Tinker schreef op donderdag 18 januari 2007, 17:11:


Ik heb geheel tegen mijn principes de paarden vanmiddag binnen gezet, ze stonden wapperend in de wind voor de stal te balen, geen poot verzettend. Nauwelijks binnen begon het te hozen, niet normaal! Hagel, donder en bliksemflitsen, de hond sprong van schrik op mijn schoot. Toen het ergste noodweer voorbij was deed ik de deur open en werd haast weggespoeld door een ongekende waterstroom die over de hoge drempel de stal in naar binnen wilde. Mijn hooi! dacht ik in paniek, rukte de plaat van de oude gierkelder en bezemde als een bezetene het water die kant op. De kolkende massa in de enorme gierkelder (ook de dakgoten van het oude stalgebouwtje wateren erop af) gulpte omhoog, dus ik hing er een pomp in en bad dat ik sneller was dan ... HET.
Ik was het, uiteindelijk. We hebben het droog gehouden!

jan seykens schreef op donderdag 18 januari 2007, 19:45:


Wie?

Ilse Bartholomeeusen schreef op vrijdag 19 januari 2007, 12:28:


Wat kan de reden zijn geweest dat hij al geruind was, Ilse? In Spanje gebeurt dat zelden, dus ik vraag me af wanneer dan wél. Mijn Cadiz kwam ook geruind uit Spanje op 6-jarige leeftijd en ik heb me altijd afgevraagd waarom dat zo was.

Ik denk dat de hoeven rasgebonden hard zijn, Piet. Ik heb er jaren geleden een artikel over gelezen in de toenmalige Baroque. Percentage vocht in Spaanse hoeven is -ook in Nederland- beduidend lager in vergelijking met Nederlandse paarden. Het lijkt dus een genetisch iets te zijn. Ik kan me zo voorstellen dat zo'n harde hoef ook relatief minder hoefmechanisme heeft?
Hoge hielen lijken ook rasgebonden, hoewel Cadiz die nooit zo gehad heeft. Te lánge hoeven ja, toen hij uit Spanje kwam, maar hij heeft altijd een goede, logische hoefvorm en goed ontwikkelde stralen gehad. Andalusiërs staan nogal eens op closetrolletjes.

Ilse Bartholomeeusen schreef op vrijdag 19 januari 2007, 15:46:


Smalle hoge kokervormige hoeven met de vorm van een leeg wc-rolletje.

Hier nog zo'n verrotte schouder. Enne... ik heb nog een fles Devil's Relief staan van toen ik dacht dat Buck zijn stijfheid uit zijn gewrichten kwam. Erop smeren of de fles aan de mond zetten?

milou schreef op vrijdag 12 januari 2007, 18:15:


Staat je paard nu op ijzers, Milou? En heeft hij veel op straat gelopen? Beide schijnen het verbenen van hoefkraakbeen in de hand te werken. Plus erfelijkheid, heb ik uit Freds verwijzing begrepen.
Nu gebeurt dit verbenen sowieso bij elk paard, is mij verteld door de dierenarts die Bucks hoeven op de foto zette. Ook hij had wat verbening, maar niet buitensporig in relatie tot zijn leeftijd. Hij was toen 14 en de verbening kwam tot de helft van de hoogte van de hoef op de foto, wat dus normaal is.
Tuigers die veel voor de kar op straat hebben gedraafd schijnen die aandoening nogal eens te ontwikkelen.

shanna schreef op zaterdag 20 januari 2007, 13:25:

Wie hun ogen bedoel je?

Ik denk dat er bij Michiel en Jur twee dingen speelden die al dan niet met elkaar te maken hebben. Rugstijfheid door pijnlijke voeten, of rugstijfheid én pijnlijke voeten, met verschillende oorzaken.

Ik heb bij mijn eigen paarden gezien dat het lopen op zere voeten het hele paard beinvloedt. Buck bleef na 9 jaar ijzer nagenoeg probleemloos over alle soorten ondergrond lopen, hét succesverhaal van natuuurlijk bekappen, zoals het gelukkig bij bijna elk paard gaat.
Cadiz daarentegen bleef pijnlijk en kort, ook op dressuurbodem. Hij durfde ahw niet te landen, hield daardoor zijn hals kort, zijn rug strak en zijn schouders vast. De draf was van een hobbelpaard en de galop een vlakke viertakt. Ik heb het 13 maanden aangezien (2 deskundigen erbij, hoefschoenen geprobeerd, straal ingekort) en uiteindelijk besloten om hem terug op ijzers te zetten omdat ik vreesde dat hij zijn rug aan het vermoorden was. Ook vond en vind ik dat je het bewegingsdier paard geweld aandoet door hem zo lang 'goedbedoeld' aan pijn te onderwerpen. Ik wist dat het vloeken in de kerk was, maar heb het toch op dit forum verteld, ook de non-successtories en de daaruit voortvloeiende keuzes horen hier thuis.

Nu vind ik dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden. Sommigen zullen zeggen dat ik het te snel heb opgegeven, ik vind persoonlijk van niet. Ik heb gedaan wat IK in het belang van mijn paard acht en dan vind ik vrijheid van bewegen belangrijker dan het streven naar de ideale hoef. Let wel: ik heb er nog steeds een hekel aan dat die ijzers eronder zitten, maar ik heb gekozen tussen twee kwaden en dit was de uitkomst.

Ik vind niet dat je iemand omlaag mag halen omdat hij een weloverwogen keuze maakt voor zijn paard. Om die reden vind ik ook dat Michiel niet onderuit gehaald mag worden. Iedereen hier handelt naar zijn eigen eer en geweten en als iemand dat bezit, is hij het wel.

verschuere schreef op zondag 21 januari 2007, 18:00:


Mijn paard had dat ook, met name in de droge zomerperiode. Regelmatiger rondvijlen heeft het verholpen.

Tinker schreef op zondag 21 januari 2007, 17:50:


Ja, ik. Het werkt egenlijk net zoals een gewoon dubbel gebroken bit. Een leren bit heeft de naam vriendelijker te zijn, maar feit blijft dat je iets in de paardenmond hangt, waar je aan kunt trekken.

trea hoex schreef op zondag 21 januari 2007, 18:48:


Wat zou de bekapper die elke 12 weken komt, dan doen wat de doehetzelver blijkbaar niet of fout doet? vraag ik mij in alle eerlijkheid af.

Masja schreef op zaterdag 20 januari 2007, 18:57:


Nee, dat heeft te maken met het vermelden van je website onder je naam.

Eén rugspier? Leren ze je dat op de Orun? Of leert je dierenarts je dat? Beetje weinig nietwaar.
Enne... bitloos kan wel degelijk met aanleuning en rugontspaning. In de krul, jawel!
Wat denk je, waarom zou ze haar rug vastzetten aan een halstertje. Waarom? Denk na.

Wat is in godsnaam horsemanship? Wat bedoel je daarmee? Rondjagen op de cirkel? wazig aaien? En wat deed deze iemand waardoor hij concludeerde dat dit niet het beste was voor je paard?

Zo is 't maar net.


Ik verdiep me... ik zie een fotoreeks op de website waarop een in een onmogelijke houding vastgebonden paard extreem in verzet gaat terwijl de eigenares van dit paard schrijft dat zij beiden zo blij zijn en dat deze vorm van mishandeling onder goede begeleiding gebeurt.
Wat klopt niet in het plaatje?

trea hoex schreef op zondag 21 januari 2007, 20:38:


Zo eentje was Cadiz ook. De theorie dat aan de slijtende buitenkant sneller nieuw en zelfs harder materiaal gevormd wordt, ging voor hem helaas niet op. Hij sleet zonder ijzers veel harder af en vooral de hoef rechtsachter ging steeds schever staan. Het enige wat ik deed was de langere binnenkant een fractie vijlen, maar bv de hielen langer laten was onmogelijk, ze sleten onmiddellijk af. Aan de buitenkant dan. En inderdaad, de straal ging steeds krommer in de hoef staan.

Als je moest kiezen tussen de wei of de paddock, wat zou je dan kiezen? Ik de paddock. De mogelijkheid tot beweging over harde en zachte ondergrond vind ik belangrijker dan de toegang tot gras. Komt bij dat Buck ontieglijk sober moet staan. Ik denk dat hij geen tijdsbesef heeft, dus de pret van het naar de wei mogen heeft ie al! Weet hij veel dat het pas een uur later is als hij er weer uit moet?
Zielig voor hem en al helemaal voor Cadiz omdat die dan solidair ook bijna niet de wei in mag? Ik vind van niet. Zielig is jeuk, bevangenheid, pijn, eenzaamheid. Alles is relatief.

Mag hij de wei niet in vanwege de daar huizende mugjes of mag hij gewoon geen gras eten? In de zomermaanden sneed ik 's avonds een kruiwagen lang stengelig gras uit de berm, lekker grassig en toch veilig.

Frans Veldman schreef op maandag 22 januari 2007, 12:00:



Welke sporenelementen zitten er niet in volgens jou, Frans?

Monique Meijer schreef op maandag 22 januari 2007, 13:51:

Ik lees met verbazing dit soort berichten! Zou haast denken dat ik in een liefdevol sprookjesachtig ideaal-vacuüm leef...! Buiten de realiteit in elk geval hier op het eind van deze doodlopende straat in een slaperig noordhollands dorpje, want deze taferelen maak ik nooit, nooit mee en ik kom toch behoorlijk veel onder de (paarden)mensen.

Hier bemoeit niemand zich met hoe mijn paarden lopen, dat ze in weer en wind buiten staan en hoe ze over het fietspad gaan. Niemand! Men groet mij vriendelijk en zwaait vanaf de trekker!
Mijn smid blijkt een nb-er avant la lettre, de manege-eigenaar in het dorp is een klassiek toegewijd man die wedstrijden en hulpteugels verafschuwt en mijn (Orun!-)instructrice adviseert bitloos om nét dat puntje op de i te zetten. Ben ik zo bevoorrecht of hebben anderen zo'n pech?