Ik ben een leek als het gaat om de terminologie van een groot deel van de paardenwereld. Puntensystemen FNRS? Geen idee waar dit over gaat.
Ik ben een kenner als het gaat om emotie en sfeer.
Mijn zwakheid en mijn kracht tegelijk.
Ik ben verzorgster van fraaie Peyote, American Appaloosa van 11 maanden.

Peyote heb ik een ongelooflijk mooi thuis gegeven. Peyote groeit op bij Spirithorses. Zij maakt deel uit van een groep paarden die dag en nacht buiten staan, gebruik kunnen maken van een schuilstal, verspreid over de dag hooi krijgen, in een groep leven.Er is respect en aandacht voor het karakter, het individu, van elk paard. Soms is er spanning, je zal maar met een zooi merries tegelijk hengstig wezen - en in de wei ernaast staat een gouden hengst. Soms is het idyllisch, 5 paarden eten tegelijkertijd hooi uit een en dezelfde trog.

Deze groep paarden, waaronder mijn Peyote, heeft een afwisselend gevarieerd leven. De grondtoon is vertrouwen.

Spirithorses, zie ik niet zozeer als een manege. Het is een plek waar een goede emotie hangt voor mens en dier. Het is een leerschool in het paardvriendelijk leven. Ik leer hier veel over respectvol, fair en consequent handelen. Hier rijd je op arabier, quarter, Appaloosa of fjord zonder bit, ijzers, zweep. Hier heb ik paarden en mensen zien opbloeien. Hier groeien mijn Pepe en ik uit tot een team. Voor Peyote is leven bij Spirithorses de hoofdzaak, en ik als haar verzorgster en soms leidster ben een welkome bijzaak.

Nogmaals een FNRS puntensysteem is iets waar ik niets van weet.
Edoch!
Wil iemand gaan punten toekennen aan een plaats waar je ervaart wat bitloos en Centered rijden is? Waar respectvol en paardnatuurlijk handelen eigen is? Waar paarden op basis van vertrouwen, respectvol en consequent handelen voor en bovenal met mensen werken?

(Een plek waar ook nog eens ´s werelds mooiste en slimste Appeltje staat (ik ben zo fier op haar).)

Of ken je punten toe aan een plek waar veel mensen weer opgelucht kunnen ademhalen omdat zij niet meer het gevoel hebben een paard onrechtmatig te behandelen? (Heel vaak heb ik van nieuwkomers een gelijkgeaard verhaal gehoord over eerdere bezoeken aan zogenaamde topmaneges met droeve paardjes in enge boxjes, zo onnatuurlijk en emotieloos als het maar zijn kan. Mensen die bij Spirithorses zeggen dat ze weer ademhalen en durven en kunnen genieten van het samenzijn met paarden.)

Laten wij ook opgelucht adem halen.

We kunnen ophouden met dit onderwerp. Spirithorses krijgt de hoogste score. Is dat een tien plus? Kunnen jullie nu aan een ander onderwerp beginnen. Bijvoorbeeld: Waarom is Peyote adembenemend? Daarover kom je nu echt niet uitgepraat.

AS SURE AS THERE ARE SPOTS ON MY APPALOOSA

Spirithorses schreef op maandag 4 juni 2007, 21:20:


Ach de ponyclub, weemoed in mijn hart.
Dagtochten waren avontuurlijk. Alleen met je paard door onbekend bos.
Als je moe was lag je achterover op de rug van je paard mee te deinen. Voordeel van zadelloos rijden was dat je een beginnend gevoel van spanning direct opving.
Vol vertrouwen omstebeurt een leider zijn. Als je moe was bepaalde het paard de route, als je nieuwsgierig was gaf jij het aan. En ja, ook ik ben de allereerste rit continue eraf gedonderd en boos en volhardend, als je de teugels had weten vast te houden, weer via opstapjes als omheining of struikgewas mezelf op de pony terug gewerkt.

Paard in de tuin van moeders gezet als je toch echt even naar toilet wou. Daarna weer door de keurige buurt te paard terug de berg op en het bos in.

De geur van nat bos en nat paard, zelf druipend van de regen intens genietend. Als alles goed voelt voor je pony en voor jou. Samen op pad. Het natuurlijk rijden uit mijn jeugd.

Als mijn Appy groot is ...
zucht

Esther schreef op maandag 4 juni 2007, 21:33:


Dat is inderdaad nog eens een zeer belangrijke retegoede opmerking.
Paarden die lol hebben. Paarden die geprikkeld worden, die nieuwsgierig zijn. Die denken wat wil dat gekke mens, dat lijkt mij wel geinig. Paarden die naar je toe komen. Paarden die vol vertrouwen blijven staan als je een handdoek over hun hoofd legt, omdat zij er dan zo schattig uitzien als een middeleeuws hoofs prinsesje. Paarden die je nog even blijven volgen als de les of oefening al gedaan is. Bijna teleurgesteld als ze ontdekken dat je niets meer van ze vraagt. Paarden die enthousiast met je meegaan. Paarden die tegen je aanbumpen als het eng is en weer dartel voortdansen als het ´enge´ voorbij is.
Daar moeten ze een puntensysteem op baseren.
Ik ga vaker forummen. Ik wordt enthousiast hiervan.

Esther schreef op maandag 4 juni 2007, 21:33:


Dat is inderdaad nog eens een zeer belangrijke retegoede opmerking.
Paarden die lol hebben. Paarden die geprikkeld worden, die nieuwsgierig zijn. Die denken wat wil dat gekke mens, dat lijkt mij wel geinig. Paarden die naar je toe komen. Paarden die vol vertrouwen blijven staan als je een handdoek over hun hoofd legt, omdat zij er dan zo schattig uitzien als een middeleeuws hoofs prinsesje. Paarden die je nog even blijven volgen als de les of oefening al gedaan is. Bijna teleurgesteld als ze ontdekken dat je niets meer van ze vraagt. Paarden die enthousiast met je meegaan. Paarden die tegen je aanbumpen als het eng is en weer dartel voortdansen als het ´enge´ voorbij is.
Daar moeten ze een puntensysteem op baseren.
Ik ga vaker forummen. Ik wordt enthousiast hiervan.

Spirithorses schreef op maandag 4 juni 2007, 21:53:


Pien het leven is verrukkeluk als je niets wilt en gewoon kunt zijn.
Maar de ruimte waarbinnen dat kan moet soms door iemand gemaakt worden.
Jij verschaft nu die ruimte, dat is hard werken.
Vroeger had Miek die last en wij konden puur genieten.
Maar als er iemand altijd welkom is op onze relaxtour.
Pien, jij zeker.

Spirithorses schreef op maandag 4 juni 2007, 22:00:


Ik heb een grote voorkeur voor koekjes met chocola.

Evy14 schreef op maandag 4 juni 2007, 22:00:


Dat is een goede vraag. Het is eigenlijk een klein wonder want mijn Appy blijft prachtig met of zonder welke kleur pad dan ook. Wie weet als de Nenny in mij de overhand krijgt, koop ik over 3 jaar een roze pad met daarop in goudgestikt de tekst `I love my little Appeloosa` erop. Al is het maar om Pien te doen verschieten van kleur.

Esther schreef op maandag 4 juni 2007, 22:09:


Hoezo jongens?
Volgens mij hebben alle jongens afgehaakt.
Wellicht teveel emotie en gevoel doorspekt met weemoed en jeugdliefdes
en dan ook nog een dieet van Sonja?
Eh nee
Ik ben te zwaar voor Sonja, ik heb mijn stevig Appaloosa spierbundel in de groei hard nodig om straks dit oude brede lijf te dragen.
En fluks op een galloperend paard springen hoef ik niet meer te proberen. Ik ga op zoek naar struik of paal of helpende hand om op het paard te komen.
Alles heel natuurlijk, natuurlijk.

Evy14 schreef op maandag 4 juni 2007, 22:17:


Er is een verbazingwekkende brein bezig met wel heel moeilijke spelletjes.
Evy toch, wat een sluwe geest toon je hier. Wie had je als slachtoffer in gedachte? En kan dat a.s. woensdag in werking gaan. Dan ben ik er ook.

Ans Jondral schreef op woensdag 31 oktober 2007, 11:14:


Hallo Ans,

Spirit heeft zich echt geweldig gedragen als handpaard. Mooi om te zien.
Ik vind zo´n deelname aan een spektakel zoals deze zegening een waardevolle aanvulling op een hele respectvolle manier van werken met een jong paard.
Je gaat samen een avontuur aan. Avonturen zijn leuk.
Je leert ervan en je geniet ervan.

Peyote is inderdaad goed gegroeid, zij is nu 1.35cm.
Ik ben heel benieuwd hoe groot ze later gaat worden.
Ik denk groter dan 1.55 cm.
Ook Peyote heeft zich, Pien schreef het al in het verhaal van Spirit, heel
goed gedragen. Zij heeft zichtbaar genoten van het op pad gaan met de hele groep. Zelf was ik erg moe van het meesprinten bij de drafpartijen maar als ik dan keek naar het enthousiasme van Peyote die zo graag met de grote paarden mee wou gaan, dan kon ik niet anders dan haar met mij te laten meerennen. Alles bleef, ook met rennen/draven heel beheerst.
Zij is niet een keer in paniek geraakt, bleef rustig staan (en soms duurde dat
echt wel behoorlijk lang) lette steeds goed op mij, en volgde mij zonder druk op het leidtouw. Was niet onder de indruk van vreemde paarden en druk mens- en hondenvolk. Beter gedrag is gewoon niet denkbaar. Ik ben erg trots op haar.

Af en toe hoor ik een verhaal van Appaloosa´s die lastig doen, Peyote niet.
Zij heeft wel eens een dag waarop zij lijkt te hebben bedacht dat er ergens van geschrokken moet worden. Dan noem ik haar mijn Arabiertje. (Dat is liefdevol bedoeld hoor.) Zij is dan strak gespannen, draagt dan haar staart heel hoog, is kort in beweging heel kijkerig en snuivend en is prachtig om te zien.
Als ik dan toch haar aandacht wil, met haar wandel of haar vraag mij te volgen in de bak zonder leidtouw dan kan zij weer heel snel aarden en rustig worden. Zij smelt echt bij een kleine aanraking en zachte stem.

Uitzonderingen bevestigen de regel, heel soms gaat het ook niet. Dan is zij bijvoorbeeld hengstig en blijft ze onrustig. Misschien is dat dan wel het Appaloosa-effect?
Ik vind overigens een paard dat duidelijk is, en dus durft aan te geven dat er eens een dag is waarop de animo om te werken minder is, heel gezond.
Die dagen respecteer ik waar mogelijk helemaal. Die dagen heb ik ook.
Ik vind het persoonlijk iets herkenbaars, misschien wel iets vrouwelijks (of ik ga ik nu te ver ), of ik ben wellicht met het Appaloosa-effect geinfecteerd geraakt.

Zometeen gaan Peyote en ik weer rustig leren om geduldig aan de ring te staan tijdens borstelbeurt en hoefkrabben. Dat gaat langzaamaan steeds beter (soms verloopt het zelfs top) en is meteen een goede voorbereiding voor bijvoorbeeld het staan op een trailer of het vaststaan voor een artsenbezoek. Alles langzaam opbouwend en vooral ook genietend van de
behaalde vooruitgangen zoals een perfect gedragend jaarlingetje op haar eerste spektakeldag van haar leven.

Blessed Be
Groetjes van Marlies

Eh ...
Dit is eigenlijk een onderwerp over zwetende paarden en warme vachten.

Daarom de volgende aanvulling

Peyote heeft, in tegenstelling tot ikzelven, de gehele paardenzegening vol wandelingen, avontuur en draf-ren-sprintjes met droge, dikke, mooie, en vooral dus niet-zwetende wintervacht doorstaan.
Gezond door buitenlucht gehard. Warm maar niet te warm. Helemaal ok.

Blessed Be

Marlies

Christel Provaas schreef op donderdag 22 november 2007, 19:42:


Ja eh.
Ik ben ervoor om wel te vaccineren ook al is het virus dichtbij. Het hoeft nu nog niet onder de paarden van Spirithorses rond te waren maar kan dat wel gaan doen. Pien, als jij dit leest, en ik ga ervan uit van wel, ik wil zeer zeker morgen Peyote wel laten vaccineren. Ik heb er nu onwijs veel spijt van dat ik haar niet in augustus heb laten vaccineren. Ik sla het in ieder geval vanaf nu nooit meer over. Ik ben zo langzamerhand toch wel een beetje bang. Het is maar 10 km hiervandaan en het koude weer schijnt ook nog eens ideaal te zijn voor het voortbestaan en rondzweven van het virus.

Evy14 schreef op vrijdag 16 mei 2008, 18:12:


Grondschets:
Pien en Jack durven knettergek te zijn. Gek genoeg om vanuit niets Spirithorses te starten en te laten voortbestaan en te laten groeien. Gek en berucht genoeg om ruim uit te dragen waar zij voor staan. Ik zie dat zij ongebreideld leergierig hun kennis uitbreiden, toepassen en uitdragen. Ik zie ze wantrouwend kijken naar dat wat niet blijkt uit de praktijk. Zij volgen vooral de paarden zelf met intense en open aandacht en vertalen dat naar paardnatuurlijk welzijn en delen dit blikveld met de mensen die daarom vragen.

Mijn idee over de felheid in deze discussie:
Fora zijn geweldige informatiebanken. Discussies zijn daar in de lucht gezet om van te leren en te evalueren. Mag dan ook geleerd worden uit jarenlange herkenbare positieve paard-respectvolle berichten in dit Forum dat de keuzes van Pien en Jack met betrekking tot (hun) paarden altijd integer zijn en met de grootst mogelijke zorg worden bepaald.

Het nu getoonde errug felle commentaar over integer omgaan met paarden in de richting van Pien en Jack schept vooraleerst een beeld van compleet maffe en vooral emmerende aanwijzer(s). Maf ge-emmer.

Marlies
Mocht je deze stroom van berichten nog volgen Pien, dan hier ff tussendoor een digitale zoen voor jou en Jack met respect.

Nick,

Voor zover ik weet wordt er zelfs niet met 2 maten gemeten maar met ontelbaar veel miljoenen. Dat komt omdat iedereen gelijk en tegelijkertijd uniek is. Fora doen niet anders blijken.

Ik reageer slechts op een bij jou te herkennen aanval op de integriteit van Pien en Jack als het om het welzijn van (hun) paarden gaat. Dat stoort mij persoonlijk net zoals het jou terecht stoort als over jouw familie onjuistheden vermeld worden. Wat aan jouw grieven vooraf is gegaan weet ik niet. Ik leef nu. Ik reageer op wat nu gebeurd.

Marlies

Nick Altena schreef op vrijdag 16 mei 2008, 19:23: