Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 januari 2008, 11:30:


Das lief! Maar hopelijk niet nodig. Vriendin A. (van de haflinger) woont er ook al vlakbij.

Vicky Verreycken schreef op dinsdag 8 januari 2008, 12:13:


Thanks!!!! Ik ben hier straks weg en kom eraan (de prof weet na al die jaren ook al wel alles van mijn paarden, willen of niet, en snapt het wel een beetje).

Marie schreef op dinsdag 8 januari 2008, 11:50:


Beste Marie,

Ik begrijp je vraag volkomen en zal proberen te antwoorden, MAAR:
Ten eerste is geen enkel geval gelijk, vergelijken is zeer riskant, maar dat weet je vast wel.
Ten tweede ben ik er van overtuigd dat jouw beslissing hoe dan ook een goede beslissing was, in die zin dat je paard er zeker mee akkoord zal geweest zijn. Die kon immers toch niet vooruitdenken en beseffen dat er misschien in de toekomst mogelijkheid was om beter te worden, die zal alleen maar blij geweest zijn dat er een eind aan de pijn kwam toen.

Mijn Cesar is zoals ik schreef eigenlijk nog in goede algemene toestand binnengekomen, bloedwaarden waren redelijk goed, hij kon nog lopen en rechtstaan en was redelijk alert. Punctie van buikvocht gaf ook bloederig vocht, maar het lactaatgehalte van het vocht was maar 1,2, wat aangeeft dat er nog maar weinig necrose was opgetreden. Een waarde boven de 4 is prognostisch ongunstig.
Hij had wel heel veel pijn, die eigenlijk niet noemenswaardig verbeterde met pijnstillers. Sedatie weet ik niet of hij gehad heeft, ik denk het niet, maar zoals ik vroeger al schreef is hij een model patient, zeer meewerkend. Hoewel hij nu abnormaal braaf was zelfs. Hij voelde koud aan wel, zijn lichaamstemperatuur werd gemeten op 34 graden. Het was voor mij heel opvallend hoe koud hij was, hij heeft een berewintervacht, had daarover een fleece én een regendeken (omdat hij thuis al zo koud en rillerig werd), en toen ik hem van de trailer haalde voelden zijn neus en hoofd echt koud aan, en als ik mijn hand onder de deken stak was het ook koud, dat heb ik nog nooit gevoeld bij eender welk dekenpaard, onder de deken is het altijd heerlijk toasty warm voor mensenhandjes. En trouwens vandaag nu hij er weer helemaal fris en monter uitziet was dat ook inderdaad heel anders, hij stond warm en zelfs wat te zweten onder de fleece die ik snel heb uitgedaan dan ook.

Dan is er nog veel verschil wat voor koliek het is, dunne darm is erger dan dikke darm, hoe langer er afgeknelde bloedtoevoer is hoe slechter, enzovoort.

En het financiele, daar houden de dierenartsen ook rekening mee in hun advies, logisch want die zien (net als de meeste eigenaren) het paard als gebruiksvoorwerp. Ik heb geprobeerd heel duidelijk te maken wat ik belangrijk vond, zijnde: geld heeft geen belang maar liefst zo weinig mogelijk (onnodig) lijden.
Langs de andere kant zou je kunnen hebben dat een operatie juist meer aangeraden zou worden omdat de kliniek er dan geld aan verdient. In principe zou je dat juist meer verwachten van een privékliniek als die in Ternat tegenover een door de staat gesubsidieerde veeartsenijschool zoals Merelbeke.

Pieker er maar niet meer over,
Nathalie

Christel Provaas schreef op dinsdag 8 januari 2008, 12:53:


Ja... vandaag heb ik één van de dierenartsen eens de pieren uit haar neus gevraagd. De gemiddelde overleving één jaar na een dunnedarmresectie is 30-50 procent... Door vroege complicaties (die eerste vier dagen) of door nieuwe kolieken.

Mijn eigen dierenarts had bij het doorsturen al dit soort cijfers aangegeven, en mij gewaarschuwd om niet zomaar akkoord te gaan met een operatie. Omdat men mij overtuigd heeft dat er zeker mogelijkheid was dat Cesar hier als normaal gezond paard zou kunnen uitkomen zijn we ervoor gegaan (niet opereren was gelijk aan doodvonnis in zijn geval). Ik heb hem de vorige twee keren bijna vlekkeloos zien genezen (arthrodese kogel, twee weken opname en twee maanden stalarrest in de gips; en de recente slokdarmverstopping) dus zie ik hem in mijn gedachten dat nu ook doen... Maar als er nu iets fout zou gaan dan ga ik mij niet egoistisch aan hem vastklampen, ik heb hem beloofd dat hij mag doodgaan als hij wil. Vandaag wou hij dat overduidelijk niet, hij heeft met mij (na Charlot's advies) al de hele campus afgewandeld, geinteresseerd naar alle koeien en paarden en mensen gekeken, wou overal eten (mocht nog niet) en heeft enorm genoten van de twee handjes luzerne die hij wel al mag (vier keer per dag). Maar gelukkig zal hij zich niet voelen nu, vastgebonden aan infuus, met honger en een pas geopereerde buik. Ik vind het nog steeds niet makkelijk, deze keuzes over zijn leven.

Groetjes (en weeral bedankt aan alle andere supporters!)
Nathalie

Esther schreef op dinsdag 8 januari 2008, 14:53:


Oei Esther, niet leuk voor jullie, maar hopelijk wel nuttig... Hou ons maar op de hoogte (en ik denk dat de duimen van de forummers in dubbele overtime gaan nu)

Nathalie

Vicky Verreycken schreef op dinsdag 8 januari 2008, 12:44:



Klinkt goed ja, maar ik had het niet over de prof bij jullie, maar over mijn baas die intussen ook al wel weet dat mijn paarden een beetje als mijn kinderen zijn. En ze is een vrouw trouwens (en diensthoofd, Go Girls!).
Leuk misverstand want zo horen we nog eens positief nieuws uit de diergeneeskunde!

Diestelmans Liesbet schreef op dinsdag 8 januari 2008, 13:01:


Je bent lief Liesbet!
En Irene, en alle anderen die zelfs speciaal uit leesmodus komen...

Caatje schreef op dinsdag 8 januari 2008, 15:53:


Ze krijgen twee keer per dag wat geweekt voer. Eigenlijk om Lolita, zij is te mager en moet nog een veulen melk geven, zij krijgt bietenpulp+grasbrok+lijnzaadbrok (= Equifyt Zupa) en een poeder van rijstkapseltjes ofzo, 'stabilized rice bran' wat zogezegd weinig zetmeel en suikers bevat en veel (goeie) vetzuren, dus veel energie en hopelijk niet te zware glycemische belasting.
Cesar en Huppel krijgen om hun bezig te houden (en bij Cesar tot voor kort ook nog om medicatie erin te kunnen geven) geweekte grasbrok (Equifyt Herbs). Jaja, Huppel heeft een eigen emmer nu!

Als alles helemaal goed gaat mag hij na twee weken naar huis.

Groetjes,
Nathalie

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 8 januari 2008, 18:27:


Ja, ik sluit mij hierbij aan. Ik zal Parelli maar eens bovenhalen, het is zo lang geleden nietwaar
Hij zegt dat als je je paard in een piste niet kan stoppen en sturen in alle gangen zonder teugels (zonder! dus zonder hoofdstel, ook geen bitloos) dat je dan niet buiten moet willen rijden. En ook, als je dan wel buiten gaat: niet draven als je nog niet makkelijk kan stoppen in stap, en zovoort. En uiteraard eerst relatie, respect en vertrouwen opbouwen op de grond, eerst in de piste, en dan ook op straat, en dan pas op straat ook opstappen.

Niet aanvallend bedoeld uiteraard naar jou Charlot, maar ik denk dat je nog maar pas uit de 'normale paardenwereld' komt, waar men denkt dat een paard 'niet wil luisteren', 'tegendraads is' 'veel energie heeft' 'enthousiast is om te lopen' 'gewoon een zotte is' enzomeer. Dus ik begrijp wel waar je vandaan komt, in jouw omgeving vindt iedereen het waarschijnlijk normaal dat paarden beesten zijn die makkelijk op hol slaan en buiten trippelen en 'onnozel doen', onvoorspelbaar zijn en moeilijk te houden zijn, maar dat is eigenlijk niet normaal, of tenminste voor mij niet meer.

Groetjes,
Nathalie

Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 januari 2008, 13:01:


Ja tuurlijk! Ik snap niet waarom Blijde elders moet gaan leren galopperen als je twee paarden hebt die per toeval toch ook kunnen galopperen? Doe zoals je schrijft, of neem Q aan een touw (kan voor vanalles leuk zijn: passagieren op een paard dat door een persoon vanop de grond wordt gestuurd, voor alle gangen en zijgangen) of zet in de manege een roundpennetje of picadero af waarin Blijde niet hoeft te sturen.
Blijde, doe eens wat Parelli zegt en doe passenger lessons: niet in galop beginnen, nee, eerst stap, teugels los op de hals van het paard. In een veilige omheinde ruimte, dus bv. de afgehuurde manege. Paard mag overal gaan waar ze wil, maar je vraagt stap. Als ze stilstaat, aaien en weer stap vragen, als ze gaat draven één teugel opnemen en weer inbuigen tot stap. Als je dat kan, dan zelfde in draf. En dan in galop. Simpel toch? Neem zitles bij je paard, ik doe het nog regelmatig.
En als je echt Parelli ziet zitten doe dan Pushing Passenger Lesson.


Nathalie

Marie schreef op woensdag 9 januari 2008, 9:40:


Als ik dat zo lees Marie, dat ze gedehydrateerd was, plat lag, en dat je dacht dat ze vervoer niet zou overleven... Dan lijkt mij dat echt wel een paar dimensies erger dan mijne Cesar. Het was bij hem echt nog maar pas bezig, dus die was behalve de pijn en de beginnende necrose en dus ontsteking in zijn buik verder volledig fit nog zogezegd. We moesten ook een uur rijden met de trailer tot in Merelbeke en ik dacht er nog niet aan dat hij zou kunnen doodgaan onderweg, wel dat hij zou gaan neerliggen (heeft hij niet gedaan). Ik schrok wel dat hij zo koud aanvoelde na dat uur op de trailer, dat wel.

Nog eens, ik ben absoluut zeker dat jij de beste beslissing hebt genomen, en ik denk dat ik hetzelfde zou gedaan hebben, met wat ik er nu van weet.

Groetjes,
Nathalie

Update (voor de trouwe lezers)

Het gaat nog steeds goed met Cesarke na de operatie! Sterke man! Knappe jongen, flinke schat, superpaard!

Er zijn kleine dingetjes die niet perfect zijn, gisteren had hij weer wat pijn die met Buscopan overging, en bleek op echo de maag wat vergroot (maar geen reflux) en een paar dunnedarmlissen minder mobiel. Vanmorgen was de echo beter, en heeft hij 3 liter olie opgegoten gekregen om vlotte passage te bevorderen. Ik miste ergens iets denk ik, want ik hoorde van de ene DA dat dat was omdat de mest zo droog was, en van een andere DA hoorde ik dan weer dat hij wat diarree had, wat ik trouwens zelf ook zag in de stal. Niets ergs, mijn Huppel kan veel slapper sch*ten bij momenten. Ik was ook bij de verbandwissel, en de naad ziet er goed uit, stoer met al die nietjes op een kaalgeschoren buik, een echte skinhead maar naast de naad zit wel wat oedeem, dat is minder want kan een wondinfectie inluiden.

Zelf is hij heel goed, wil graag vanalles eten, wil met mij rondwandelen, aan zijn gedrag merk ik niks abnormaals. Ik heb hem vanmorgen buiten een hele tijd laten 'doen alsof' grazen op het gras, om zijn natuurlijke fourageerdrang toch een beetje uitlaatklep te geven. Hij probeerde dan met zijn neus + muilkorfdinges-pot over het gras een sprietje mee te krijgen door de drinkopeningetjes, dat lukte bijna niet, maar om hem voor de inspanning te belonen deed ik af en toe wat geplukte sprietjes in de korf die hij kon opeten, leuk spelletje.
Hij mag af en toe een handje hooi nu, en ik heb van thuis een emmertje geweekte grasbrok meegebracht waar hij af en toe een handje van mag. Ik zie hem afvallen natuurlijk, onvermijdelijk. Niet alleen die buikvulling die weg is maar ook echt afvallen vind ik.

Nu is mijn man net vetrokken om nog eens te bezoeken en met hem te gaan wandelen (ik kan niet weg). Superman hé!

Groetjes,
Nathalie

Piet schreef op woensdag 9 januari 2008, 9:10:




Ik haal mijn forumachterstand wat in... Aafke, ik leef met je mee, als dat helpt. Advies mag en kan ik niet geven, want ik ben bij deze: http://www.vhemt.org/
Piet, gouden idee heb jij trouwens. Bij deze: ik ben ook altijd bereid hier thuis te tonen hoe mijn paarden leven, wat we samen doen, wat Parelli is enzomeer. Ik zeg niet dat ik goed kan rijden of vergevorderd ben in dressuur, maar het plaatje wat je dochter wil zien 'aan de teugel' kan ik hier makkelijk bitloos tonen zonder vechten of slofteugels.

Groetjes,
Nathalie

Peter Donck schreef op donderdag 10 januari 2008, 15:12:


Peter! Mooi zeg, graag vervolglessen!! En niet vergeten ons tussendoor examenvraagjes te stellen om te zien of we het al wel gesnopen hebben eer je verder uitlegt

Over dat Agouti, is dat vergelijkbaar met het siamesekatten-effect? Ik weet van die genetica niks, maar weet enkel dat het een gen is die de kleur productie temperatuur afhankelijk maakt, te warm en het werkt niet. Dus op de koude delen van het lichaam: voetjes, oren, neus, staart (de 'points' van een siamees) komt de kleur door (traditioneel zwartbruin, maar tegenwoordig bestaat vanalles), het lichaam is een verdunde versie van die kleur (beige). Kittens worden dan ook vanuit de warme moederschoot wit geboren.

Mijn paarden hebben dus heel erg simpele kleuren, want bij je volgende lesje zal ik kennelijk al meteen begrijpen hoe het zit met zwarte Huppel uit bay Lolita en zwarte papa.

Hoe zit dat trouwens met de kleur van veulenvacht? Ik heb het idee dat die vaak hetzelfde kleur heeft als de merrie, om dan vervangen te worden door de echte kleur. Zoals mijn Hupsje die bruin geboren werd en nu zwart is geworden, of Kito van Irene die als veulen vos was net als mama, dan donkerbruin is geworden wat nu aan het verbleken is tot schimmelkleur (zoals verwacht: papa is schimmel).

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

Moniek schreef op zondag 6 januari 2008, 18:26:


Ja, en nu eindelijk hier even op terugkomen ook. Puberen we hebben er al over gehoord recent. Dat zal dan nog wel een tijdje duren! Ik denk wel dat dit gedrag leeftijdsgebonden is, ik vermoed niet dat ze aan haar twintigste nog zo bokkerig en springerig is.

Een speelkameraadje, ja, daar was ik net aan het werken. Ik had gepland om de shet van een vriendin op te halen, een merrietje die schijnt het wel speels is, maar nu met Cesar is dat even uitgesteld, maar wat ik daarentegen wel ga doen nu is de ruin van de buren (Des heet hij) toch maar even lenen. Dat is een echte man, die Lolita gedekt heeft en wie weet denkt dat hij de vader van Huppel is. Mannen spelen meer, zegt men, we zullen zien, maar waar ik eigenlijk ook op hoop is dat hij Huppel wat opvoedt. Van Lolita en Cesar mag Hup namelijk alles. Ik ben zelf strenger dan de paarden eigenlijk tot nu toe! Zaterdagochtend mogen we hem ophalen...
Als jullie denken dat dat zeer onverstandig is: laat snel weten! Ik had er vroeger ook al aan gedacht om Des erbij te pakken, maar was bang dat hij Huppel zou kunnen beschadigen... Nu ik echter dat Huppeltje met de dag zie groeien heb ik al minder schrik, tis al een stevige meid.

Nathalie