Aan iedereen die hem kende, aan alle cursisten, die verbaasd zijn oude tanden gezien hebben, zijn knappe voorvoeten die op 43 jarige leeftijd zo bevangen waren, aan wie ik uitgelegd heb hoe je uitdroging van een oud paard kunt constateren als de huidplooi niet zo betrouwbaar meer is,(dank daar nog voor Cedric) moet ik helaas zeggen dat hij vanmorgen is ingeslapen door de veearts.
Helaas is alles bespoedigd doordat hij verstrikt zat in het schrikdraad en niet meer overeind heeft kunnen komen. Hij ademde nog wel toen het ontdekt werd. Wat een K** einde.
Dank jullie voor alle bemoedigende reacties van vanmorgen.
Hij was een Welsh, is ruim 45 jaar geworden, heeft tot zijn 37ste als eerste paardje van een manege eigenaar meegelopen in de lessen en kwam toen naar ons. Nog 6 jaar hebben pleegkinderen veel plezier met hem gehad, hij was voor de kinderen het meest geduldige paard wat je je voor kunt stellen, In de bak en op ritten dwars door het bos, de dijken en het dorp, hoewel hij als oude bok best nog fel kon zijn, als er een vreemde merrie in de buurt kwam. We hebben toen nog zo'n lol om hem gehad op de klikkerdag, met de merrie van Jan.
Hoewel zijn voeten weer perfect werden, heeft niemand na zijn bevangenheid, onstaan door de goedbedoelde pogingen om toch wat vlees op zijn botten te houden, meer op hem gereden.
De laatste jaren liep hij ook niet meer bij Don en Shiny, maar samen met Mina, omdat Shiny, die snotaap, hem een beetje te veel pestte en hij door de artrose niet meer eens flink achteruit kon meppen.
Als zijn klein vriendinnetje besloot om even bij Don en Shiny te gaan buurten, begon hij de laatste tijd , de hoefslag, die in zijn hoofd zat van het vele jaren les lopen, uit zich zelf na te bootsen. In de bak zie je een een halve meter brede grote ovale ronde en een wat onduidelijker spoor door het midden waar hij soms van hand veranderde.
Gisteren heb ik nog even geaarzeld of ik hem niet 'snachts op stal moest zetten, maar tegen hem gezegd: "nee, vriend, als je dood gaat zal dat onder de open hemel zijn, niet onder een plafond".
Die ouwe grijze kop, die schonken overal uitstekend, als een getekende karikatuur van een oud paard, het gehimurmel als ie je zag. Sommige beesten vergeet je nooit.......

Piet

Christel Provaas schreef op woensdag 4 juli 2007, 14:56:


Dank je Christel, er heeft weken geen stroom op de omheining van de bak gestaan omdat ik de hele omeining vernieuwd heb.
De slimmerik had sinds kort de gewoonte om bij de "poort", (drie 4cm. stroomlinten met handvaten,) over het onderste lint heen te stappen, te leunen tegen de middelste en de bovenste zover uit te rekken ( weer handvat naar de kl**) dat hij eroverheen kon stappen om in de tuin te gaan lopen grazen.
Mijn vader heeft voor hij op vakantie ging nog even de stroom in orde gemaakt om dat te voorkomen.
Ik denk dat hij dat nu op een andere plek weer geprobeerd heeft, geschrokken is van de stroom en juist op de enige plaats waar nog een stuk rond draad hing, verward is geraakt.
Of misschien heeft hij het allemaal niet meer zo goed geweten en is "verkeerd" gelopen. Zou ook kunnen denk ik, ook oude mensen die flink ziek zijn kunnen "het" ineens niet meer weten.

Piet schreef op woensdag 4 juli 2007, 14:01:


De dag is om... geweldig zoveel medeleven, zoveel berichten, mails en telefoontjes.
Werkelijk prachtig, de teksten, gedichtjes, songs, van zoveel mensen, soms uit zo'n onverwachte hoek.
Ik ben het hem vanavond nog gaan vertellen, dat hij beroemd was in Nederland en Belgie en dat zoveel mensen geraakt zijn door zijn heengaan.
Hij ligt daar nog tot morgenochtend onder een blauw zeil, met stenen errond tegen het opwaaien omdat we met z'n allen een dood iets zo eng vinden. Ik heb het weggehaald en z'n oren omhoog gezet, z'n stijve rechte voorbenen in een galophouding gelegd. Z'n hals gebogen met hoofd "laag en snel" Als alles inderdaad een geest heeft, dan was ie natuurlijk allang weg, maar ik heb het lichaam, voor het geval zijn geest nog even achterom kijkt, laten zeggen: "Ren! have fun! Ren"!! daarna heb ik hem voorzichtig weer toegedekt..... niet met de warme deken die Pien vanmorgen nog voorstelde, maar zeker niet met het plafond, waarover ik schreef.
Ik vind dat julie, online, in de vorm van een forumtopic, een monument voor een heel bijzonder en heel oud, dood paardje, maar eigenlijk voor alle overleden paardenvrienden hebben opgericht.
Met elk weer een andere bijdrage en soms helaas zoveel doorschijnend eigen verdriet. Ik hoop dat het voor die mensen troost biedt, voor mij zeker.
Iedereen: "dank je wel".

trea hoex schreef op vrijdag 6 juli 2007, 12:37:


Ik heb me niet bemoeid met deze discussie. Omdat ik vind dat iedereen min of meer gelijk heeft. Hoewel ik het niet eens was met het feit dat er vergelijkenderwijs over het gebruik van een bit gesproken werd. Een bit plaats je in de mond van een paard, die zit er altijd en ik geloof niet dat dat een meerwaarde voor het paard heeft.
Maar nu wil ik jullie mening graag weten over het volgende.
Don rijd ik probleemloos zonder bit, zweep of sporen, meestal op een side-pull, overal heen.
Hij doet voor mij altijd wat ik wil.
Dat dit niet automatisch zo is, had ik al meer gezien als anderen op hem rijden, hij kan dan zeggen, "nee hoor, we gaan niet die kant op, we gaan terug", of moeilijk versnellen, niet stoppen en kop in't gras duwen enz, kortom doen wat wij beschrijven als "dwars" zijn.
Dit heeft ongetwijfeld met aditude te maken, met het leiderschap wat je toont als je op zijn rug zit.
Hij is opgegroeid met sporen, zware bitten en lange westernteugels.
en 'je kunt beter maar doen wat er gezegd wordt, anders'........!!
Nu rijdt angela veel met hem, ze kan goed rijden en neemt nog les op iedere week een ander paard, van 'gewoon dwars' tot 'enorm dwars'
Haar zelfvertrouwen en lichaamstaal worden met de week groter en duidelijker.
Paar weken terug, met die hitte en al die dazen, gingen we op weg,
mooi rustig straatje met een Don die na 10 meter niet verder wilde.
de ene kant op willen draaien en daarna de andere keer op willen draaien, dreigen in de sloot te lopen, achteruit komen.
Kortom verzet met een redelijk grote V.
Ik heb het laten doen, (wandelde mee) me er even niet mee bemoeid.
Angela probeerde wat ze kon om hem weer in stap te krijgen, hem voorwaarts te houden.
Don's achtergrond kennende en het zacht vragen tot bumpen zien verharden, waar hij zich overigens helemaal niks van aantrok, stelde ik voor om zeer politiek incorrect (en zelf sla of tik ik nooit), hem 1 tik met de teugel op zijn kont te geven.
Ik heb de keus aan haar gelaten, omdat ik vond dat ze er niks mee opschoot dat ik op zijn rug ging zitten, hij had dan probleemloos doorgelopen. Na veel aarzelen heeft ze uiteindelijk, bijna in tranen hem een stevige aai met de teugel gegeven..... en Don liep, de hele wandeling lang, zonder het minste probleem en deed keurig wat ze vroeg, met een pinkje te sturen in stap , draf en galop.
Don is 16, toen hij bij mij kwam, was het al: "ik zou hem met sporen en een flink bit rijden anders heeft ie maling aan je", ik heb dat allemaal genegeerd en vanaf dag 1 geen problemen gehad. Maar als Angela op zijn rug zit heeft hij blijkbaar het gevoel dat hij zelf nog kan/moet leiden, terwijl het vanaf de grond allemaal perfect gaat.
Door haar veeg met de teugels kreeg Don denk ik toch net even de overtuiging dat er echt iemand op zijn rug zat en dat hij daar naar moest luisteren.
Ik wist op dat moment geen andere oplossing, terug keren was geen optie, kleine rondjes lopen hielp niet, steeds meer bumpen nog minder. Steigeren was niet ver weg meer.
Een zachte tik was voldoende om zijn verzet te overwinnen voor de hele rit.
Hoe hadden jullie dit opgelost.?

Piet