Irmgard Luycks schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 8:00:


Walgelijk. Maar eerlijk gezegd snap ik zo'n eigenaar ook niet, dat hij er niet bij blijft. En dat hij het blijkbaar nodig vindt om mee te liegen. Onfris allemaal.

Piet schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 9:25:
Het kan aan mij liggen hoor. Maar ik vind het hanteren van een slijptol bij zo'n getraumatiseerd paard dat erg moeilijk voeten geeft, een enorm risico wat ik als bekappend persoon nooit zou nemen.
Ik herinner me verhitte discussies op dit forum over überhaupt het gebruik van zo'n ding -weet niet meer wie voor en wie tegen was- en vraag me in die context af of het in zo'n penibele situatie wijs is om het gevaar voor jezelf te vergroten.

Spirithorses schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 11:27:

Nou dat vind ik wel een beetje kort door de bocht hoor! Hoe kom je erop? Nul herkenning in deze tendentieuze omschrijving, ook niet bij AL mijn paardenvriend(inn)en.

Hier ook tweeverdieners, maar bepaald geen statussymbool of luxe op dit afgelegen moddererfje. Gewoon een meisjesdroom die uit kon komen.
Het hebben van paarden levert meer binding dan vrijheid op, dus die deel ik ook niet met je.
Mijn paarden zijn bepaald niet mijn kinderen, want die heb ik bewust nooit gewild. Dus ook niet in paardvorm.

Peter Donck schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 13:52:

Horen we dan ook al verantwoordelijk te zijn voor het niet verwisselen van eigenaar van de paarden van onze naasten? Kom op zeg!
Je kent de achtergronden niet, blijf dan ook niet jennen, pestkop.

Michiel schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 18:21:

Uitstraling? Ik vind het bewerken van een angstig paard met een slijptol nu niet uitstralen dat nb zo simpel is en dat iedereen dit zelf thuis kan doen. Piet zal er goed mee uit de voeten kunnen, maar kwa uitstraling -jij begint erover he!- vind ik het nu net een verkeerd gekozen methode.

Gwenda schreef op woensdag 22 augustus 2007, 0:17:


Bij zo'n oude pony gaat alles wat langzamer. De omschakeling naar ander voer zou ik dan ook zeer geleidelijk doen, want de 'rek' raakt uit de darmen, dus aanpassing gaat moeizamer. Ook de opname van voedingsstoffen gaat minder goed dan bij een jong paard, oude paarden worden allemaal eerder mager dan dik.
Ook zou ik het eerste seizoen een deken bij de hand houden en goed opletten wanneer ze het koud heeft. Gaat ze naar de schuilstal? Mag ze erin van de andere paarden? Kan ze droog liggen? Staat ze makkelijk op? Als je twijfelt: inpakken die oude dame, want laten lijden uit naam van paardgerichtheid is alleen maar oogklepperig.

Ik heb ooit een oude ex-manegepony, een welsh, bij Buck gehad als gezelschapspony en word nu nog gefrustreerd als ik terugdenk aan mijn rigide aanpak indertijd van géén deken. Dit beestje was graatmager (ik stopte er wel flink wat slobber in want de tanden waren zo afgesleten dat ze moeilijk hooi maalde), had cushing en heeft het nog 2,5 jaar gered. Ze stond op het laatst alleen nog maar in de stal omdat ze het koud had.
Door het ontbreken van vet is het moeilijker om zich warm te houden en heeft zo'n pony een achterstand op dikkere, jongere dieren.

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 22 augustus 2007, 0:26:


O Eddy, wat ben je slecht opgeleid (zonder t)...

Let op:

to lose = verliezen
to loose = losmaken

Nou niet meer fout doen he.