Monique Meijer schreef op vrijdag 10 augustus 2007, 8:25:


Ik kan je helemaal niet helpen, maar ik pink hier toch weer een traan weg, en wil je dus gewoon maar laten weten dat ik meeleef.

Piet schreef op vrijdag 10 augustus 2007, 11:18:


Ha, was iemand van het forum vorig jaar op de NH Arnhem info-avond? Tijdens de uiteenzetting van Machteld van Dierendonck was ik 'paard' en mijn vriendin de trainer, ze mocht enkel 'nee' zeggen als ik het NIET goed deed. Ik heb toen als 'paard' gemerkt dat je wel gemotiveerd moet zijn om te blijven zoeken dan naar de juiste oplossing (wat wel redelijk vlot lukte). Machteld ging hier niet op in trouwens.
Heb je het stukje video gezien op ik denk de vernieuwde level 1 van Parelli? 'the communication game' heet het, en er wordt inderdaad met positief straffen gewerkt. Tenminste, dat is de droge opdracht, en ze vertellen er ook bij dat dit in managercursus-setting uitdraait op frustratie alom meestal. Niet zo in de Parelliklas, waar ze er nogal creatief mee omgaan en vooral door communicatie (zonder woorden) de boel redden. Ook weer jammer dat er niet dieper op in gegaan werd.

Piet schreef op vrijdag 10 augustus 2007, 10:31:



Tuurlijk! Iedere verandering in de omgeving (al is het maar gewoon extra publiek thuis) maakt voor een paard verschil. Vers terug van Parelli experience weet ik hoe belangrijk 'confidence as a learner' voor het paard is.
Stel in het slechtste geval is Shiny bv. doodsbang van Cedric' tandartsenaura (sorry! Cedric), dan is het nog interessant om zien hoe je hem daarbij helpt toch? Al gaat hij dan niet driedubbel gespind achterwaarts ofzo.

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 9 augustus 2007, 19:48:


Lees hier:
http://savvyserver.canonno.com/nh/forum/viewtopic.php?f=4&t=13253&st=0&sk=t&sd=a
de uitgebreide verslagen met foto's.

... en ik ben zo blij dat iedereen het mag weten. Vermoedelijk zit niemand nog op een veulenverhaal te wachten, maar voor mij is dit heel speciaal: mijn eerste veulen, en voor zover ik weet ook voor Lolita het eerste.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wat gestrest had opvoorhand. Met de verhalen hier van Spirit die zo klein was dat hij dertien maanden in moeders buik bleef, Camee (van Frans en Ilona) die niet bij Harisha mocht drinken, de boeken die natuurlijk ook volstaan met plaatjes van wat er allemaal kan misgaan.
De GSM geboortemeldersingel waar ze intussen al kale vlekjes van kreeg hebben we uiteindelijk niet nodig gehad. Lolita heeft mooi gewacht tot we de hele dag thuis waren.
De tekenen kwamen allemaal zoals het moest. Al weken een dikke uier. De laatste week progressief oplopen van de calciumconcentratie in de melk (met de Predict-a-Foal test). Vrijdag zag ik gele korstjes van haar tepels loskomen. Zaterdagmorgen zag ik druppels biest op haar achterbenen. Laatste test: alle vijf de blokjes gekleurd, dus de biest is klaar. Dan het wachten. Lolita leek nog niets te merken en wou eten, een nieuwe strook gras, hooi. Ze liep nogal met mij mee toen ik mijn ronde deed met de mestkruiwagen maar dat doet ze de laatste tijd wel meer, ik moet namelijk dazen doodmeppen en vliegen verjagen. In de loop van de zaterdag werd ze dan iets onrustiger, Lolita en Cesar liepen tegen de namiddag om het half uur over weer tussen stal en wei, ze was nergens echt op haar gemak waarschijnlijk. Uiteindelijk loopt Cesar weer naar de wei, Lolita komt niet mee. Ik ga in de stal kijken en zie een hoop slappe mest, ze had dus buikpijn. Was ook iets bezweet op de hals. Ik heb haar met een zachte borstel wat gemasseerd om haar af te leiden (niet dat ze dat anders zo leuk vindt, maar ik wou toch iets doen). Af en toe kwam de biest in druppels uit haar uier. Ik heb haar nog eens met insectenwerend spul bestoven (niet rond de uier) en toen gingen we naar buiten, ze legde zich ongeveer aan mijn voeten. Toen ze begon te persen heb ik haar proberen troosten, over haar ogen strelen (wat ze wel graag heeft), bemoedigende woordjes... Toen die wee over was stak er al een blaas met een voetje naar buiten. Ik was helemaal zenuwachtig en ben dan toch nog naar binnen gelopen om
1 mijn telefoon te nemen
2 mijn man te roepen
3 een jeans aan te schieten (ik liep in nog bikini)
Dan weer bij Lolita gaan kijken en de dierenarts bellen. Toen mijn lief er bijkwam stond ze even recht, toen was er al een neusje en een tweede voetje te zien. Toen ging ze weer liggen om te persen, owww wat voelde ik mij schuldig toen dat ik haar dat had aangedaan. Ik ben eigenlijk verder weg gebleven want ik had niet het idee dat ze nog iets aan mij had, wist ook niet goed of het misschien beter was om uit de buurt te blijven. Ze was helemaal van de wereld, alleen persen dacht ze aan. Ze probeerde tussen twee weeen in wel een keer een beetje om recht te komen, maar ze kon gewoon niet. Na uiteindelijk een kwartier misschien waren ook de heupjes geboren en lagen moeder en kind alletwee te bekomen. Veulentje had meteen het hoofd al uit de vliezen en kwam na eventjes ook zelf in borstlig. Uiteindelijk kwam Lolita recht waarbij de achterbeentjes er helemaal uitfloepten en de navelstreng brak. Al die tijd durfden we niets doen, bang om de moeder-kind relatie te verstoren. Kennismakingsgesnuffel alom, veulensmekken van Huppel, speciale moederhinnik van Lolita, boze 'squeal' ook, Lolita wist niet goed wat ze er van moest denken leek het maar week toch geen meter van haar dochter. Aflikken heeft ze bijna niet gedaan, nu droogde de baby ook al heel snel in de zon. Ze begon wel aan de vliezen te knabbelen, heel slim, want die zaten nog rond de achterbeentjes van Huppel, als een sok, die Lolita als een echte moeder mooi uitdeed. Een kwartiertje na de geboorte en Huppel stond al helemaal zelf rechtop! Gedurende tien seconden, maar toch. Toen kwam de dierenarts, die zonder twijfel meteen op hen afstapte voor de eerste controle en zorgen. We hebben de navelstomp ontsmet, bevestigd dat het een merrietje was, spuitje gegeven. Intussen deed Huppel verdere pogingen om rechtop te staan, wat met hulp ook weer een paar keer lukte. Alleen drinken had duidelijk nog veel tijd nodig. Onervaren Lolita draaide telkens weg als Huppel haar lies naderde, of als ze dan toch bleef staan dan greep Huppel telkens naast de tepel, raar, alsof ze te groot was om haar hoofdje goed onder die buik te mikken. Na een uur (denk ik, ik heb niks getimed en was alle besef van tijd wat kwijt) hebben we dan Lolita gemolken, 300cc ongeveer. Dat vond ze geen enkel probleem (had ik ook al voordien gedaan natuurlijk). Die biest zag er super uit. Als ik vergelijk met de melk die voor de geboorte kwam, zelfs op het laatst, was dit wel stukken voller. Witgele room echt. Een papfles had ik voorzien, de buurvrouw had een zeefje (de buurkindjes zaten intussen ook al ademloos te kijken). Zuigen kon Huppel meteen al goed, dat was het probleem niet. Ik heb dat flesje gegeven terwijl Huppeltje aan één kant van Lolita stond en ik aan de andere, onder haar buik door op de plaats van de tepels. Dan een restje biest aan de tepels gesmeerd, maar het heeft dan nog een uurtje geduurd eer Huppel die tepels eindelijk snapte. Wat een ontdekking! Heerlijk om te zien. De kant die leeggedronken was stond ineens veel dunner! Het hielp een stuk dat Lolita intussen haar emmer bietenpulp kreeg.
De nageboorte is relatief snel afgekomen ook, opgebonden met (wat anders?) een officiele Parelli savvystring.
Cesar stond intussen ook zeer geinteresseerd aan het hek (we hebben hek tussen weide en kraamkliniek/paddock dichtgedaan). Vanmorgen hebben we het gezin herenigd. Cesar en Huppel wilden graag kennismaken maar daar was Lolita het niet mee eens. Momenteel heerst een status quo: Cesar mag in de stal, waar een grote hoop stro en hooi klaarlag dus dat vindt hij heel goed, Lolita en Huppel lopen in de paddock en de weide. Lolita kan geen minuut rustig eten, almaar moet ze op dat kind letten! Ze gaat ook niet in de stal, heeft vanmorgen even geprobeerd maar omdat Huppel niet mee binnenkwam kon ze dus niet drinken. Al van deze nacht (ik heb niet veel geslapen natuurlijk) breng ik haar regelmatig een emmer water.
Huppel is lief en zacht, en vindt mensen tot nu toe helemaal OK. Lolita is altijd al de mooiste van de wereld en nu ook de beste mama en de liefste en de flinkste.
Als echt Parelliveulen heeft Huppel intussen al kennisgemaakt met de zachte borstel, handen over lijfje en hoofd, antistekebeestenspuit, plasticzak over het lijfje gewreven en op het plasticzeil gestaan.

Ans Jondral schreef op zondag 12 augustus 2007, 15:04:


Hoi Ans,

Ga Parelli doen! Of als je het al doet, ga het nog beter doen
Als je met grondwerk een duidelijke taal hebt, als Puzzle meer en meer ziet dat je een goede en eerlijke leider bent, dat je het beste met hem voor hebt, dan heb je veel meer kans in moeilijke situaties.
Praktisch: de seven games doen, niet alleen zomaar zonder doel in de wei, ook met voorwerpen waar je over-, langs, tussen mikt, hem vraagt om zijn voet ergens op te zetten, vraagt om iets met zijn neus aan te raken (nog steeds in de vertrouwde wei). Dan seven games in de hoeken van de weide waar hij wat onzekerder is (bv. weg van de andere paarden, dichtbij een eng object, dichtbij het hek), gradueel met approach en retreat zijn vertrouwen opbouwen. Dan seven games rond het hek, door het hek, op de weg, weer terug,... en zo op het gemak al eens tien meter weg van de wei en weer terug, en langzaamaan verder. Als je al die tijd als eerste doel het vertrouwen van Puzzle houdt (confidence) wordt leren voor hem ook steeds leuker. Tegen dat je honderd meter van de wei wegkan kom je vast al wel weer een brievenbus tegen, of een auto, allemaal dingen die je dan ook als speelobjecten kan samen verkennen, of negeren.
Kan je geen Parellipaketten van Ilke lenen? Eigenlijk zou ik zelf vooral nu de success serie aanraden, of toch enkele daaruit: horsenality, seven games, en die over buitenrijden.

Groetjes, en succes, als je er wat tijd en vertrouwen insteekt lukt het allemaal wel.

Nathalie

Jeanet Spinder schreef op dinsdag 14 augustus 2007, 21:45:


Proficiat! Zalig hoor, paardjes aan huis!
We lijken op elkaar, hier ook twee paarden (+ veulen sinds vier dagen!) op 4000 vierkante meter. Onder huisvesting staat de fotoserie van hoe ik het aangepakt heb, naar Jaime Jacksons boek Paddock Paradise.

Nathalie

Karin schreef op woensdag 15 augustus 2007, 13:23:


Leuk spelen Wil! Leuk om je stem weer te horen, en nu eens Chaser in het echt te zien! Mooooiii hoor! Helemaal aandacht bij jou.
Oew, de verhuis is zo dicht al! Heb je al een plekje gevonden? Hou ons op de hoogte!

Groetjes,
Nathalie

Spirithorses schreef op zondag 12 augustus 2007, 22:52:



Bedankt voor de felicitaties allemaal!

Tja, Huppel blijft zo heten denk ik. Als ik haar officiele BWP papieren wil bezorgen moet het met een H beginnen. Ik wou opvoorhand geen naam kiezen, pas als ik het veulen zag wou ik dat doen. Intussen blijkt uiteraard dat ik het beestje aanspreek met 'snoepie', 'baby', 'flinke poepie' 'supermeisje' en ook wel 'huppeltje'. Dat laatste lijkt dan toch een goede naam, hoewel die langs geen kanten bij Cesar en Lolita past. Nu wou ik nog wel een mooie officiele naam verzinnen, iets in het Quenya (ik ben Tolkienfan), maar ik denk dat het er niet meer van komt, het zou dan toch maar een naam voor op papier zijn.

Alles gaat geweldig goed hier, alleen een pietsie slappe mest van Huppel, maar dat schijnt wel vaak voor te komen bij veulentjes? Cesar mag al tot op drie meter naderen. Huppel mag Cesar totaal niet naderen, van Lolita bedoel ik, Cesar is niet moeilijk. Nu, Lolita heeft aan juffrouw Huppel niet veel te zeggen. Dat crosst rond en Lo mag hinniken wat ze wil, ze loopt er toch altijd eerst zelf achter. Enkel als ik Lola eens aan een touw meepak dan blijkt dat Huppeltje uiteindelijk wel volgt.
Mijn respect en begrip voor Parelli groeit met de dag moet ik zeggen nu ik dat moeder-kind gebeuren observeer. 'Seven games that horses play' zegt hij, maar ik dacht altijd, 'jaja, hier spelen ze alleen om ter meest eten'. Maar nu! Die friendly game met touw over lijf en hals van je paard! Dat is echt helemaal de staart van de merrie over en weer over baby. Wijken voor druk, uiteraard, dat is duidelijk te zien, wijken voor suggestie zie ik nog niet tussen Lo en Huppel, maar wel tussen Lo en Cesar natuurlijk. Circling game!! Huppel maakt echt perfecte cirkels rond haar mama, dichtbij in stap, iets verder in draf of galop, mooi hoor.
Vandaag eens een ministukje op het wegje geweest met moeder en kind, dat ging goed. De trailer ook in de wei gezet maar daar heeft Huppel geen voet op wilen zetten, Lolita wel, ik had er ook eten in gezet namelijk. Niet getreurd, niets gepusht, 'it's not about the trailer'!
Online spelen met Lolita even getest, dat is toch niet zo fameus. Ze is veel beter vooruit (zal wel, 200kg lichter) nog steeds licht, maar enorm afgeleid natuurlijk, en staat mij soms zo aan te kijken: 'lead op de cirkel? dat ken ik niet hoor. nooit van gehoord. seven games zeg je? mag ik niet gewoon weer bij jou komen staan?' Maar leuk is stick to me, on line, maar ook een keertje liberty, heel het stuk van de wei naar de stal gelopen met Lolita in draf en Huppel al huppelend achter mij aan. En een emmer eten die al klaarstond in de stal, en ik er voor gezorgd dat we zo die gevaarlijke Cesar ontweken hadden. Ik voelde me wel even een heel savvy leider!
Lolita is gelukkig totaal probleemloos naar mensen toe. Ze is al bekapt intussen, bezoek gehad, kinderen ook: ze is voorbeeldig braaf. We zijn weer terug een dazenkillend team (ook al twee op Huppel doodgewreven). Huppel is trouwens mijn eerste paard die ik plezier doe met kriebels!! Ik ben zo blij!

Groetjes,
Nathalie

Christel Provaas schreef op woensdag 15 augustus 2007, 21:17:

Eva Saegerman schreef op woensdag 15 augustus 2007, 21:52:




Waw, voor herhaling vatbaar ja! waar zijn de filmpjes?