HannahFroukje schreef op dinsdag, 23 november 2004, 9:54:
> Leuk onderwerp. Weer eens wat anders dan hoefbekappen, wel of geen deken op, wel of niet buiten, wel of niet bijvoeren .... die dingen zijn hier volgens mij al 100 keer gepasseerd en al een beetje uitgekauwd. Dus ik vond deze wel leuk om eens op te reageren.
Hoi Frouk, leuk je hier weer te lezen! :)
Ik denk dat het zeker een onderwerp is dat op dit forum ‘past’ – tenslotte streven de meeste van ons naar ‘natuurlijk’ en ik zou dan zeggen dat, als je besluit je paard zo veel als mogelijk zijn ‘natuurlijke leven’’te gunnen, je dan ook je eigen menselijke normen eens kritisch moet bekijken!
Neem nou de norm ‘belonen’ …. Strikt gezien is dat een handeling die wij mensen zien als een soort oorzaak-gevolg handeling: jij doet iets goed, ik bevestig dat met een beloning, dat vind jij op jouw beurt weer prettig en je zal er een volgend keer misschien weer naar streven iets ‘goed’ te doen.
Dan ligt het voor de hand om te denken dat deze oorzaak-gevolg handeling ook een methode is om te leren.
Draai je het fenomeen om dan wordt het ‘straffen’ en volgens hetzelfde lijntje als hierboven, wordt het dan af-leren.
De kern van mijn vraag onder het motto ‘vind een paard dat fijn?’ is dus of paarden diezelfde normering aanhouden, als wij mensen, of dat bepaalde handelingen alleen maar gezien worden als noodzakelijke handelingen om de sociale rangorde (en daarmee de rust in de tent) te handhaven.
Ik verwees naar dat albatrossenverhaal, omdat de meeste van ons zo’n knuffelend paartje zien en meteen denken “oh, wat lief..” terwijl die dieren misschien alleen maar bezig zijn met het voortbestaan van de soort en het gevoel “liefvoor elkaar” niet in beeld is.. Ik ontken zeker niet het bestaan van emoties van paarden of andere huisdieren – ik zie ook dat er grote, individuele verschillen bestaan.
Als ik naar mijn eigen paard kijk: zij is niet per definitie een knuffelaarster. Moet ik dat nu interpreteren als: ze vind het niet ‘fijn’ of moet ik het anders zien? Zoals: zij heeft een sterke ‘eigen ruimte’ die ze niet graag door een ander laat betreden?
Toch heeft zij haar momenten waarop ze mij duidelijk opzoekt: naast me komen staan, hoofd tegen je aandrukken.. waarom? Omdat ze dat fijn vindt? Of is het niets meer dan haar sociale rangorde gevoel, kuddegevoel oid omdat dat ‘veiligheid en rust’ oplevert?
Met zo’n paard als de mijne, kun je aardig de fout in gaan! Haar soms ‘afstandelijke’ gedrag ( = mijn gevoel) zou je kunnen doen denken dat ze bang is, of erger nog “mij niet aardig vindt”. En omdat je menselijke gevoel je ingeeft dat je toch aardig gevonden wil worden, ga je bijna vanzelf beslissingen nemen over het dier die wellicht helemaal niet terecht zijn en vervolgens tot steeds verder gaande miscommunicatie tussen mens en paard leiden!!
Bepaalde diersoorten krijgen van ons mensen allerlei vaardigheden en gevoelens toegedacht die meestal in onze eigen cultuur/beleving ingebed zijn. Ik denk wel eens: zie je paard nou gewoon eens als een ‘koe’ – daar zijn we nl veel minder geneigd om er allerlei dingen aan te hangen.
Is het niet de moeilijkste, maar ook uiterste vorm van respect voor een dier om je eigen kwalificaties ‘los te laten’ en het dier in zijn waarde te laten? Wat denk jij daarvan?
Ik ben overigens ook benieuwd hoe Egon over dit thema denkt!!
Groet, Marianne
Warboel
