Indy en ik hebben net een fijne wandeling gemaakt, samen een heleboel interessante dingen bekeken en geprobeerd de partytent van de buren te slopen, die tot haar schrik echter wraak nam door hevig heen en weer te bewegen.

Ik voel me bevrijd, de beklemming is weg. Indy liep vlot naast me, met af en toe een kleine struikeling rechtsachter, de oortjes naar voren. Bij het oversteken moesten we even wachten. Ze duwde haar neus in mijn gezicht en gaf me een lik over mijn kin. Het lijkt alsof zij zich ook die bevrijding voelt.

Ik ben niet bang voor de toekomst. We zien wel en genieten van elk moment. Rijden is leuk, maar dat hoeft niet zo nodig. Indy heeft geen pijn en dat is het allerbelangrijkste voor me.

Over een tijdje laat ik jullie weten hoe het gaat.
Bedankt voor jullie meedenken en steun!

Groeten,
Monique

Wil schreef op dinsdag 17 juli 2007, 23:18:


Al een aftreksel van kruidnagelen geprobeerd? Dat is bij Indy het enige wat helpt tegen dazen.

Monique