Christel Provaas schreef op maandag 18 juni 2007, 12:38:


Heb je al eens achterin zo'n ding gestaan met een gangetje van 40 over een niet te best weggetje? Inderdaad betrek ik het geheel op mezelf.
Daarom kan niemand me wijsmaken dat een paard dat grappig vindt en dat daar niet een hoop angst vandaan komt.
Als alles stilstaat is het niet meer dan een stalletje met een klepje erheen.

Huertecilla schreef op maandag 18 juni 2007, 14:06:


" I do not ride my horses any more." De woorden van de geachte professor.
Wat voor mij simpel inhoudt dat hij voorheen als professor in de filosofie aan de hele ethische kant van het verhaal voorbij is gegaan. Het geen voor mij voldoende is om dit met kilo's zout te nemen. Goh, meneer de professor, vindt u eigenlijk ook niet dat mensen niet op de rug van paarden horen te zitten? Tja, mijn beste Peter, dit is wel een zeer diepe vraag zeg! Maar nu je het zegt....

Esther schreef op maandag 18 juni 2007, 13:24:


Het doet me altijd weer denken aan iemand die vond dat de beste maat van een picadero , de maat van zijn schuur was Es.

Ans Jondral schreef op maandag 18 juni 2007, 13:44:


Mijn punt is juist dat ze moeilijk doen wanneer ze er op moeten.

Het erin gaan is eigenlijk niet meer dan een dressuuroefening, of een beter misschien nog, een trailoefening.
Bruggetje op en blijven staan in een stalletje.
Ik denk ook wel dat veel paarden stress tonen, maar dat we het niet zien.
Behalve als ze zich omgooien in een bocht of nat van het zweet er weer uit komen. of dwars door de trailer eruit proberen te komen, of met hun benen over de voorste stang hangen.
Behalve de kennis van mijn maatje Conrad, die schokkende verhalen kan vertellen over het rijden met paarden in een trailer, omdat hij honderden paarden trailermak gemaakt heeft, heb ik hier altijd mijn eigen geweldige leerpaard.
Shiny liep voordat we ooit reden los, dus zonder leidtouw, op mijn verzoek voor-en achteruit de trailer in. De kalmte zelf. Wel zweette hij altijd als we gereden hadden. Maar ik hoorde nooit iets onderweg.
Na een aantal keren rijden besloot hij er niet meer in te gaan.
Achteruit deinzen, bevriezen.... you name it. Het was niet langer een plaats om te staan, maar er gebeurde van alles als de klep eenmaal dicht ging en alles ging bewegen.
Opnieuw begonnen, staaaapje voor staaaapje, totdat hij zonder welke reactie dan ook de trailer weer inliep.
Dertig meter gereden..... dampen!
Ook dat zijn we gaan trainen, nu rijd ik een dikke drie kilometer, verder was nog geen noodzaak, zonder dat hij zweet.

Daarom schreef ik ook aan Eva , afhankelijk van hoe cool het paard is, zal het goed of niet goed gaan. Hij had geen zwaarwegende reden om er niet in te gaan. Pas als je een aantal keer gereden hebt en hij logischerwijze kan weten dat hij gereden gaat worden, zal blijken of hij het accepteert als iets onoverkomelijks en er toch in blijft gaan. Dan is het te vergelijken met verkeersmak worden e.d.

Nick Altena schreef op maandag 18 juni 2007, 16:01:


Ach Nick, het blijkt voor de zoveelste keer dat het sop de kool niet waard is. Als hij geen medestanders heeft verzint ie ze wel.
De professor is gewoon iemand die van paarden houdt, ze redt van bevangenheid en er daarna in een arena in Rome mee rondrijdt, op de tonen van wals muziek, met een stang in en oogkleppen voor, met extra applaus van het publiek en een zoen voor het paard.

http://www.proequoweb.com/ing/newfiles/briciola.html

Maar verder allemaal zeer ethisch!