Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:13:


Het is in dit geval juist niet het meegaan met het paard dat telt, Michiel. Het is het door laten gaan van het paard als het er zelf mee wil stoppen.
Wij gaan gerust wel eens mee met Froukje als ze lekker wil rennen, ze mag tegenwoordig op haar blote voeten zelfs voor de wagen in galop over het asfalt, als ze aangeeft dat ze dat wil. Maar dan laten we haar stoppen als wij dat willen.
Waar we het over hadden, was een paard dat ongehoorzaam was en op zo'n moment alleen maar hard wil. Die laat je dan net zo lang rennen tot hij zelf wil stoppen, maar dan zeg je NEE, jij wilde zo graag rennen, nu ga je nog even door ook. Sommige paarden zullen dan daarna niet meer aan de haal gaan, omdat ze hebben begrepen dat jij evengoed baas blijft. Andere paarden zullen denken "dat gebeurt me geen tweede keer" en proberen hun ruiter eraf te krijgen om er vervolgens alsnog vandoor te gaan.
Ik heb beide gevallen meegemaakt. Bij mijn eerste paard werkte het prima, bij Froukje werkt het niet.
Ik heb het vorig jaar nog aan de longe gehad. Toen wilde ze alleen maar heel hard rond galopperen. Ik heb haar laten begaan tot ze wilde stoppen, toen heb ik haar nog even door laten gaan. Gevolg: een Froukje dat met haar oren in haar nek naar me toe wilde komen. (Ze heeft me ooit al eens aangevallen aan de longe.)
Met Froukje is het constant schipperen tussen wat zij wil en wat wij willen. Vriendelijk vragen, zorgen dat ze je vraag begrijpt en toch soms moeten afdwingen.

Els.

jan seykens schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:41:


Ja, slepen vind Froukje prachtig. Maar ook op hoog tempo. Je moet haar echt af en toe stilzetten om op adem te komen, ze staat dan te pompen, daar word je eng van. Maar ze stopt niet vanzelf.
In het span met Fjordson liep ze altijd het beste. Twee paarden geeft wat meer rust. Maar ja, Fjordson is niet meer en Willem is er nog lang niet aan toe (als die al ooit voor de wagen komt).

We maken ons er ook niet meer zo heel druk om, hoor. Frouk is Frouk en we hebben met haar leren leven. Het was nu alleen om even het bitloze avontuur te vertellen. Heb al weer heel veel ideeën en tips om verder te gaan. En ze is pas 22....

Els.

Esther schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:46:


Die zijn echt mooi! Wat een ontdekking dan weer, dat je het zo wel een beetje kunt zien. Het lijkt mij één van de ergste dingen dat er is, niet kunnen zien. Niet zien wat er om je heen gebeurd.

Tja, en met je paardje(s). Is heel moeilijk. Maar ik zou me dan toch afvragen óf er wel een andere optie is. Zou je haar los kunnen laten en bij een ander verder laten leven? Je hebt dan geen enkele inbreng meer in haar toekomst. Zelf zou ik dat niet kunnen, denk ik. Ik zit nu ook behoorlijk in de lappenmand met de fibromyalgie en hoop dat dat weer betert. Maar zeker weet ik dat nooit. Kan ook wel weer jaren duren. Toch peins ik er niet over Willem weg te doen. Hij is nu bijna 6 en nog steeds niet beleerd, maar dat komt dan wel als ik weer beter ben of misschien komt het wel nooit. Dan blijft 'ie gewoon Willem zoals hij nu is. Ik heb niet het idee dat ik hem daar te kort mee doe. Kan ook van de paarden genieten zonder dat ik er wat mee doe.
Maar misschien ben ik dan wel te egoïstisch, hoor. Ik vind het heel knap hoe jij er over nadenkt. Zet mij toch ook weer aan het denken.

Wens je veel sterkte,

Groetjes, Els.