>>
>> Hoi Bianca,
>>
>> Het klinkt plausibel genoeg.
>>
>> Groetjes, Edith
>
Toen ik met die van mij begon (was zelf ook nog erg groen...) heb ik eens gelezen, dat het goed is een paard veel zelfvertrouwen mee te geven. En juist omdat ikzelf erg groen was, is dat eigenlijk vanzelf gegaan: ik kon haar niet echt veel steun geven en we zijn maar gewoon vanalles gaan doen: Foxy is gewend van begin af aan, dat ze het allemaal maar uit moet zoeken: zo'n zak gewicht op je rug, die af en toe aangeeft welke kant je opmoet, maar gezond en wel weer thuiskomen....... dat moet je zelf maar uitzoeken als paard.
Intussen zijn we 3 jaar verder (erg tevreden hoor gemiddeld gezien) maar nu gaat dat zelfstandige gedrag buiten me steeds vaker tegenwerken: op elke kruising bepalen waar zij heen wil, of in ieder geval protesteren tegen de kant waarheen IK wil..., weleens het idee hebben, dat het haar totaal niet interesseert dat er uberhaupt iemand op haar rug zit, het liefst ging ze helemaal alleen en reken maar dat ze rond de wereld kwam!
Maar nooit vanuit schrik: ze vind het allemaal even fantastisch buiten!
En als er dan al eens iets is, wat ze nog nooit gezien heeft ga je er gewoon heen: Eet het je niet op, dan loop je ook gewoon relaxt weer verder.
Die van mijn vriendin is weer veel schrikachtiger buiten: nooit ervandoor gaan, maar altijd de steun zoeken van de ruiter voor hij verder durft.
En dan denk ik, dat dat als ruiter ook zo zijn voordelen heeft: als jij die steun kan geven, kan je ze op vertrouwen ook weer menemen daarin!
Typisch gevalletje van 'élk voordeel hep zijn nadeel?'
Bianca
Warboel
