Het gaat goed met Indy! Afgelopen zondag heb ik tijdens een buitenrit voor het eerst weer een heel eind aan een stuk met Indy gedraafd. Eerder waren het steeds kleinere stukjes, om haar langzamerhand weer te belasten. Haar achterhand kan het gelukkig weer aan. De eerste honderd meter was haast niet uit te zitten, ze had er zo'n zin in en ging stiekum af en toe in gallop of gaf een raar scheef bokje. Ook ging ze af en toe scheef lopen, met een oor vragend naar achteren, in de hoop dat ik haar met een been het sein geef recht te gaan lopen, tevens het sein om te gaan galopperen. Over slim gesproken.....

Toen ze haar ei kwijt was konden we in een rustig drafje verder - heel wat vriendelijker voor mijn achterwerk. Indy genoot duidelijk en had overal ogen en oren voor, ze draafde zelfs een tijd voorop en vond alles prachtig - en dat bij een harde wind! Eerder was draven bij harde wind bijna niet mogelijk, Indy vond het vreselijk eng al die bewegende bomen, struiken en over de weg waaiende blaadjes en sprong steeds opzij. Afstappen en er naast lopen was de enige oplossing. In draf op zware of erg ongelijke bodem heeft ze heel af en toe nog het rare huppeltje. Dat zal na verloop van tijd ook wel weg gaan, ik heb goede hoop. En anders maar niet, het gaat verder prima met haar, en op zware of erg ongelijke bodem hoef ik immers niet beslist te draven.

Onderweg bleef ze een keer stokstijf staan, hield haar hoofd scheef en keek naar beneden, naast haar linker voorbeen - we werden door een wit veertje gedreven door de wind ingehaald. Ze moest er snuivend achteraan lopen. Bij een verkeersbord bleef ze staan, hief haar hoofd omhoog en bekeek het aandachtig. Veel mensen vinden zoiets maar stom, maar ik kan van dat soort dingen echt genieten, hoe zij bepaalde dingen bekijkt en onderzoekt.

Bij de dijk van de Ems aangekomen heb ik haar aangemoedigd de dijk op te klauteren, wat ze met veel enthousiasme en gespitste oortjes deed. Vorig jaar had ze daar nog moeite mee en moest ik afstijgen, nu loopt ze zo met me naar boven.

Over twee weken komt de Shiatsu therapeute nog een keer ter controle langs. Ik ben erg benieuwd wat ze ervan zal zeggen.

Monique

Indy is (zoals elk voorjaar) weer aan het hoesten. De lymfeklieren bij de keel zijn dik opgezwollen, haar ogen tranen en haar neus loopt. Gisteren heb ik de dierenarts gebeld omdat ze het slijm niet kwijt kon en de lucht plotseling moeilijk uit kon ademen (enorme neusgaten). Ze voelde zich duidelijk niet lekker. Ze heeft van de dierenarts een injectie gekregen en een poedertje wat ik haar twee keer per dag moet geven zodat het slijm loskomt.

Vanmorgen was ze erg levendig en het lijkt erop dat de injectie die ze gisteren gehad heeft al werkt. Het slijm komt al wat los. De dierenarts heeft mij geadviseerd haar elke avond te laten werken (natuurlijk wat ze aan kan, niet overdrijven) zodat ze het slijm weg kan hoesten en haar vooral niet op stal te zetten. Daar is ze ook nauwelijks, ze kijkt alleen af en toe of er nog iets te eten valt, onze buurman brengt regelmatig aardappelschillen die hij in een hoekje neerlegt.

Ik had gehoopt dat ze de hoest dit jaar zou overslaan, maar helaas, ze moet er schijnbaar elk jaar aan geloven. Het heeft te maken met de temperatuurverschillen, overdag warm, 's nachts koud. Mijn dierenarts heeft meerdere paarden als patient die er elk jaar weer en momenteel ook mee te kampen hebben. Zijn er hier ook mensen die met dit probleem te kampen hebben?

Wil schreef op donderdag 29 maart 2007, 12:26:


De schillen worden door hem schoongeboend, alle aarde eraf en ze zijn absoluut niet bespoten.

Wil schreef op donderdag 29 maart 2007, 14:12:


Onze buurman kan ik gelukkig vertrouwen, die is veel te bang dat Indy ziek wordt. En nee, Indy krijgt geen zooi te eten!

Jet van Gulik schreef op donderdag 29 maart 2007, 14:39:


Nee, dat is niet de buurman van DE hond.

Als Indy een beetje hoest krijgt ze kruidenhoestsiroop en dan is het binnen 2-3 dagen over. Omdat ze plotseling moeite had om de lucht kwijt te kunnen, vond ik het beter de dierenarts in te schakelen. Achteraf een goede beslissing.

van lennep schreef op maandag 2 april 2007, 12:04:


Je kunt ze bij Marquis twee weken uitproberen tegen een vergoeding.

Muguet schreef op zaterdag 31 maart 2007, 15:37:

^
Indy haar voorjaarshoest is gisteren plotseling zo erg geworden dat ze met wijd opengezette neusgaten probeerde lucht in en uit haar longen te krijgen. Je zag haar buik krampachtig samentrekken, ze hoestte verschrikkelijk, steeds maar door. Gisteravond is de dierenarts nog geweest. Hij besloot na uitgebreid afluisteren dat het beslist tijd was voor zwaarder geschut. Hij probeert altijd eerst met een poeder wat door het eten gaat, maar dat was deze keer helemaal niet aangeslagen.
Indy heeft gisteravond twee injecties gehad, vanavond en overmorgen krijgt ze nog een keer twee injecties. Bovendien krijgt ze een 5-daagse Prednisolon kuur van steeds 10 tabletten. Ik zag er tegenop haar die minuskule tabletjes door te laten slikken, maar de tabletten kon ik zo in haar mond stoppen en ze slikte ze braaf door.
Prednisolon ken ik maar al te goed. Mijn vader heeft dit menigmaal gehad omdat hij het vaak zo benauwd had en dreigde te stikken. Ik ben er niet blij mee dat Indy deze kuur gekregen heeft, maar het was nodig.
Vanmorgen waren haar neusgaten niet meer zo wijd en je zag haar veel minder krampachtig ademen. Ook hoestte ze lang niet meer zo erg.
Monique

Wil schreef op woensdag 4 april 2007, 13:58:


Indy heeft enorme opgezwollen klieren in de hals, ze heeft in ieder geval een erge keelontsteking - het is bij haar geen pollenallergie of iets met stof. Alarmerend was dat de klieren in haar hals steeds dikker en harder werden. Ze haalde rochelend adem omdat ze het slijm niet meer kwijt kon. Het slijm wat ze nu ophoest is gelukkig weer wit en dunner, het waren eerst vieze gele klodders. Wat nu overal opzit, op de stalmuur, op het hek, op de tegels, op de stoep, op mijn jas........ Brrrrrr
Maar dat geeft niet - hoofdzaak is dat Indy weer gezond wordt en er niets aan overhoudt.
Monique

Malenka schreef op woensdag 4 april 2007, 14:04:


Bel het Veterinäramt in Duitsland of het RVV in Nederland- zij kunnen je precies vertellen hoe het moet.
Ik heb Indy destijds "officieel" meegenomen van Nederland naar Duitsland. Je kreeg toen van het RVV na controle van je paard een stuk dat je paard fit genoeg is om vervoerd te worden - en dat stuk is maar enkele dagen geldig. Wordt je aangehouden bij de grens en je kunt dat stuk niet overleggen, dan kunnen ze je paard in beslag nemen. Hoe het van Duitsland naar Nederland gaat weet ik niet, daarvoor kun je het beste het Veterinäramt in Leer bellen.
Of je neemt de gok en je neemt ze gewoon mee de grens over zonder de nodige papieren, zoals zoveel doen.

Malenka schreef op woensdag 4 april 2007, 14:14:


Malenka,
Vraag toch gewoon bij de betreffende instanties, dan heb je duidelijkheid.

Malenka schreef op woensdag 4 april 2007, 14:44:


Dat is geen lastig vallen Malenka! Ik bedoel het goed! :)
Probleem is gewoon dat iedereen weer wat anders zegt en daarom kun je beter bij de instantie zelf informeren. Weet je zeker dat je goed zit.
Monique

Malenka schreef op woensdag 4 april 2007, 16:45:


Geen probleem Malenka!

lotje schreef op woensdag 4 april 2007, 22:35:


Gisteravond was mijn dierenarts er nog een keer en haar longen klonken goed. Ze heeft het ergste gehad. Ze hoest nauwelijks nog, de lymfklieren zijn nauwelijk nog gezwollen. Volgens mijn dierenarts is verder onderzoek niet noodzakelijk, het heeft absoluut niets te maken met een vorm van astma of hooikoorts, daar heb ik al een paar dagen geleden naar geinformeerd. Mijn dierenarts is gelukkig heel oplettend en doet alles wat noodzakelijk is, ook bloedonderzoeken. Bij Indy was het echter niet nodig.
Monique

Christel Provaas schreef op donderdag 5 april 2007, 12:13:


Indy is een groot deel van haar leven kreupel of ziek geweest. Aangezien niemand erin slaagde de oorzaak te vinden en ik al twee keer voor de beslissing gestaan heb om haar te laten inslapen, heb ik ook eens contact gehad met een dierentolk. Het was een Duitse mevrouw, die mij wist te melden dat taal niets uitmaakt en dat dieren met haar communiceerden met beelden en gevoelens. Ze was ontzettend aardig en kwam erg professioneel over. Ik was echter heel erg sceptisch, ik vertelde haar dat ik graag van Indy wilde weten waar de pijn vandaan kwam. Ik moest alleen een foto opsturen met naam, ras, geslacht en geboortedatum en van te voren even 50 Mark overmaken dan zou zij met Indy gaan communiceren.
Ik vertelde haar dat ik dat wel veel geld vond en haar graag van te voren een vraag zou willen laten stellen aan mijn paard, waarvan alleen wij het antwoord kenden. Had ze die vraag goed beantwoord, dan zou ik graag met haar in zee gaan. De lieve mevrouw veranderde in een krijsende heks, ik twijfelde aan haar kunnen! Mij wilde ze niet als klant. Ik vond dat een heel normale vraag. Als je werkelijk zoiets kunt, dan heb je daar toch geen problemen mee? Zo kijk ik er tenminste tegenaan. Ik heb het dan ook niet laten doen. Ik denk wel dat er meer tussen hemel en aarde is, maar er zijn helaas zoveel bedriegers.
Als je een goede band met een mens of dier hebt, denk ik wel dat je ook over afstand, gewoon met gevoel en gedachten met elkaar kunt communiceren. Ik heb dat af en toe met mijn moeder. Kan ik mijn moeder niet bereiken en heb ik iets dringends, dan stel ik mij voor dat ik haar "opbel" en haar vertel wat ik haar wil vragen. Gek genoeg heb ik elke keer later van haar gehoord dat ze ineens de drang had datgene te doen waar ik haar dus om "gevraagd" had. Andersom heb ik dat ook. Bij mijn vader of iemand anders heb ik dat nooit gehad, hoogstens bij Indy, dan voelde ik wel eens aan dat ze weer wat had (hoefzweer) terwijl ik op mijn werk zat. Buurman gebeld, en het klopte, ze was kreupel, het was een hoefzweer.
Monique