Monique Meijer schreef op dinsdag 12 juni 2007, 10:25:



Ondertussen heb ik begrepen dat dat gejeuk niet (of niet alleen) door de eerste beten komt, maar dat de processierups ondertussen ook in onze regio zit. Iedereen loopt te jeuken, ook mijn collega's op kantoor bijvoorbeeld Niets aan te doen helaas..

Elke

Els Kleverlaan schreef op donderdag 14 juni 2007, 8:15:



Ik lees hier wel wat herkenbare dingen dus ik ga eens een gokje doen naar wat er mogelijk aan de hand is. Gokje want ik ken het paard niet, als het verhaal niet op je situatie past dan vergeet je het maar weer

Ik ken de geschiedenis van het paard natuurlijk niet, maar het klinkt alsof ze last heeft van (verkeerde) aangeleerde gewoontes, en vervolgens van weglopen als vlucht van iets wat ze niet begrijpt, iets waar ze niet bij wil zijn, of zelfs gewoon uit protest omdat ze geen zin heeft iets te doen of te begrijpen.

Als dat zo is denk ik dat je terug moet naar de basis (op de grond en in het zadel) om te proberen de communicatie duidelijk te stellen en een band te creeëren waarin zij heel erg haar best voor jou wil doen. Als ze je met zekerheid begrijpt en graag wil, komt vervolgens het moeilijkere stuk, het wegrennen als reactie op alles wat haar niet zint weg trainen en rust -niets doen- als haar topprestatie belonen.

Uit eigen ervaring, ik heb een 16 jarig paard met een wegloop-probleem. Ik kan hem prima buiten rijden, maar moet er wel mijn hoofd bijhouden. Het mag nl. niet (nooit) zo ver komen dat hij in de oude gewoonte hervalt, want dan zetten we een stap terug. Dat wil zeggen dat ik alle situaties die wegloopreacties kunnen uitlokken zo veel mogelijk voor moet zijn.
Het heeft ongeveer een jaar training gekost om zijn wegrennen en luchtsprongen onder het zadel er zo goed als helemaal (maar niet volledig) uit te krijgen. Bitloos gaan rijden is in het opbouwen van een verstandhouding essentieel geweest.
Ik sleep ook af en toe een boom, gaat prima, beter dan rijden zelfs.
Maar voor de kar: nooit. Niet zonder bit, en al helemaal niet met bit. Daar is het paard niet meer geschikt voor.
'Zo goed als helemaal' is niet helemaal, en hij heeft af en toe een off-day, of ik maak af en toe een fout waardoor we een stap terug zetten. Of er duikt iets op uit zijn verleden -dat ik niet ken- wat opnieuw een weigering om mee te werken uitlokt.
Met een kar er aan, op de openbare weg vind ik eigen initiatieven van een ongehoorzaam paard onverantwoord. Ik leg me er dus bij neer dat dat met die van mij niet gaat lukken. Je kan helaas niet met de spons door hun geheugen vegen.
Ik zeg hierbij uiteraard niet dat jouw paard geen betrouwbaar menpaard is (of kan worden). Ik wil er alleen op wijzen dat het probleem wat zich stelt los kan staan van het bitloos mennen, en dat bitloos mennen misschien pas zal gaan als dat onderliggend probleem opgelost is.

Groetjes,
Elke

Els Kleverlaan schreef op donderdag 14 juni 2007, 10:20:


Je dat realiseren is het begin van de oplossing
Verder lees ik dat jullie op zoek zijn naar hoe je dit probleem nu best kan gaan aanpakken. Wel, dat verdient alle lof!
Veel paarden met een dergelijk probleem hadden om het cru te stellen al in de salami gezeten. Heel veel mensen nemen zich spijtig genoeg niet eens de moeite om zich vragen te stellen bij ongewenst gedrag.

Groetjes,
Elke

jan seykens schreef op vrijdag 15 juni 2007, 7:17:

Ha! Heel herkenbaar. Ik kan me nog een situatie herinneren toen ik een van de eerste keren met mijn wegren-paard alleen in het bos was. Hij begon te ezelen aan wat waterplassen, ik gaf wat druk en hij besloot ineens dat welletjes geweest was en dat hij naar huis ging. Hup duik van 180°, staart in de lucht en rengalop naar huis.

Nu waren we gelukkig al een zeker afstand van thuis, en moesten we nog een paar mooie rechte zandbanen kruisen. Ik heb me 100 m schrap gezet, me dan goed geïnstalleerd, en vervolgens besloten dat als hij kiest om te beginnen rennen ik vanaf nu kies wanneer we stoppen.
Ik heb hem over de zandbanen gejakkerd tot zijn tong tegen de grond hing. En ja, dat werkte, hij had het gesnapt, en het is een tijdje heel rustig geweest. Maar zo'n paard is niet dom natuurlijk, en de volgende keer dat hij er echt vandoor wou heeft hij er voor gezorgd dat hij dat lastig figuur op zijn rug eerst verwijderd had

Opbouwend voor de vertrouwensband is het beslist niet. Eigenlijk is het een vorm van geweld zoiets, en fysiek kan je van een paard wat wil terugvechten toch nooit winnen. In de rijbak sta ik wat meer op mijn strepen, en durf ik nog wel ietsje verder door drukken om hem te doen luisteren. Ik weet ondertussen precies wanneer we verzet of vluchten gaan krijgen en kom alleen maar in de buurt van de grens, nooit er over.
Buiten rijd ik 100 % op vermijden van dat soort toestanden, negeren van slecht gedrag en uitbundig belonen van alles wat ik wel wil zien. En dat werkt vele malen beter. Het is een heel betrouwbaar wandelpaard ondertussen.

groet,
Elke

Spirithorses schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:10:


Bedankt, makkelijk is dat niet uiteraard, de eerste reactie bij de meeste mensen op zo'n toestanden is toch wel angst denk ik. Daar moet je dan liefst binnen een seconde weer boven uit komen, en beginnen plannen. Al doende leert men

Groetjes

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 10:45:


Ja dat was absoluut verbazend. Veel zorgen voor niets. We hebben zelf nog het meest gestressd denk ik. "Die beestjes gaan stikkapot zijn, angstig, gaan willen liggen, slapen" wat dan ook.. niets van dat!
Kwartier na aankomst:

Vrolijk verkennen en spelen, en dat hebben ze sinds die dag doorlopend gedaan, ook met het 'vreemd groot paard' er bij, die ondertussen een zorgzame pleegvader geworden is.

Verhuizen hoeft geen drama te zijn dus, gewoon doen met de nodige voorzichtigheid tijdens en net erna, en verder rustig bekijken hoe het gaat.

Groetjes,
Elke

e m kraak schreef op vrijdag 15 juni 2007, 16:53:

Haha helemaal waar. Nu ja, de korste weg te voet naar huis is ook 'plannen'

Elke