Esther schreef op donderdag 6 september 2007, 21:24:


Ergens ben ik het geheel met je eens, Esther. Maar wanneer ik een paard zo zie staan ergens en ik weet niet zeker hoe dat gekomen is (Charlot heeft nl. wel geschreven dat de eigenaar eigenlijk altijd al lui en laks is geweest, kan het alleen even niet meer terugvinden) dan toch bel ik de DB. En echt niet vanwege de eigenaar hoor. Puur voor het dier zelf. Het gaat erom dat er dan niet achteraf teveel tijd wordt besteed aan uitzoekwerk door particulieren die het zien en er zelf iets aan willen doen, maar niet kunnen, puur omdat ze eigenlijk het fijne niet weten en niet bevoegd zijn dat uit te zoeken enz. enz.. Maar gewoon om ONMIDDELLIJK in te grijpen bij het beestje zelf. Er wordt dan door een bevoegde instantie uitgezocht hoe het dier het beste kan worden geholpen op dat moment, door het inschakelen van DA, opvang, of wat dan ook. Waar de particuliere helpende dus eigenlijk niet goed bij kan.
Vervolg is de aanleg van een dossier waarin alles wordt opgenomen wat is geconstateerd e.d. Het gaat er dus eigenlijk om dat je gewoon direct iets kunt doen wat ook nog weer 's te traceren is achteraf, indien noodzakelijk.

charlot van r schreef op maandag 3 september 2007, 7:03:


Ergens klopt hier iets niet. Het verhaal van het paard is dus gewoon te achterhalen als je ze heel goed kent? Begrijp ik dat goed?

Esther schreef op donderdag 6 september 2007, 22:14:


Maar wederom (eigenwijze trien dat ik ben!) blijf ik erbij: ik zou de DB bellen. En alleen omdat ik zelf op dat moment niet kan helpen. Wanneer ik denk dat er een ongeluk is gebeurd omdat er ergens veel leed en bloed op 1 hoop te bespeuren is, bel ik 112. Zo simpel zit ik nou eenmaal in elkaar. En ik wil ook graag vertrouwen op de, hopelijk niet voor niets in het leven geroepen verantwoordelijke instanties. Ik zou trouwens dus vaker bellen, wanneer het te lang duurt. Het is hun plicht het uit te zoeken, daarvoor bestaan ze.
Inmiddels bestaat er ook een partij voor de dieren, dus heeeeeeeel langzaam maar zeker lijken dieren en hun welzijn belangrijker te worden sinds ... ja sinds wanneer eigenlijk?
Maar het is en blijft altijd een log apparaat wat je aan moet sturen, waardoor het niet altijd even snel en soepel verloopt, helaas...

Esther schreef op donderdag 6 september 2007, 23:01:


Nou, sorry hoor, maar dat wist ik niet. Ik dacht dat het semi-overheid was. Ikzelf heb in het verleden al enkele malen gebeld en ikzelf ben ook teruggebeld met feedback.
Maar indien ze niks (meer) kunnen doen, kunnen ze beter opdoeken dus.

Piet schreef op vrijdag 7 september 2007, 7:25:


OK, het zal niet altijd even goed gaan en er zal ze ook het e.e.a. te verwijten vallen. Maar wie niet? En als je niks doet, stort zowiezo alles in.
En ik vind ook echt dat een positieve instelling dubbel zoveel oplevert als een negatieve, sterker nog, een negatieve instelling maakt het vaak nog minder dan het al is.
Gewoon (iets) doen, en als het even kan via de (soms misschien niet al te best geregelde) wettelijke weg. Dan weet je zeker dat je er alles aan gedaan hebt.

charlot van r schreef op vrijdag 7 september 2007, 9:05:

Gadver, wat een rotsituatie...
Jij sterkte in ieder geval en namens het paard heel veel dank voor wat je ook maar doet!

Frans Veldman schreef op donderdag 6 september 2007, 17:47:


In ieder geval beginnen bij het begin. Ik wilde zojuist 's kijken naar wat kindersites en begon bij http://www.kidsplanet.nl vervolgens ging ik naar "Dieren" en kreeg meteen "Wes, ik ben bang voor paarden" voorgeschoteld. Aangeklikt natuurlijk en toen? Nou dit: http://www.kidsplanet.nl/planet/show/id=877099/contentid=852424 met als enige link: http://www.paardenidee.tmfweb.nl/ vol met "conservatieve" tips als krachtvoer, verschillende bitten enz. enz.
Een enorme berg werk wanneer je tot zo'n groep wilt/moet doordringen, maar ook heel interessant, toch?
Misschien is het goed om in die kinder-/jeugdwereld 's rond te kijken en daar waar mogelijk, te informeren/linken enz. enz.?

Peter Donck schreef op vrijdag 7 september 2007, 10:24:


Nou, ik wil niet lullig doen hoor, maar mijn roze blaadjes hebben mij tot nog toe wel een stuk verder gebracht dan het zwartkijken, wat ik ook telkens in jouw berichten proef.
Je kunt alles wel ontkennen, maar wat blijft er dan over?

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 7 september 2007, 10:44:


En dat vind ik/vinden wij ook!!! Ik heb even met de gedachte gespeeld, maar heb gewoon het lef niet... En dat zegt genoeg over jullie denk ik. Geweldig zoals jullie het (en de paarden!) tot nog toe hebben weten te redden!

Marlies van Peyote schreef op vrijdag 16 mei 2008, 20:01:


Hahaha, ik zie dat hier nog niks veranderd is?!? Ik dacht ik kijk even weer op het forum omdat ik iets zoek over allergieen en evt. behandeling ervan, maar het is dus nog steeds gewoon het forum waar ik me liever niet meer in meng.
Wel kijken wij nog steeds hier rond om alles te volgen op het gebied van PaardNatuurlijk, want is in onze optiek gewoon DE manier. Daarvoor ook onze dank...
Enne Pien, ik kijk ook nog wel 's op jouw site om te kijken of je nog een tweedekanspaardje voor onze dochter hebt om mee te beginnen .
Nu ga ik dan ook maar even weer verder met zoeken.

Groet,
Ellen

Geertje schreef op zaterdag 17 mei 2008, 9:49:


Wij hebben momenteel nog 2 shet- en 2 minihengstjes en 2 grote merries. 1 van de minihengstjes loopt bij de merries in omdat wij (tegen beter weten in?) hopen dat zijn 2e testikel nog zal indalen. Hij wordt dit jaar 3 en er zijn verhalen dat dat kan...
Nou ja, in ieder geval lopen nu 3 hengstjes bij elkaar naast de wei van de merries met 1 minihengstje. Voorheen liepen dus alle 4 hengstjes samen naast de merries slechts gescheiden door een schrikdraadje.
3 Hengstjes zijn samen met elkaar opgegroeid de afgelopen jaren en vorig jaar is er 1 shethengstje van 9 jaar bijgekomen die ook meteen begon te jagen. Ook hij had nog nooit gedekt, net als de andere, maar we moesten hem wel enkele weken apart ernaast laten lopen om te wennen aan de andere drie. Daarna hebben we hem erbij ingedaan en na nog enkele keren vervelend doen en jagerig zijn, heeft hij zich aangesloten bij het groepje.
Momenteel is het zo dat de hengstjes gedurende de hengstigheid van de merries elkaar uitdagen en ook elkaar proberen te dekken maar er vindt verder geen wegjagen plaats. Na ca. een week lawaai, gegil en veel actie tijdens de hengstigheid, keert de rust in beide weides weer terug en gaat alles weer z'n gangetje.
Hoe het bij jou zou werken weet ik dus niet, maar misschien is het een idee om de 2 hengstjes een poosje apart van de ruin en merrie te weiden en dan langzaam aan elkaar te laten wennen? Zo lang ze nog geen dekhengst zijn, zijn ze vaak toch nog wel heel flexibel.

Succes en groet,
Ellen