Anja Seijn schreef op vrijdag 3 juli 2009, 18:21:


Die moet ik onthouden:Jozephina Kwebbeleend... En over het volhouden: ik moest wel, ik kon niet schelden en Lily proberen van gedachten te laten veranderen tegelijk.

Vanmiddag kwam mijn dierenarts nog een keer om Kim in te enten. Lily en Kim vonden het razend interessant, Lily vooral, net of ze aanvoelde dat zij niet de klos was. Zelfs de bekende atributen maakten niet dat ze afstand hield. Nee, met de neus er bovenop. Vooral met een net ingesmeerde neus tegen verbranding erg leuk, overal vettige witte afdrukken, ook op de dierenarts. Nou ja, nog een paar vlekken erbij, wat geeft dat. Ik heb hem nog nooit zonder vlekken gezien. :)

Kim vond het eerst erg interessant dat de aandacht naar haar uitging. Afluisteren vond ze erg leuk, inenten was minder, dat prikje was toch wel erg gemeen, ookal deed mijn dierenarts het zo voorzichtig. Kim wilde toen wat graag weer weg en ging op een afstandje staan kijken hoe Lily mijn dierenarts lastig viel. Hij stond er van te kijken hoe Lily veranderd is, ze liet zich bijna overal door hem aanraken, hij werd ook uitgebreid besnuffeld.

Monique

Elzaliene Proost schreef op dinsdag 7 juli 2009, 11:49:


In maart moesten we Indy helaas in laten slapen - niet zoals we altijd gevreesd hadden schouder of benen/hoeven maar een verschrikkelijk hevige koliek.

Groeten,
Monique

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 7 juli 2009, 12:52:


Ik vind het ontzettend laag om op zo'n manier je gal te spuwen op een forum, "Michel". En dan ook nog niet je echte naam durven gebruiken.....

Spirithorses schreef op woensdag 8 juli 2009, 9:05:


Gefeliciteerd Piet!

Monique

joop schreef op woensdag 8 juli 2009, 10:33:


Hallo, Joop,

Bij Indy heb ik een keer een zweer spontaan via de zool door zien breken; dit was echter een hele erge zweer, achteraf had ze in die voet twee zweren. Ik gaf haar wat wandelbeweging op straat en ik merkte dat ze plotseling iets beter liep, ze liet kleine vochtige plekjes achter op straat. Naarmate de zweer uitgroeide kwam ik holtes tegen gevuld met zwarte troep en vreemde gangen.

Mijn dierenarts maakte altijd een hoefverband bij hardnekkige diepzittende zweren, ik moest er enkele keren per dag een vloeistof ingieten die zou helpen de zweer eerder rijp te maken (meestal lukte dit binnen drie dagen, zodat Indy snel van de ergste pijn af zou zijn). Mijn dierenarts was altijd erg blij als zich een blaasje vormde bij de kroonrand. Veel gemakkelijker open te maken, vaak ging het binnen enkele uren vanzelf open en onmiddellijk verlichting. Ook is zo'n wondje gemakkelijker schoon te houden.

Hij waarschuwde er altijd voor in de gaten te houden dat het wondje niet te snel zou sluiten, desnoods van onder aanprikken met een ontsmet mesje ivm gevaar voor ontstaan van een nieuwe zweer. Mijn dierenarts maakte altijd een zo klein mogelijk gat, hij was absoluut geen voorstanden van grote stukken wand verwijderen of een hoefijzer bij een hoefzweer.

Hoop dat je er wat aan hebt.

Groeten,
Monique

van lennep schreef op woensdag 8 juli 2009, 10:24:


Dat begrijp ik ook niet.....

Sprays beloven dat ze de geur van een paard camoufleren, of speelt nu de warmte een grotere rol?

Vergelijk ik dat met Lily: op de witte plekken gaan de dazen net zo hard zitten als op de zwarte. De zwarte plekken zijn warmer in de zon, dan zouden die toch aantrekkelijker moeten zijn?

Zou ook graag uitleg hebben.

Monique

Ilona Kooistra schreef op woensdag 8 juli 2009, 11:07:


Bedankt voor de uitleg Ilona.

Zoek je nog een test-adres of Duitse dazen ook in een Nederlandse dazenval trappen: ik zou graag meedoen, bij ons zitten altijd erg veel van die rotbeesten.

Groeten,
Monique

Zondag heb ik Lily voor het eerst zover gekregen dat ze een voorbeen op de hoefbok zet. Heel eventjes maar, maar ze heeft het gedaan. Ze was zelf verbaasd over haar moed, dat ze zomaar een hoef op dat ding durfde te zetten. Steunsels snijden en onderkant raspen lukt nu goed, afronden vindt ze nog wat eng. Rechtsvoor heb ik al weer stukken lager kunnen zetten. De achterbenen mag ik steeds langer aanraken, kwestie van tijd dat ik ook die hoeven op mag tillen. Ik heb geen haast, haar hoeven zijn verder in orde, wat te lang is breekt mooi recht af, onderhoudt zich eigenlijk zelf. Haar staart heb ik nu een paar keer gewassen, ze kan er eindelijk van genieten dat ik aangekoekt vuil van 4 jaar uit haar staart haal. Je plakte gewoon aan de staart vast, kluiten mest zaten tussen billen en staart geplakt, bah. Het meeste is gelukkig weg.

Lily was de afgelopen dagen het spoor bijster en onrustig. Reden hiervan was dat ik langzamerhand steeds meer afgestapt was van "bevelen uitdelen" en overgegaan was op "vragen". Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest haar zover te krijgen dat ze zou doen wat ik haar vraag omdat ze er ZELF aan wilde voldoen en niet omdat ze moet van MIJ. Lily kan inmiddels met haar nieuwe vrijheden omgaan en is er duidelijk geestelijk door gegroeid. Ze weet nu wat ze aan me heeft, ze weet ook dat ik geen onmogelijke dingen van haar verlang en dat ik haar wensen ook tot op zekere hoogte respecteer. Ze kan geestelijk nog niet zoveel aan, ik stop wanneer ik merk dat ze zich niet meer kan concentreren en stop zoveel mogelijk op een moment dat ze iets heel goed gedaan heeft. Soms is dat al na 5 minuten, maar het geleerde blijft wel goed hangen en leidt tot nog meer ijver van haar kant.

Ik ben nog een aantal vreemde dingen tegen gekomen. In de bak bijvoorbeeld wilde ze eerst niet te dicht bij de rand komen, ik denk dat ze haar geleerd hebben te stoppen door haar gewoon tegen de bakrand te laten lopen. Met veel geduld en op het juiste moment veel lof en een snoepje durft ze inmiddels dicht langs de omheining van de bak te lopen. Recht op de omheinig aflopen was een drama - zenuwachtig nach links en rechts wijken. Inmiddels loopt ze rechtdoor en vertrouwt erop dat ik tijdig meldt waar we heen gaan.

Wil ik haar nu iets nieuws leren, doet ze gelijk mee onder het motto van "wat gaan we doen, wat bedoel je, bedoel je dit, of bedoel je dat". Eerder ging ze volledig op slot, durfde geen reactie te geven uit angst een pak rammel te krijgen. Achterwaarts heeft ze nu goed onder de knie, ze buigt haar hoofd mooi en loopt vlot achteruit, vol vertrouwen. Zijwaarts zijn we nu aan het oefenen; ze is nu zover dat ze reageert met zijwaarts/achterwaarts als ik naast haar sta, haar hoofd iets naar me toetrek en met mijn vinger naast haar schouder tik. Er volgt tenminste een reactie en niet meer: ik doe liever niks, als ik het fout doe krijg ik een pak rammel. Elk stapje in de goede richting beloon ik en dan gaan we iets leuks doen. Doet ze het fout zeg ik "nee" en proberen we het nog eens, gewoon in alle rust. Ik zal in de toekomst nog wel meer vreemde dingen tegenkomen.

Lily is hierdoor helemaal opgebloeid en erg ijverig geworden, wil graag leren, probeert gewoon uit om er achter te komen wat ik bedoel en is niet meer bang het fout te doen. Nu komen we tenminste ergens! Gisteravond stond ik de heg te knippen, voel ik ineens een neus in mijn nek - Lily hing zover mogelijk over de draad om te kijken wat ik aan het doen was. De heggeschaar werd uitgebreid besnuffeld, zeer interessant en niet als een voorwerp gezien waar ze mee geslagen zou kunnen worden. Eindelijk zijn veel voorwerpen ook interessant en niet meer bedreigend., tenminste als ik ze in de hand heb.

Het zou wel handig zijn te weten wat zij meegemaakt heeft, maar eigenlijk wil ik het niet eens weten, dan krijg ik zin daar op bezoek te gaan.....

Onze Kim is een verhaal apart - dat tweejarige mormel is nergens bang voor en loopt over van enthousiasme. Ze gaat graag met ons op stap, ze loopt bij voorkeur voorop en drukt haar neus overal tegenaan. Klaas is duidelijk haar favoriet, hij gaat ook graag met haar om. Het interesseert haar werkelijk niet waar we heen gaan, hoofdzaak weg gaan ergens heen. Honden vindt ze maar niks, daar gaat ze gewoon op af om een knauw te geven: niks snuffelen, weg jij! De hond van de buren die het waagde aan haar staart te snuffelen heeft een flinke mep van haar gehad, haar twee achterbenen gingen gelijk de lucht in. Ik heb gewaarschuwd, maar nee...... de buurman vond dat de hond het maar moest leren. Ook goed.....

Onze buren lachen zich dood als we voorbij komen. Erst Klaas met een heftig trippelende Shetlander, die werkelijk alles in de gaten heeft, een paar meter erachter ik met een rustig stappende Tinker die het niet zoveel kan schelen en geniet van een rustig wandelingetje. Helemaal leuk is het als Kim niet boven een heg uitsteekt en mensen zich afvragen tegen wie Klaas aan het brabbelen is. Klaas rent onderweg ook af en toe met haar, Kim vindt het geweldig en gaat dan helemaal uit haar dak, zonder trouwens gevaarlijk te worden. Trekkers, vrachtwagens, het interesseert Kim geen fluit, ze loopt rustig door, Kim gaat rustig met Klaas een bushokje in, of staat erop een lopende grasmaaier te besnuffelen. Het ergste is nog dat Lily er bij staat te gapen en niet snapt waarom zo'n stomme grasmaaier zo interessant is en waarom zich Kim zo druk maakt. Zij heeft het immers allemaal al gezien, en wat je niet kunt eten is sowieso minder interessant.....

We hebben wel een span gevonden.

Groeten,
Monique

van lennep schreef op dinsdag 14 juli 2009, 11:53:


Geweldig!
Monique

e m kraak schreef op dinsdag 14 juli 2009, 13:00:


Tja.... het ligt altijd aan het stomme rotpaard, treurig....

Monique

Piet schreef op woensdag 15 juli 2009, 11:39:


Michiel,

Zou je dit kunnen uileggen: "mogelijk maken dat aktiviteiten zelf belonend worden". Hoe doe je dit zonder te belonen?

Groeten,
Monique

Hallo, Michiel,

Bedankt voor je uitgebreide antwoord op mijn vraag: "mogelijk maken dat aktiviteiten zelf belonend worden". Hoe doe je dit zonder te belonen?

Ik wil er nog even op reageren aan de hand van Lily:

**Om te beginnen wordt iets zelfbelonend door het regelmatig vaak
te doen. Alleen dat al, doet weerstand afnemen en laat het overgaan van neutraal naar waarderen.
--Dit werkt bij Lily averechts. Haar tik van een tijdje geleden om plotseling te stoppen en om te draaien heb ik eerst opgepakt door haar consequent steeds weer om te draaien. Gevolg was dat de weerstand steeds groter werd en steeds explosiever. Niks zelfbelonend, wel de bevestiging dat ik zwakker was en dat mevrouw deed wat ze wilde. Lily heb ik toen overbluft door ineens iets heel anders te doen, of haar plotseling omdraaien geweldig te versterken dat ze razendsnel twee rondjes moest draaien, bijna viel en dan toch die kant opging waar ik heen wilde. Lily wist in het begin dat ze sterker is dan mij, nu is ze daar niet meer zo zeker van. Merk ik dat ze wil omdraaien is "nee" genoeg, of ik pak een teugel iets op en ze geeft onmiddellijk toe.

**Voedselbeloning zoals speed clickeren bij veel weerstand, heeft een therapeutische werking, iets heerlijks lang genoeg mengen met iets afschuwelijks, doet het heerlijke overwinnen. Al werkt dit alleen als het afschuwlijke tussen de oren zit, een mentaal probleem dus is. Allemaal stappen op weg naar zelfbelonend maken.
--Indy had vooral lichamelijke problemen en kon de laatste maanden nauwelijks een achterbeen optillen, ze had dan gruwelijk pijn. Voor een "goedzo" of een snoepje was ze graag bereid het toch te proberen, ik moest af en toe haar achterhoeven bekappen omdat ze Franse stand had. Zelfbelonend kan je dit niet noemen, eerder overdreven gehoorzaamheid en beslist aan mijn vraag te willen voldoen.

**Wat ook belangrijk is afstemming op wat de ander wil. Kijk dat is mijn eigenbelang, wil ik samen iets bereiken dan lukt dat beter als ik zo veel mogelijk kan aansluit bij wat mijn paard zelf van nature wil. Ik sluit natuurlijk niet aan bij angsten door die te bevestigen, maar sluit aan bij zijn aanboren talent om: in harmonie samen op te trekken. Ik vraag gedrag op het moment dat ik voorvoel dat mijn paard er ook voor in is. Ik vraag iemand niet uit eten, als hij zijn buik net vol heeft. Zo ga ik over naar stap als ik merk dat zij wil stappen. Zo vraag ik draf als ik merk dat ze er bereid toe is. Dit aansluiten bij haar mogelijkheden draagt zeker bij aan het verkrijgen van
waardering van wat we doen.
--Lily is van nature erg rustig, verspild niet onnodig energie, bekijkt eerst alles rustig alvoren te reageren. Gedrag vragen op het moment dat Lily er ook voor in is: Leidt bij Lily tot een puinhoop. Alleen draven totdat die vervelende vlieg van de kont verdwenen is, alleen die zijweg in want daar kun je grazen zonder je hoofd naar de grond te bewegen, enz.

**Iets heel goed aangeleerd, met ook nog hele lichte hulpen, kan nog steeds vol weerstand zijn. Echte zachtheid, van binnen uit het paard, kan alleen komen als het graag doet wat je doet. En dat is niet zo simpel te bereiken, daar gaat tijd overeen van samen iets opbouwen, de weerstanden overwinnen, vertrouwen laten groeien.
--Mee eens, Lily is niet zacht, Lily is knoerthard gemaakt en bereid discussies tot het uiterste aan te gaan als ze merkt dat je het niet waard bent gevolgd te worden. Ze moet schijnbaar eerst bevestigd zien dat ik het waard ben voordat ze bereid is mij te volgen. Ze laat inmiddels al iets van zachtheid zien, ik probeer haar duidelijk te maken dat hard zijn niet nodig is, dat het ook op een andere manier kan. De kinderen die op haar gereden hebben waren slechts schreeuwende passagiers, die in haar mond rukten, in haar buik schopten. Lily negeerde gewoon alles en nam de beslissing wat er gedaan werd, wanneer, hoe lang en op welke manier. Ze kan heel rustig, bijna ongemerkt het roer overnemen en dan heb je verloren, de op hol geslagen stoomwals die gewoon rustig weg gaat.

** Wat me deed reageren, in de mail van Piet was dat, "ook een paard een meter zal groeien als hij beloont wordt". En dat vind ik helemaal niet terug in mezelf.
--Michiel, je bent ook geen paard.... Lily kende geen lof/beloning, ze was een machine. Ze keek er vreemd van op dat ik zo raar deed en ze een snoepje kreeg. Er ging plotseling een knop om en je zag haar gewoon groeien en gretig worden naar meer, ze wil nu zo graag de bevestiging dat ze het goed doet, dat ik tevreden met haar ben.

**Ik doe de dingen omdat ik ze graag doe en als een ander dat een beloning waard vind, zegt dat meer iets over die ander dan over mij, ik voel me zelf iets gemanipuleerd door een beloning, om meer van dat gedrag te laten zien.
--Ik heb laatste zomaar een bos bloemen van mijn directeur gehad. En ja, het spoort natuurlijk wel aan om je best te doen. :) Maar om je gemanipuleerd te voelen, nee.

**Nu weet ik wel dat mensen onderling verschillen in de mate dat ze beloningen fijn vinden. Er zit een gevaar in een teveel, namelijk dat het streven en verlangen naar beloont worden, je gedrag gaat bepalen. En daarmee ga je dan voorbij aan het enigste wat echt bevredigend is: waardering vinden in dat wat je doet, en wel alles wat je doet.
--Paarden zullen ook wel verschillend zijn in de mate dat ze beloningen fijn vinden. Ik beloon in het begin elk detail, later worden bepaalde dingen normaal en beloon ik die niet meer met een snoepje en uitbundig gedoe maar met een simpel "goedzo", nog later is het normaal dat een paard bijvoorbeeld wacht als je het hek opendoet en je niet gelijk plat loopt. Zelfs dit speelde in het begin bij Lily, hek open en drukken maar, ik geplet tegen het hek. Ze ken nu het woord "wachten" en wacht alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zonder goedzo, zonder beloning, totdat het touw vast zit en ik zeg "kom maar". Ze weet nu dat we dit zo doen, rustig, zonder hektiek.

**En dat staat los van de waardering door anderen, moet daar wel van los van staan, het is leven vanuit je eigen kompas en innerlijk leren voldoening
te vinden in alles wat je doet. Snap je ? Beloont worden kan daarin storend zijn, omdat het de waardering van een ander is, niet je eigen. En wel ook in paarden training gelden de zelfde principes.
--Ik denk dat je teveel van menselijke emoties uitgaat; bovendien is elk paard anders. Lily is een heel ander type dan Indy. Indy moest ik altijd wat afremmen, ze wilde teveel in een keer. Wilde ik haar iets nieuws leren werd ik gek van haar overdreven getrippel met gespitste oortjes. Lily is een veel rustiger type die geen stap teveel zet en die je echt moet motiveren en laten zien dat je samen erg veel leuke dingen kunt doen. Maar heb je haar een keer zover, biedt ze ook vanalles aan.

Groeten,
Monique

Gisterochtend ben ik twee uur met Lily onderweg geweest, we hebben gewandeld en een stukje gereden. Vorige keer gaf ze aan graag de weg naar het voetbalveld te willen verkennen, aangezien daar veel jeugd met een rotgang langsrijdt, heb ik nog even gewacht en wat geoefend met sturen, om er zeker van te zijn dat mevrouw in alle gevallen ook wijkt als ik dat vraag. Zij schrikt wel niet als een auto rakeling lang haar heen vliegt, maar ik heb er graag wat ruimte tussen.

Lily ging graag mee en liet zich goed sturen. Ze bedacht echter ineens dat die zijweg die in een maisveld uitkwam er wel heel aantrekkelijk uitzag. Mevrouw boog ineens af. Ik had er helemaal niet opgerekend, was net op zoek naar een zakdoek om mijn neus te snuiten en gewoon te laat met corrigeren. Ik had de teugels los liggen op dat moment. Dat liet mevrouw besluiten gewoon door de sloot te gaan en zich in het maisveld te storten. Ik kon haar kort voor de sloot laten draaien. Ondertussen kwamen twee fietsers aan met een hond die angstig bleven staan. Lily zag er schijnbaar erg gevaarlijk uit, terwijl het gewoon van haar kant aftasten was of ik na mijn onoplettendheid haar zou toestaan haar weg te vervolgen. Het was wat draaien, een stapje achteruit, wat getrippel. Lily wilde NIET vooruit, dus dan maar achteruit. Na 15 meter stevig achteruit lopen had ze het bekeken; vooruit is toch wat aangenamer. Ze liet zich zonder morren omdraaien en vervolgde met gespitste oren haar weg, liet zich heel alert in de berm sturen, niets aan de hand. De fietsers kwamen voorzichtig, helemaal aan de linker kant aanfietsen, de man voorop, helemaal in de berm en vroeg angstig of ze konden passeren, want "dat paard is zo schrikachtig en zo bang....". Hoezo schrikachtig en bang? Na mijn uitleg dat ze van een kinderponykamp komt, en gewoon aan het testen is, constateerde hij dat het geen wonder was, geen bit in en wel met zo'n vreemde ring om de neus, geen wonder dat dat beest niet wilde. Pardon?

Daarna een kennis die even zijn gal moest spuien. "Die andere kon je niet met bit rijden omdat die zogenaamd een gat in de tong had, moet deze nu ook al met dat ding gereden worden? Wacht maar, dat gaat verkeerd aflopen." Op dat moment liep Lily erg mooi, niets op aan te merken. Ach, het was dezelfde idioot die Indy haar achterhand problemen met zweepslagen wegens aanstelleritis wilde oplossen.

Lily deed verder geen stap verkeerd onderweg, wel ontzettend nieuwsgierig en af en toe vaart minderen om even goed te kijken. Krappe doorgangen worden goed bekeken en met gepaste snelheid genomen. Ze liet zich goed reguleren, op het beruchte dazenpad was geen daas te zien?! Wel was het gras zo hoog dat Lily alleen haar mond open hoefde te doen om wat binnen te krijgen, echter ze hield haar mond dicht en keek goed uit waar ze liep; ze is erg alert op verstopte gaten in hoog gras.

Ze is tegenwoordig heel gemakkelijker te sturen, al moet ik haar in het begin goed met teugels en been bewaken. Zodra ik ook maar merk dat iets te interessant wordt, moet ik haar laten weten dat ik haar in de gaten houdt, anders neemt zij het volledig over en is ze in staat gewoon naar het interessante object toe te gaan om het te bekijken, ookal moeten auto's op haar wachten, het interesseert haar geen fluit. Eigenlijk om te brullen....

We hebben onderweg nog een aardig stuk gedraafd. Lily haar snelheid kan ik ook goed reguleren, niets aan de hand. Toen lag een stuk zwarte buis in de berm - Lily reageerde daar op door te gaan stappen, het ding gedurende het voorbijgaan te bekijken en weer aan te draven.

Ik begin steeds meer het vermoeden te krijgen dat ze tijdens de jaarlijkse rodeo op dat ponykamp zadelmak gemaakt (gebroken) is en slechts een aantal weken met kinderen op de rug gelopen heeft, die haar ruw behandelden en waar ze gewoon niet naar luisterde. Maar goed, dat is het verleden. We komen steeds een stapje verder, ze doet het prima en wil graag begrijpen wat ik van haar vraag. Maar af en toe probeert ze het even over te nemen.

Zaterdag hebben Klaas en ik gewandelde met Lily en Kim, Klaas weer met Kim. Kim heeft iets met putdeksels, sinds ze zelf een steentje wegschopte die met een "klunk-plons" door een gat naar beneden verdween. Putdeksels worden wantrouwend bekeken en overdreven voorzichtig ontweken. Klaas wilde haar leren dat ze gerust over die dingen kan lopen en nodigde haar uit een stapje op de putdeksel te doen, door er zelf op te gaan staan. Dat deed ze ook aarzelend, Klaas uitbundig en een snoepje erin. Vanaf dat moment zocht Kim de putdeksels op, ging erop staan en gelijk met haar neus omhoog en mond open: Hier met dat snoepje. Onder een grote vrachtwagen aanhanger hing een leiding, Klaas stopte om te kijken en boog zich voorover om het beter te kunnen zien. Kim bekeek dit van afstand, ging naast hem staan en keek ook - om te brullen..... Op terugweg had Kim erge last van dazen en ging plotseling op straat liggen rollen. Ze stond weer op en ging op een drafje naar Klaas toe om haar neus tegen zijn been te drukken. Lily bleef op de plek staan waar Kim gerold had om eens te inspecteren wat daar nu zo bijzonder aan was - wat platte dazen, hmpffff erg interessant.

Thuis aangekomen heb ik Kim bekapt - ze is erg gevoelig voor "goedzo" en je wang tegen haar neus leggen. Ze werkt dat steeds beter mee en houdt geduldig haar hoefjes in de lucht. De achterhoeven kan ik nu ook goed uitkrabben, ze kan nu haar evenwicht houden en begrijpt nu ook dat het niet verstandig is nog een hoef op te tillen als ik met een andere hoef bezig ben. Lily doet het ook steeds beter en houdt het steeds langer vol. Haar rechter voorhoef verandert steeds meer naar een normale vorm. Ik heb alleen een deel van de hoefwand van de rechter voorhoef weer iets lager gezet en de hoeven afgerond. Binnen een paar minuten was ik klaar. Haar hoeven krijgen beslist nog geen schoonheidsprijs, maar ze zijn functioneel, ze krijgen een steeds betere vorm en ze loopt overal overheen.

Eigenlijk had ik verwacht weer overspoeld te worden door buurtkinderen omdat we nu Lily en Kim hebben. Er is nog GEEN ENKEL kind geweest. En waarom? Op Kim kun je niet rijden, die is veel te klein en Lily is een karrepaard, daar moet je je voor schamen. Op mijn mededeling dat het nog erger is, dat ze een zigeunerpaard is, deinsden ze gewoon terug. Ze vinden haar niet mooi genoeg, omdat ze zoveel haar heeft en stevig gebouwd is. Springpaarden zijn nu in, je moet iemand met een springpaard kennen om erbij te horen. Prachtig - mooi wegblijven!

Twee zusjes in de straat hebben vorige week een SPORThaflinger (jaaaaa, dat SPORT is heel belangrijk) gekregen. Ze willen schijnbaar ook aan wedstrijden mee gaan doen, maar staan er tot dusver alleen naar te kijken en duiken van schrik inelkaar als het beestje hinnikt. De haflinger heeft erg veel pit - geef mij maar liever mijn rustig karrepaard. :)

Eigenlijk raar.... het is net alsof Lily en Kim al jaren bij ons zijn, het is zo vanzelfsprekend. Ik had niet gedacht dat het verlies van Indy zo snel op de achtergrond zou raken. In het begin werd ik gewoon misselijk als ik aan die paar minuten dacht dat ze ingeslapen werd. Nu ben ik alleen nog maar dankbaar dat ik haar heb mogen begeleiden. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan haar, zoveel mooie foto's. Wat fijn dat ik daar nu aan terug kan denken. Binnenkort wil ik Indy haar afgeknipte manen en staart wassen en invlechten. Ik heb er nog geen bestemming voor gevonden, ik zie wel. Een armband of hanger laten maken vind ik ook zo afgezaagd, en ik draag nooit sieraden......

Monique

Sky schreef op woensdag 22 juli 2009, 13:02:


Ik heb net ook even gekeken.......

Salinero loopt echt raar, vooral het stukje voordat ze de hekjes binnengaat.
Indy liep tijdens haar ataxi periode ook zo vreemd en bleef ook steeds met een been steken. Mag je met een paard wat zo vreemd loopt deelnemen?

En dan die verbeten uitdrukking op haar gezicht.....

Hallo,

Heb een probleempje....

Lily heeft een ontzettend vettige staart. Ik heb hem al een paar keer gewassen, de kluiten stront van 4 jaar oud heb ik kunnen verwijderen, maar de gehele staartwortel is zo verschrikkelijk vet dat je vingers gewoon blijven plakken. Het stinkt ook erg vies naar oud-paardenzweet. De huid tussen de haren ziet er normaal uit, niet geirriteerd.

Zouden jullie met een mensen-shampoo wassen? Of irriteert dat?

Hoor graag.

Groeten,
Monique