Ongeveer een maand geleden heb ik onze drie paarden verhuisd naar onze nieuwe thuis. Van een plek in een bos in Bilzen (Limburg, B.) met een zachte zandleem-bodem naar Floreffe (Namur, B.) met leem + kalksteen in onze weides en kalksteen-splitpaden daarbuiten.
Ik las hier toevallig niet zo lang geleden een verhaal over mensen die met Nederlandse paarden op trektocht gingen naar het zuiden, en planden de Pyrineeën over te steken. Nu ik zelf één exemplaar heb met aanpassingsproblemen, en ter vergelijking twee die op kalksteen zijn geboren, werd me in de praktijk duidelijk dat zoiets gewoon onbegonnen werk is.
Ik hoop zelf in de toekomst lange wandelingen, en misschien wel ooit een trektocht te rijden, met alledrie de paarden. Voor eentje is er echter nog een lange weg te gaan voor ik er zelfs maar aan kan denken om er tijdens een wandeling de hele weg op te blijven zitten.
De twee jongsten komen vanop 'de berg van HC' en hebben met het landschap niet de minste moeite. Mijn vriend en ik hijsen ons puffend en met brandende kuiten achter een vrolijk doorstappende jaarling over de kalkrots aan de rand van ons land. We moeten zelf ook nog wat aanpassen

Mijn oude ruin (16, niet zo verschrikkelijk oud) heeft duidelijk nooit echte hellingen beklommen, en hij moet zich een ongeluk concentreren om achter mij aan aan een lang touw voet voor voet de rotspaden te leren afdalen. Zijn reactie bovenaan, met zicht op het pad is meestal 'dat meen je niet!' hoofd omhoog en een stapje achteruit. Als ik dan naar beneden stap raapt hij zijn moed samen en volgt toch. Maar van een 'vaste voet' kan je niet echt spreken. Gaat dus nog even duren voor we dat in het zadel doen..

Hij heeft ook (net zoals wij overigens) echt spierpijn iedere keer als we een ietsje verder gaan.
Probleem nr. twee met hem is dat zijn hoeven niet aangepast zijn aan kalksteensplit. Hij is al jaren onbeslagen en heeft de voeten van een paard dat afwisselend in zand en in moerassige bosgrond stond. Altijd probleemloos door het bos en over de wegen mee gereden, maar hier in Floreffe loopt hij met zijn hoofd tegen de grond om zo veel mogelijk scherpe stenen te ontwijken. Hij loopt de weg zo ongeveer twee keer, van graspluk naar kantje en weer oversteken naar wat gras enz.. Als ik hem zo bezig zie: daar kan ik echt niet bovenop gaan zitten, dat doet dan nog meer pijn.
Het plan is nu om het klimmen en dalen op splitpaden nu rustig te gaan opbouwen en veel met ze te wandelen aan de lange lijn. Aan de conditie en de hoeven kunnen we ondertussen onder het zadel werken op het jaagpad langs de rivier in het dal. Hopelijk komt er snel verbetering! Ik zal hier af en toe laten horen hoe het gaat met de hoeven, en ben van plan regelmatig foto's te maken. Tips altijd welkom uiteraard!
Groetjes,
Elke