Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 13:28:


de vraag van Pien:
"De vraag die bij mij opkomt is of jij zou kunnen accepteren dat een paard dusdanig ziek en/of getraumatiseerd kan zijn dat er geen enkele uitweg meer is?
Je hebt het ook over levenskwaliteit he."

Als ik heel zeker weet dat de levenskwaliteit slecht is, zal ik een paard/hond, vul maar in, af laten maken, en heb die beslissing in het verleden ook wel genomen, zonder dat ik daar achteraf spijt van had.
Maar de vraag is, wat is het plaatje dat je hebt, en dat wisselt per persoon
Wat is levenskwaliteit voor een paard. Ga er maar aan staan om die vraag te beantwoorden. En Piet, ik, wie ook, kan en mag daar een ander idee over hebben.
Lichamelijke pijn is een duidelijke factor overigens. Geestelijk trauma een stuk moeilijker te beoordelen, en ook een stuk moeilijker te behandelen. Vraag is of dat wel goed is gelukt. En dat is, denk ik, waar Piet zich, naar mijn mening terecht, over opwindt. Niet dat dat helpt, en ik vind ook eigenlijk dat we er beter over op kunnen houden, want deze gedane zaak neemt geen keer. En het is ook niet het einde van de wereld.

Ik heb voornamelijk vragen, niet zozeer meningen, en 1 daarvan is die ik meteen in het begin stelde, en waar ik nog geen antwoord op heb gezien: wat is er nou zo veranderd dat hij een half jaar geleden nog goede kwaliteit van leven had, en nu niet meer? Ik vermoed dat het plaatje is veranderd, maar waarom dan? Enzovoort en zo verder. Het gaat me ook eigenlijk niets aan, ieder zijn eigen beslissingen, maar zoals ik ook al zei, als je het op I-net zet, dan kan je vragen verwachten. Zelfs meningen.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:11:


Wat een paardwaardig bestaan is, is zeer subjectief, ik noemde het al een plaatje dat je hebt, dat verschilt van mens tot mens, en dat wordt bepaald door vele factoren.
Dan wordt de beslissing ook nog beinvloed door practische factoren.

Pijn uit zich natuurlijk niet alleen door piepen of janken. Paarden zijn inderdaad bikkels, maar ook daar valt wel doorheen te prikken als je goed luistert en observeert. Zelfs als je paard niet thuis staat.


Wij mensen lijkt me erg generaliserend, sommige mensen wel, ja.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:38:


En anderen haken soms te snel af, overigens.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 18:41:


Ja, dat schreef je al eerder, maar als je je paard kent, kan je echt wel zien of en in welke mate ie pijn heeft, schreef ik ook al.

Trudy schreef op woensdag 14 juli 2010, 0:05:


Nee, was geen steek onder water. Was omdat ik opeens dacht aan de vrieskisten vol HKO hoeven.

Ik word er ook een beetje moe van dat mensen blijven volhouden dat ik dubbele bodems in mijn berichten stop.

Jupielke schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:14:


Of, de eigen slechte gedachten van de lezers.

Aafke schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:32:


Ja, zoals die blinde paarden van BB die misschien op stal staan. Hoe ik ook tegen stal ben, als dat een mogelijkheid tot verkrijgen van vertrouwen zou zijn voor deze paarden, ben ik er niet meer tegen.

En wat te denken van een paard bij Opal in de wei dat als wees is grootgebracht zonder contact met andere paarden. Ze snapt niets van sociale interactie en staat altijd alleen. Is bang voor de andere paarden, die haar dus ook altijd wegsturen, kip en ei, wie er eerder was, weet ik niet.
Is dat wel paardwaardig, geen actief leven in de groep en bang voor soortgenoten? Alleen als haar mens er is, ontspant ze. Toch zou niemand er over peinzen haar een kogel door de kop te schieten. Het is misschien niet een ideaal paardenleven, maar wel een leven met, ondanks pijn en verdriet, ook vreugde momenten.

ach, zo heb ik ook een keer toen Opal een paniek aanval kreeg, omdat ik een onderdeel van haar lijf met Hibiscrub wilde ontsmetten (bleek later dat haar vorige eigenaar altijd Hibiscrub gebruikte, traumaatje), de hele emmer met hibiscrub onder haar paniekbenen gegooid, wist zelf ook niet wat ik deed hoor. Toen was het wel over met panieken. Dat was mazzel.
Beetje als klap in gezicht van iemand die hysterisch is, kan helpen, niet te vaak doen.

Wil schreef op donderdag 15 juli 2010, 23:23:

Stomme is dat als je jezelf pijn hebt gedaan, je meteen niet meer goed zit, en dan gaat dus alles daarna mis. Anda begreep denk ik niet wat er aan de hand was. Trui zat 'gek'.

Weet je nog Catcher, de eerste keer dat ik hem reed, en bij opstijgen mijn heup knakte? Hij dacht toen ook, die ouwe daar op mijn rug, die zit niet lekker. Voor hem niet lekker dus.

Oh, en lies verrekken duurt lang trouwens, voordat dat weer goed is. Kan lang duren.
Wat helpt, is een riem omdoen, om je lies dus. Als je weer begint met paardrijden. Want je moet jezelf wel even rust gunnen nu.

Als ik mijn heup niet geknakt had, had hij het ook wel geprobeerd, maar ik kon er nu te weinig aan doen, omdat ik mezelf in het gareel aan het houden was. Dat bedoel ik eigenlijk. En dus vergelijk met Anda, dat ze het raar vond.

En Catcher is een lieve stoute schat.

Maar hoe de 'e er voorbij' in de titel is terecht gekomen?? Blijft grappig, het is een gedeelte van de zin die je typte.

margreet weststrate schreef op zaterdag 17 juli 2010, 22:13:


Ik ken het produkt niet, maar het zou heel goed kunnen dat het suikers bevat, waardoor je de HB alleen maar erger maakt.
Je ponnie mag echt helemaal geen gras meer. De pijn veroorzaakt door HB is groter dan een pijnstiller aankan, dus de enige weg is de voeding te veranderen.
Geen gras, geen appeltjes, worteltjes, ook niet een klein stukje, alleen een beetje hooi, en ik zou dat hooi voor de zekerheid weken in water voor minstens een uur.