Wil schreef op donderdag 26 juli 2007, 11:26:



En of!
Ik ben helemaal niet ver weg verhuisd, en het is soms best zwaar. Zo veel werk hier, en als ik moe ben gaat mijn Frans er sterk op achteruit en dan is even een babbel met de buren al een hele hindernis pffff Hehe even klagen. Bij zo'n dingen mag je niet stilstaan, dat wordt vanzelf wel beter. Nog geen seconde spijt gehad echter, we zitten hier goed .

Tja zo helemaal naar het zuiden, dat is toch nog een stapje verder .

Idem hier, te nat en de helling mogelijk te steil, dat weet ik nog niet. Ik durf er met de tractor (nog) niet op (en mijn vriend ook niet dus dat ligt niet aan mijn twee X-chromosomen). We weten ook niet wat er zich mogelijk onder het gras bevindt.

Dat wordt verwarrend, eerst eten of eerst krabben

Nee beslist niet haha. Ik had zoiets nog nooit gezien. Ik duw die paal naar beneden, hoor een 'krak' en ineens komt er een zwarte bol uit de grond. Renneeeeen. Nu kan ik er om lachen, maar gisteren was ik echt van slag. Ik stopte na 500m spurten even en ik werd nog steeds aangevallen, bah zeg.
Groetjes
Elke

Wil schreef op zondag 29 juli 2007, 1:08:



Dachten wij ook vorige week.. "zouden we dat vuur wel aansteken in de weide..wat als er paniek uitbreekt en ze door de draad gaan.."

Ik kan helaas de foto niet vinden, maar ik heb na het aansteken van het vuur een foto genomen van mijn vriend die een immense stapel gedroogde varens (kuch, wat een rook zeg) en takken staat op te banden op de wei, met de paardjes vol interesse naast het kampvuur.
Het zijn echt beelden zoals je die wel eens ziet als de politie training houdt met de paarden, allemaal schimmen in de mist.
Geen spoor van ongerustheid echter..(tot onze verbazing)
Een paard in vrijheid dat zelf kan beslissen een eindje verderop te gaan is een heel ander dier als eentje die zich opgesloten voelt. Als ik met mijn ruin in de richting van zo'n vuur zou willen rijden hing ik zonder twijfel in de dichtsbijzijnde boom. Loslopend komt hij een kijkje nemen, zoekt iets te eten in de zakken van mijn vriend en gaat er met zijn kont naartoe lopen grazen.

Over echte bosbrand heb ik in Australië wel wat verhalen gehoord. Paarden weten blijkbaar goed in te schatten hoe ze het vuur uit de weg kunnen gaan of hoe ze voor kunnen blijven. Maar ze moeten uiteraard wel weg kunnen. De ongelukken gebeuren wanneer ze op hun vluchtroute wegen over gaan of omheiningen springen. De meeste ranches op brandgevaarlijke plekken hebben een veilige vluchtroute bedacht zodat het vee en de paarden niet in de weg komen van het bluswerk of van de route waarover mensen weg kunnen. Misschien moet je dat in Portugal ook maar eens bekijken als het een brandgevaarlijke plaats blijkt te zijn, "wat als.." ik denk dat ik zelf toch geruster zou slapen met een noodplan in de kast

Groetjes,
Elke

Wil schreef op zondag 29 juli 2007, 12:36:

Hier gaat het ondertussen goed met de bijbener. Rekken en strekken bij het grazen.


Oortjes die net over de berg komen zijn van hem


De twee veulens gebruiken de hellingen als speeltuin. Hier een wedstrijdje 'boven blijven'. Zorro (bovenaan) grijpt hier de manen van Rayo (onderaan) en gaat dan zitten, alle gewicht naar achter. Rayo reageert met een schoudertje, ontsnapt en flitst gelijk terug naar boven.



Groetjes,
Elke

Wil schreef op maandag 30 juli 2007, 12:07:

En dat geldt niet alleen voor de paarden Ik kruip iedere ochtend die berg op om te kijken of de meneren 1. nog daar zijn en 2. nog heel zijn.. Maar: nooit dieet hier!

Groetjes,
Elke

Wil schreef op maandag 30 juli 2007, 23:52:

Oh iemand met een gelijkaardig probleem Ik zit aan 52 nu, en dat is echt minimum, eigenlijk wil ik graag een kilo of twee bij. Spieren genoeg dus vreten maar..yeehaaa

Wil schreef op dinsdag 31 juli 2007, 1:15:


Ja, en 1.60 haal ik zelfs niet

Wil schreef op dinsdag 31 juli 2007, 17:21:



..zo lang ze genoeg bewegen toch . Stilzittend is het een ander verhaal, maar dat komt er hier toch nooit meer van.

Gisteren ben ik in het zadel uit wandelen gegaan! Met het touw er bij, omdat ik min of meer verwachtte er even veel langs te lopen. Maar dat was niet nodig, we zijn op de straten en graskanten gebleven (geen splitpaden gelopen) en Huli liep als een trein, letterlijk zelfs, want om iedereen duidelijk te maken dat hij echt wel moet werken als het stevig bergop gaat maakt hij er een frrr frrr frrr frrr geluid bij

Groetjes,
Elke

jan seykens schreef op zondag 12 augustus 2007, 5:17:


Prachtig!
Ik rijd ook zo met ons veulen er langs en ben nog steeds verbaasd hoe makkelijk dat gaat. Het is inderdaad zo dat het volwassen paard mee de kleine stuurt en remt .
Ik heb het leidtouw ook vooraan aan het zadel vastzitten, maar met een bullsnap, omdat ik het graag snel los wil kunnen maken. Aan de zijde van het veulen zit zo'n bergbeklimmersmusketon (aan de halsring) zodat het touw gemakkelijk naar voor of achter kan als het veulen wat sneller of trager loopt.
Als het weer goed blijft zal ik vanavond eens een foto maken.

Groetjes,
Elke

Ans Jondral schreef op zondag 12 augustus 2007, 15:04:

Gelukkig is er voor een paard geen verschil tussen een plek buiten de wei, een erf of de openbare weg. In het geval van jouw pony is alles buiten de thuisomgeving even eng. Je hoeft er dus niet de weg mee op om te beginnen oefenen. Ik zou beginnen met het aan de lijn lopen rustig op te bouwen in een zo veilig mogelijke omgeving, maar dus wel buiten de weide of paddock waar hij woont. Bijvoorbeeld, 200 meter met een ander paard mee door het naastgelegen weiland.
Alle geinteresseerd en rustig gedrag heel hard belonen en na 10 minuten hup weer de wei in. De week erna plan je een obstakel (tracktor, auto, vuilniszak..) en zo verder. Een heel werk, maar als het paard merkt dat rustig zijn bij een nieuw iets wat aan hem voorgesteld wordt extra aandacht en lof van de baas oplvert gaat het sneller en sneller. Voor je het weet staat hij te springen om mee uit te mogen

Veel succes

Elke

Wil schreef op woensdag 15 augustus 2007, 14:37:


Bijna verhuistijd? Spannend hoor!
Groetjes,
Elke

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 23 augustus 2007, 17:35:



Ben ik niet, maar ik kan je wel wat eigen ervaring meegeven. Hier eten de paarden iedere dag wel wat notenbladeren, en er schuurt niemand. Eén van de drie is (was) wel gevoelig voor zomerexeem, maar heeft daar sinds de verhuis geen last meer van.

Groetjes,
Elke

ElkeW schreef op donderdag 23 augustus 2007, 22:53:

Oeps, iets vreemd met de vorige reactie
Chemicus ben ik niet, ik kan je enkel wat eigen ervaring meegeven.
Hier eten de paarden iedere dag wel wat notenbladeren, en er
schuurt niemand. Eén van de drie is (was) wel gevoelig voor
zomerexeem, maar heeft daar sinds de verhuis geen last meer van.

Groetjes,
Elke

Myriam schreef op donderdag 23 augustus 2007, 23:08:


Nee maar het schuren komt (zo ver ik weet) door een allergische reactie op beten van een bepaald soort mug. Dus ofwel is mijn paard zijn imuumsysteem er op vooruitgegaan, ofwel krijgt hij hier geen of minder beten, of beiden. Moeilijk in te schatten..

Groetjes,
Elke

Spirithorses schreef op donderdag 30 augustus 2007, 13:40:

Dag Pien,

In België heb je de 'wet op het dierenwelzijn' of wat oubolliger 'wet betreffende de bescherming en het welzijn der dieren'. Die staat online gepubliceerd, maar het zou me verbazen als daar iets instaat wat je verder kan helpen. Verder heeft ook iedere gemeente enkele aanvullende regels in verband met dieren in het eigen politiereglement staan. Meestal gaat dat over waar honden aan de leiband moeten en dat soort dingen, maar je kan het altijd eens nakijken.
Het hoofdprobleem lijkt me dat met de eigenaares niet te praten valt. Ik zou zelf in een klein dorp en met een eigen zaak die zich voor een stuk in het openbare afspeelt niets op basis van wetgeving proberen afdwingen. Er is -spijtig genoeg- altijd een kans dat dat gaat leiden tot slapeloze nachten uit angst voor 'represailles' in plaats van door hondengehuil.
Wat dan wel? Vriendjespolitiek! Maar dan in de omgekeerde richting. Ken je iemand gemeenschappelijk met de buurvrouw die eens een woordje met haar kan doen? Of beter nog, die haar gelijk een goeie oplossing kan voorstellen, want misschien weet die vrouw gewoon niet hoe ze dat kan oplossen.
Stapje verder is een lokale Vroenhovense politieke figuur of wijkagent aanspreken die eens informeel met de vrouw wil gaan praten in naam van 'de buurt'.
Gaat allemaal veel tijd inzitten, maar het lijkt me voor iedereen aangenamer als het 'onder mekaar' kan opgelost worden.

Groetjes,
Elke

Wil schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 0:02:


Dag Wil,

Wat fijn om dat te lezen! Het ziet er prachtig uit! Klaar om in te trekken lijkt me, compleet met omheiningen en schuilstal.. en het strand..wauw
Ga je zelf ook wat doen met de kurkplantage?

Groetjes,
Elke