Monique Meijer schreef op maandag 7 juni 2010, 12:41:


Ze zijn er Monique
Nog niet in grote getalen maar ze zijn er.

Marianne

van lennep schreef op dinsdag 8 juni 2010, 4:42:


Als je van je paard afstapt als er iets engs is, kan je twee dingen doen, ofwel het voor jezelf gemakkelijk maken en wegblijven van het enge ding, ofwel met je paard naar het enge ding toe gaan. In het eerste geval beloon je het paard omdat het bang is en heeft het paard alleen maar geleerd dat zijn schrikreactie goed was, in het tweede geval leert het paard dat het niet bang hoeft te zijn van dat "enge" ding.

Met je stem kan je juist hetzelfde doen, het hangt van de moment af waarop je "met je stem beloont", en ook in hoeverre jouw paard stembeloningen kent.

Marianne

Anja Seijn schreef op dinsdag 8 juni 2010, 7:50:

Dit werkt nu zo tot ieders voldoening tussen jou en Jeen nadat jullie uit training zijn teruggekomen.
Jeen en ook jij, zijn nu zo geconditioneerd en hebben er vertrouwen in.

Tussen andere mens/paard duos kan de situatie helemaal anders zijn en ook gevaarlijk worden. Jij in volle vertrouwen op een paard dat niet op deze manier getraind is, dat werkt misschien niet Anja...

Marianne

Ans Jondral schreef op woensdag 9 juni 2010, 0:34:


Er staan er nu ook massaal in de berm van de ring rond Antwerpen. Mooooiiii!!!

Marianne

Wil schreef op donderdag 22 juli 2010, 11:31:


Dat zijn geen roze pilletjes!
Hebben wij vroeger met onze hond geprobeerd: één dikke spuit was goed voor een half jaar


Marianne

Veel sterkte Pien. Super rot gevoel, ik weet het.
Telkens ik zo'n koliekverhaal lees, worden de herinneringen aan Apache weer heel levendig
Super, super rot die kolieken, bah...

Dikke knuffel,
Marianne

Wij hebben een ziek paardje opgevangen. Het vertoont verlammingsverschijnselen van de achterhand, een extreme hanentred.
Dit zou eerst het gevolg zijn van een vergiftiging op de weide.
Het bloedonderzoek toonde echter aan dat de leverwaarden in orde zijn, wel een lichte verhoging van de waarden van de nieren. De DA adviseerde verandering van omgeving.
En zo belandde Sissy in onze paddock.

Vrijdag is er een andere DA bijgeweest. Die denkt dat het herpes/rhino is...!!!!
Besmettelijk dus.

Het paardje wordt vandaag terug opgehaald en naar haar wei gebracht.

Nu zitten wij wel met een probleem. Hoe zit het met het besmettingsgevaar? Wanneer mogen onze paarden terug in de paddock. Moeten wij ontsmetten?
Door de zondvloed van de laatste dagen is onze wei stillaan maar zeker aan het verdwijnen. Op sommige plaatsen staat er een halve meter water.

Marianne

muriel schreef op zondag 14 november 2010, 11:37:



De eigenaar had kruiskruid gemaaid en laten liggen. Er werd verondersteld dat Sissy daarvan gegeten had. Verplaatsen was dus wenselijk. Hier in de paddock stond zij alleen.
Tegenover andere paarden zou zij zich overigens niet kunnen verdedigen.
Af en toe stond er één van onze paarden bij, met twee touwtjes tussen. Dus twee meter uit elkaar. Wij beseften toen nog niet dat er besmettingsgevaar kon zijn.

Sissy is nu door de eigenaar opgehaald.

Hoe lang moeten wij nu wachten voordat onze paarden zonder gevaar terug in de paddock kunnen? Zij staan nu 2 km verderop op de wei. Het is daar nu bijna helemaal overstroomd en de andere eigenaren (er zijn daar 5 paardenweides naast elkaar) hebben bijna allemaal hun paarden naar huis gehaald.

Het is trouwens niet 100% bewezen dat zij herpes/rhino heeft. De DA sprak ook over een eventuele tumor.

Marianne

Anja S schreef op zondag 14 november 2010, 17:56:


Tja, volgens hem zijn er drie mogelijkheden, twee komen zowie zo niet goed, één kan wel beteren (herpes).
Zij krijgt nu de behandeling tegen herpes. Reageert ze daar niet op dan is het jammer maar helaas. Dan adviseert hij euthanasie vooraleer het gaat vriezen en zij over de bevroren grond moet lopen... vallen... en niet meer recht kunnen.

Je kan ook zeggen dat hij de eigenaars niet nodeloos op kosten jaagt en erg nuchter is.

Marianne

joop schreef op maandag 22 november 2010, 12:10:


Tja Joop, volgens mij is dat niet buitengewoon...
Wij hebben hier ook verschillende kolieken gehad, maar nooit op de wei...
In de winter, wanneer onze wei niet bereikbaar meer is en onze paarden aan huis staan in de paddock, dan gebeurt het.

Apache, mijn eerste paard, is eraan gestorven. 's Ochtends nog monter, alles tussen de merries regelen, dan opeens niet meer eten, stilstaan als een standbeeld. Nog gemest maar geen darmgeluid meer. Heel de dag mee gaan wandelen, twee keer opgegoten met parafine, 's nachts gestorven... De grootste schok van mijn leven. Van alles naar niets op minder dan 12 uur tijd. Apache, onze clown...
Zou een darmverdraaiing geweest zijn...

Indy heeft ook al een paar keer koliek gehad, door verandering van hooi.

De laatste keer had ze verstoppingskoliek, ook opgegoten met parafine.
Achteraf bleek ze van Mel niet te mogen drinken. Nu staan er drie drinkbakken in de paddock.

Sela heeft al lichte koliek gehad, Mel en Couscous nog nooit.

Een beetje verderop hier, is een paardenpension, de paarden staan héél "rudimentair".
Grote weides, een pluk hooi, (op het zand), groen water, een biet en een schep spelt (in de winter) NOOIT een ziek paard, NOOIT koliek. Wel paarden waarvan men aan het einde van de winter de ribben kan zien.

Tja...

Marianne

Peter Donck schreef op maandag 22 november 2010, 14:22:

Apache, die aan koliek gestorven is en Indy, die koliek-gevoelig is: allebei bonte paarden, Sela, licht koliekgevoelig: een bont paard.
Mel en Couscous, nog nooit koliek: bruintjes!

Marianne

Marianne Gomes schreef op dinsdag 21 december 2010, 12:49:


Alle paarden hebben een "ander kompas". Het ene paard heeft meer aanleg dan het andere. Heeft niks met aan paardenvijgen ruiken te maken. Onze Indy vindt altijd de weg terug. Niet alleen naar huis maar ook naar de trailer wanneer we ergens anders gaan rijden. Je voelt het zo aan haar tempo of we weg van huis/trailer of terug naar huis/trailer gaan. Geen GPS nodig. Ook al is ze daar nog nooit geweest.
Zo zijn we ooit eens verloren gereden in de Eifel, in de dikke mist, we hadden geen enkele oriëntatie meer. Geen probleem, Indy vindt de weg terug.

Onze andere paarden hebben dat dus niet. Wel hier thuis waar ze alles kennen.
Maar bv Couscous, onze arabier, stapt heel vastberaden en zelfgenoegzaam voorbij onze trailer terwijl hij op Indy werkt als een magneet. Indy is heel erg voorwaarts en toch ons meest introverte paardje, schrikt nergens van. Misschien heeft zij daardoor ook meer aandacht voor haar interne antenne???
Zij zal nooit aan paardenvijgen reuken, daar heeft zij helemaal geen tijd voor. Bij haar is het van: "Opzij, opzij, opzij, wij hebben zo'n verschrikkelijke haast..."

Marianne(uit België)

Wij zijn eigenlijk door een opmerking van onze DA bitloos gaan rijden. Er waren volgens hem twee mogelijkheden: Indy's wolfstandjes trekken, maar daar was hij niet echt voor, of "zonder bit " rijden....

Wij zijn op het internet beginnen zoeken (5jaar geleden) en hebben toen zelf een (als ik het nu zie, heel primitief) touwhalster in elkaar geknutseld.

Indy was meteen een ander paard, Apache mocht ook zijn trens aan de haak hangen. Couscous kwam van bit + martingaal, heeft hier (vanaf de eerste minuut in de paddock en dan vanaf de tweede minuut buiten) perfect zonder bit gereden, Sela en Mel weten niet eens wat een bit is.

Maar of de tanden wel of niet gevijld moeten worden?????
Als de proppen uit hun mond vallen, dan moet er toch iets ondernomen worden???
Of moet je het dan ook op zijn beloop laten???

Marianne L.

Spirithorses schreef op donderdag 23 december 2010, 21:44:


Net nu ik hier na " mijn winterslaap" terug kom piepen!
Ik begrijp het volkomen.
Het kan hier heel vermoeiend zijn.

Marianne L.

Nils Vellinga schreef op zondag 2 januari 2011, 16:27:
.

Ik moei me hier even, als ervaringsdeskundige...
Als er bij mij een wervel verkeerd zit, dan ga ik dat na een tijdje inderdaad aan mijn spieren voelen, die gaan soms zelfs ontsteken, of het nu winter of zomer is...
En de oorzaak zit in de wervels!

Marianne