Peter Donck schreef op woensdag 28 mei 2008, 15:15:


Mijn huiskamer is net zo groot als de tent dus dat gaat idd niet lukken! En nog een decathlon winkel hier in Amsterdam ook! Je bent mn held!

Eddy, ik koop een tent, ik laat mn paard twee dagen staan, ik reis vanuit amsterdam helemaal naar belgië, ga nog een dag eerder weg ook, risico op een echtscheiding, allemaal om naar de poedertoren te komen.. wat dachten jullie ervan om hier in de buurt eens een keer wat te gaan doen! Lijkt mij gewoon óók wel eens leuk, voor iedereen die HIER woont

Peter Donck schreef op woensdag 28 mei 2008, 15:54:


Ja, twee eenpersoonstentjes

Daan Natuurlijk schreef op woensdag 28 mei 2008, 16:07:


Dan kom je aan met je bedrijfsplan, en dan zeggen ze; maar mevrouw, zo weinig paarden maar op zoveel grond, dat kan veel efficiënter!
En u kunt véél meer geld vragen als u even zorgt voor een stapmolen en een binnenbak.

Tja... mensen met geld gezocht die zin hebben om te investeren!

Nou... zo zie je maar weer dat je op je gevoel af moet gaan. Werd gebeld dat Sieta een flinke wond op haar achterbeen had en dat het misschien wel gehecht moest worden. Ze had gevochten voor d'r vent. Ik als de sodemieter naar stal, blijkt dat ze met spoed naar de kliniek moet. De dierenarts voelde botsplinters.

Eenmaal in de kliniek zagen we op de röntgenfoto's dat haar griffelbeen op 4 plaatsen is gebroken. Het moest er voor een groot deel helemaal uit, schat zo'n cm of 10. De breuken zijn op het midden, het bovenste stuk is nog intact.
Op dit moment ligt ze op de operatietafel, om 0100 word ik gebeld over hoe de operatie is gegaan en wat ze verder nog zijn tegen gekomen.

Heeft iemand van jullie hier ervaring mee? Ik lees overal berichten dat een paard daar helemaal geen last van hoeft te hebben, dat er zelfs paarden zonder griffelbeen zijn die gewoon grand prix lopen.
De arts liet eigenlijk niet veel los over de vooruitzichten, hij vertelde in ieder geval dat de kans op artrose/spat is toegenomen omdat het griffelbeen vast zit in haar spronggewricht.
Ze moet nu 2-3 weken daar blijven en wordt in het gips gezet.

Ben er echt kapot van.. Het is nog niet zo lang dat Sieta met andere paarden kan staan, en elke keer voelt ze zich in een kudde weer onveilig. Deze verhuizing wilde ze zelfs het weiland uit en heeft ze in de paddock liggen slapen (daar is deze foto ook van) zo vermoeiend is het voor haar om met andere paarden in een kudde te staan. Ik durf haar eerlijk gezegd ook écht niet meer in deze groep terug te zetten.. ze zit hélemaal onder de wonden, zwilwratten zijn eraf getrapt, grote sneden overal.. pff
Heb de neiging om een héle hoge muur om haar heen te bouwen en haar overal voor te beschermen.

Esther schreef op donderdag 29 mei 2008, 0:57:


Fijn dat er nog iemand wakker is om deze tijd, geeft toch weer een beetje steun, hier slaapt alles en iedereen al en ik zit maar naar mn telefoon te staren.
Ik heb je verhaal met Bret en Björk ook gevolgd en ik weet dat het jullie al helemáál niet mee zit.
Ik weet het, hoge muren bouwen helpt niet. Ik zit er wel serieus over na te denken om haar inderdaad in een kleine kudde te houden, waar weinig verandering in komt. Ik wil zó graag dat ze kan zijn bij paarden waar ze zich veilig bij voelt. Bij maatjes die ook niet meer weg hoeven. Maar momenteel zou ik echt even niet weten hoe ik dat zou moeten regelen.

Nick Altena schreef op donderdag 29 mei 2008, 1:40:

Dank je! Arts belde net, bot is verwijderd, wond goed schoongemaakt en gehecht. Was wel een groot bloedvat aangetast maar dat konden ze afbinden en haar pezen zijn nog intact, en dat was volgens hem het belangrijkste. Haar gips zit erop, ze stond er héél voorzichtig mee op. Staat nu uit te suffen en moet dan op stal. Morgen om 10 uur mag ik naar haar toe.. maar ik schijn haar niet uit stal te mogen halen.. dat wordt nog wat.. neem mn clicker maar mee en hoop haar op te vrolijken.
Rijden doe ik eigenlijk al lang niet meer, heb zelfs het buiten stappen een tijdje geleden al vaarwel gezegd, en zat nu net in een traject met een jack meagher therapeut. Heb precies 2 keer met haar gewerkt en het is alweer mis, gaat eigenlijk al 3 jaar zo. Mijn wens is dat ze pijnvrij kan bewegen en dat ik haar op gewicht kan houden.

Eerst maar eens zien of de wond goed geneest.. want die is wel écht heel groot, hij moest m nog verder open maken om alle stukken bot te kunnen verwijderen. En dat schijnt eigenlijk het moeilijkste te zijn van het hele verhaal.

En dan.. introductie terug in de groep.. daar moet ik nog maar even over nadenken bij deze groep, paarden moeten constant op stal, staan maar een paar uur buiten en zijn allemaal nou niet echt sociaal te noemen. Ik neig eerder naar haar terug naar de vorige stal halen en haar daar in haar oude groep zetten, dat gaf geen problemen. Maar hou helemaal niet van dat slepen met die paarden.
Er zijn wel aparte weitjes hier, hoop dat ze daar met Jesper mag staan, neem aan dat dit voorrang heeft op een paard wat niet bij anderen mag omdat ze dan zn manen aanvreten.

Ik ga eindelijk proberen te slapen!

Heel erg bedankt voor de lieve reacties iedereen

Ben net bij haar geweest. Ze stond met een opgetrokken buik en een trillend been naar de muur te staren, reageerde ook niet op een verzorgster die even bij haar kwam kijken. En toen zag ze mij en mijn vriendin (wij en onze paarden zijn eigenlijk altijd met zijn viertjes) en toen wás ze toch blij. Ze kan bijna niet op haar been staan maar ze kwam zelfs naar die vriendin van me toe gestrompeld om haar even aan te raken, was echt ontroerend. Sieta is echt zo'n 'ik-kruip-in-mijn-schulp' paard maar ze was zo vol enthousiasme. En uiteraard even geclickerd, ze werd er gewoon druk van! Was natuurlijk ook wel érg makkelijk om zoveel te verdienen met alleen wat voorwerpen targetten Ze lijkt dan echt héél even niet bij de pijn na te denken. Blijven er natuurlijk nog 23 uur over maar ben blij dat ik toch iets voor haar kan betekenen als ik er ben, buiten er gewoon zijn natuurlijk.
Geprobeerd om het bloed en het zweet een beetje van haar af te borstelen maar alles deed haar zeer (ook van die band van het takelen en het omvallen door de narcose) dus kon verder eigenlijk weinig doen. Ze mag zéker 2 weken haar stal niet uit, en dat is als alles in één keer perfect geneest, pfoe! Ga vanmiddag even allerlei anti verveel speeltjes voor haar halen, geen idee of ze er wat mee doet maar dat zie ik dan wel weer.
Heb daar paarden zien staan..pff.. dan denk ik..wat zit ík nou te zeuren!

Daarna op stal geweest voor Jesper, het ongeluk staat hem in de ogen. Hij staat alleen maar bij de slootkant naar het merrieland te kijken en te schreeuwen en laat zijn eigen kudde compleet links liggen.

Ik ben er voor nu over uit dat ze deze zomer niet meer in de kudde gaat, wat eigenlijk ook niet kan ivm revalidatie. Ze moet niet wéér hoeven rennen of vechten en ik vind het ook belangrijk dat ze de rust en veiligheid heeft om gewoon even lekker te gaan liggen. Aangezien er daar héél veel land is en de eigenaresse heel aardig weet ik haast zeker dat er wel een privélandje te regelen is waar ze met Jesper lekker op kan de rest van de zomer. En dan proberen we het volgend jaar gewoon nog een keer.

Ik weet eigenlijk wel zeker welk paard het gedaan heeft, aangezien een paard zonder ijzers deze klap niet had kunnen veroorzaken volgens de arts. Maar goed, die is altijd de leider geweest totdat sieta er kwam en die is nog steeds aan het vechten voor haar oude plek. Tel daarbij op dat Jesper erbij stond en voila.

Heb inderdaad gelezen dat een griffelbeentje een overblijfsel is van een teen en ze het helemaal niet nodig hebben. Het is zelfs een bekende ingreep dat mensen het preventief laten verwijderen omdat het vaak gebeurd dat de pezen aangetast raken bij zulke breuken.

Spirithorses schreef op donderdag 29 mei 2008, 15:34:


Nou, daar mag ik zelf al helemáál niets over zeggen, want Sieta heeft óók nog ijzers. Eerder ontijzeren is een vreselijk drama geworden én de reden dat ze al 2-3 jaar niet goed is. Ze was nu eindelijk vrijwel herstelt, alleen nog bewegingskreupel door spierproblemen, vandaar het traject met de Jack Meagher therapeut. En ik heb het niet over een krampje hier en daar, die therapeuten maken behoorlijk wat mee en in eerste instantie vroeg ze zich af of ze dit wel kon behandelen en of het nog wel goed zou komen. Plan was dus om éérst te zorgen dat ze weer kon gaan bewegen, vóóral ook afvallen, en dan te beginnen met eerst achter ontijzeren (voor is ook het grootste probleem). Kan natuurlijk het lange verhaal wel gaan vertellen, maar denk dat iedereen maar gewoon van me aan moet nemen dat ik vóór ontijzeren ben, dat ik alleen heel naïef ben geweest over in één keer alles tegelijk willen veranderen bij een paard met zóveel problemen. En dat dat voor juist nog veel meer problemen heeft gezorgd. Maar goed, ik neem het mezelf achteraf ook erg kwalijk. Ik probeer het gewoon nóg een keer, maar dan voorzichtiger en stapje voor stapje.

Paarden met ijzers kunnen inderdaad vreselijk letsel toedienen. In dit geval heeft het ook wel degelijk met het soort paard te maken en de manier waarop die verder gehouden worden. Zo erg als zij is toegetakeld, is echt niet normaal. Zelf is ze óók een dominant typetje, maar een paard zó verwonden heeft ze nog nooit gedaan en kan ik me ook helemaal niet voorstellen. Overigens zijn er nu allerlei mensen op stal die zeggen 'mijn paard gaat ook nóóit meer in de groep, écht niet'. Dus dat is ook een ontwikkeling waar ik niet blijer van word. Het aantal paarden alleen in de wei -of erger, op stal-, stijgt hier gigantisch.

Eva Saegerman schreef op vrijdag 30 mei 2008, 9:53:


Ik probeer zeker elke dag te gaan. Het is alleen bijna 2 uur met het openbaar vervoer dus zo'n bezoekje daar ben ik zo 6 uur in totaal aan kwijt, en ik ben aan het afstuderen dus ik moet eigenlijk kéihard aan school werken nu. Onze auto is ook nog eens stuk dus ik ben afhankelijk van mijn vriendin en mijn moeder. Ik ga vanavond weer, maar dat bezoekuur is maar van 1900-1930, érg kort dus.. maar ik zie vanzelf wel hoe laat ik word weggestuurd

De arts belde net weer, om te vertellen dat hij vond dat het goed ging. Het gips bleef heel goed zitten, geen drukkingen (bv van wondvocht of dikte door ontsteking) en ze probeerde het been NU alweer wat te belasten, wat wel echt heel snel is, gister strompelde ze nog! En ze is héél voorzichtig over het algemeen, dus als ze dat doet dan is dat ook echt omdat dat weer kan.
Haar temperatuur wordt 2 keer per dag in de gaten gehouden en ze krijgt natuurlijk de nodige ontstekingsremmers/antibiotica en pijnstillers. Ze stinkt naar de medicijnen en een soort chemische diarree lucht. Ben erg benieuwd naar vanavond, gister was het écht nog een heel zielig hoopje paard.

Heb zo'n bal gekocht waar zo'n handvat aan zit, sieta is altijd erg bezig met haar mond, vanalles vastpakken en omgooien, bakjes worden opgetild en over de grond geschraapt, dat soort dingen vindt ze helemaal leuk. Dus vanavond ga ik even clickeren met dat ding, hoop dat ze het leuk vindt!
Had eigenlijk verwacht dat ze minder zin zou hebben in dat soort dingen, maar gister was ze ook erg enthousiast, dus ik ga ervan uit dat dat wel gaat lukken.

Valt me wel zwaar zeg! En dit is pas de tweede dag! Misschien moet ze nog wel 3 weken!

Sieta is heel erg ziek. Ze heeft een bacteriële infectie opgelopen. Ze staat nu in de isolatie aan het infuus en wordt 24 uur met een camera in de gaten gehouden.
Ze geven haar 24- 48 uur om op de medicijnen te reageren, anders is het einde verhaal.
Ik mag haar niet bezoeken, alleen op de monitor naar haar kijken. Ik word gebeld als ze achteruit gaat.

Ik trof haar doodziek op de stalvloer aan toen ik om 1500 voor het bezoekuur bij haar kwam, ze had haar ogen dicht en stopte af en toe met ademhalen, ben me echt doodgeschrokken.

Brand alsjeblieft een kaarsje voor mijn verschrikkelijk lieve dappere meid.

amar schreef op zaterdag 31 mei 2008, 21:41:


Ja ik heb haar zelf zo gevonden en direct de artsen laten optrommelen. Ik vertrouw ze nu dus ook echt voor geen meter meer.
Ze dachten dat ze eventueel slecht reageerde op de antibiotica die ze kreeg, dus ging ze over van een pasta op een injectie, verder hebben ze er niet naar gekeken. Toen ik er was nam de assistent meteen bloed bij haar af omdat hij dus wel meteen geloofde dat het foute boel was, en toen bleek ze héél veel witte bloedcellen te hebben, wat duidt op een fikse infectie.
Ze heeft diarree wat er echt als water uit spuit, krijgt andere antibiotica, vochtinfuus, heeft geloof ik een liter of meer norit door een neussonde gekregen en heeft haar infuus in haar voorbeen omdat er bij paarden met zulke ernstige diarree kans is op het dichtslibben van de halsaderen. Ook krijgt ze preventief medicijnen tegen hoefbevangenheid.

Ik hoop maar dat ze haar de hele nacht goed in de gaten hebben gehouden. Ik durf in ieder geval bijna niet te gaan slapen, ben tot half 4 wakker gebleven.
Over salmonella en clostridium hebben ze niets gezegd, ik weet alleen dat de arts die aanvankelijk eerst bij haar kwam gister haar niet mocht gaan behandelen omdat zij zwanger was. Weet niet of dat wat zegt over de soort infectie.

Ik heb helemaal geen telefoonnummers gekregen en probeerde net te bellen maar dan krijg je een bandje waarop ze zeggen ze dat ze gesloten zijn (tja, zondag).
Het was dat ik gister zo overdonderd was, maar 'geen nieuws is goed nieuws' vind ik eigenlijk helemaal niet acceptabel, dan kan ik dus niet eens even te horen krijgen of ze de nacht goed is doorgekomen. En áls ze bellen dat ze weer úit de isolatie mag, dan schrik me ik dus rot omdat ik slecht nieuws verwacht.
Ik ga er vanmiddag alsnog heen, dan kan ik in ieder geval met eigen ogen op de monitor zien hoe het met haar gaat en proberen voor elkaar te krijgen dat ik erbij mag.

Hm, ik dacht dat de arts zei dat er een teveel aan witte bloedcellen was, maar als ik een beetje op internet lees is het denk ik eerder geweest dat ze te weinig witte bloedcellen in haar bloed had.
Haar beeld komt wel heel erg overeen met een salmonella infectie.

http://www.gezondheidvanmijnpaard.nl/index.php?content=83

De waterige mest (geen bloed), de snelheid waarmee het is opgetreden na de operatie, de kans op hoefbevangenheid (ze zeiden idd dat ze bang waren dat het in de bloedbaan terecht zou komen, weet niet of dat voor alle infecties geldt?). Als het goed is hebben ze gister ook nog een mestmonster genomen, ik vraag me af wanneer ik daar de uitslag van krijg.

Het enige wat vreemd is, is dat ze geen koorts had. Wel was ze erg koud (oren, benen).

Vreselijk dat ze niet even laten weten hoe of wat! Zit mezelf echt gek te maken hier.

Geertje schreef op zondag 1 juni 2008, 10:05:


Ze is inderdaad heel zwak, maar het is vooral voor de gezondheid van de andere dieren in de kliniek. De arts die aanvankelijk bij haar kwam zei namelijk dat ik haar wél mocht bezoeken, maar dat ik dan in speciale kleding moest en me in zo'n kamer moest desinfecteren enzo. Ik mocht ook absoluut niet meer door het gebouw heen, moest helemaal omlopen via een buitenweg. Ze heeft al die tijd naast een merrie met veulen gestaan, dat is ook doodeng natuurlijk

eddy DRUPPEL schreef op zondag 1 juni 2008, 9:55:


Is zeker de allerlaatste keer dat ik daar een paard naartoe breng, alleen al omdat het een academisch ziekenhuis is en die studenten even extra mogen oefenen op je paard. Ik wéét dat zij óók moeten leren, maar ik voelde me er héél naar bij dat er nog even een extra vinger in haar wond werd gestoken om de botsplinters te voelen. Moeten ze bij mij ook niet doen!
Maar goed, het was het dichtst bij en omdat ze met spoed geopereerd moest worden is dat wel noodzakelijk, aan de wond te zien had ze er namelijk al enkele uren mee in de wei gestaan.

Moet ik wel zeggen dat de arts die ik in het begin had voor haar been, en die ik nu dus nog steeds heb wat betreft haar been, een hele fijne arts is. Die belde me midden in de nacht en 's ochtends vroeg over hoe het met haar was enzo, dat is zó fijn! Ik baal er ook vreselijk van dat ik zijn telefoonnummer niet heb, maar daar was toen geen reden voor omdat het geen kritieke situatie was. Ik weet zeker dat hij voor me zou regelen dat ik erbij mocht. Maar die is nu natuurlijk gewoon vrij en weet waarschijnlijk nog niet eens wat er aan de hand is.

Is ook mijn eigen schuld, gebeurt nooit meer dat ik me zo af laat schepen. Ik ga er om 2 uur heen, en als ik ook maar even denk dat het slechter gaat dan blijf ik daar, moeten ze me maar af laten voeren als ze me weg willen hebben.