De soort? Of heeft elk ras in deze omstandigheden goede hoeven?
Gezondheid (fysiek en emotioneel) geeft misschien ook goede hoeven.
Zijn deze koniks hoeven beter dan bij jouw paarden? Zowel de nee als de ja, is interessant te weten hoe dat dan komt.

En zijn die hoeven wel zo goed, of zijn zo zwak dat ze net goed blijven lopen in die omstandigheden. Een ruiter er op een half uurtje over asvalt en het gaat mis?

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op vrijdag 5 januari 2007, 19:56:


Deze link moet het zijn, echt een aanrader!
www.equiplay.nl

Na de natte wei periode staan bij ons 4 paarden op een stenen stukje van 6 bij 20 meter. Jur heeft in 2 - 3 weken tijd zijn zolen vol laten lopen met een zachter materiaal. Hierbij waren zijn 4 hoeven vaak een stuk warmer als normaal. Hij loopt iets meer gevoelig over het harde nu.
Ik hoop dat het snel beter gaat anders denk ik aan hoefschoenen. Bevallen de Eppics nu beter als de smits schoenen? Een aantal mensen kiezen hier bewust voor begrijp ik, omdat ze lichter zijn en nét zo goed, maar misschien zijn de smits schoenen ook wel onbekend bij hen omdat ze in het buitenland wonen?

Vóór de 3 natte maanden liep hij nog het beste, toen is het minder gegaan door vermoedelijk: iets te kort bekappen + de natte wei die hem wel mooie holle voeten opleverde maar de zool ook minder dragend maakte + het genezingsproces van stijve naar losse spieren. Dat hij nu op de stenen staat lijkt me wel goed voor zijn voeten, dat vollopen heeft hij wel nodig om de zool meer dragend te krijgen, dat zachtere materiaal haal ik er dan natuurlijk ook niet uit. Enkel naast de straal zorg ik dat de steunsels niet ongemerkt gaan overgroeien. Meer mensen met deze ervaringen?

Groetjes, Michiel

Ans Jondral schreef op zaterdag 6 januari 2007, 1:03:

.
.

Bij Jur herken ik soortgelijke dingen, al is hij niet zo scheef, wel heeft hij meer energie gekregen en dito eigen wil nu hij niet meer vast zittende spieren heeft. Ook is hij minder tegendraads, mede dank zij zachte aanpak en rekening met elkaar houden.

Dat niet vooruit willen, heeft Jur soms ook, eigenlijk alleen in het begin van van huis af gaan. Dan gaan zijn gedachten nog even terug naar zijn kudde, kijkt om en roept. Dit mag dan ook van mij, ik geef ook hierin ruimte voor zijn eigen gevoel. Niet zover dat hij om mag keren, natuurlijk. Na 30 tot 60 sec. (of eerder zodra ik voel dat hij wel kan) vraag ik voorwaarts met zit en mondklik. Been gebruik ik helemaal niet of nouwelijks. Doet hij het na 2 pogingen op deze lichte manier nog niet, dan stap ik subiet af en loop een stukje, hierbij zet ik wel druk voor het eerste stapje. Veel mensen denken dat afstappen belonen is voor het weigeren, ik denk het niet (ervarings denken) omdat na afstappen voorwaarts gegaan word. Meestal is Tessel erbij op de fiets en doet zij dit. Dit soort dingen komt dus wel eens voor, steeds minder in dit jaar dat we nu met hem rijden. Geen zweepje nodig dus, zelfs geen been, enkel de relatie tussen ons die het moet doen, en geduld natuurlijk, zoals ik zei 10 maand geleden weigerde hij veel vaker dan nu.

Gisteren nog naast de fiets, zette Jur een galop in met een bokje naar mijn richting, hooo dat hij dan wel weer draven, meer levenslust heeft hij zeker En ja hij liep gewoon in de grastrook tussen fietspad en harde weg met autoverkeer. Hij luisterd goed.

Groetjes, Michiel

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 6 januari 2007, 14:54:

.

Gisren kwam ik Stamper tegen, een sterk paardje, dat dubbele teugels nodig had om genoeg kracht op het bit te zetten, bij een meningsverschil en als hij te hard wou. Sinds een aantal maanden rijden er andere mensen mee, een vader met een kind van 11 jaar. Nu geen dubbele teugels meer, wel nog een bit, ze zijn geen naturals. . Er liep een hondje los mee en pa op de fiets, tot mijn verbazing zaten er 2 kinderen op stamper, nog een kleintje achterop. Zo kan het dus ook gaan.

Groetjes, Michiel

Nils Vellinga schreef op zaterdag 6 januari 2007, 16:43:



Nou dat valt wel mee hoor, ik doe het gewoon samen met mijn touwhalster, en gebruik de halsring wanneer het kan. Geen haast hebben, en de dag komt vanzelf wanneer ik het touwhalster helemaal niet meer gebruik. Lichte hulpen en een goede verstandhouding zijn naar mijn mening voldoende. Evenals licht uit het gras weer opkomen of helemaal er niet meer induiken.

Groetjes, Michiel

Geertje schreef op zaterdag 6 januari 2007, 19:56:


Ik weet wel dat mijn lijf snel een stop geeft op het eten van kokosnoot, of het drinken van cocosmelk. Sterker nog als het eten van peer of annanas. Dat zijn dus vruchten die je met mate kan eten, als je let op je lichaams signalen. Dus ook niet zo bewerkt ga eten, dat mijn lichaams signalen bewust omzeilt worden. Geef je paard gerust een kokosnoot en laat hem zelf bepalen hoeveel zin hij daarin heeft. Ik neem toch aan dat hij dan ook lichaams signalen krijgt die hem doen stoppen met eten. Eet hij één noot op dan de volgende dag weer een, de dag daarna weer een. Tot je de stop en behoefte duidelijk krijgt voor jouw individuele paard. Mijn menselijke maat ligt op een halve, en dan minstens 4 weken niets.

Groetjes, Michiel

Niki schreef op zaterdag 6 januari 2007, 22:27:


Hoi Nikki hebjij de paarden nu nog in de wei staan, met alle ruimte of ook op een klein stukje? Hoe houd je houtschaafselbak het met dit weer?

Groetjes, Michiel

Weet je wat het nadeel van belonen is?
Zowel bij honden, paarden als bij mensen?
Ze gaan doen wat jij graag wilt !

Het lijkt wel of iedereen in trainings en opvoedingsland zich hierop blind staart. De fijnste relatie en de beste ontplooiing ontstaat niet op grond van beloning van wat een ander wil. Dat is toch overduidelijk !

Wat is het alternatief? Dat boeit me mateloos en enkele antwoorden heb ik wel gevonden. Zoveel mogelijk vrijheid en het stimuleren van eigen initiatief. Vast zittende spieren en scheefheid van je paard voorkom je niet hiermee, dat vergt een andere aanpak. Net zoals alle paardes keuze's gebasseerd op angst. Op die momenten zul je lde eiding over moeten nemen, in alle rust door zelf het goede voorbeeld te geven.

Zelf het goede voorbeeld geven, is trouwens een kracht die nog te weinig herkent en gewaardeerd word. De volledige opvoeding van kinderen kan hierop gebasserd worden, zonder één enkel moment van belonen! Of je moet meelevende vreugde zien als belonen. Samen genieten, lol maken, vóór en nápret hebben. Dit kan je zien als belonen, het is dat echter niet, omdat het gaat om de vreugde van het moment zelf, zonder linken naar iets wat je zou willen bereiken.

Met paarden precies zo, of overdrijf ik nu een beetje?
Het goede vorbeeld geven is hierin ook zeer sterk werkzaam.
Vandaar de voorkeur voor zachte hand, inplaats van de corrigerende tik. (Straffen bij kinderen is zowiezo altijd onnodig, als je weet hebt van de alternatieven.) De route keuzes, de afwisseling van activiteiten, die je maakt, daarin geef je het voorbeeld hoe een leuk paarden leven eruit kan zien. Gedeelde vreugde, daar zijn paarden beslist gevoelig voor, en nemen daardoor nog meer initiatief. En dan te bedenken dat eigen initiatief nemen, altijd gezien werd als tegenwerkende kracht. Het bankroet van een op straf gebasserd systeem. In de opvoeding hebben ze dit ook lang geprobeerd, elke eigen initiatief tegen gaan. Nu bij paarden mag het mondjesmaat weer.

En er is zoveel meer.

Groetjes, Michiel

Arno8 schreef op zondag 7 januari 2007, 13:02:


Geen enkel woord, (paard, bloem, fiets, zon, regen) dekt de lading voor 100 procent. We hebben er allemaal een personlijke invulling van. Iemand die als de dood is voor paarden, heeft heel andere idieeën en gevoelens bij het zien van een paard als wij hier op PN. Iemand zonder interesse voor paarden kan dwars door drente rijden zonder een paard echt gezien te hebben. Bovendien heeft een woord verschillende funkties, ("paard" als soortnaam, als symbool, als bezit, als sport, als kameraad, als gespreksonderwerp, als leesvoer, etc.) en al die funkties wekken andere asociaties op, bij verschillende mensen. Pak je één funktie daaruit dan kan je daarmee het hele onderwerp (of woord) bekritiseren of de hemel in prijzen.

Natuurlijk bekappen, dus Yes!

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op maandag 8 januari 2007, 10:50:


En daarmee hoor ik Peter graag natuur compenseren gebruiken of niet beslaan. Hiermee deelt hij zijn eigen kijk op de dingen, interessant toch?De associaties die hij hiermee opwekt zijn bij mij en bij Piet heel verschillend, en ook dát is weer interessant. Piet voelt de veroordeling en wil zijn term niet kwijt. Ik hoor graag verschillende standpunten, en of een term komt, blijft of gaat daar hebben we toch geen macht over. Laat de natuur van de dingen maar zijn werk doen. Dat gebeurd toch wel of we er mee eens zijn of niet.

Groetjes, Michiel

Spirithorses schreef op zondag 7 januari 2007, 17:24:


Wel mooi, maar een aanvulling van mijn kant is beslist nodig, anders blijft alles bij het eenzijdige africhtings principe.

De nadruk op "wat ik wil, want ik wil rijden", geeft alle ruimte aan je paard trainen zoals jij hem wilt zien. En dat is het ongewenst gedrag nivo, waaraan we allemaal hopen dat stadium snel voorbij te zijn. Mijn paard trainen ik wat ik wil, boeit me minder, daar zijn anderen veel beter in, mijn sport is niet dressuur, springen of het circus, hoe knap ook.

De verruimde definitie van belonen (het is eigenlijk geen verruimde definitie maar de essentie van beloning zelf) daar sta ik helemaal achter, en zoals ik het zie profiteerd het paard daar vooral zelf van, en voor de ruiter is heerlijk om mee te maken. En dan kom je nog veel mooier aan, met je brood, kaas en eieren

"Belóning is sleutel Michiel, anders is er geen reden voor het gedrag" .
Dát is dus de beloning van het doen zélf, het plezier van het samen naar buiten gaan, het rusten op een mooie graasplek, het goede gevoel van lichaamsbeweging, het samen tevreden zijn, het delen van gevoelens van rust en plezier, de onderlinge communicatie van elkaar begrijpen en samenwerken. Dit is inderdaad de vorm van beloning die ik voorop stel en wat volgens mij het belangrijkste trainings principe is, of zou moeten zijn.

En heel veel later komt het paard trainen naar mijn wensen. Bij slecht gedrag, komt dat voorop, we kunnen geen stapjes overslaan. De vergelijking met kinderen is treffend. Het is ronduit belachelijk om je kind te willen trainen naar je wensen. Slecht gedrag vergt wel liefdevolle aandacht en vooral de verandering van ouders zelf. Bij paarden niet anders.

Groetjes, Michiel

Michiel schreef op maandag 8 januari 2007, 14:12:


Ja thuis wel, maar op school?
Ook dat is een mooie vergelijking.

Vroeger werdt er geleerd met de harde hand, veel straffen en doen wat je gezegd wordt. Herkennen we hier de paarden training in, zoals we het anders willen? tegenwoordig spannen leraren en schoolbestuurders zich tot het uiterste in om de lesstof zo aantrekkelijk mogelijk te maken. En ze zijn daar succesvol in, de school is redelijk aangenaam tegenwoordig. Herkennen we daar onze paarden training in? Waarin we de paarden willen trainen in wat wij ze allemaal willen leren, op zo'n zachte en aangename manier als maar enigszins mogelijk is?

In pionier graag een stapje verder, net zoals in de iederwijs scholen gebeurd, met leren vanuit de eigen bron. Net zoals het werk van frans en Ilona hier ontstaan is, dat is niet bedacht door anderen. Dat komt uit de eigen bron. en dan is leren zelf belonend, vanuit de essentie van beloning, het plezier van het doen zelf.

En dat kan niet door anderen bedacht worden, dat moet je zelf ontdekken, en dat ontdekken onze paarden doordat we dingen met ze doen, die ze leuk vinden. Door zo veel als mogelijk is, eigen initiatief aan te moedigen. Door goed naar ze te luisteren en mee te gaan met hun tempo en route, zoveel als mogelijk is. Ik ga nooit paardje pesten zoals hier gekscherend gezegt wordt. Dat hoort bij het systeem van het paard vormen naar je eigen wensen. Ik wil graag meehelpen Jurriën zich te laten vormen naar zijn eigen natuur. En dat kan ik niet zelf bedenken, dat ontstaat door vrijheid en eigen initiatief.

Als voorbeeld mijn hond Blos, die heeft haar innerlijke aanleg pas kunnen ontwikkelen toen ik eigen initiatieven nemen ging aanmoedigen. Als je me ziet wandelen met haar dan weet je niet wat je ziet, aan levendige uitstraling en speur gedrag. En tegelijkertijd is onze gezamenlijkheid sterk toegenomen, en dito gehoorzaamheid. Ik denk dat ik een van de weinige honden heb, waarmee je dwars door de stad kunt lopen, vluchtheuvel op en af, onaangelijnt en tegelijkertijd een hondje dat zo super zijn eigen weg gaat. Hmmm Jur over 10 jaar

Idunn schreef op maandag 8 januari 2007, 20:28:

.
.

Je sluit mooi aan bij wat ik doe met Jurriën, prachtig dat je met Hvuiski (die niets wilde) nu ritten kan maken die vooral hijzelf leuk vind! En als hij het naar zijn zin heeft heb jij dat ook. Bij mij tenmiste wel.

Vanmiddag met Jur een rit gemaakt van 1 uur waarbij ik niet eenmaal gevraagd heb om in draf te gaan. Jur had er zin aan en was vol levenslust. Tessel mijn dochter heeft slechts 1 of 2 maal een draf gevraagd. Voor de rest bepaalde hij zelf ons tempo, en daar zat schat ik wel 20 keer draf in en wel 8 keer de galop. Ja afremmen heb ik wel moeten vragen een aantal keren en dat doet hij dan ook wel. Nu zijn spieren niet meer vast zitten is hij meer voorwaarts geworden en ook een stuk moediger, durft stukken alleen uit het zicht van de fiets te rijden. Hier ben ik echt blij mee, komt mijn manier van rijden ook meer tot zijn recht. Want een onzeker paard durft geen eigen initiatieven te nemen (behalve terug naar huis) die laat zich leiden.

Groetjes, Michiel

Piet schreef op dinsdag 9 januari 2007, 8:50:
.
.

Goed gedaan Piet!
Wat hier in feite gebeurd is interessant.
Het paard met al zijn vermogens, opgedaan in jaren kudde leven, gebruikt die vermogens niet meer, onder de ruiter. En dat gebeurdt altijd, in mildere vormen, als we in de training geen eigen initiatieven toestaan en stimuleren.

De focus ligt dan tezeer op dat het paard moet doen wat wij willen, inplaats van dat wij meegaan met wat het paard wil, en zo samen nieuwe ervaringen op doen, in balans en levenslustig. Tom Dorrance noemt dit "going with youre horse" en hij raad aan jonge paarden te leren vlot en zeker hun eerste stapen te zetten onder de ruiter, in zijn eigen kudde. Daar is immers genoeg aanleiding voor spontane bewegingen waar het paard graag naar toe wil. Daar ga je dan in mee en zo loopt het paard bijna net als anders, alleen ditmaal met een ruiter er op en leerd de hulpen spontaan gebruiken. Zo sluit je niet de poort naar de eigen vermogens. Zoals in dit geval zo overduidelijk gebeurd is.

Groetjes, Michiel