Anja Seijn schreef op dinsdag 27 oktober 2009, 18:01:


Herken het helemaal. Ben op dat gebied ook helemaal geen held. Ik heb zo ooit ook les gehad van iemand (dit was helemaal in het begin van mijn zoektocht) en die vond dat bitloos enkel kon als je paard heel goed aan de hulpen stond en dat was met bit. Zij was een hele toffe madam, maar dit werkte niet. Ik voelde me er niet goed bij en dan is het beter dat je verder gaat.
Ik heb heel lang traditioneel gereden. Van mijn 8 tot nu ongeveer 1,5 jaar geleden. Nu ik ben nooit voorstander geweest van zware bitten, stangen en weet ik veel wat voor snufjes waar je je paard mee kan decoreren. Mijn paarden hebben altijd veel op de weide gelopen en onbeperkt ruwvoer gekregen. Ik heb zelfs een aantal jaar als groom in de paardensport gewerkt en heb veel gezien en veel geleerd. Om uiteindelijk tot het besluit te komen dat dit niet was wat ik wilde. Nu heel de dag tussen de paarden is fantastisch, maar dan niet op deze manier.
Mijn paardenbagage is best wel ok wat het traditionele betreft en ik kan heel goed motiveren waarom ik deze stap gezet hen en welk effect dit heeft gehad op mijn paard, maar veel mensen geloven me gewoon niet. Nu ik afstand heb genomen van het traditionele ben ik plots niet langer geloofwaardig, ik sta aan de andere kant van de lijn. Ik ben nu de vrouw die heel de dag haar paarden knuffelt en kusjes geeft en als een idioot rondhuppelt met haar paarden door de wei. (Niet echt hoor). Want wat doe je anders met je paard als je geen 6X/week traint.

Cindy Helms schreef op dinsdag 27 oktober 2009, 18:44:


Inderdaad. Dan zijn de paardengesprekken snel afgelopen.

Arina Bezemer schreef op dinsdag 27 oktober 2009, 22:49:


Yup, hier ook zo één staan. Mijn 10-jarige arabische ruin met dominante trekjes. Hij doetdit tijdens momenten van spanning. Bv. Ook tijdens het draven en dan probeert hij telkens na zijn zwaai nog eens even een tandje bij te steken. I

Spirithorses schreef op donderdag 29 oktober 2009, 21:32:


Dat is natuurlijk altijd de eerste stap. Een lichamelijke oorzaak uitsluiten! Nu wil het wel dat de ervaring mij geleerd heeft dat paarden die nog niet helemaal goed in balans zijn, gemakkelijker buiten op een recht stuk galoperen dan in een bak. Ook geeft dit voor het paard meer het gevoel van ruimte. Wanneer het paard sterker wordt, meer in balans gaat die galop zich op een gegeven moment ook vanzelf aandienen. Eerst dan ook op een lange zijde en zo geleidelijk opbouwen naar wendingen.
Het is natuurlijk logisch dat hij zonder ruiter wel gemakkelijker aanspringt, want dan heeft hij enkel aan zijn eigen balans te denken. Als er nog eens een ruiter opzit,is dit toch weer even opnieuw wennen om die ruiter mee te dragen.
Als er geen lichamelijke oorzaken zijn, gewoon trainen. Je paard sterker maken, aan zijn balans werken. Ook kan je de galophulp perfect buiten aanleren en wanneer deze goed bevestigd is, in de bak beginnen.

sacima schreef op zaterdag 31 oktober 2009, 9:41:


Ik zou eerst toch proberen uit te sluiten dat er geen lichamelijke oorzaken zijn.
Als die er niet zijn, dan lijkt dit verhaal me toch lijken op verzet. Voor zover ik dat van achter een computer kan beoordelen, natuurlijk. Het is niet omdat je paard meewandelt en stopt dat er geen leiderschap problemen kunnen zijn. Je kan ook proberen te werken met de circling game van Parelli. Maar zoals ik al zei, is het moeilijk om over dergelijke dingen advies te geven van achter de computer. Misschien eens begeleiding zoeken.

Groetjes

sacima schreef op zaterdag 31 oktober 2009, 10:00:


Het is niet omdat een paard in de kudde lager in rang is, hij dit ook bij jou is. Telkens opnieuw gaat hij jou leiderschapskwaliteiten testen. Maar ik denk dat het een prima idee is om hiering begeleiding te zoeken. Ik ben er zeker van dat dit een "probleem is, dat heel goed op te lossen is.
Paarden leren al snel dat wij mensen niet consequent zijn en al helemaal geen volhouders zijn. En hier spelen ze op in.

Heel veel succes

Groetjes

sacima schreef op zaterdag 31 oktober 2009, 17:09:


Het gaat er ook niet altijd of je je laat doen. Maar hoe consequent je bent. Heel veel paarden zien hun mensen niet als leider. Dit hoeft zich niet altijd te uiten in vervelend gedrag. Zo is een paard dat altijd in je ruimte komt en je een duwtje geeft, ook zijn grenzen aan het verleggen.
Het respect van een paard krijg je niet zomaar, dit moet je verdienen. En je moet je elke dag weer opnieuw bewijzen. Dit heeft ook niets te maken met je kwaad maken als hij/zij iets niet doet. Meer hoe bekwaam ben je, weet je hoe het probleem op te lossen, hoe kundig ben je. Een paard heeft dit al snel in de gaten.

Coralie schreef op zaterdag 31 oktober 2009, 20:54:


Dat is bij elk probleem altijd de eerste stap!

Arno8 schreef op donderdag 5 november 2009, 13:23:


Krijg het er koud van,

zo mooi

Piet schreef op zondag 8 november 2009, 9:05:


Heel interessant topic. Ik weet niet of het bij een alpha-merrie enkel om eten draait, een beloning krijgen. Het gaat ook om veiligheid, vertrouwen. Paarden moeten in de natuur niet zozeer "kunstjes" voor elkaar doen. Wij verwachten andere dingen van onze paarden dan dat ze van elkaar verwachten.

Daarbij ben ik het ook met je eens dat het niet gaat om "de baas zijn". Het gaat om wederzijds vertrouwen, respect. Als je gaat kijken naar kudde gedrag dan zie je ook dat een echte alpha-merrie haast nooit moet bijten of trappen. Het gebakkelei vindt meestal plaats in de "lagere rangen". Dus wanneer we een "moeilijk paard" treffen, heeft dit vaak te maken met het feit dat het paard ons "leiderschap" test.
Ik denk dat het er dan op aankomt om kundig te zijn en emotioneel neutraal en zoals je al aangaf consequent te zijn. Ik denk dat clickeren een methode kan zijn om dit te bereiken, maar er zijn er ook andere. Bij alles wat je doet moet je thuis zijn in lichaamstaal van paarden om snel dingen te kunnen oppikken, maar je ook bewust zijn van je eigen lichaamstaal. We zijn nu eenmaal geen paarden.

Piet schreef op zondag 8 november 2009, 9:05:


Heel interessant topic. Ik weet niet of het bij een alpha-merrie enkel om eten draait, een beloning krijgen. Het gaat ook om veiligheid, vertrouwen. Paarden moeten in de natuur niet zozeer "kunstjes" voor elkaar doen. Wij verwachten andere dingen van onze paarden dan dat ze van elkaar verwachten.

Daarbij ben ik het ook met je eens dat het niet gaat om "de baas zijn". Het gaat om wederzijds vertrouwen, respect. Als je gaat kijken naar kudde gedrag dan zie je ook dat een echte alpha-merrie haast nooit moet bijten of trappen. Het gebakkelei vindt meestal plaats in de "lagere rangen". Dus wanneer we een "moeilijk paard" treffen, heeft dit vaak te maken met het feit dat het paard ons "leiderschap" test.
Ik denk dat het er dan op aankomt om kundig te zijn en emotioneel neutraal en zoals je al aangaf consequent te zijn. Ik denk dat clickeren een methode kan zijn om dit te bereiken, maar er zijn er ook andere. Bij alles wat je doet moet je thuis zijn in lichaamstaal van paarden om snel dingen te kunnen oppikken, maar je ook bewust zijn van je eigen lichaamstaal. We zijn nu eenmaal geen paarden.

Kynshiri schreef op woensdag 11 november 2009, 12:53:


Ja, inderdaad. Buiging vragen om het binnenbeen en de zijwaartse beweging. Achterhand begrenzen met het buitenbeen. Als je dan naar je eigen lichaam kijkt; staan mijn schouders in dezelfde richting als die van het paard en mijn bekken blijft iets meer naar voren gericht. Dus de richting naar waar het paard heen moet.
En dan de teugels, binnenhand iets geopend en buitenteugel tegen de hals.

Saffier schreef op vrijdag 27 november 2009, 12:44:


Wij bouwen het elk voorjaar op, aangezien de overgang van enkel hooi naar gras anders wel kan leiden tot gaskoliek. Ik volg het volgende stramien. Eerste 5 dagen een half uur, dan de volgende 5 dagen een uur, de volgende 5 dagen 2 uur enz...! Eigenlijk bouw je dan geleidelijk op in de periode van een maand. Het is misschien wel heel voorzichtig opgebouwd, maar ik doe het liever zo dan een kolieker.

Groetjes

Anja Seijn schreef op zaterdag 12 december 2009, 22:08:


Als er iets op touw gezet wordt, wil ik gerust mijn bijdrage doen. Heb er al eentje van de slacht staan hier thuis en ben financieel niet in de mogelijkheid om er een paard bij te nemen. Maar maandelijks een kleine bijdrage wil ik wel doen.

Groetjes

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 18 december 2009, 23:35:


Ik ben het hier eigenlijk wel mee eens. Je lesgeven moet afgestemd zijn op je doelgroep. En dat heeft inderdaad niets met leeftijd te maken,maar eerder met vaaridgheden, kennis, ...
Er zullen trouwens altijd mensen zijn die het beter kunnen en ik denk dat als lesgever het belangrijk is je altijd te blijven bijscholen, je kennen en kunnen verder te ontplooien. Er zijn zoveel mensen waar we iets van kunne leren, al is het maar hoe het niet moet.
Dus ik denk dat openheid ook een belangrijke factor is!
Daarbij komt nog dat sommige mensen nu eenmaal niet goed kunnen lesgeven. Heel bekwaam zijn met paarden en fantastisch mooie dingen doen, maar het gewoon niet zo goed kunnen overbrengen. Omdat paarden trainen toch heel vaak te maken heeft met een gevoel. Je moet het soms gewoon voelen. Tja, en hoe leg je dat uit.
Trouwens al doende leert men. Lesgeven is een kunst op zich. Trouwens ik denk ook niet dat je alles perfect moet beheersen om les te kunnen geven. Dat is trouwens utopie, niemand kan alles.