Onze dappere kleine pruts.....

Ik had Carmen de laatste weken in het oog gehouden, had het gevoel dat er iets was.. ze leek geïiriteerder dan anders, ging al eens ineens liggen, veel staartzwiepen en happen naar de buik, zoals paarden doen als ze veel last hebben van vliegen. Het verontrustende was alleen dat hypergevoelige Player er wel rustig bijstond ....mijn alarmbel ging dus al wel....

Zaterdagochtend is het dan mis beginnen gaan.
Nog niet echt alarmerend maar ze stond weggedoken in Player 'haar' stal, daar ging ze altijd in staan als ze zich niet lekker voelde. Ze kromp regelmatig ineen van de krampen en maaide met haar voorbeen door de lucht. Twee DA proberen te contacteren, allebei in verlof tot en met de maandag. balen. De Da met wachtdienst ken ik en is een enorme arrogante mens die trowens de vorige keer met Carmen haar koliek ook niet wilde komen.

Ik heb dan zelf eerst gehandeld; olie gegeven om haar darmen te prikkelen en een halve pijnstiller. Gelukkig sloeg dat aan en kon ik met een vrij gerust gevoel weer naar huis.
s' Avonds was het nog ok, wel nog wat olie gegeven, voor de zekerheid. Ze was niet top maar ça va..
Zondagochtend was ze zozo maar tegen de avond leek ze zelfs weer heel fit en vitaal.
Maandagochtend was het dan toch weer mis. Niet kritiek maar duidelijk weer pijn. Heb haar weer een pijnstiller gegeven en weer kwam ze er enigszins door. Tegen maandagavond verergerde haar toestand en heb dan een sms gestuurd naar de DA met de vraag om dinsdagochtend te komen zien. Carmen ging veel liggen en had duidelijk pijn. At met tussenpozen wel gras.
Dinsdagochtend was het behoorlijk mis, Carmen had ontzettend veel pijn, ze lag bijna de hele tijd en wilde niet meer recht, of maar voor heel even. Katrien, de DA, was er vroeg en heeft ze ingespoten tegen de krampen en tegen de pijn. Carmen haar reactie was redelijk lauw, normaal knapt ze daar behoorlijk van op, al is het maar tijdelijk....Nu kwam er niet veel respons. Wel dronk ze, wat goed was omdat ze begon uit te drogen. Ze genoot zo van het water dat ze heel haar snuit erin duwde en met het water begon te klotsen, was fijn om te zien dat ze weer wat leven vertoonde.Tegen half twee ben ik terug komen kijken, had nieuwe vliegenfrennekes gekocht omdat die van haar kapot waren, en ze stond een beetje te grazen....wonder!
Ben dan heel gerust naar huis gereden waar ik gasten verwachtte voor de verjaardag van mijn jongste zoon.
Om 18h00 kreeg ik een sms waarin ston dat Carmen helemaal stond te hijgen, te trillen en te zweten in haar stal, de plasjes lagen op de grond. Ben plankgas naar de wei gevlogen waar ik een hoopje ellende aantrof met uitpuilende paniekogen.
Katrien gebeld, die niet opnam - was aan het opereren, zo bleek achteraf, andere DA geprobeerd, ook zonder succes, was ook aan het opereren, zo bleek.... Paniek....Na een dik half uur Katrien toch vastgekregen en die is onmiddellijk gekomen.
Carmen had 39,4 ° koorts en kon niet bijna meer op haar benen staan. Ze probeerde continu te plassen wat niet lukte. Ze is in elkaar gezakt en bleef liggen, kreunend en krampend. Katrien heeft haar dan een spuit morfine gegeven om te kijken of dat soelaas zou brengen. Carmen was wat van de wereld dan, maar bleef kreunen en krampen. We hebben op dat moment besloten haar te laten gaan...ze mocht gaan...Katrien ging naar haar auto om alles klaar te maken en te nemen wat ze nodig had en bleef even weg. Carmen - of ze het aanvoelde, heeft zich dan toch in haar morfineroes weten recht krijgen en wankelde van ons weg, de wei op. We stonden alle drie (mijn oudste zoon was telkens ook aanwezig) met open mond te kijken en hebben het opgevat als , ze wil nog niet gaan, het is haar tijd niet, ze wil nog vechten. Ze bleef recht en stapte voorzichtig wat rond.. weg van ons....
Katrien heeft haar dan nog een zware antibioticaspuit recht in haar ader gegeven tegen de infectie die ze had, gezien haar koorts en haar niet kunnen plassen -waarschijnlijk op de nieren.
Het was een kans.
s' Avonds tegen 22h00 was het dan toch mis. Zweten, rondlopend niet weten waar ze het zoeken moest van de pijn.
Katrien gebeld.
Omdat ze zo slecht reageerde op alle pijnstillers en medicatie besloot ze om Carmen op te voelen, wat ze normaal niet doet bij kleinere pony's.
Ze voelde in haar darmen een grote klomp van iets, keihard als steen met de grootte van een voetbal....een darmsteen die tegen Carmen haar nier drukte.
Alle puzzelstukken vielen op hun plaats.
De prognose bij een evt operatie, de enige oplossing, was erg slecht, we hadden al wel beslist geen kliniek, maar toch...In het meest gunstige geval , in 'ideale' omstandigheden is de prognose van zo'n operatie 2 jaar.... en wat voor twee jaar....

We hebben haar laten gaan.
Carmen is eerst onder narcose gebracht.
Pas als ze goed sliep heben we haar definitief laten inslapen.
Nog twee diepe zuchten en ze was weg.
Heel sereen

Dag Carmen
Rust zacht
We missen je lieve snuit.
Dikke knuf

Dank jullie wel voor alle lieve woorden

annick Verstraeten schreef op woensdag 17 augustus 2011, 14:19:


Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat Carmen in ons leven is gekomen.
We hebben zo van haar genoten...
En wat hebben we haar zien veranderen, van zo'n afstandelijke pony, zo wantrouwig maar altijd lief naar een troetelkont, vol vertrouwen en soms lekker fank, zoals alleen pony's dat kunnen zijn
Wat heerlijk toen ze ons die allereerste keer begroette met een vrolijke hinnik en ook Player die ineens begroet als we terug kwamen van het bos.
Player die haar niet uit het oog verloor, want dan was het paniek.....
Zij die de loeten van Player verdroeg en er zelf ook wel wat verkocht...
Gillen naar de ruinen, wat kan ze toch een mannenzot zijn.
Zij aan zij op de wei, dat was in het begin wel anders....alletwee de kat uit de boom kijkend, Carmen haar kat bleef lang in de boom zitten maar uieindelijk kwam ook die van haar eruit
Och, ze wordt zo gemist.
Ze ligt bij Player op de wei nu, onder haar dekentje toegedekt.
Player kan afscheid nemen zo.
Morgen of overmorgen wordt ze opgehaald.
Dan is ze definitief weg.
En definitief is heel erg lang.....

Monique Meijer schreef op woensdag 17 augustus 2011, 16:18:


heel lief dat je dit zo schrijft.
Ik zit ook elke dag bij haar, aai haar, zeg haar hoeveel het me spijt dat ik haar niet heb kunnen helpen, hoeveel we haar missen. Ben ook opgelucht dat ze geen pijn meer heeft, dat het over mag zijn. Rust voor haar, in haar lijf en in mijn hoofd. Herinneringen en verdriet zitten daar nog maar dat zal zijn evenwicht wel vinden.

Christel Provaas schreef op woensdag 17 augustus 2011, 19:57:


Dat is inderdaad nog niet eeder gebeurd.
Katrien vertelde me dat ze dat bij kleinere pony's niet doen omdat ze heel de boel beschadigen van binnen. Op haar arm zat inderdaad bloed van de gesprongen adertjes door het onderzoek.

Coralie schreef op woensdag 17 augustus 2011, 22:48:


Player is de kluts kwijt.
Ze gaat continu kijken of Carmen er nog ligt, staat er naar te staren, begrijpt ook niet dat ze niet komt eten. Bromhinnikt zacht tegen haar. Mijn hart breekt.
Ben al bezig met een ander paardje.
Kan dit niet aanzien.
Wil haar niet eenzaam zien.
Voor mij ook goed om mijn gedachten te verzetten en een leegte op te vullen. Niet dat Carmen vervangen kan worden, haar plaats in mijn hart en hoofd zijn van haar. Daar komt niets of niemand tussen. Zij is onvervangbaar.

Mijn zoon is nu op de wei en Rendac komt er juist aan.
Ze komen carmen halen.
Ze zal straks weg zijn als ik op de wei kom.
gelukkig is Thierry daar om Player op te vangen.

Carmen is weg en Player gaat door het Lint. Ze xilde voorkomen dat Carme werd meegenomen. Ze was bang van de vrachtwgen en de kraan maar wilde naar Carmen. Ze snapt er niets van. Carmen is weg en nu is ze in paniek aan het roepen en zoeken.
Het breekt mijn hart.
Ga zo er zo snel mogelijk naar toe. Moet werken tot 12h30.

Marlies Sanders schreef op donderdag 18 augustus 2011, 11:23:


Ze had wel door dat er iets niet klopte, in hoeverre ze het besefte, weet ik natuurlijk niet.
Ik had het idee dat Player meer aanvaardde dat Carmen daar lag te liggen dan dat er helemaal geen Carmen was. Ze bewoog wel niet meer en rook vreemd maar het bleef haar Carmen en ze was er nog, haar lichaam dan toch. Ze vond dat beter dan niets....

mijn zoon zit op pukkelpop; gelukkig ongedeerd

Coralie schreef op donderdag 18 augustus 2011, 21:31:


Morgen komt er bij Player ook een tijdelijk maatje. Eventueel kan ze ook blijven maar ik twijfel nog. Zal een topic openen want ik kan wel wat info en raad gebruiken. Het gaat om een 5 jarige Konikspony, een merrie.
Player was al rustiger gisteren, riep af en toe nog en ging nog naar de plek kijken en snuffelen waar ze gelegen had, maar was al meer berustend. Ik heb ook de kans om een witte arabier zonder staart (reen daarvan onbekend, vehalen lopen uiteen) een merrie van 12, 13 jaar. een felle bliksem te kopen. De Koniks is een tweede kans paard, de arabier komt van mijn achterpaardenbuur.

Dank jullie wel voor alle medeleven, is echt een fijne steun.
Carmen is weg en eigenlijk was ik opgelucht, het was zo confronterend haar te zien telkens...Het is heel leeg zonder haar, één paard is toch maar niets gedaan.

Wie kan mij hier meer vertellen over de Koniks?
Ik vind erg weinig info over deze pony's, behalve dat het natuurgrazers zijn en worden uitgezet in natuurgebieden.
Morgen komt er één als tijdelijk (eventueel definitief) maatje bij Player.
Het gaat om een 5-jarige merrie die nogal schuw is en niets kent. Alleen als je iets lekkers vast hebt, komt ze uit je hand eten en kun je ze aanraken. Voeten zijn nog nooit gedaan , zijn te lang maar is nog te doen. Ze is wel heel lief en en scht om te zien. het zijn supersterke beestjes.
Als ze blijft, is het de bedoeling dat ze uiteindelijk onder het zadel gaat en mee op boswandeling gaat en af en toe in de piste meeloopt. Is dit te doen?
Ze zal flink ontredderd zijn morgen want ze staat nu nog met haar veulen en de eigenaars komen die morgen halen (is 100 dagen oud ) de mama moeten ze niet hebben en is daarom bij de opvangorganisatie. Ik weet het fijne van dit verhaal nog niet maar dat komt nog. Weet nog niets over verleden van Traviata ( de mama dus)
Ze zou bereden worden door mijn buurjongen en eventueel door mezelf, ben niet groot.(1.62)

Iets anders waar ik wel wat meningen kan over gebruiken;
Mijn paardenachterbuur verkoopt haar witte staartloze arabier, de verkoop was eigenlijk al rond maar is afgesprongen. Nu Carmen er niet meer is, zou ze het wel fijn vinden moest ik haar arabier kopen, het is haar eerste paard en er erg aan gehecht. Zo zou zij in de buurt blijven en ze weet dat haar paard bij mij goed verzorgd zou zijn.
Maar....
Dit paardje heeft waar ze nu staat een heel fijn maatje en deze twee worden dan gesplitst, het sadistische lijkt mij dat ze elkaar nog kunnen zien, er staat een dubbele rij draden tussen hen dan met een smal padje ertussen, zullen misschien nog net neuze neuze kunnen doen. Mij lijkt het dat die twee wanhopig aan de draad gaan geplakt staan plus dat Player er ook niet veel aan gaat hebben.
Mijn tweede "maar" is dat ze een razendsnelle tante is in het bos en erg zenuwachtig. Ikheb Player om op te rijden dus mijn buurjongen (van 11) zou met haar "moeten" rijden) Niet dat hij ineens het bos moet induiken maar het zou leuk zijn om na een tijd dat toch te kunnen gaan doen. Ik kan haar ook wel eens rijden maar heb niet de tijd om twee paarden genoeg te rijden.
Vanmiddag ga ik ze wel eens proberen.
Wel leuk voor Player, een maatje van dezelfde grootte, om te groomen.... Als het arabiertje van haar vorig maatje af komt tenminste....

Goede raad???

Myriam schreef op vrijdag 19 augustus 2011, 8:38:


Ja, vlieg er altijd in, dat i zo mijn manier om te verwerken.
Geen tijd om in een put weg te zakken.
Had na Luna ook al heel snel een ander hondje, Tinka.
Luna is Luna en ik mis haar ontzettend mar Tinka is Tinka en zij vult de leegte na Luna met haar eigenheid op. Een lach en een traan.
Zo voel ik het ook met Carmen.
Nog veel tranen maar ook weel zorgen om Player en voor haar vlieg ik er in. De rest komt wel.

Monique Meijer schreef op vrijdag 19 augustus 2011, 10:42:


Ik begrijp je gewoon helemaal....
Die maand moet een hel geweest zijn....Die leegte is zo ondraaglijk...
Superpaardjes die Lily en Kim, ik lees je verhalen graag