Ik weet ook niet wat ik besloten zou hebben als ze al 20 was geweest. Vind dat toch wel een respectabele leeftijd.

Amy heeft in de periode daarna nog enkele keren een koliekaanval gehad. Dat klopt dus wel wat jouw DA dus zei. Ik heb er nog zeker 4x de DA erbijgehad (en natuurlijk altijd 's nachts of op zondag), maar dat waren relatief lichte aanvallen. Ze heeft wel de hele verdere winter (na de verplichte stalrust) in de nacht op stal gestaan, omdat ze koliek kreeg van de kou.

Iedereen zegt wel dat je geen schuldgevoelens moet hebben en dat IS ook zo, maar ik zou ze ook hebben, wát iedereen ook zegt. Het is vreselijk als je voor deze keuze staat en je hoopt toch dat je het beste kiest voor het dier. Jammer genoeg weet je nooit de andere kant van je keus.

Je wordt gedwongen die keuze onder druk en stress te maken en dat is eigenlijk niet te doen. Ik voelde voor mezelf heel sterk dat ik haar die kans moest gunnen, dat was sterker dan alle andere gevoelens. Ik ben dan ook echt een gevoelsmens en dat is nog heel vaak goed gebleken.

De periode erna was echt wel erg hoor. Ze was zó geknakt. Gelukkig was ze nog jong en flexibel. Een paard van 20 zou het misschien niet zo goed hebben kunnen verwerken.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:20:


Ja dat was rood vocht. Zag er een beetje uit als aanmaak, beetje waterig bloed. Ze hebben (gelukkig) geen stuk darm hoeven verwijderen. Toen ze openlag werden al die meters darm naar buiten getrokken en toen bleek dat Amy gewoon erg geluk had. Er zat geen torsie, alleen kilo's zand. Ze hebben toen een sneetje in de darm gemaakt en met water alles zoveel mogelijk eruitgespoeld. Het was een halve speciekuip vol. Daarachter zat een enorme gasbel. Echt enorm.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:34:


Geeft niet. Vraag maar raak. Ik snap best dat je ergens antwoorden zoekt. Hoewel onze situaties wel op elkaar lijken zijn geen twee gevallen hetzelfde.

Mijn paard begon met niet meer eten en mesten. 8 uur later was het heel heftige koliek met alle bekende verschijnselen. Rollen, keer op keer (en het regende!!!!!) zweten, snelle ademhaling, niet stil kunnen staan, liggen, opstaan.. je kent het wel. Ze heeft dit 36 uur lang gehad. Als ze een pijnstillende injectie kreeg leek het even beter te gaan, maar naarmate de uren verstreken kregen de injecties minder vat op haar.
Helemaal op het eind werd ze apatisch. Toen pas raakte de dierenarts in paniek. Eerder nog had hij steeds de hoop dat het zó wel goed zou komen, maar toen ze apatisch werd ging hij in allerijl de kliniek bellen.

Marie schreef op zaterdag 17 maart 2007, 23:48:


O ja.. de klok terugdraaien.. als dát eens kon zeg!
Bij mijn paard konden ze via rectaal onderzoek niks voelen, ook geen mest. Nee logisch achteraf, alles achter de obstructie was leeg, De mest en gassen zaten ervóór.
Mijn paard is ook een vreter. Daarom heeft ze die koliek gekregen. Die likte alles af om maar de laatste hooisprietjes binnen te krijgen, en daardoor kreeg ze veel zand binnen. Tis en blijft een tinker he!

Daarna toen ze thuis kwam hebben we ook veel veranderd. Houten hekken om de paddock met zand, met maar 1 uitgang. We hebben toen een veegmachine gekocht en daarmee hou ik de stoep helemaal zandvrij. toen mijn veegmachine een keer kapot was, deed ik het gewoon met de stofzuiger. Je had de langskomende mensen moeten zien kijken..
Ook ben ik veel meer ruwvoer gaan voeren. Nu is er altijd iets te knabbelen voor ze.