Kynshiri schreef op donderdag 25 oktober 2007, 10:24:
> Frans Veldman schreef op woensdag 24 oktober 2007, 15:44:
>
>> Eva Saegerman schreef op woensdag 24 oktober 2007, 14:50:
> even een bedenking ter zijde: insulineresistantie is toch een
> tekort aan insuline om bepaalde stoffen verteerd te krijgen
> (vandaar dat die paardjes vaak te dik zijn en maar niet willen
> vermageren?).
Insulineresistentie geeft juist aan dat het lichaam niets meer kan met de insuline , maar de productie van insuline gaat gewoon door.Vandaar dat je bij deze paarden een hoog insuline gehalte kunt meten in het bloed.
En omdat het lichaam er niets meer mee kan is de suiker en vet stofwisseling gestoord. Dus vetophopingen , en een hoge bloedsuikerspiegel in het bloed.
Menselijk voorbeeldje; er zijn mensen die insuline moeten spuiten.
Dit moet normaal gesproken ongeveer in de verhouding liggen met wat je aan vetten en suikers binnen krijgt. Zeg ongeveer 12 eh .
Maar er zijn ook mensen die voor dezelfde maaltijd wel 80 eh moeten spuiten om hun suikerspiegel naar beneden te krijgen.
Die mensen zijn echt insulineresistent [ en krijgen nauwelijks magnesium trouwens?!!]
Als er nauwelijks of geen insulineproductie is , dan zou dat anders heten , geen resistentie in ieder geval...
Maar als
hoefbevangenheid gerelateerd is aan
> insuline, kan een insulineresistant paard dan bevangen worden?
> Want als dat toch vaak voorkomt, is de linkt naar te veel
> insuline niet waterdicht lijkt me? Of redeneer ik nu fout?
>
> Trouwens: Hoe zit dat met de paarden 's nachts op de weide
> laten? Fructaansgewijs bedoel ik dan
Snachts zal gras zowieso niet groeien , want er is geen licht , en de temp is te laag.Dus er zal geen fructaanproductie zijn.
Wat er nog aan fructaan achterblijft na een zonnige dag en nachtvorst, is volgens mij nog niet helemaal bekent... Maar hij zakt dan wel weer.
Dit is mijn logische verklaring.
Graag toevoegingen als het niet klopt aub!
Gr Esther
Warboel
