Christel Provaas schreef op zondag 14 oktober 2007, 19:41:
> van lennep schreef op zondag 14 oktober 2007, 18:46:
>> Och Monique , wat hoop ik met je mee!!
>> Geef haar maar een flinke knuffel.
>>
>> Gr Esther
>
> Jeetje Monique, als dat toch eens de oplossing van het
> vermeende ataxtie-probleem zou zijn... wat help ik je hopen.
> Maar als dat het is, dan ben ik wel reuze benieuwd wat dat voor
> abces is en waarom het niet eerder ontdekt is. Duimen draaien
> hier volop...
Indy is door verschillende therapeuten onderzocht, het kwam steeds op een ding uit: waarschijnlijk uitgegleden in het weiland en daardoor een zenuwbeschadiging. Ik heb dat niet laten bevestigen in de kliniek, omdat Indy daarvoor onder volnarcose op haar rug liggend geröntgt moest worden. Het op de tafel takelen en weer bijkomen uit de narcose had haar rechter schouder niet kunnen hebben. De stinkende plek is niet eerder ontdekt omdat het daarvoor niet stonk / voelbaar / zichtbaar was (zat waarschijnlijk te diep??). Ik hoop dat dit de oplossing is, dat er iets zit wat druk uitoefend en daardoor ataxie veroorzaakt.
Ben trouwens net weer thuis van de dierenarts.....
Mijn moeder is geopereerd aan haar oor, is nog in het ziekenhuis in Oldenburg en wij verzorgen haar Joshi (katertje). Op weg naar haar huis, rijdt de auto voor ons een poes aan. Mijn vriend Klaas kon de poes nog net ontwijken. Wij stoppen en uitstappen, ligt daar een poes met twee gebroken poten en onder het bloed, de poes leefde nog maar was zwaargewond. We hebben de poes maar op een deken gelegd en zijn naar de dierenarts gereden. De poes was zo zwaar gewond dat ze gelijk afgemaakt is. Op de plaats waar ze aangereden is, hebben we nog bij huizen aangebeld, maar niemand kende de poes. Een meneer meende de poes gelukkig te herkennen als de poes van zijn buurvrouw, maar die was niet thuis. Hij heeft beloofd naar haar toe te gaan zodra ze thuis komt om haar het slechte bericht te vertellen. Hij heeft ons telefoonnummer zodat ze ons eventueel kan bellen.......
Op de een of andere manier weten dieren ons altijd te vinden, het is steeds weer raak. Dit is al de zoveelste poes die ik van de weg raap. Zijn andere mensen blind, vraag ik me wel eens af........
Monique
Warboel
