Enkele jaren geleden werkte ik bij iemand met wel dertig van die respectloze mormels. Vlak voor het ochtendgloren lagen ze -ondanks het grote weiland- het liefst op een hoopje. Met ruggen, konten en soms zelfs neuzen tegen elkaar. Sommige stonden zomaar tussen die slapende menigte (de wacht houdend) En een enkeling waagde het zelfs om zijn moeder of vriend(-in) zacht te poetsen terwijl ze rusten. Schandalig gewoon. En ik had ze nog zo gewaarschuwd.
Maar ja, slechte opvoeding hè, wat doe je daaraan?

Maar even zonder flauwe gein. Niet elk paard vindt het prettig dat je erbij komt, maar als ze blijven liggen is dat een duidelijke goedkeuring.(tenzij iets of iemand ze belet op te staan natuurlijk) Mijn paard vond het juist prettig. Ze koos vaak een rustplek vlak naast me, dan draaide ze om mij heen net zolang ze het juiste plekje vond. Er was altijd wel een kuddegenoot die de wacht hield. (mijn paard stond nooit alleen dus hoefde ze het uitkijken nooit aan een -fysiek zwakker- mens toe te vertrouwen)

Dus laat het denken maar aan de paarden over, die hebben een groter hoofd.

Ho, maar het blijven liggen i.p.v. wegrennen en het toestaan van aanraking tijdens het liggen heeft volgens mij niets te maken met het wegebben van instinct. Het lijkt mij eerder dat het paard ons niet als bedreigend beschouwd en ook de omgeving als veilig ziet. Wilde paarden kennen veel meer gevaren en leren de mens al vlug als vijand te zien. Als je als wild paard gaat liggen is dat een risico. Je moet tijdens het rusten zoveel mogelijk alert blijven en dan heb je vast geen behoefte aan knuffelen. Maar da's hoe ik het zie.

Even terug naar het onderwerp, hebben jullie nog tips?
Ik word namenlijk al door een zeer bekwaam menner onderwezen, zodra ik ga beginnen met mennen. Deze is echter klassiek geschoold, d.w.z. stangtrens, oogkleppen etc.
Nu ben ik zeer vastbesloten om géén stang te gebruiken en ik weet dat mijn pony juist rustiger is als hij alles kan zien.

Ik wilde graag gewoon wat tips van mensen die hier meer ervaring in hebben en dus meer weten van mennen. Het liefst zou ik het zonder bit willen proberen, maar ik begrijp dat ik dat zelf moet gaan uitproberen, of mijn menneke dat ook goed begrijpt.

Ik hoef geen cursus, ik en mijn pony worden straks begeleid door een zeer ervaren menner/instructeur/trainer. Ik ben goed bekend met deze man en heb alle vertrouwen in hem.

Ik wilde alleen graag nog wat tips, aanwijzingen, ideëen. Hoe zouden jullie dit aanpakken?

Groetjes,
Sanders

Sanders schreef op maandag 19 maart 2007, 1:59:

-knip-

(etc)

Laat ik het zo schrijven: Ik hoef NU nog geen cursus, maar mocht ik vermoeden dat er nog wat bijgeschaafd kan worden en de instructeur kan mij niet verder helpen, dan zal ik natuurlijk (let op de woordspeling) wel een cursus gaan volgen.

Ik lees op dit forum zo vaak over longeren en trainen. Vaak gaat dat dan heel serieus.

Een paar dagen geleden was ik ook van plan 'serieus' met mijn pony te gaan loswerken(=grondwerken/freestylen'). Om de onderlinge communicatie weer even te verbeteren en om hem ook wat te laten rennen. (wat hij op de wei ook wel eens doet, maar dan langer)
Mijn kleine ventje begon op mijn vraag te lopen en later te draven. Echter in galop ging het mis. Ik draaide te snel mee, waardoor ik voor hem kwam met de richting van mijn lijf. Hij streigerde vrolijk waarbij hij zijn manen schudde; zijn vraag naar spel.
Ik rende voor hem langs en hij draafde achter mij aan. Ik stopte, hij ook. Beloning, weer wegrennen, hij schuin achter me. Omdat ik niet zo snel ben als hij draaide hij van mij af om weer sneller te kunnen zonder mij in te halen. Ik ging weer in het midden staan. 'Drijven', remmen, weer rennen met de pony achter mij aan. Normaal doe ik dit loswerken zo'n half uur met hem om nog niet teveel van hem te eisen, maar er was ongemerkt een uur voorbij. We waren allebei moe en tevreden toen we samen terugliepen.

Wie zegt dat training niet leuk kan zijn?

Groetjes
Sanders

P.s. Hoe houden jullie de lol erin?

Hoi mensen,

Nadat ik zomaar mijn vragen en opmerkingen het vituele net op heb gegooid, leek het mij wel beleefd om te vertellen wie ik ben.

Ik houd er niet zo van om persoonlijke gegevens zoals namen enzo zomaar op internet te zetten, dus noem me maar gewoon bij mijn inlognaam: Sanders.

25 jaar jong is deze meid. Ik studeer natuurgeneeskunde voor paarden. Daarbij werk ik ook. Ik heb twee honden en een lieve ponyruin van bijna drie jaar.

Vroeger heb ik ook een paard gehad. Een pittige dame die een kudde van dertig ponies onder haar hoede nam. Ze was een geval apart Met haar had ik uiteindelijk een zeer diepe band. De ponies die bij haar liepen waren verzorgponies van mij. Het viel mij op dat mijn paard met een enkele oorbeweging al ruimte voor zichzelf wist te krijgen aan het hooiruif. Toen ik beter ging letten op deze signalen viel mij nog meer op. Ik imiteerde haar gedrag vaak om te ontdekken wat het betekende. Zo leerde mijn paard mij al veel over NH. Later las ik dat Monty Roberts ook al had bedacht dat het zo moest. Weer later leerde ik dat er nog meer mensen zijn die dit al kenden. Hempfling, Voest, Parelli. Tellington kende ik al langer. Mijn oude merrie genoot enorm van de massages.
Mijn oude merrie is niet meer.

Een zoon van twee van haar kuddegenoten werd mij vorig jaar geschonken. Het is een B-pony. Half Welsh en half Arabier. Arabische gangen, maar toch zeker geen heethoofd, integendeel.
Elke dag met hem is een ontdekking. En bijna elke dag is het feest. Ik leer hem in op ons gemak en op zijn voorwaarden. Zoals ik dat met veel van mijn verzorgponies heb gedaan. Waaronder ook zijn moeder overigens. Grappig toch?

Groetjes,
Sanders

Nils Vellinga schreef op maandag 19 maart 2007, 23:48:


Ja dat is ook de één van de twee belangrijkste redenen om hem in te schakelen geweest. De andere reden is dat hij erg goed is in zijn kennis over te brengen in lekentaal en veel geduld heeft met beginners. (zowel paard als menner)


Tot nu toe gaat dit goed, maar we blijven oefenen!


Zelf weet ik niet precies wat dit is, ik zal het hem eens vragen.

Groom? Op een sulky past maar één persoon. Vond ik voor mijn kleine ponietje ook meer als zat.

Nelly Boot schreef op maandag 19 maart 2007, 11:01:


Goh, wat leuk. Dat erachter lopen vindt mijn pony nu nog niet zo fantastisch, maar dat lijkt vooral verband te houden met de (geleende) teugels die ik nu gebruik. Ik denk dat ze te zwaar zijn. Binnenkort komen er nieuwe teugels voor hem.
Ik ga je mailen.

In een heel enkel geval kan een paard inderdaad erg heftig reageren op een (waarschijnlijk zeer hoge) dosis allopathische middelen. Zul je net zien dat jij dat enkele geval hebt.

Laat een professioneel natuurgenezer komen om je goed te adviseren over ontgiften. Zelf heb ik zeer goede ervaringen met fytotherapie, aromatherapie, Bachbloesems en reiki. Welk middel voor jouw paard juist is kun je het beste door een degelijk opgeleide natuurgeneeskundige of door een holistische dierenarts laten beoordelen. Ontgiften kan ook te snel of te hard gaan namenlijk, daarom durf ik je ook niet zomaar een middel te noemen. Een goed opgeleide prof kan na het onderzoeken van je paard wel zeggen welk middel en in welke dosis je dat kunt gebruiken. En mocht het toch niet het beoogde effect hebben, dan zijn zij ook daarop aan te spreken.

Ik wens jullie veel succes en sterkte

Romy winter schreef op maandag 19 maart 2007, 8:18:

Hier zijn ook nog andere manieren voor, maar dit is ook een goede hoor.

Dat weet ik. Ik heb hier een tijd les in gevolgd (voornamelijk Hempfling-, maar ook Roberts-"methode"). Mijn pony en ik spelen graag met die gegevens. Ik heb er lol in om te kijken op welk punt hij stopt en wanneer hij omdraait (verschilt namenlijk per paard) Hij vindt het tempowisselen vooral erg leuk. Soms wil hij ook gewoon lekker spelen.(Zoals die dag) De keus is dan aan mij om daarop in te gaan of het te negeren en door te werken.

Toen ik schreef dat het in galop mis ging bedoelde ik dat ook met een knipoog overigens. Het leuke van grondwerk is juist dat 'fout' niet bestaat.