Christel Provaas schreef :
> Nog iets wat mij opviel: daar waar de paadjes smal waren met
> een gladde leem- en bladerenlaag (het had geregend), kozen alle
> paarden niet de relatief vlakke middengeul, maar juist een
> hellende zijkant, waarop ze regelmatig uitgleden. Om een
> onnavolgbare reden vonden ze dat minder erg dan lopen op het in
> mensenogen makkelijker begaanbare middenstuk. Stuurde je bewust
> naar het midden, dan liep het paard sneaky door naar de andere
> schuine kant om daar glibberend en scheef zijn weg te
> vervolgen. Wegglijden met één been wordt blijkbaar niet als
> ernstig ervaren. En ze deden het alle zeven, ook de beslagen
> fries. Wat zal hier de reden van zijn?
Geen idee, dat zien wij hier ook.
Gister Holly nog nét van een hellinkje kunnen laten sturen voordat ze weggleed. En toch terug blijven willen he.
Veel is ook patroontjes lopen, ze loopt altijd op dat hellinkje als het droog is, dus nu wilde ze ook weer.
Zou het zoiets zijn?
Warboel
