T.a.v. het zitten bij je paard (mijn grootste hobby) en het heel veel geduld hebben, misschien is het leuk voor je om de verhalen van Carolyn Resnick ( www.carolynresnickblog.com ) te lezen. Het is wat amerikaans over the top maar geeft goed aan hoe ver je met rust en geduld kunt komen.
Groetjes Marianne

Goed zitten is de basis van paardrijden. Zie bv. Spirithorses.be

Groetjes, Marianne

ook van ons veel sterkte en beterschap gewenst!

Zal ik je dan maar even terugschrijven, aangezien de echte experts ff druk met andere zaken zijn. Met zo'n fokker heb je natuurlijk niets te maken. Doe je voldoende aan contact, opvoeding, grondwerk met hem en staat ie niet bij merries. Dan kan je hem toch gewoon hengst laten, castreren kan natuurlijk altijd nog. Opvoeden (oftewel niet bijten en dat soort ongein) en goed contact met hem hebben is natuurlijk het belangrijkste. Ik ken een aantal hele lieve hengsten (quarterse en volbloeden) die een stuk vriendelijker en makkelijker ins de omgang zijn dan hun merries dus daar ligt het niet aan. Mijn eigen hengstje is even oud als die van jou maar die moet binnenkort wel onder het mes want hij staat met z'n zusje, dus helaas. En ook die is nu in de haphap fase, rustig nee zeggen wegduwen en weer verder met de bezigheden, gaat het vanzelf weer over.

Misschien heb je hier wat aan,
groetjes Marianne

Zo te merken hebben een hoop mensen (en bij mij ook paarden) flinke behoefte aan de zon en een flinke ren- en bokpartij op de wei (niet op het forum)

Marianne Gomes schreef op dinsdag 1 maart 2011, 7:59:


Blijf schrijven Marianne, elk verhaal is boeiend. Wat misschien sommige mensen vergeten is dat onze paarden individuen zijn, niet de grote massa. Ik heb er hier twee met dezelfde ouders, eten bijna hetzelfde, maar de een (hengstje) staat bij het minste geringste binnen (wel neus naar buiten want je wil niets missen) en de ander (merrie, iets meer spek ) bijna altijd buiten. En de sneeuw blijft buiten op ze liggen, prachtig zo'n extra jasje.

Groetjes Marianne

oi oi dat arme beestje heeft toch snel wat te eten nodig zo te zien. En hoe ingewikkeld zou dat dan toch moeten zijn. Zoals je zegt hekje, bakje water bakkie hooi probleem opgelost.

Groetjes Marianne

Die mensen zijn toch wel echt creatief, jammer dat ze het etc.

Prachtig verslag, over genieten gesproken

Wat fijn (vooral voor het schopperdje) dat het zo goed is gegaan

Laat het maar een hype worden, een heleboel paarden krijgen dan tenminste wat plezier in hun leven. Agility is heel wat leuker voor de paarden dan bijvoorbeeld dressuur of springen. Wedstrijden blijven mensen toch wel organiseren en hun paarden dwingen dingen te doen die ze niet liggen, dit biedt een goed alternatief. En voor ons niet-wedstrijdmensen biedt het leuke ideeen voor de oefeningen die we lekker thuis vrijwillig op de wei met onze paarden doen.

Groetjes Marianne

Wat leuk een spel waarin je alles kunt spelen wat je tegenstaat

leuk, leuk

Ik zit ongeveer in het zelfde schuitje. Nooit bang wat een paard deed, reed op alles waar ik maar op mocht. Bijna twintig jaar niet gereden omdat ik het niet met maneges en de mishandeling die daar plaats vond eens was. Toen weer opgestegen, na 15 minuten paard in paniek, maar de oude instincten werkte nog en alles weer goed afgelopen. Ik nog steeds niet bang, wel een spierpijn van hier tot .... Half jaar later helpen met inrijden van paarden een paar flinke smakken gemaakt en toen begon het bij mij. Overal gevaar zien, niet alleen voor mezelf maar ook en vooral voor de paarden. Mijn meisje heb ik vorig jaar bij Spirithorses laten inrijden en die hadden me natuurlijk helemaal door en zorgde dat ik na een paar dagen al, voordat ik er vooraf over kon nadenken, lekker op Baby een tochtje aan het maken was. Ik was zelf de eerste die met haar gallopeerde. Wouw. (ben jullie nog altijd erg dankbaar Evy en Pien). Maar toen kwamen we weer thuis en ik heb het alleen niet meer gedurfd. Iets stopt me elke keer weer. En in plaats van er een heel groot probleem van te maken concentreer ik me nu op oefeningentjes op de grond en heb een fantastische band met mijn paard. Doel blijft wel om weer met haar te rijden en zelfs over een paar jaar met haar kleine broertje. En een dezer dagen stap ik op die boomstam en stap dan zo op Baby, zonder zadel, zonder gedoe (bijna gelukt vorige maand) maar nog niet vandaag....
Oja en ik ben ook al bijna 50. Iets zegt me dat onze hormoonhuishouding veel invloed op de angst heeft en daarom hoop ik maar dat het over een poosje doodsimpel weg is. En anders toch maar een bank beroven en weer begeleiding van Evy aanvragen.

ik vind het een fantastisch topic, geeft verse moed. Maar ook versterking in mijn overtuiging dat je het moeten eerst moet laten gaan en dan weer verder kan. Genieten van je paarden en in kleine stapjes weer verder komen. Want de paarden hebben geen problemen (nou ja op het ontploffingsgevaar af en toe na, maar bij die van mij kan ik dat uren vantevoren zien aankomen) maar wat ik af en toe uitstraal maakt wel problemen. Dus heb ik een mindere bui doe ik lekker niks. Komt Baby of Tyler vragen om oefeningetjes doen we ze gewoon. En verder lekker kijken hoe ze elkaar bezighouden.

Sterkte en veel plezier allemaal, Marianne