Christel Provaas schreef op dinsdag 12 juni 2007, 9:14:


Komt door die rook Christel, die verjaagt alles :)

Hier gisteren de eerste daas gespot. Die heeft het niet overleefd. Verder wel veel vliegen, vooral in huis, geen stekers, maar wordt er dol van. Honden lopen er de hele dag achteraan te jagen. Teken hebben we hier nooit last van. Verder nog geen muggen ook gezien, zelfs nog geen bultje opgelopen.

Zondag het hooi van het land gehaald. En nu wachten op een beetje water. Het is hier nog steeds kurkdroog, zijn maar een paar spatten gevallen. De palenboor krijg je amper de grond in, pas op meer dan een halve meter diep wordt het wat zachter. Het gras kan nu wel weer wat nattigheid gebruiken.

Groetjes, Els.

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 12 juni 2007, 9:29:


Hoi Nathalie, ik kreeg vroeger ook altijd van die enorme bulten van de dazen. Wat heel goed helpt is er een dun schijfje komkommer opdoen (eventueel vastplakken met een gaasje) zijn de bulten zo weg. Puur natuurlijk.

Els.

Esther schreef op woensdag 13 juni 2007, 13:23:


Zit misschien ook nog verschil in de soort klaver?
Wij hebben een tijd lang ontzettend veel witte klaver op het land gehad. Het was meer klaver dan gras. De paarden aten dat niet graag, pas als al het andere op was. Van het hooi waar veel witte klaver in zat, raakte Willem ontzettend aan de diaree, Froukje had er geen last van.

Els.

Vandaag hebben we Froukje (22 jr.) voor het eerst bitloos voor de wagen gezet. We gebruikten hetzelfde hoofdstel waar ik ook mee onder het zadel rij. Onder het zadel ging de overgang van bit naar bitloos gemakkelijk, ik heb alleen even moeten zoeken naar een systeem waar ik Froukje mee kon sturen. Dus het kruissysteem omgebouwd naar een side-pull-achtig iets. Ook aan de lange lijnen stuurt ze hier goed op, dus geen probleem dachten we.

Vol vertrouwen Froukje aangespannen bij de stal. We zouden de eerste keer op het land kijken of alles goed zou gaan. Naar het land toe loopt een pad langs de sloot. Dat pad is heel hobbelig na de natte winter, een soort wasbord met kuilen van 20 cm. diep.
John stapte op de wagen en tot zover ging alles goed. Wegdraaien bij de stal, ook geen probleem. En toen… Hé, geen bit, da’s lollig! En weg was de oude dame. In rengalop over het pad, de kar woest stuiterend achter haar aan. John bleef gelukkig zitten, maar ik hield mijn hart vast. Eénmaal op de ruimte van het land kon ze nog harder. John kon doen wat hij wilde, loslaten, trekken, remmen, het duurde een hele tijd voor hij Froukje in draf had. Gelukkig kon hij nog wel sturen. Inmiddels was ik ook op het land gearriveerd en kon ik “goede” tips gaan geven. Enige wat ik kon bedenken was vooral blijven sturen, ga maar figuren rijden, stoppen of langzamer lukte niet.
Na een minuut of 15 begon Froukje wat rustiger te worden en kon John haar bij mij stilzetten. Daarna rustig in stap weg. Twee, drie stappen en daar ging ze weer! Galop afgewisseld met draf, wel iets meer gecontroleerd dan eerst, maar stappen zat er niet bij. Enige manier om te stoppen was haar bij de sloot, het hek of mij parkeren.
Na ruim een half uur was de dame behoorlijk nat en besloten John en ik dat het genoeg was geweest. Kalmeren deed ze niet en we willen haar ook niet kapot rijden. Haar met het hoofd tegen het hek gezet, uitgespannen en afgetuigd. Aan de hand nog een tijdje uitgestapt en daarna rustig over het pad terug naar de stal.
Al met al niet zo’n geslaagde eerste poging. Nu is Froukje altijd heel erg voorwaarts, maar dit sloeg toch wel alles. John is zeker van plan om het nog eens te proberen, misschien toch met een echte side-pull, maar langs de weg blijft (voorlopig) het bit er in, hoe graag we het ook anders willen.

Groetjes, Els.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 14 juni 2007, 1:04:


Mennen vanuit het zadel? Ik denk dus dat ik veel meer op mijn zit rij dan ik zelf weet. Ook onder het zadel wil ze hard, harder, hardst, maar dan kan ik haar ook bitloos redelijk bij me houden. Behalve als we een wedstrijdje doen met de buurhaf, dan gaan wij véél harder.

Tja, en dat begrijpen. Ik probeer al 16 jaar lang Froukje te begrijpen. Nu, de laatste anderhalf jaar, dan wel vanuit een andere gezichtshoek, maar het blijft een aparte dame. Zodra je iets met haar wilt gaan doen, maakt niet uit wat, of het nu rijden, mennen, longeren is, gaat ze aan de spurt. We proberen haar altijd op de stem rustiger te krijgen, maar bijv. stappen aan de longe is heel moeilijk. Een paar stappen en dan gáát ze weer. Je kan haar geen groter plezier doen dan haar voor een weidesleep zetten. Ze gooit zich vol in het tuig en wil zelfs dat zware trekken nog het liefst in draf doen. Af en toe even stil zetten om op adem te komen, doe je dat niet gaat ze gewoon door.

En ja, ook met bit wil ze voor de wagen het liefst hard. Maar ze mag altijd pas draven als ze eerst rustig stapt. Ze blijft keurig stilstaan tot John op de wagen zit, daarna wil ze meteen weg. Ook dat mag ze niet. Eerst rust, dan weg. Dat lukt dus met bit wel, zonder duidelijk (nog) niet. En ook met bit blijft ze het altijd proberen. John is de enige die haar rustig krijgt voor de wagen, zelfs onze instructeur lukte dat niet. En ook diverse vrienden/kennissen die met haar hebben leren mennen, hadden altijd moeite met haar. (Ze is tijdens een koetsiersexamen zelfs een keer overgenomen door de examinator, die het ook niet helemaal begreep)

Ik zal nog wat foto's van gisteren in een album zetten. Op de foto's ziet het er niet zo heel heftig uit.
John bleef trouwens heel rustig. Zat zelfs te lachen als ze er weer van tussen ging. Pff, ik had toch wel de zenuwen toen hij er over het hobbelpad vandoor ging. Als de dood dat hij van de kar af zou stuiteren of dat alles om zou kiepen. Hij kon de eerste bocht maar op een haar na maken, anders had hij met de kar een paal geraakt.

Groetjes, Els.

ElkeW schreef op donderdag 14 juni 2007, 9:37:


Hoi Elke, bedankt voor je reactie.
Wat jij schrijft komt mij heel duidelijk over. Froukje zoekt altijd een aanleiding om weer te kunnen gaan rennen. En ze heeft wel meer dingen (zoals bijten) om aan te geven dat ze niet wil wat wij willen. Terug naar de basis is voor ons best moeilijk, omdat we niet weten wat de basis nou eigenlijk is. We hebben jarenlang "gewoon" les gehad, maar dat ging nog met zweep en spoorgebruik en niet luisteren was een zwaarder bit erin. Helaas zijn we niet zo gefortuneerd dat we er nu veel geld in kunnen steken. Daarom probeer ik, aan de hand van wat boeken en veel op internet lezen, de basis te zoeken.
Daarbij komt dat we langzamerhand het idee kregen dat de problemen die we hebben met Froukje van lichamelijke oorzaak waren. Sinds ze van de ijzers is, is ze veel beter gaan lopen, ze kan stelling geven, iets wat ze al die jaren dat we haar hadden niet heeft gekund. En bitloos loopt ze onder het zadel veel meer ontspannen dan ze ooit heeft gedaan. Maar goed, wat jij al aangeeft, wat er jarenlang fout in is gestopt, heb je er natuurlijk niet zomaar weer uit.
We zijn nu weer met mennen begonnen, omdat ik zelf momenteel niet kan rijden en zelfs niet wandelen of longeren. Omdat zowel John als ik er inmiddels van overtuigd zijn dat een bit meer kwaad doet dan goed, wilden we het zonder proberen. Met bit is het echt geen kamikaze langs de weg. Ze laat zich vrij gemakkelijk overal langsturen, enige is dus dat ze altijd hard wil. Verder loopt ze altijd scheef naar de sloot te kijken, om te zien of daar niet iets is waar ze bang voor kan zijn. Dat is de reden waarom ik ook zonder oogkleppen wil proberen, dan hoeft ze haar hoofd niet meer helemaal te draaien en kan ze evengoed de sloot zien. (Ik weet nu niet meer of dat wel zo slim is...)

Wat is er het afgelopen jaar wel al veranderd met Froukje:
Ze bijt nauwelijks meer. Als ze het toch weer probeert, blijf ik naast haar staan met mijn hand op haar hals, of ik krabbel aan haar borst. Wil ik dan de singel of haar voet pakken, doet ze nog wel haar oren in haar nek, maar ze bijt niet. Ik trek haar voet niet meer van de grond, maar wacht tot ze hem zelf optilt. Daar beloon ik haar dan voor. Het duurt soms even, maar het gaat altijd goed.
Verder heb ik door het op blootsvoets overgaan, heel veel met haar gewandeld. Voorheen was dat werkelijk geen doen en hing je continue aan haar hoofd om haar bij je te houden. Nu loopt ze braaf achter me aan aan een los touwtje en maakt alleen zo af en toe een uitstapje naar de berm om gras te pikken. Aan de hand schrikt ze ook vrijwel nergens meer van en als ze ergens bang voor is blijf ik wachten tot ze het goed heeft gezien en kan ik haar er zo langs mee nemen.
Het vertrouwen groeit dus wel. Zodra ik weer op de been ben, wil ik ook in de bak met haar aan de gang gaan. Oefeningetjes vanaf de grond en in het zadel. Maar ik denk dat het gezien haar leeftijd toch niet te verwachten is dat ze nog helemaal een "braaf" paard wordt.

Els.

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 12 juni 2007, 10:30:


Sprak net de buurvrouw en die gebruikt dazenspray van Atex. Werkt volgens haar erg goed en houdt ook de vliegen weg. Ze had ook een roller van hetzelfde merk om spul op het hoofd aan te brengen. Én gebruikt het ook zelf als ze in het bos gaat rijden. Het stinkt wel behoorlijk.

Els.

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 14 juni 2007, 19:39:


Bedankt voor alle antwoorden! Kunnen we weer mee verder.

Duidelijk dat de neusriem te hoog zat. Dat had ik zelf ook gezien, had waarschijnlijk strakker gemoeten om schuiven te voorkomen, maar kon er op het land niets meer aan doen, was te link om hem los te maken terwijl ze voor de wagen stond.
Zal ook gaan proberen met een wat meer inwerkende neusriem te rijden, zeker voor de wagen, maar denk dan toch in eerste instantie even met bit erbij als noodrem. Dit was zowel voor Froukje als voor ons niet echt prettig.
Het loperige zal Froukje wel houden, maar toch wil ik proberen om het zo vriendelijk mogelijk op te lossen.

Voor Pien ter verduidelijking. Ik kan al een paar maanden niet rijden en ook wandelen lukt niet. Dat is de reden dat we Frouk weer voor de wagen hebben gezet. Broodnodige beweging (ze is veel te dik, ondanks maar 3 x een uur land per dag) en goed voor de hoeven. Sinds Damme is John er ook van overtuigd dat met bit niet goed is, vandaar deze poging.
Bij ons op de weg is het veel drukker dan bij jullie en vanaf ons huis ook meteen een heel breed, lang, recht eind, vandaar dat we het op het land probeerden, en dat is nou eenmaal zo groot. De bak is nog niet klaar en bovendien weer te klein en te zwaar om in te mennen.

Groetjes en we gaan rustig verder,

Els.

vagebond schreef op donderdag 14 juni 2007, 21:14:


Zou het misschien een reactie op teveel eiwitten kunnen zijn? Mijn eerste paard kreeg daar ook kleine bultjes van, alleen niet over het hele lichaam.
Ik heb ook een hond gehad met zo'n probleem, die kreeg er ook jeuk van. Voer met minder eiwitten en probleem was weg.

Els.

ElkeW schreef op donderdag 14 juni 2007, 23:08:


Oh, Elke, je moest eens weten hoe vaak ik niet het advies heb gehad haar weg te doen. Kan ze echt niet meer tellen. Maar nu, 16 jaar verder blijven we nog steeds zoeken. Het zit niet in mijn aard zomaar op te geven. HAHAHA

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 15 juni 2007, 8:17:


Dat moest zo'n vrolijk lachtend koppie zijn...

jan seykens schreef op vrijdag 15 juni 2007, 7:17:


Hoi Jan, dat heb ik ook wel eens geprobeerd. Al lang geleden hoor, Frouk was toen zo oud nog niet. Hele Schoorlse bos doorgestormd, met mijn knie op een boom geknald en ze stopte niet. Fjordson, de andere fjord die ik toen had, er op zijn tandvlees achteraan. Het is gewoon een erg poestige tante. Ook als je gegaloppeerd hebt. Fjordson was altijd zo weer rustig, Froukje blijft nog een hele tijd druk en springerig.
Ik heb ooit eens een ruiterkamp met haar gedaan. (Fjordson kreupel, dus ik moest met Frouk.) Eerste vier dagen iedere keer de hele groep bokkend en springend voorbij stormen. Waren ze niet zo blij mee, maar het ging Froukje niet hard genoeg. Aan het eind van de vijfde dag, toen de andere paarden met hangende hoofden en losse teugels liepen, ging Froukje eindelijk een beetje "normaal" doen.
En dan voor de wagen. Ging ze er in het begin ook nogal eens vandoor. Heeft John haar kilometers laten galopperen, zo van: "Jij wilt galopperen, dan mag je ook galopperen." Ze eindigden in een hek naast een sloot. Bijrijder in de sloot, John half naast de kar.
Nu, met ons experiment met bitloos, ook weer. Ze stopt écht niet uit haar zelf. Ik heb altijd gehoopt dat met de jaren het verstand wel bij haar zou komen, maar dat gaat niet gebeuren, vrees ik. We moeten haar niet de kans geven te gaan lopen, da's het beste. En zo blijven we zoeken...

Els.

Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:13:


Het is in dit geval juist niet het meegaan met het paard dat telt, Michiel. Het is het door laten gaan van het paard als het er zelf mee wil stoppen.
Wij gaan gerust wel eens mee met Froukje als ze lekker wil rennen, ze mag tegenwoordig op haar blote voeten zelfs voor de wagen in galop over het asfalt, als ze aangeeft dat ze dat wil. Maar dan laten we haar stoppen als wij dat willen.
Waar we het over hadden, was een paard dat ongehoorzaam was en op zo'n moment alleen maar hard wil. Die laat je dan net zo lang rennen tot hij zelf wil stoppen, maar dan zeg je NEE, jij wilde zo graag rennen, nu ga je nog even door ook. Sommige paarden zullen dan daarna niet meer aan de haal gaan, omdat ze hebben begrepen dat jij evengoed baas blijft. Andere paarden zullen denken "dat gebeurt me geen tweede keer" en proberen hun ruiter eraf te krijgen om er vervolgens alsnog vandoor te gaan.
Ik heb beide gevallen meegemaakt. Bij mijn eerste paard werkte het prima, bij Froukje werkt het niet.
Ik heb het vorig jaar nog aan de longe gehad. Toen wilde ze alleen maar heel hard rond galopperen. Ik heb haar laten begaan tot ze wilde stoppen, toen heb ik haar nog even door laten gaan. Gevolg: een Froukje dat met haar oren in haar nek naar me toe wilde komen. (Ze heeft me ooit al eens aangevallen aan de longe.)
Met Froukje is het constant schipperen tussen wat zij wil en wat wij willen. Vriendelijk vragen, zorgen dat ze je vraag begrijpt en toch soms moeten afdwingen.

Els.

jan seykens schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:41:


Ja, slepen vind Froukje prachtig. Maar ook op hoog tempo. Je moet haar echt af en toe stilzetten om op adem te komen, ze staat dan te pompen, daar word je eng van. Maar ze stopt niet vanzelf.
In het span met Fjordson liep ze altijd het beste. Twee paarden geeft wat meer rust. Maar ja, Fjordson is niet meer en Willem is er nog lang niet aan toe (als die al ooit voor de wagen komt).

We maken ons er ook niet meer zo heel druk om, hoor. Frouk is Frouk en we hebben met haar leren leven. Het was nu alleen om even het bitloze avontuur te vertellen. Heb al weer heel veel ideeën en tips om verder te gaan. En ze is pas 22....

Els.

Esther schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:46:


Die zijn echt mooi! Wat een ontdekking dan weer, dat je het zo wel een beetje kunt zien. Het lijkt mij één van de ergste dingen dat er is, niet kunnen zien. Niet zien wat er om je heen gebeurd.

Tja, en met je paardje(s). Is heel moeilijk. Maar ik zou me dan toch afvragen óf er wel een andere optie is. Zou je haar los kunnen laten en bij een ander verder laten leven? Je hebt dan geen enkele inbreng meer in haar toekomst. Zelf zou ik dat niet kunnen, denk ik. Ik zit nu ook behoorlijk in de lappenmand met de fibromyalgie en hoop dat dat weer betert. Maar zeker weet ik dat nooit. Kan ook wel weer jaren duren. Toch peins ik er niet over Willem weg te doen. Hij is nu bijna 6 en nog steeds niet beleerd, maar dat komt dan wel als ik weer beter ben of misschien komt het wel nooit. Dan blijft 'ie gewoon Willem zoals hij nu is. Ik heb niet het idee dat ik hem daar te kort mee doe. Kan ook van de paarden genieten zonder dat ik er wat mee doe.
Maar misschien ben ik dan wel te egoïstisch, hoor. Ik vind het heel knap hoe jij er over nadenkt. Zet mij toch ook weer aan het denken.

Wens je veel sterkte,

Groetjes, Els.