Spirithorses schreef op zondag 11 november 2007, 11:33:


Maar Pien, hoe heb ik het nou? Je hebt zelf wel eens geschreven over bibberende paarden van je die je dan in de regen en kou toch een deken oplegt omdat je het niet aan kunt zien. Je vriendin met de IJslander die na 5 jaar blootsvoets strompelen overstag is gegaan, kreeg publiekelijk jouw begrip en mentale steun. Je geeft je paarden spelt bovenop het voorgeschreven hooi+blok. Ik dacht dat jij de nuance wel zag! Ik vind het een ietsiepietsie wenkbrauwfronsend dat je nu inene zo hard van de toren gaat blazen. Maar dat kan aan mij liggen, ik haat deze polarisatie.

Esther schreef op zondag 11 november 2007, 21:12:


A.
Leren rijden met bit. In 1971.

Volgende vraag:
B.
Ik wou het wel eens proberen omdat Cadiz altijd erg doenerig is met zijn mond. Het bekkentrekken werd minder maar er kwam een lawaaierige flapperlip voor in de plaats; hij moet zijn drukkigheid blijkbaar ergens kwijt.
Ik vind het gevoel minder subtiel: je hebt contact met een hele schedel en dat voelt grover aan dan het gevoel wat je hebt met een bit in een mond. Het zal vast ook een gebrek aan rijtalent zijn. Ik wissel met en zonder bit af, al naargelang waar en waarom ik rijd.

Ik kan mij niet pro of contra bit of bitloos uitspreken. Alles valt of staat met het gebruik ervan. Vrijblijvend op de voorhand sjokkelen is even erg als in de krul getrokken huppelen.

Wil schreef op zondag 11 november 2007, 23:02:

Wil kerel, effe off topic: Ruinen, mooi Drente???

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 12 november 2007, 14:21:

O wat ben je verantwoord bezig!
Ik dacht ook meteen aan bietenpulp, hoewel daar in verhouding veel calcium in verhouding tot fosfor inzit, wat dan weer met haver of zemelen oid gelijk getrokken kan worden. Maar van haver wordt ze misschien erg energiek en dat wil je niet zo erg? Luzerne is weer moeilijk ongemelasseerd te krijgen, is dat een dikmaker dan?
Ik dacht dat ik je van hét had gevonden in de vorm van Grasmix van Hartog, maar daar blijkt ook weer 10% molashine in te zitten. Klinkt als melasse.

Danielle1984 schreef op maandag 12 november 2007, 16:55:


Een kennis van me heeft een merrie van 4 jaar gekocht, die geboren en getogen is in een groot gebied (78 ha) van Staatsbosbeheer in de Flevopolder, het wordt geëxploiteerd door de Zonnehoeve. Het paard is inmiddels 5 en zadelmak.
Voordeel is dat ze sober is, goed gesocialiseerd, gezond, winterhard, open, evenwichtig, resistent, stapzeker en met een goede basisconditie. Nadelen zijn er niet. Ze is weinig in handen geweest, maar er zijn dus ook geen opvoedfouten gemaakt.
Er is één nadeel voor het paard: ze moest het natuurgebied weer uit en zien te aarden op een postzegeltje grond met 4 onbekende andere paarden.

Mijn paard Buck is als 3-jarige rasonbestendige hengst in de Pyreneeën gevangen. Voor hem geldt hetzelfde qua superlatieven. Ik zou als dat mogelijk was er altijd voor kiezen om een paard zo'n opvoeding te geven!

Piet schreef op maandag 12 november 2007, 18:16:

Idealiter gesproken:
Ik denk dat een paard het meest evenwichtig opgroeit tussen soortgenoten in een zelfverkozen/ontstaan verband, in ruig onmetelijk terrein waar hij dagelijks zelf beslissingen leert te nemen over essentiële levensdingen die je hem als mens beslist niet kunt bieden omdat je hem immers alles voorschotelt. Ik denk oprecht dat dat BETER is voor de ontwikkeling van zijn onafhankelijke personality.
Vele malen LEUKER is om hem dagelijks bij je te hebben en zo vroeg mogelijk met 'africhten' te beginnen en een fijne band op te bouwen.

De merrie waarover ik schreef, noch Buck hebben afwijkend gedrag vertoond omdat ze van de ene dag op de andere aan mensen werden blootgesteld. Beide zijn uitgebalanceerd en koel in het hoofd; ik denk dat dat is omdat zij weten wat het is om beslissingen te nemen.

Elzaliene Proost schreef op maandag 12 november 2007, 19:29:

Ik heb het misschien niet duidelijk geschreven als jij het op deze manier interpreteert. Ik bedoel uiteraard niet dat het paard zelf de beslissing neemt om uit zijn gebied gehaald teworden. Hoe zou dat nou kunnen! Ik bedoel met 'het nemen van beslissingen' een beschrijving van de levensinstelling van het paard, van een uitgekristalliseerd karakter.
Dat er aan het hele proces van in het wild opgroeien en eruit gehaald worden één nadeel hangt, en wel voor het paard, heb ik in mijn eerste post al onderkend.


Dt geldt net zo goed voor de 'thuissituaties'.

Esther schreef op maandag 12 november 2007, 21:11:


En je hebt na een half jaar een compostbak.

lotje schreef op dinsdag 13 november 2007, 1:18:


Gaap. Wanneer gaat die Nevzorov eens wat nieuwe filmpjes maken? Dit promotiemateriaal is al jaren oud. Ik word zo langzamerhand niet goed van het herkauwen van steeds weer dezelfde 'gruwelijke' beelden versus de 'hoe het hoort' beelden, je komt ze om de haverklap tegen.
En dan die overall zwartgallige oostbloksaus, dat rare sm-motorpak, geen lachje kan eraf... brrr... en waarom moeten de paarden -ook die van zijn leerlingen- allemaal zitten en liggen met een mens erbovenop? Een ander soort onderwerping? Rare peer, die Nevzorov.

Piet schreef op maandag 12 november 2007, 18:16:


Jij hebt het over iets anders dan ik Piet. Jij leest in mijn verhaal blijkbaar dat het over tijdelijk wegbrengen van een veulen gaat. Daar heb ik het niet over. Ik beschreef de situatie waarin je een paard dat in de natuur GEBOREN EN GETOGEN is, wanneer het volwassen is, op een bepaald moment tot de jouwe maakt. Juist het feit dat zo'n paard bij zijn familie is opgegroeid en ook nog eens in een wilde onbeschermende omgeving waar hij zelf zijn beslissingen leert nemen, zorgt voor een evenwichtige onafhankelijke persoonlijkheid.

Ik ben bepaald geen voorstander van opfokgroepen. Eerst ruk je het veulen weg bij de moeder en na een paar jaar haal je het veulen weg uit de wei van de opfokgroep.

Ik bedoel: als je tegen een paard aanloopt dat in het wild is opgegroeid, en je was net op zoek naar een nieuwe, dan zou ik zo'n achtergrond juist een pré vinden. Zo duidelijk?

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 november 2007, 10:19:


Pssst Monique... heel stilletjes, zachtjes... juich ik een ietsiepietsie mee...!

Spirithorses schreef op dinsdag 13 november 2007, 9:47:

"In de opfok wordt zoiets niet gecorrigeerd en krijgen zo'n jonge paarden alle ruimte van de hele wereld om dit soort gedrag te ontwikkelen."

Dat is appels met peren vergelijken. Met een mens aangelijnd meelopen en dan mal gedrag onderdrukken bij een school krijsende kinderen is natuurlijk geen situate die in een opfok voorkomt en dus ook niet onderling gecorrigeerd HOEFT te worden.

Ik weet niet of je dat 'strenger' kunt noemen. De regels bij paarden onderling zijn misschien wel eh... strenger. Of zoiets. Is allemaal perceptie, dat kun je m.i. niet vergelijken.

charlot van r schreef op dinsdag 13 november 2007, 10:12:


Hoe loopt ze?
Zei de dierenarts behalve dat je 'er niets mee mag doen' nog meer?

Wil Kraayvanger schreef op woensdag 14 november 2007, 20:46:

De ene dierenarts buigt een minuut heel strak, de ander wat losser, de een is een krachtpatser, de ander een watje.
De een buigt 3 gewrichten tegelijk, de ander 1.
De een maakt het paard juist kreupel door hem te strak te buigen, de ander kan het slecht beoordelen, weer een ander vindt de 4 eerste passen onregelmatig acceptabel, de ander noemt het kreupel.
De een ziet de momentopname en calculeert meerdere faktoren in, de ander is rigide.
Ikken hier 2 dierenartsen bij wie je nooit een paard moet laten keuren omdat ze zo strak buigen dat elk paard kreupel wegloopt.

De buigproef is achterhaald en subjectief. Daarbij, een kleine volte draven op een harde ondergrond redt geen enkel paard correct, simpelweg omdat hij een bepaalde lichaamslengte in verhouding tot buigzaamheid heeft en altijd op de binnenschouder zal vallen wat er haperend uitziet. Dierenartsen noemen dit doorgaans: kreupel.

Maar zolang de buigproef standaard is opgenomen in het pakket "klinische aankoopkeuring" heb je als klant weinig te vertellen en kun je alleen maar hopen dat de arts die over een maand komt, de assistent of compagnon is van de eerste en een andere kijk heeft. Intussen zou je het paard lichaamsbeweging kunnen geven met het accent op buigzaamheid om te zorgen dat hij wat losser in zijn lijf is en verder kun je alleen maar bidden op een goede afloop.

Cadiz werd 6 jaar geleden gekeurd en liep aan 2 benen kreupel na de buigproef, bovendien draafde hij op de kleine volte op het harde haast op 3 benen. Rechtsachter zette hij slechts op de buitenkant van de hoef neer; je keek er zo onderdoor. Na 2 weken kwam de compagnon, die de spronggewrichten bekeek, "spat!" riep en eveneens een negatief koopadvies gaf.
Ik geloofde de mannen niet, had trouwens mijn hart al verloren, en liet röntgenfoto's maken van alleen het vermaledijde been. Klokgaaf op hoefgewricht, kogel, sprong en knie. Nu, 6 jaar later is hij nog steeds nooit kreupel geweest. (Afkloppen).

Ans Jondral schreef op woensdag 14 november 2007, 23:21:


En dan ruilen we de foto's.