Ik moest op een stoel staan om bij de stijgbeugels te geraken. Big Boy was een heel braaf paard. Maar elke keer had ik krampen en bibberde ik van kop tot teen...
Dan ben ik rustige bosritten gaan maken op héle brave paardjes, ik kon het gewoon niet laten, ik moest en zou rijden, ik was gewoon verslaafd, bang of niet bang!
Drie jaar geleden kochten we twee eigen paarden, Indy en Apache. Apache, het paard van Sinterklaas en Indy een raket naar de maan.
Het heeft geduurd tot vorige lente voor ik op Indy durfde
. En dat kwam nadat ik bij Eddy lessen had genomen op Joker, een héél gevoelig paardje dat al schrok van een vlinder.
Enfin, daarna had ik vertrouwen in Indy. Indy werd rustiger en ik genoot van zo'n voorwaarts paardje dat dan ook nog eens moedig was.
Gisterenavond ben ik nog met haar gaan rijden en ze stond echt waar op ontploffen. Ze wilde helemaal de wei niet af en liet dat goed merken Ze had liefst alles in rengalop gedaan om zo snel mogelijk terug op de wei te zijn.
En ik heb op haar zitten lachen, ik vond dat plezant... Dat had ik me vroeger dus nooit kunnen voorstellen.
Er kwam een mestkar aan en we hadden maximum een meter om tussen die mestkar en de prikkeldraad te slibberen. Indy schudde haar hoofd eens maar minderde haar vaart gewoon niet... Ongelooflijk wat een paardje is dat toch!
Ik heb nu eigenlijk 200% vertrouwen in haar, vroeger was ik afgestapt.
Met Couscous ben ik nog niet zo ver
. We hebben haar nu een jaar en er is al een groot verschil, ze is al veel liever en zachter geworden en drijft de "discussies" niet meer zover. 't Is eigenlijk ook een schatje. Maar met haar ben ik nog wel alerter en voorzichtiger.
Els, als zo'n bange ruiter als ik dat kan, dan kan jij dat ook!!!!
Volhouden!
Marianne
Warboel
