Els Kleverlaan schreef op donderdag 14 januari 2010, 9:38:


Oeps...is deze topic er gekomen omdat ik het U woordje gebruikt heb in een vorig topic?
Ik gebruik altijd het woord u voor mensen die ik niet persoonlijk ken of weinig mee te maken heb. Het is een manier om respect te tonen naar die mens toe, ik richt mij in feite tot een voor mij onbekend persoon en het is niet omdat er een scherm tussen zit en geen gezicht zie, dat ik plots familiair wil gaan doen. Voor mij is dat zelfde relatie als in het echt. Eens ik die mens goed ken of vertrouw, ga ik daar niet meer zo beleefd tegen doen en laat ik die 'u' weg .

Nataschadevreede schreef op donderdag 14 januari 2010, 11:02:


Bepaalde wormen wel en andere niet. Leverbot en lintworm kunnen ze wel overdragen naar paarden. Dat is toch wat ik begrepen heb...

Danielle Schuwer schreef op donderdag 14 januari 2010, 19:44:


Ik durf ook niet kijken...heb een link toegestuurd gekregen van petitie tegen het gebruiken van honden als doelwit in Brazilië. Je zag een hondje vastgebonden aan vier pootjes tussen twee palen, met iemand die er op aan 't richten was met geweer. Ik ben er echt door geschockeerd geweest...kon er de eerste dagen niet over praten.
Als ik dat zie hoop ik echt dat we allemaal naar de verdoemenis gaan. Wat lopen er toch wreedaardige mensen rond...

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 14 januari 2010, 13:07:


Ja hoor, inderdaad. Ik hou van afstand. Toen ik Angelique aansprak dan kende ik haar niet. Vind dat heel vreemd om je en jij te gebruiken tegen iemand die ik niet ken.
Dus nu ben ik al onbeleefd als ik u gebruik?
Gezien de problemen die hier al geweest zijn, is afstand niet slecht. Ik respect voor u, maar jij ook voor mij.

Maria Delavega schreef op donderdag 14 januari 2010, 21:12:

Als je kan negatief doen op mij, dan ga je't ook niet laten... ik voel me altijd zo'n slecht mens als jij me weer maar eens belerend in de hoek moet drummen. Toch voel ik me echt niet aangesproken. Ik heb dat in geen geval gedaan om minachtend to iemand te zijn. Ik zit zo niet in elkaar!

sandratien2 schreef op donderdag 14 januari 2010, 22:19:


Mooi verwoord....leer altijd bij

Ik ben begonnen met paardrijden toen ik -1 jaar was, dus als foetus reed ik al paard toen ik nog in m'n moeder zat hihi.
Toen ik peuter was en ooit eens paarden zijn tegengekomen in de Duinen, was ik doodsbang van die grote dieren die zo op me afgegalopeerd kwamen.
Op een leeftijd van zeven jaar gingen we altijd mee naar m'n moeder haar werk en zonder dat ze het wist gingen we in de weide spelen met die paarden, die achter haar werk lag.
Toen de eigenaar dit zei tegen m'n moeder was ze erg boos op ons. Hij zei haar dat dat ene paard niet kon pakken en wij zaten er op (natuurlijk mijn jongere zusje in het gat steken en een vriendinnetje en ik hielden het paard vast. De papa van m'n vriendinnetje had zelf een bit gemaakt (ai, dus niet bitloos), maar we trokken er niet aan. Dat paardje kreeg kilo's wortels van ons en waarschijnlijk is hij nooit zadelmak geweest, maar toch liet hij m'n zusje toe op z'n rug.
Nadien, toen m'n moeder werkte, gingen we stiekem naar het Wilgenhof en namen les met geld die we verdiend hadden door 'klevertjes' plakkertjes te verkopen van deur tot deur. Dat deden we vooral als het regende, omdat de mensen dan meer medelijden hadden met ons .

Op een leeftijd van 11 jaar had ik m'n eerste ponieke, Alba'tje (had ik zo genoemd omdat hij wit was), gekocht van een slachter. Wij hebben echt fantastische tijden beleefd met onze pony's en vriendinnen. Misschien daarom dat ik nog altijd gek ben van ponies en niet zo van grote paarden.
Vroeger was ik wel een waaghals. Als er pony's toekwamen die de slachter had gekocht, dan probeerden we ze in de weide, in de hoop dat ze bereidbaar waren en we ze konden redden van de slacht. Zo is ook Lauretje bij ons gekomen die m'n opa voor ons gekocht had, een welchke die dan voor m'n zus was.
Wij leerden ze op, maar de slachter profiteerde dan van onze emoties door veel geld te vragen voor de pony's.

Peter Donck schreef op zondag 17 januari 2010, 15:46:


Yip inderdaad. Ik was toen 8 jaar toen ik ermee begon. Effie rekenen, moet rond 1984 geweest zijn dat ik daar begon te rijden. Wist niet dat J. mijn moeder kende, dat is dan ook weeral toevallig uitgekomen . Ik was altijd 'in' voor deugenieterijen en een neen kende ik niet . De manege lag toch een eindje van ons deur (zo'n 8 à 10 kilometer). Wij, twee kleintjes met ons fietsjes (mijn zusje was toen zes jaar en ze volgde overal haar grote stoute zus) daarnaartoe in den duik om te kunnen rijden. Gelukkig dat Dutroux toen nog niet actief was...
Uit schrik dat er iets zou gebeuren hebben m'n ouders ons dan toch laten rijden. Toen hebben we daar paar paardekampen mogen volgen.
Oew, inderdaad 65, was vergeten dat ik al zo oud ben .

Peter Donck schreef op zondag 17 januari 2010, 19:08:


Ba neen jij zegt dat niet , ik zeg ik ook niet dat jij haar kent en waarom zou zij jou kennen ? Ik zei dat J. haar kent, de Jean....

24? Is heel respectabele leeftijd. Ja, Duchesse ken ik, een vosje met een bles? Was lievelingspaard van mijn vriendin Saskia. Toen we daar op kamp waren is denk ik haar moeder afgemaakt moeten worden door een breuk aan haar been (Kontesse). Man wat hebben wij toen geweend...
Tja pubers, ik was niet aan die gasten die daar reden, ene Vincent en nog paar andere...had waarschijnlijk daar al een afkeer voor maneges ontwikkeld...

Zijn wij niet zintuigelijk dan? Misschien de ene meer of minder dan de andere, maar we zijn zintuigelijker dan je denkt. We hebben niets afgeleerd, we hebben wel afgeleerd om eerlijk te zijn.
Ik heb eens horen zeggen: paarden weten direkt wie je bent... wel, mensen weten dat ook direkt. Vb van een leraar die de klas binnen komt , van wie je weet: met die z'n voeten gaan we niet rammelen...
Mensen weten verdomd goed in te schatten en lezen lichaamstaal beter dan je denkt (trouwens lichaamstaal is veel sterkere communicatie dan verbaal gesproken taal, ook bij mensen), alleen is de feedback van paarden op jouw gedrag veel direkter, waardoor je de neiging hebt te denken dat een paard zintuigelijker is. Mensen gaan verbergen wat ze van je denken, althans deze die niet Druppel heten
Mensen zijn ook kuddedieren (de een al wat meer dan de ander...), zou dit geen eigenschap kunnen zijn van kuddedieren?

Maria Delavega schreef op zondag 17 januari 2010, 20:30:


Hey, da's geen kritiek hoor, da's in feite een zeer goeie eigenschap! Dat maakt ons juist zo ergerlijk, dat we proberen te verbergen wat we van elkaar denken. Ik 'voel' dat goed genoeg. Als zo iemand incongruent is met wat hij naar buiten brengt, dan sla ik helemaal toe. Daarom is het ook zo leuk om met dieren om te gaan, ze zijn open en eerlijk.

Heeft iemand een idee waar ik ergens hulp zou kunnen vinden voor mijn paarden? Mijn vriend en z'n papa doen heel veel, maar die beestjes schijten zich te pletter. Ik had gedacht aan zo'n vriendelijke tuinman op pensioen, maar waar in godsnaam zou ik zo iemand kunnen vinden?
Ik heb meer pijn van de operatie dan ik verwacht had en denk dat ik nog een eindje niet veel zal kunnen doen.
Ik dacht aan dienstencheques, maar denk niet dat daar veel mensen tussen zullen zitten die stront willen rapen...

Maria Delavega schreef op donderdag 21 januari 2010, 9:16:


vreemd...nu komt m'n bericht in een oud topic te staan...

Koen Theys schreef op dinsdag 19 januari 2010, 21:40:


Wat zei ik ook alweer , niemand gaf me toen gelijk Is dus echt wel zo é?

Kynshiri schreef op donderdag 21 januari 2010, 9:08:


Ik ben ook gebeten gewwest door een hond die er uit zag als een labrador (zal wellicht geen zuivere geweest zijn). Hij zat normaal altijd in een kennel. Toen ik aanbelde bij de boer om hooi te halen kwam hij op me af en ik zag tot m'n ontzetting dat hij me zou aanvallen. De hond beet hard in m'n pols en ook al zag ik het bloed er uit stromen, ik hield me slap en roerde niet want had het gevoel dat hij dan nog harder te keer zou gaan. Diene boer zei... niets. Toen ik bevend vroeg of hij dat nog gedaan had ontkende hij het en keek me aan alsof ik de slechte was. Sindsdien ben ik toch argwanend geworden. Ben blij voor't beestje dat hij uit dat kot kan, maar ik blijf mooi in de auto als ik nog ergens honden op't hof zie