Esther schreef op zaterdag 1 september 2007, 19:27:
>
> Ik heb het niet eng gevonden met Ör, de beslissing nemen was
> moeilijker.
> fantastisch laatste jaar gehad met de kleintjes hier waar ze
> met hart en ziel voor heeft gezorgd tot ze echt niet meer kon.
> Moet eerlijk zeggen als ik er over schrijf komt er toch wel
> weer een traantje voor Ör. Goud was ze.
Hoe herkenbaar Es. Hoe dierbaar ook. Toen Buck net hier was nam ik er een oude, afgewerkte manegepony als gezelschap bij. Blackie heeft nog 2,5 jaar een rielekst taakloos bestaan geleid. De laatste weken ging ze niet meer liggen en de laatste dagen viel ze soms bijna om, alle kracht was uit de achterhand. Soms zag ik het gebeuren en kon ik haar nog snel tegenhouden. Omdraaien ging dmv omstappen van de voorbenen, de achterhoeven boorden zich dan in de grond. Op een zondag viel ze weer en was ik te laat. Ze kon niet meer overeind komen, dit was het moment waarop ik het over moest nemen. Samen met mijn vriend heb ik haar overeind gehesen en voetje voor voetje de paddock uit geleid. Daar hebben we haar neergelegd op een bed stro, het oude hoofdje op mijn schoot. Ik stopte er haar geliefde brokjess in, ze bleef gretig eten tot de laatste snik. Er was geen paniek, slechts berusting. Een buurman kwam foto's nemen, morbide, ik heb ze later onmiddellijk weggegooid. De dierenarts was gebeld en toen de tweede injectie erin ging, hield Blackie gewoon op met ademen. Buck hing over het hek en keek toe. Het was een vredige serene gebeurtenis, de zon scheen en het was windstil.
Ik was erbij toen de destructiedienst haar ophaalde. "Misschien beter van niet," ze de chauffeur. Een reden dus om juist wel te kijken. Fier als een vliegend tapijt zeilde Blackie door het luchtruim, het magere lijfje eindelijk dik, vrolijk wapperende manen, "daar ga ik!"
Warboel
