eddy DRUPPEL schreef :

Zeg, je hebt het toch niet over mij he
Nee, grapje, weet ik ook wel.

Het meest moeite heb ik ermee wanneer een eigenaar doodleuk zijn paard wil dumpen omdat het 'het niet meer doet', niet goed presteert, ergens pijn heeft, ongewenst gedrag vertoont, etc. 'Geen geld, geen tijd meer, geen plaats' horen ook in dat rijtje thuis.
En dan vrolijk omdraaien en een nieuwe kopen die precies hetzelfde leven krijgt. Dán heb je er niks van geleerd.

Tuurlijk zijn er altijd verzachtende omstandigheden; iemand kan plots werkeloos worden, of ziek, of het paard blijkt écht een etterbak te zijn.
Tuurlijk maken we dat hier ook mee en ik wil er graag zijn voor dat soort 'gevallen' (ik kom er toch altijd wel achter wat de bedoelingen/motieven zijn).

Maar je moet je van te voren realiseren dat je een dier opneemt waar je een hele verantwoordelijkheid voor hebt, dus ook wanneer het niet zo leuk meer is. Veel mensen realiseren zich pas wat ze aangeschaft hebben wanneer dat paard er al staat en toch iets meer aandacht vraagt dan de cavia in de kooi.

Ik maak hier mensen mee die wel al een paard hebben, op les/cursus komen, maar niet in staat zijn een paard een halster aan te doen, laat staan met het paard om kunnen gaan, een band opbouwen, etc.
Een éénjarige kopen, die moederziel alleen in een weitje zetten en zich vervolgens afvragen waarom dat paard geen voetjes geeft bij de hoefsmid. Dat komt zó verschrikkelijk veel voor....

Het is denk ik ook het gevolg van de tweeverdienende mens; paard is statussymbool, een luxe die je je kunt veroorloven. Daardoor is het kopen van een paard voor veel mensen toegankelijker geworden.
Bovendien staat het hebben van een paard voor veel mensen voor een stukje vrijheid, buitenleven (naja, búíten als het paard op stal staat).
Paarden maken op de een of andere manier emoties los bij mensen, ze voelen zich vrij, gewaardeerd, machtig, kunnen zorgen voor iets (vooral veel kinderloze dames kunnen d'r wat van en voor hen is het paard het kind dat ze graag wilden hebben).

Ik blijf het een moeilijke discussie vinden want we zijn bijna allemaal ooit zo begonnen....

Pien

Christel Provaas schreef :


Ik heb het ook niet over jóúhóú, dus je hoeft je niet aangesproken te voelen, ik zeg wat ik in het algemeen vaak tegenkom.

Ik heb misschien meer dan een ander te maken met onervaren mensen die lessen nemen en mensen die een probleem hebben met hun paard.
Laten we zeggen dat 70 % hier zo bij ons binnenkomt.
Die mensen waarbij het allemaal goed gaat komen hier zelden.

Tis mijn beroep, weet je
Groet, Pien

Peter Donck schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 15:51:


Wat ik me afvraag bij deze advertentie is : Toen je de pony kocht wist je toch van te voren dat ze maar 1.36 meter groot is? Zo'n pony koop je toch niet voor een kind dat al in de pubertijd is en flink gaat groeien ?

Mijn 12 jarige zoon zeurt me ook de kop gek om een pony en hij krijgt hem niet. Dattie maar op een grotere kruipt, er staan er genoeg, over een jaar is hij te groot en staat de pony daar (Izzy is 1.38 en da's al klein, maar daar kan nog een niet al te grote volwassene op, bovendien hebben we haar gekregen).

Pien

Vicky Verreycken schreef op woensdag 22 augustus 2007, 9:24:


Onze Izzy is maar 1.38 m groot en is een van onze meest dierbare paarden. Juist haar eenvoud en pretentieloze manier van 'zijn' maken haar hier tot een zeer geliefde medebewoner.
Zij is bijvoorbeeld geen hoogstaand dressuurpaardje, en af en toe (naja váák) een beetje lompig wat de hulpen betreft, maar als je een evenwicht weet te vinden in wat een dier kán en wat jij zoekt, en er niet meer uit wilt halen dan wat erin zit, kun je met zo'n pony heel ver komen.
Dit is bijvoorbeeld een dier wat er altijd ís, 'het altijd doet', altijd graag meegaat en heel tevreden is met haar plekje onderin de rangorde.
Dus verwacht je van zo'n pony ook minder omdat ze het gewoonweg niet in huis heeft. Ik ga met Izzy geen dressuurachtige oefeningen doen, daar ziet ze de zin niet van in, maar haar zetten we bij enge dingen voorop en ze neemt het voortouw in spannende situaties.

Maar goed, ieder heeft zo zijn eigen redenen om een paard wel of niet te verkopen. Wij verkopen ook wel eens een paard, maar dat is meer wanneer wij zien dat een paard beter af is bij één particuliere eigenaar.

Ik vind het ook helemaal niks om een paard te verkopen omdat ie niet voldoet, maar de realiteit is dat een ander er misschien wél blij mee is, zich misschien wel meer moeite doet, het een betere combinatie is en dat paard er uiteindelijk veel gelukkiger van wordt.

Pien

Esther schreef :


Oja, hier ook hoor.
Holly, Puck en Oakley hebben al dekens opgehad afgelopen zomer, toen het maar blééf regenen. Die trekken het gewoon niet zonder.

Holly (Quarter) heeft een dunne zijde-achtige vacht, die weliswaar heel vet aanvoelt, maar waar je de huid zo ziet doorschemeren, die gaat staan shaken als het doorregent, zélfs met 24/7 hooi en weidegang.
Puck (Quarab) en Oakley (Quartermix) hebben nou eenmaal gevoelige spieren. <Zucht> Heb maar weer wat regendekens aangeschaft want ook ik kan het niet aanzien, die trillende paarden. En het is nog ongezond voor hun spieren óók, ze verkrampen er helemaal van.

Groet, Pien