Ik dénk het wel
En sinds gisteren weet ik het zeker!
Omdat Isolde niet durft galoperen met maia, en omdat ze zelden wilt draven, en ook zo vele mogelijk de zelfde weg nemen om te wandelen, zijn onze wandelingetjes, met Maia, Queenie en Beereke, vaak hetzelfde: stappen stappen stappen drafje stappen stappen, langs dezelfde weg.
Tuurlijk zijn de paarden dan heel ontspannen, ze kennen alles uit hun duimpje
Dit weekend zijn we weer gaan wandelen, deze keer naar de buckwalhoeve, bij een vriendin van Esther (Van lennep), een nieuwe weg, samen met Esther die bij ons was.
Om van de wei naar de straat te gaan, moeten we zo'n 150m over harde weg met steentjes. Alledrie paardjes steeds struikelen en vervolgens strompelen over de weg. Die zondag had Queenie drie keer gemest op die 150m. Van mij mag ze dan wel eens stilstaan.
Enfin, zo ging het verder: steeds stilstaan, freeze en beetje lastig doen: alles wat in het extreme: te snel als ik vooruit vraag, soms te traag, soms lang duren voor ze op kuithulpen reageert, soms te fel en schieten we in de berm, steeds kijken naar maisveld om te kunnen gaaaaan, enz
Typisch gedrag voor Queenie als ze hengstig is.
Het was steeds een gevecht en je moet weten dat ik vaak het gevoel heb dat ik drie paarden en mensen moet besturen.
Als Queenie zich omdraait of stopt, dan volgt de rest zowat onmiddellijk. Als Queenie draaft zal de rest meteen aanzetten en moeilijk te controleren zijn. Jolien en beereke kunnen wel op stap blijven of stilstaan terwijl Queenie en ik vertrekken, maar Maia en Isolde, dat lukt dus niet.
Nu is het ook zo dat Isolde ook niet altijd veel moeite doet omdat ze weet "ach zolang Queenie er bij is zal ze geen 50m weglopen van haar" En zo komt het dat ik met Queenie dus vaak de boel moet oplossen als alle drie paardjes gezellig stil staan niets te doen of zich omdraaien.
En nu komt het
Gisteren zijn we terug naar de buckwaloeve gereden (en daar lekker glas frisdrank gekregen) maar deze keer reed Blijde, een collega van mij, met maia. Meteen al bij het verlaten van de wei had maia geen trek om mee te gaan, dat deed ze wel omdat queenie, ook net zo veel trek
, vertrok. Omdat Blijde nog maar 10? keer op paard gereden heeft, in beschermde omgeving, de piste, leid zij maia meestal aan de hand tot we aan een of ander piste zijn om te rijden. Nu, ook op straat waren ze alletwee, beereke niet, zo loom dat ik steeds moest vragen te stappen en niet stil te staan. Ze hadden er ehct geen zin in en ik werd moe van al de energie die ik er in stak. Na ettelijke keren stilstaan, omdraaien enzovoort, werd het me echt kl*** beu en wilde ik ACTIE! Blijde is vrijwel snel op maia gaan rijden op straat ipv aan de hand en dat ging kennelijk al veel beter. Ik besloot even een drafje je te doen en ik voelde meteen de paarden wakker worden. Aan de buckwalhoeve, met zicht op de vele shetlanders en paarden, was het weer kattenspel: stilstaan, omdraaien enz. Zelfs Jolien werd boos op haar beereke (want die deed mee, al wist hij niet waarom
) en ze stapte af en leidde hem de oprit van de hoeve op, gevolgd door onze paarden, wat tegenstribbelend maar het moést echt van mij!
Daar in het pistje gereden (grote roundpen). Ongelooflijk hoe beereke veranderde van een ontspannen lieve jongen naar een shetlander die zich het vreselijke leven op de manege weer herinnerde, van bit, sporen, zweep en kinders die vanalles deden dat hij niet leuk vond. Bij galop "moet je hem elke stap drijven met de zweep anders valt die stil" herinner ik me van iemand die advies gaf voor ruitertje op beer.
Beer was ondeugend "stout", lees: angst voor de herinneringen, en bij het vragen van galop bokte hij. Ook Jolien met haar herinneringen was geschrokken, stapte af, liet beer staan en kroop onder de draad door, waarna beer zijn maatje wou volgen en net onder diezelfde draad wou kruipen om jolien te volgen. Onderste draadje dicht en jolien gaat op bankje zitten mokken en zich afvragen wààrom hij dat deed. Stillaan kwam ze tot besef dat elke keer dat ze beer vraagt te galoperen dat hem herinnert aan manege, én hij onder druk gezet wordt, hij gaat bokken. Op dat moment komt beer aan de draad staan met hoofdje over de draad naar jolien kijken en vragen "kom je aub". Haar hartje ging weer op en neer en ze leefden nog lang en gelukkig.
Goed, ik was even afgeleid
Het begon stillaan 21u te worden en het zou snel donker worden dus keerden we terug naar huis. Blijde met maia voorop! Bij het afgaan van de oprit wist ik het weer: "ah ja we zitten in de staak fase"; weer stilstaan en omdraaien en géén angst hebben, maar duidelijk niet willen om een reden waar ik het raden naar had. Omdat het donker werd dacht ik even een drafje te doen; vorige keer ging dat ook goe, net voor aankomst op de hoeve (paarden werden wakker). Wat toen gebeurde opende onze ogen!
Alle drie de paarden werden wakker, leken weer op aarde en begonnen vrolijk te draven. De volgende 4km naar huis waren de mooiste van lang geleden!
Geen enkele keer naar iets gekeken, geen enkele stop, enz. Op alle plaatsen waar ze voorheen gestopt waren, gingen ze nu vrolijk in draf verder. We hoefden helemaal niet te vragen om te blijven draven, zoals bij stap het geval was, neen, ze draafden in een ruk door! het ging allemaal zou goed; vertragen, versnellen, naar links naar rechts, paaltje ontwijken, van het ene spoor naar het andere, enz, perfect. Na 3km! draven in een stuk door, zonder een keer terug te vallen naar stap, kwamen we grote baan tegen waar we moesten stoppen. Blijde was dat beetje vergeten en moest maia ineens van draf stilstand ijgen; geen enkel probleem, hups ze stond stil, zelfde voor queenie en beer (maar dat zijn we zo gewend
)
De overige 1 km verder in draf. Hier en daar bleef ik en beereke beetje achter, op dat landbouwweggetje van anderhalve km, weet je nog esther?
, en draafde maia verder weg, waardoor wij even in een galopje konden inhalen. Beer bokte niet meer (doet hij nooit op wandeling) en zo hebben we een keer of vier? gegalopeerd terwijl maia bleef draven. Ineens mocht de afstand tussen haar en Queenie wel groter worden
En bij thuiskomst, zelfs op de weg van de straat naar de wei, op die steentjes, wouden paarden draven, ipv strompelen!
het ging heel de weg heel rustig en gecontroleerd!
Enfin, waar ik wil toe komen
Ik ben er nu wel van overtuigd dat onze paarden dat steeds stappen beeke saai begonnen te vinden en zelf leuke spelletjes verzonnen. Vandaar dat steeds stilstaan, zonder angst, maar omwille van iets dat ik niet kon thuisbrengen. ik dacht aan cntrolevragen maar iets in me vertelde dat het dat niet was; ik wist het echt niet. Nu dus wel!
Het was leuk om dit te ontdekken, dat we onze paarden moeilijkere dingen moeten vragen, dat altijd stappen beeke saai geworden is!
Weet je nog Nathalie, wat er uit de horsenality kwam van Queenie?
RB extravert, een speelvogel waarbij spel en plezier de grootste motivator is?
In die optiek heeft die horsenality mij geholpen te beseffen dat ik Queenie meer spel moet aanbieden en géén rust zoals we eigenlijk deden (voor de LB extraverten
).
BTW: verassend kwam beereke ook uit op RB extravert, vandaar dat ze zo verliefd merrietje en hengstje kunnen spelen samen
?
Maar das off topic!
Enfin, wie gelooft mij???
Warboel
