Caatje schreef op dinsdag 28 augustus 2007, 15:59:


Ik bedoelde ook de tweede.

Elzaliene Proost schreef op donderdag 30 augustus 2007, 16:38:


Indy gaat helaas langzaam achteruit. De toon van haar achterhoeven slijt steeds meer af, er is veel spiermassa verdwenen, haar schouders zijn smal geworden en haar achterhand valt steeds meer in. Haar achterbenen trillen als ze ze naar voren brengt. Ze heeft dagen dat ze niet eens over een molshoop kan stappen, dan ineens waagt ze toch een mank drafje met veel gestrompel. Ik probeer haar zoveel mogelijk beweging te geven, om haar schouder sterk te houden en haar het gevoel te geven dat ze nog steeds belangrijk is, dat ze niet afgeschreven is. Klapt ze door haar schouder, dan weet ik niet of haar achterhand nog sterk genoeg is om daar door te komen. Een paar weken geleden kon ze nog wel wat draven in de bak, nu lukt dat niet meer. Ze loopt in draf ook voor erg onregelmatig en begint door haar rechter voorbeen te zakken. Haar schouder is niet meer zo sterk.

Het enthousiasme springt er nog steeds van af, haar hoofd wil nog zo graag en dan werkt haar lichaam niet mee. Wat moet dat frustrerend zijn voor haar. Ik benadruk steeds datgene wat ze nog wel kan en probeer haar een goed gevoel te geven. Indy is altijd al een werkpaardje geweest, ze wil het graag goed doen en doet erg haar best. Ze loopt steeds meer tegen haar eigen beperkingen op. Als ze wil draven en ze krijgt haar benen maar niet goed gesorteerd, kan ze echt boos worden en een stamp op de grond geven met de oren in de nek.

Woensdag kreeg ze het voorelkaar op de weg te draven. We waren bij het voetbalveld geweest, dat vond ze altijd al erg interessant. Ze liep wel vreselijk mank en wiebelig, maar Indy vond het schijnbaar goed genoeg. Ze liep zo trots met gespitste oortjes......

Gisteren ging het helemaal niet goed. Zelfs in stand was ze wiebelig, achteruit lopen ging ook helemaal niet, haar rechter achterbeen bleef steeds steken en wilde niet mee. Ze was erg ontevreden. Ik denk echter niet dat ze pijn heeft. Ze kijkt helder uit haar ogen en doet graag aan alles mee, ze staat overal geinteresseerd met haar neus bovenop. Indy geeft het over het algemeen duidelijk aan als iets pijn doet.

Zaterdag moet ik haar beslist bekappen. Ik zie er erg tegenop. Ik kan sinds twee weken haar rechter achterhoef niet meer uitkrabben, anders valt ze om. Links achter wordt ook moeilijker. Aan bekappen van de achterhoeven hoeven is dus niet meer te denken. Gelukkig zijn haar achterhoeven altijd aardig goed geweest, wellicht dat de slijtage op de weg voldoende is.

Af en toe behandel ik haar met Shiatsu, maar alleen als ze dat graag wil, ze vraagt er zelf om. De volgende dag zie ik dan een kleine verbetering, haar achterhand functioneert iets beter. Ik hoop dat ik haar daarmee wat verlichting kan blijven geven, al zie ik wel dat het effect minder wordt.

Monique

--grote knip--

Ik heb nu een keer op de Haflinger van mijn collega gereden, daarna nog niet weer. Ik kon een tijdje namelijk niet goed lopen omdat ik tegen de badkamer deur gelopen was. Nagel half los (brrrrrr, vreselijk eng....), bloeden, dikke voet, teen gelukkig niet gebroken, wel zwaar gekneusde voet. Een paar dagen lopen hinken, met een badslipper aan de voet naar het werk, zag er erg charmant uit. Nu kan ik tenminste weer schoenen aan, eerder had ik de keus uit badslipper of rubber laars. Echt geschikt om op kantoor te zitten.... Binnenkort zal ik mijn collega eens vragen wanneer het haar weer schikt haar Haflinger uit te lenen. Het was in ieder geval erg leuk weer eens te rijden, al was het een heel verschil met Indy. Haar Haflinger is erg breed gebouwd, een heel zwaar type, behoorlijk koppig ook nog. Heeft ze ineens geen zin meer, draait ze om en dan loopt ze rustig naar huis. Ik ken haar Haflinger echter al een tijdje en kan aardig inschatten wanneer het zover is en het voorkomen. Heerlijk, even alles van je afzetten.

Even geleden ben ik met mijn collega naar een westernfestival bij een Reiterhof bij ons in de buurt geweest. Indy is uniek en zal altijd een bijzondere vriendin voor me blijven, maar als Indy er niet meer is, wil ik wel graag een ander paard hebben. Ik heb op die Reiterhof veel paarden gezien die mij wel aanspraken. Als het zover is, denk ik dat ik daar maar eens ga kijken. Een paar dagen vakantie houden en het paard van mijn keus testen - en niet te vergeten mijn collega ook mee om mij te schoppen als ik een verkeerde keus dreig te maken. Ik heb nu 10 jaar voor Indy gezorgd, zij kwam altijd op de eerste plaats omdat ze steeds weer ziek was. Ik heb het altijd graag gedaan, maar als ik aan een volgende paard begin wil ik graag een gezond paard, robuust, ongecompliceerd, verkeersmak, klaar om zo mee buiten te rijden. Het klinkt misschien hard, maar ik kan op deze manier (alvast paardjes kijken) beter afstand nemen van het hele gedoe rond Indy. Ik kan er luchtiger mee omgaan en dat komt Indy ook ten goede. En niet te vergeten mijn vriend. Ik weet niet hoe hij de hele dag dat gebabbel van mij over Indy volhoudt. We kunnen nergens naar toe (niet langer dan 1 dag), omdat ik bang ben dat Indy juist dan iets krijgt. Hij vindt het niet erg en vindt ook dat Indy op de eerste plaats komt. Ik wil gewoon niet bewust voor een paard kiezen waarvan ik op voorhand al weet dat het paard ziek is. Mijn vriend heeft in de toekomst ook wel wat aandacht verdient.....

Ik hoop van harte dat Indy nog een tijdje mag blijven, ik moet er niet aan denken haar te moeten missen, maar eens is het zover.

Veel sterkte met je fretjes!

Monique

trea hoex schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 13:45:


Het gaat je voorstellingsvermogen inderdaad te boven - ik kan er gelukkig nu mee omgaan (de ene dag beter dan de andere) en ik probeer haar zo goed mogelijk te steunen. Gek genoeg lach je ook nog heel wat af, Indy kan met haar gezicht heel wat verschillende uitdrukkingen produceren en de manieren waarop ze soms dingen probeert te bereiken en haar zin door te drijven zijn ronduit lachwekkend en erg vindingrijk. Ik herinner me die keer dat ze koliek had, en een hele dag niets mocht eten. Ze was ontzettend beledigd en zocht wanhopig alles af naar iets eetbaars. Omdat ik moest werken hield de buurman een oogje in het zeil. Toen ik weer thuis was, kwam hij gelijk aan. Of ik vanmiddag ook thuis geweest was? Nee dus. Hij meende dat ik Indy aan het longeren was. Hij had ook nog gekeken, maar er was niemand thuis. Indy had zelf ons vast longeer programma afgewerkt waar na afloop wat lekkere appeltjes aan vast zitten. Dat arme beest had gedacht op die manier wat te eten te krijgen...... Of het windspel aan de stal met haar bovenlip laten rinkelen als ze van mening is dat ze hooi moet hebben. Dat soort dingen herinner ik me graag.

Gistermorgen lag Indy om 07:00 uur nog te slapen in de bak - ze ligt niet vaak meer, en dan gaan wel de alarmbellen rinkelen. Ik betrapte me erop dat ik stiekum hoopte dat ze in haar slaap overleden was. Vreselijk, wat een gedachte. Ik weet niet wat de toekomst nog brengt (vooral het probleem met de schouder, daar ben ik erg bang voor, haar achterhand is dan erg belangrijk, en ja, die is zwak) en soms vind ik die gedachte toch wel een erg aangename variant voor Indy.

Bedankt dat jullie zo meeleven.

Monique

Elzaliene Proost schreef op zaterdag 1 september 2007, 17:34:


Indy en ik hebben samen erg veel meegemaakt. Ik ben niet meer bang voor de beslissing, ik ken haar nu zo goed dat ik zeker ben dat ik op het goede moment de telefoon pak. We hebben zoveel met elkaar meegemaakt, zij zal het aangeven als het zover is.

Onze buurman is er bij geweest toen het paard van zijn kleindochter ingeslapen moest worden. Zijn kleindochter kon het niet aan er bij te blijven. Het ene moment stond onze buurman nog met een paard aan het halster, het andere moment lag het paard op de grond en was dood. Die arme man was er kapot van, hij heeft nachtenlang niet geslapen. Hij raadt het mij af erbij te zijn als het zover is. Ik wil er echter beslist bij zijn. Ik beschouw het als verraad haar juist op dat moment in de steek te laten, ik zou het me altijd verwijten, en Indy zou het niet begrijpen. Ik ben er gewoon voor haar, ik kan niet anders. Klinkt misschien raar, maar je leeft er langzaam naar toe, het wordt steeds iets minder moeilijk.

Indy was sinds haar derde een tijdbom, haar schouder kon elk moment uit de kom schieten. De dreiging dat elke dag haar laatste kon zijn was er altijd al.

Dapper van je dat je de beslissing genomen hebt Jinca te laten inslapen, in een vertrouwde omgeving. Veel sterkte gewenst.

Monique

marjolijn schreef op maandag 3 september 2007, 11:33:


Een collega van mij heeft eens een merrie van een handelaar gekocht - een levend geraamte met een enkele maanden oud veulen en alweer drachtig van het volgende veulen; ze stond de hele dag in een donkere stal, want de "waar" mag niet "kapot" gaan immers..... Mijn collega wilde eigenlijk een ander paard, maar ze kreeg het beeld van de merrie niet uit haar hoofd en nam de magere merrie mee.

Ik schrok verschrikkelijk toen ik dat arme beest zag, een levend geraamte met een enorme uitgezakte buik, heel lang niet bekapt, afschuwelijk. Het heeft maanden geduurd voordat de merrie wat bijkwam, ze zat vol wormen en had parasieten. Als je de merrie nu ziet, herken je haar niet terug, ze ziet er prachtig uit. Een buurmeisje is haar voorzichtig aan het inrijden, MET bosal en met veel geduld en begrip.

Ik zou daarom eerst eens voorzichtig met de eigenaar praten, wie weet is dit net zo'n geval. Daarna kun je nog altijd aan de bel trekken.

Monique

Esther schreef op vrijdag 14 september 2007, 10:06:


Esther, geen paniek, het kan ook zijn dat Björk een zenuw klem heeft zitten in de rug, dat kan ook dezelfde symptomen geven als ataxie. Indy heeft dat ook meerdere keren gehad en had ook moeite met evenwicht houden en hoefjes geven. Na een behandeling ging het gelijk stukken beter. Het hoeft niet gelijk iets ergs te zijn. Misschien vindt de fysio wel de oorzaak.

Indy gaat nog steeds achteruit, bij haar is het helaas voor 100% ataxie, door waarschijnlijk een val in het weiland zijn zenuwen beschadigd. Gisteren is ze tijdens een wandeling op straat gevallen, haar achterbenen wilden ineens niet meer. In het weiland schrok ze van een fazant die ineens voor haar neus uit een boom gevlogen kwam en lag ze bijna op haar rug. Ze wordt steeds langzamer, met draaien lopen alleen haar voorbenen en blijven haar achterbenen staan. Hoeven uitkrabben lukt soms wel, dan weer niet, haar benen zijn de ene keer krachteloos, dan weer heeft ze krampaanvallen. Dan heeft ze weer een dag dat het aardig gaat en ze zelfs een gallopje op drie benen waagt. Helaas begint Indy nu ook af te vallen, ze is nog nooit zo slank geweest, terwijl ze de hele dag staat te eten. Ze heeft op haar rug twee bobbels gekregen, die geen pijn doen en ook niet warm zijn. Ik laat binnenkort een boedonderzoek doen, ik ben bang dat ze nog iets anders heeft.

Ik hoop heel erg voor je dat het binnenkort beter gaat met Björk.

Monique

Esther schreef op vrijdag 14 september 2007, 12:37:


Eerst hoopte ik nog dat ze bij dat hele kleine gedeelte zou horen die weer herstellen, nu hoop ik daar niet meer op. Het is gewoon te duidelijk zichtbaar en ze gaat te snel achteruit.

Ik wil een bloedonderzoek laten doen omdat ze erg snel achteruit gaat. Ze heeft vaker gehad dat ze een half jaar nodig had om te herstellen van hoefproblemen of haar schouder. Ze had toen ongeloofelijk veel pijn en kon alleen met enorme krachtsinspanning lopen - maar ze at goed en ze wilde beslist leven, daarom is ze toen ook gebleven, anders had ik haar beslist in laten slapen. Op een gegeven moment is het gewoon genoeg. Afgevallen is ze toen niet, daarom ben ik behoorlijk geschrokken dat ze nu wel afvalt. Ze kan op 4 benen staan, terwijl ze in het verleden steeds op drie benen moest staan en zich stijgerend vooruit bewoog.

Ik hoop dat een bloedonderzoek duidelijkheid verschaft, al weet ik niet wat ik kan verwachten.

Monique

Indy kan steeds minder, het enige wat we nog doen is korte stukjes wandelen, borstelen en elkaar gezelschap houden. Mevrouw staat sinds een paar dagen op knappen, haar hoofd wil van alles maar haar lichaam werkt niet mee. Wandelen is soms ronduit gevaarlijk omdat ze bij het minste geringste blaadje wat over de weg waait staat te bokken en te stijgeren en dan ook nog wegglijdt of valt. Ze moet en zal bewegen, ze grijpt alles aan om maar iets te doen, ze verveelt zich gewoon.

Daarom wilde ik eens kijken of klikkeren wat voor haar is, dan hou ik tenminste haar hoofd bezig. Wie weet een goede website waar ik kennis kan maken met de grondbeginselen. Volgens mij is dit al eens aan de orde geweest, maar ik kan het niet terugvinden. Ik wil niet gelijk van alles aanschaffen, eerst eens kijken of Indy er wat aan vindt.

Bedankt.
Monique

Piet schreef op maandag 17 september 2007, 10:30:


Ja, Piet, je hebt me uitgenodigd, maar je woont niet echt naast de deur... :)
Ik ga eerst eens de info die ik van jullie gekregen heb doorspitten en dan kom ik een keer bij je langs!

Piet schreef op maandag 17 september 2007, 11:22:


Het zitten is niet het probleem - het is tijdgebrek. Maar ik kom beslist een keer langs. Ik heb zojuist het boek "Grondwerk met paarden" besteld, dan kun je me overhoren :).
Monique

Eva Saegerman schreef op maandag 17 september 2007, 11:44:


Zet maar alvast een helm op! Ik zal vast wel vragen hebben!
Ik ben erg benieuwd of Indy er wat aan vindt.
Monique

Spirithorses schreef op donderdag 20 september 2007, 9:13:


Pien, ik wilde even op het klikken reageren. Het valt mij ook steeds weer op dat veel mensen met hun tong klikken als ze bij een paard in de buurt komen. Ik rij nu al een tijd niet meer ivm Indy haar ataxie, maar ik gebruikte het ook altijd alleen om in draf te gaan.
Ik heb Indy vaak raar zien kijken, dan stond iemand haar te aaien en maakte steeds klinkgeluiden. "Worden ze rustig van" krijg ik dan te horen. Indy werd er alleen maar kriebelig van, ze vond het duidelijk maar raar. Geaaid worden en steeds de vraag te gaan draven?????