Karen Koomans schreef :

Ik ben het zo goed als met je eens, ik wil echter iets toevoegen en aangeven wat wij hier doen om onze (les)paarden zoveel mogelijk te sparen:


Zoals wij het hier doen: Onze lessen in de piste duren 3 kwartier, de buitenritten duren een uur.
Na die 3 kwartier is er altijd een pauze van 15 minuten waarin ik de afspraken maak, omgezadeld wordt etc. Om 'uur' start de volgende les dan weer.
Op normale lesdagen werken onze paarden nooit meer dan twee lessen achtermekaar dus 2 keer 3 kwartier, daarna zeker één les pauze waarin ze worden afgezadeld en terug in de paddock/weide gaan dus ze kunnen dan bij eten. Soms moeten ze dan nog een keer lopen, soms twee, dus je komt met 4 lessen op hooguit 4 keer 3 kwartier is 3 uur.
Op de buitenritten lopen we soms wel 4 uur achtermekaar met dezelfde rijder. Daarin rust/graaspauzes. Maar we moeten ook geen watjes van de paarden maken he, het zijn net zoals Jack en ikzelf werkpaarden Er is niks mis met werkpaard zijn, als je daarin maar je grenzen niet overschrijdt.

> Een paard is er immers op gebouwd om heel vaak kleine beetjes voer te

Ja, je moet steeds het welzijn van je paarden blijven bewaken.
Het leven van een lespaard is af en toe redelijk intensief, alhoewel, als ik naar onszelf kijk werken Jack en ik hééél wat meer uurtjes. Aan de andere kant; wat moeten ze nou lopen? Ze staan lekker op de weide in een groep, kunnen 24/7 met de kop omlaag eten, spelen, sexen, klooien, verdringen zich om je aandacht als je de weide inkomt (Jack is de grote masseur), weinig stress (Pien regelt het allemaal) maandag, dinsdag vrije dagen. In de winter de helft aan activiteiten.

Wat het intensief maakt is dat er vaak verschillende mensen op hun rug zitten, sommigen rijden erg goed, maar er zijn er ook bij die een stuk minder rijden. Dat is nou eenmaal zo. Het kan voor sommige paarden een vorm van geestelijke stress betekenen. Dus het is noodzaak dat je kunt zien hoe je paarden reageren, of het niet teveel voor ze is, en of ze wel geschikt zijn als lespaard. Dat blijft een constante afweging. Echter, deze manier van werken geeft ons wel bestaansrecht waardoor deze paarden (en wij) dit leven kunnen leiden. Zouden wij dit zo niet doen dan zouden we nooit zoveel paarden kunnen onderhouden en stond het gros nog ergens in z'n eentje op stal of werd op een paardonwaardige manier gereden. Niet om mezelf op de borst te kloppen (heb ik niet zo nodig hoor) maar om aan te geven dat je wat aangaat met elkaar, dat er mooie momenten zijn, maar dat je soms ook moet doorzetten wanneer het even niet zo makkelijk is. Het is de kunst daar een bevredigend evenwicht in te vinden voor zowel mens als dier.

Groet, Pien

Arie Schenkel schreef op dinsdag 16 februari 2010, 21:43:


Ik weet overigens niet wat de minimumleeftijd is om vasectomie te doen, weet jij dit?
Of Ilona?

Groet, Pien

Arina Bezemer schreef op woensdag 17 februari 2010, 9:12:


Hoi Arina, ik wil de me ook nog steeds met jouw topic bemoeien, maar ik heb steeds geen tijd.
Nu moet ik weer weg. Jouw bericht staat nog gemarkeerd dus ik kom er nog op terug
Ik wil je wel al even laten weten dat ik vind dat je het helemaal zo slecht niet deed in dat filmpje hoor

Groetjes, Pien

Frans Veldman schreef :

Hmm, ik had te vroeg gejuicht (of is dat met een d?) , telefoon doet het niet, ruis op de lijn.
Maar we kunnen wel gebeld worden....

PN hier ook traag, als ik typ lijkt het slowmotion.....
Kl*terig als je er zo van afhankelijk bent he.

Greetz!

Karen Koomans schreef op woensdag 17 februari 2010, 16:08:


Kun je lachen, maar zo is Pita's Princess, het zusje van mijn paard BD, ontstaan tijdens een buitenrit.
Eigenaresse van hun moeder voelde ineens ook twee benen in haar nek en het was prijs he.

Ik heb het trouwens ook een keer met Spirit meegemaakt tijdens de optocht in de paardenzegening (2008). Ik reed BD en had hem naast me als handpaard, hij had zich de hele weg Braaf en Beschaafd gehouden maar.... precies recht voor het oog van de plaatselijke pers nam hij een gigantische sprong en sprong hij bovenop Amie. Paul die op Amie reed had nét gezegd tegen mij dat Spirit zich de hele weg zo voortreffelijk gedragen had toen hij twee voorbenen in zijn nek voelde

Nee, dat was niet prijs, ik kon hem er nog net vanaf trekken....
Ieder jaar tijdens de paardenzegening is er wel weer iemand die met dit verhaal op de proppen komt

Groet, Pien

Karen Koomans schreef :


Eerlijkgezegd dacht ik ook dat jij vond dat wij onze paarden te hard laten werken, vandaar mijn reaktie vanochtend.


Zonder bijvoer bedoel je neem ik aan?


Waarschijnlijk moet je het meer zoeken in belasting met oa ruitergewicht (Frans is het nooit met me eens als ik dat beweer). Ik denk dat een paard dat gedurende een X aantal uren per dag een ruiter op z'n rug moet dragen, zelf niet kan kiezen waar-ie in welk tempo kan (dus moet draven en galopperen terwijl hij daar misschien zelf niet voor gekozen zou hebben), over alle soorten ondergrond (hier dan toch) met soms niet ideaal-in-de-beweging-meegaande rijders op zijn/haar rug.
Het is niet het gewicht alleen, het is ook niet het lopen over alle spoorten ondergrond, maar het is het totaalplaatje. Paarden zijn gemaakt om te bewegen, veel te bewegen. Maar met een rijder op hun rug kunnen ze weinig kiezen.

Even voor de goede orde; mijn (les)paarden stuk voor stuk zijn perfect in conditie. We laten regelmatig steeksproefsgewijs bloed prikken en alles is altijd prima, niets teveel en niets te weinig, zélfs bij 21 jarige Holly en 22 jarige Stef (die uiteraard niet meer volop mee hoeven te werken).
Als je paard gewoon wat recreatieve kilometertjes per week loopt (laten we zeggen ca 60) is er niks aan de hand, bij 90 ook niet, maar de ervaring heeft mij geleerd dat wanneer je regelmatig boven de 100 km zit over alle soorten ondergrond en met diverse soorten rijders zoals hier, de paarden vermoeid worden, prikkelbaarder zijn, naar mijn mening te dun worden, doffig, niet zo enthousiast om te werken als anders, etc.
Ze hebben 24/7 prima hooi dus daar ligt het niet aan.

Het zijn waarschijnlijk de extra calorieën die ze nodig hebben.

Groet, Pien (die nu echt weer verder moet met de administratie).

Piet schreef op donderdag 18 februari 2010, 0:00:




Ik lees niet op Bokt (nul behoefte aan) maar voel mij ook aangesproken hierin omdat Jack en ik de cursus Natuurlijk Bekappen in Riemst geven. Ik moet een beetje lachen om iemand die zoveel bazel tentoonspreidt die zelf de cursus niet eens gevolgd heeft - wat mij betreft geen recht van spreken dus!

Ons referentiekader zijn al die paarden die na de cursus niet alleen beter gingen lopen doordat de eigenaar letterlijk zelf het heft in eigen handen nam, maar ook, en dat is een zeer belangrijk onderdeel van de cursus, op een veel natuurlijkere manier gehuisvest gingen worden met alle positieve ontwikkelingen dientengevolge.

Nou, gaat het daar niet om dan? Want dat is toch je graadmeter?
En niet nog steeds het merendeel van de DA's die na jarenlange universitaire studies hoefbevangen paarden stalarrest op omgekeerde ijzers blijven geven .

Was jij ook niet diegene die met U aangesproken wilde worden? Heb jij iets met papiertjes en geloofwaardigheid ofzo?

Groet, Pien

Anja Seijn schreef op donderdag 18 februari 2010, 0:12:


Een opfok in een of ander natuurgebied zonder oudere paarden of menselijk contact zou ik inderdaad ook nooit aanraden omdat er dan te weinig grenzen gesteld worden voor de jongelingen hetgeen hun opvoeding niet ten goede komt (vind ik dan).
Een groep met volwassen en superserieuze paarden en slechts één veulen is ook niet alles, omdat het veulen dan z'n ei niet helemaal kwijt kan (spelen, ravotten), maar meestal heb je er wel wat ruinen bij die lekker kunnen klooien met zo'n jong ding maar tegelijkertijd grenzen aangeven en mee opvoeden.

Ik wil ook geen opfokgroep voor mijn jonge paarden (alleen het wóórd al.... ), zij lopen allemaal in verticaal opgebouwde leeftijdsgroepen en dat is in mijn ogen nog altijd het meest wenselijke.

Van moeder (veilige haven), oma (opvoeden, grenzen stellen) tot peetoom (idem en klooien), met leeftijdsgenoten (lekker uit je dak gaan). Heerlijk voor ze!

Groet, Pien

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 18 februari 2010, 8:55:


Hier niet ver vandaan (Bilzen) zit er ook zo-een.
Paarden staan op stal in hun eigen schijt, worden grof bejegend en hardhandig rondgejaagd, de kerel heeft een grote bek en is ook nog eens zeer vrouwonvriendelijk, gaat met z'n 100 kilo op een jonge 3 jarige Arab van nog geen 1.45 zitten maarre.... rijdt wel bitloos he (alsof dat een graadmeter is).

Hij noemt zichzelf in de hele omgeving paardenfluisteraar.
Hoe harder ze dit van zichzelf zeggen, hoe minder vetrouwen ik er dan alweer in heb.

Iedereen die hem kent weet nu gelijk wie ik bedoel (nee, hij leest hier niet mee).

Groet, Pien

Unartica schreef op donderdag 18 februari 2010, 9:47:


Nee daar schrik ik niet van, ik heb me op dat moment alleen maar kapot gelachen om het zo goed uitgekozen moment.
Vóór ons de menners, achter ons de dressuurrijders in de wit met zwarte pakkies en hun keurige paarden keurig in de plooi, die hebben het allemaal meegekregen.
Tja, bitloos he, en met hengsten, oei oei oei, zie je nou wel wat ervan komt...

Stelletje losgeslagen koibois....

Groet, Pien

Frans Veldman schreef :

Weet je heel zeker dat paarden geen pijn voelen dan? Zijn ze niet gewoon gehinderd in hun bewegen en doet elke beweging pijn in hun lip dus kijken ze wel uit? Ik vind zo'n paard een totaal verstijfde indruk maken hoor, al eens gelet op het oogwit als er een praam op de lip gedraaid zit?

Als je bij Puck met het voornemen om de praam te gebruiken ook maar in de buurt van haar lip komt gaat ze al omhoog hoor, dús heeft ze negatieve associaties, lijkt mij....

Groet, Pien

ps: tijdens eenm bevalling maakt de vrouw ook endorfinen aan, dat is een natuurlijke reactie op pijn. Maar om noiu te zeggen dat bevallen geen pijn doet....?!

Cindy Helms schreef op donderdag 18 februari 2010, 10:10:


In een omheinde ruimte waarbij het paard het aantal passen leert kennen, geleid door zijn rijder over een waarschijnlijk vlakke gesleepte ondergrond waar het paard zich helemaal kan geven.
Mij lijkt het sterk dat zo'n paard buiten ook zoveel vertrouwen zou hebben want hij is niet in staat zelf zijn weg te zoeken (maw waar hij zijn benen neerzet op ongelijke ondergrond en op onbekend terrein).

Maargoed, ik heb geen ervaring met blinde paarden....

Groet, Pien

eddy DRUPPEL schreef :


Ik vind dat ook. Heel soms kun je niet anders zoals twee weken geleden toen een van de pensionpaarden heel erg ziek was en een slang in de slokdarm moest, maar over het algemeen wil ik niet dat er een praam gebruikt wordt bij mijn paarden.

Echter.... het is wel aan ons om zo'n paard goed op te voeden zodat het voldoende vertrouwen heeft om zich te laten gerust stellen. Een DA is er maar een kort moment, van die persoon kun je niet direct en bij ieder paard verwachten dat-ie een band met ze allemaal aangaat.

groet, Pien

Christel Provaas schreef op donderdag 18 februari 2010, 10:22:


.... of de tong naar buiten trekt en mee vasthoudt met de zijkant van het halster....
Ook zo'n goeie (en je komt er ALTIJD achter wat er met zo'n dier geklooid is....)

Groet, Pien

equicani schreef op donderdag 18 februari 2010, 10:27:


Mensen met rugproblemen zijn ermee gebaat hun rug sterker te maken dmv spierversterkende oefeningen, en niet door te leunen in een comfi zadel. Al eens gedacht aan wat het voor een paard doet als je iemand met een instabiele rug op hem laat rijden?

Indien mensen dusdanige rugproblemen hebben dat ze anders niet zouden kunnen rijden kunnen ze maar beter een andere sport kiezen. Als je last van je knieën hebt kun je misschien ook maar beter niet gaan parachutespringen. Toch?

groet, Pien