eddy DRUPPEL schreef op woensdag 14 maart 2007, 12:30:


Eddietje, wees toch niet zo boos op ons, wij vormen geen front tegen je ...
Jij zegt dat een paard in het wild nooit een ander paard zal aanraken tijdens diens slaap, dat alleen gedomesticeerde (ex)stalpaarden waarbij het instinc wegebt, dit doén.

Wat ik zeg: ik héb jammer genoeg drie gedomesticeerde (geen stal )paarden bij wie het instinct dus weggëbt is, en die het dus wel toelaten (cfr beereke tov queenie).
Dus moet ik volgens jou een gedomesticeerd paard, bij wie het instinckt ZOU wegebben, benaderen zoals ik een mustang zou benaderen, met afstand en geen contact als het paard ligt, omdat de mustangs wel het instinct hebben?

En in dat laatste heb je me nog niet overtuigd: hoe weet jij zeker dat wilde paarden elkaar niet aanraken tijdens de slaap? Een slecht opgevoed veulen dat wilt drinken terwijl mama net slaapt? Er van uitgaande dat tante merrie de wacht houdt, terwijl mama slaapt?

En wat betreft de situiatie hier gisteren: queenie ging niet liggen omdat ik in de wei liep, met haar vraag aan mij de wacht te houden, dewelke ik niet zou uitgevoerd hebben, want ze lag reeds te slapen, samen met beereke en Maia, derde paard, bleef staan (zij hield de 'wacht')?

Je kan het ook omdraaien:
als je paard neerligt, en je stapt de wei binnen, en je paard staat op , wat wilt dat zeggen?
1) je paard staat op, nav een nog aanwezig instinct dat zegt "er is een leeuw op komst, beter rechtstaan, zodat we kunnen lopen als dat nodig blijkt"
2) mensenbaasje komt er aan, zal ik best de wacht doen, want een goeie opzichter is het niet!

In beide gevallen concludeer ik: ik vertrouw je niet
1) ik vertrouw je niet, misschien ga je mij aanvallen
2) ik vertrouw je niet, je bent geen goeie opzichter

Bij deze voorbeelden ga je er echter van uit dat het instinct dus nog aanwezig is...

Maar jij gaat er van uit dat het instinct er weinig aanwezig is; dus dan moeten we met 1 en 2 niet eens rekening houden, want als het er niet is, moeten we er niet naar handelen?

En dan begrijp ik jouw redenering, dat als 1 en 2 niet van toepassing is, dat "vertrouwen" dan ook niet van toepassing is, even afwezig als het instinct afwezig is. Pfff moeilijk uit te leggen

Zo begrijp ik wat je wilt zeggen; maar ....

Het valt toch op dat heel veel gedomesticeerde paarden, bij wie het instinct volgens jou wegeëbt is, wél opstaan als baasje dichterbij komt?

Dus ergens klopt iets niet bij die gedomesticeerde paarden:
Of het instinct is niet weggeëbt en daarom staan ze op,
of ze staan op met een andere reden....

En wat is die reden dan volgens jou Eddy, die maakt dat gedomesticeerde paarden wél opstaan als baasje in de wei komt?

Misschien geef je me nu hét antwoord dat maakt dat ik begrijp waarom het blijven liggen geen teken van vertrouwen is. Overtuig me

En ik ben ook belg, eddy

OOOOOOO ik begrijp ineens je standpunt eddy!

ieder paard dat blijft liggen als baasje komt, is geen gevolg van vertrouwen, maar van het instinct dat verdwijnt, en bij ieder paard dat wel rechtstaat als baasje komt is het intinct in meerdere mate aanwezig?
Dus iedereen die zijn paard kan aaien terwijl die blijft liggen, heeft een paard waar het instinc meer verdwenen is?

Mjjjaaa kan jou begrijpen; maar

nu stel ik me da de vraag "hoe zit het dan met paarden die het nooit gedaan hebben, die altijd rechtstaan, en het ineens wel toelaten"?
Kan niets met instinct te maken hebben, maar dan is er iéts veranderd, en dat heet dan???

Vertrouwen gekregen in zijn baasje??

Leg het me uit als ik het niet snap aub....

Sanders schreef op woensdag 14 maart 2007, 14:32:


Even rechtzetten... Eddy weerlegt niet dat het niet kan dat een paard contact van een ander paard aanvaardt terwijl die slaapt. Wat hij wel wilt zeggen is dat dit komt omdat het instinct is weggeëbt, en dat het niets te maken heeft met vertrouwen,. Dus het feit zelf, dat een paard wel een ander paard kan aanraken tijdens het neerliggen, betwist eddy niet, maar wel de oorzaak, nl wegebben van instinct ipv vertrouwen. Hij wilt ons laten weten dat hij dat wegebben dus ziet als verklaring van waarom paarden ons of andere paarden toelaten hen te aaien.
Wat niet wilt zeggen dat ik het er helemaal mee eens ben! Want als sommige paarden 13 jaar lang (zoals Queenie ) nooit bleef liggen omdat een ander paard in de wei kwam, of het nooit toegelaten heeft aangeraken te worden, en het (na 6 maanden bij me thuiste staan), wel toelaten, ligt dat niet aan het feit dat het instinct verandert, maar dus aan iets anders.
En dat iets anders noem ik "vertrouwen"

Dus ik zie het zo wat mijn situatie betreft:
queenie stond vroeger altijd op als ik in de wei kwam (stond bij vriendin thuis, niet bij mij): instinct dus nog aanwezig?!

Nu blijft ze liggen: instinct nog aanwezig, maar ze gaat er aan voorbij gezien ze het wel vertrouwt.

Maw kan het paard aan het instinct voorbij gaan? "leren" dat het zijn instinc niet moet volgen? Beetje zoals de hond van onze buurman.

De eerste keer sprong die naar het hek, instinct van queenie zegt: rennen voor je leven!!!!!
Na paar keer heeft queenie geleerd "hondje kan niet aan mij, geen gevaar"
"Domme instinct", pfff ik lap er mijn laars aan...

Is maar een bedenking he...
Wat denk je eddy?
Kan dat? zie jij dat zo?

Instincten zijn namelijk 'overlevingsmaatregelen' die onbewust ingegeven worden, aan de hand van aangeboren reacties. Als het ware "het leren" dat doorgegeven is via de genen. Het Baldwin effect. Heb het even opgezocht:
"is een theorie over de evolutie die werd voorgesteld door de Amerikaanse psycholoog James Mark Baldwin, die een mechanisme voorstelde waarbij gedrag dat voortkomt uit het algemeen leervermogen erfelijk kan worden vastgelegd als instinctief gedrag Volgens het door Baldwin veronderstelde mechanisme hebben ook eenvoudige dieren (zelfs ongewervelden) een zekere elementaire intelligentie en een elementair leervermogen waarmee ze tijdens hun leven optredende problemen met min of meer goed resultaat kunnen oplossen. ***Treedt er nu een mutatie op die het aanleren van een nuttige handeling gemakkelijker maakt, dan hebben de nakomelingen van het individu in wiens geslachtscellen deze mutatie optreedt een duidelijk voordeel in de strijd om het bestaan: zij zullen de nuttige gedraging sneller leren***. Het is niet nodig dat dat gedrag in zijn geheel in een keer erfelijk wordt vastgelegd: ieder stapje in de keten is van voordeel. ***Op de lange duur kan dit er toe leiden dat - door een cumulatie van mutaties - heel ingewikkelde gedragingen vrijwel in hun totaliteit erfelijk worden vastgelegd***. Dit is de manier waarop de evolutie ingewikkelde instincten kan doen ontstaan ... en ook de menselijke intelligentie, die volgens moderne inzichten bestaat uit een aantal knap aan elkaar gekoppelde subtiele instincten"

Zo ontstaan dus "aangepaste of veranderlijke" instincten, zoals jij beschrijft als het wegebben van de oorspronkelijke instincten.

Dus volgens deze theorie zal er bv ergens een paard geweest zijn dat een heel klein beetje minder angstig werd bij het benaderen van een mens; geeft de genen door bij voortplanting, en, gaat zo verder. Duust jaar later zeg jij terecht "het instinct is weggeebt".

Maar dan zit ik nog steeds met de vraag: wat heeft queenie doen maken dat ze haar instinct niet meer zo ter harte neemt en ze op een dag besluit "nu laat ik het wel toe"...

Misschien toch een heel klein beetje het vertrouwen eddy?

Myriam schreef op zondag 18 maart 2007, 20:07:


bedankt!!!!!!

Piet schreef op maandag 19 maart 2007, 11:58:


Ik hoop inderdaad dat de mensen er iets aan hebben; vooral dan de ruiter die wilt beginnen met NH en CT, een op weg helpen naar eigenlijk, dat is mijn doelgroep.

Maar natuurlijk is het boek ook wel dat iéts speciaal voor de andere paardeneigenaars en liefhebbers

De eerste 10 boeken zijn de deur uit!

Een bosal is een bitloos hoofdstel dat inwerkt op het neusbeen van het paard.

Het neusbeen van een paard bevat meer zenuwen dan in de mond. En dus heeft een bosal een scherpere inwerking dan een standaard bit.

zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bosal

Peter Donck schreef op dinsdag 27 maart 2007, 12:05:


effe voor de duidelijkheid: het is net omdat het zo'n absurde info is dat ik het hier neerzet he, om jullie te tonen "wat ze nu weer schrijven" en om de schrijver vierkant uit te lachen omwille van het ongenuanceerde.

groetjes

Nick Altena schreef op donderdag 29 maart 2007, 18:25:


pff jaa, duust keer denk ik!

Spirithorses schreef op vrijdag 30 maart 2007, 9:27:


Over dat functionele van apporteren... heeeel makkelijk
als je aan het rijden bent, de lentezon op je schijnt, je het te warm krijgt en je je trui uitdoet, maar zo onhandig bent dat je die laat vallen, ... dan is het heel functioneel (voor de mens ) om te vragen aan je paard 'pak het' en 'geef het' ... terwijl je blijft zitten OP je paard.
En behalve de functionaliteit voor de mens, een leuk spelletje tussendoor voor het paard.

Ik zit nu met queenie in het stadium dat ze, als ik naast haar sta, een touwtje opneemt voor me, maar nu ga ik trainen op duur en dan ook het aangeven aan mij. Leuke uitdaging om het dan vanop de rug te proberen

Piet schreef op zaterdag 31 maart 2007, 10:24:
Ik kan je uiteraard niet helpen, maar volg je op de voet!
Allee, de antwoorden bedoel ik.

Ziet er heel akelig uit maar las dat je het in de andere hopen niet meer tegenkomt?

ben je al zeker over welke wormen het hier gaat?

Carlos moet echt wel een sterke gast zijn! Op die leeftijd nog eens een ferme wormbesmetting! Tis een droorzetter, gene plooier! Net zijn baasje!

Laat morgen weten hoe het gaat met hem!

Is hij er ziek van trouwens?

Groeten
Eva

Pien,
Ik heb je beloofd mijn zweepje als psychologische houvast achterwege te laten he ...
Met enige trots dit verhaal:

Ik heb een tweedehands sidepull voor geen geld op de kop kunnen tikken, maar was zo enthousiast om het te proberen, dat toen ik het zondag nog niet ontvangen had, dan maar eens op mijn stalhalster te rijden: teugels opzij aan die ringen geklipt.

Maar daar gaat het eigenlijk niet over ...

Als Queenie hengstig is laat ik haar liever drie daagjes lekker op de wei ipv te rijden, omdat het dan toch maar steeds schrikken is en ook voor mij niet aangenaam.

Maar daar gaat het ook niet over ...

(wel goed om weten hoe goed het verhaal verder gaat )

Dus wij weg, met de hele kudde van .. 3. (3 paarden, 3 mensen)
(met stalhalster ipv touwhalster zoals gewoonlijk)

Oww ja, en ik liet men zweepje (dat ik een keer per maand - teveel- gebruikte, als Q niet voorbij een paardetend iets wou)

500m verder staan ineens koeien die er vorige week nog niet stonden. Queenie begint ineens te stressen, hoofd in de lucht, snuiven, vertragen en toen kwam het: stilstaan. Wat ik vroeger deed: benen geven, "komaan, vooruit" roepen en indien het niet helpt: afstappen en aan de hand er voorbij.

Nu herinnerde ik me enkele tips van Pien: gewoon blijven zitten, diep uit ademen. Zweepje lag thuis dus daarmee kon ik geen druk opvoeren.
Uiteindelijk deed ik het zo:
blijven zitten, géén benen geven (want dan gaat Q zeker omdraaien, of steigeren, achteruitstappen, enz, kortom nog meer stress) maar ook niet "vooruit" roepen. Ze heeft zo'n drie seconden naar die koeien staan gapen zonder dat ik er tussenkwam. Ik dacht bij mezelf: geef haar de tijd om te besluiten dat het niets is. Ineens zette ze twee stappen VOORUIT! Dus ikke heel erg belonen! Maia, paard van vriendin dat ook niet voorbij durfde, stond plots ook weer stil, dus Queenie na twee stappen: weer stilstand. Weer drie seconden en zo weer twee stappen verder! net toen ikd acht "yes, het werkt!" schrok maia zo hard dat ze bijna DOOR de grond ging en Queenie dus maar lekker meeschrikken, omdraaien en drafje met heel korte luid gebries. Volgens mij 1km verder te horen!

Na 5 meter stonden ze weer stil, verkeerde richting. Toen probeerde ik een keer haar weer om te draaien maar toen ik voelde dat de stress te groot was voor queenie dacht ik : beter de kalmte bewaren, afstappen en aan de hand er voorbij om voorbij de koeien weer op te stappen.

Dus, zo gedaan en alles was weer ok. Deze keer heb IK geen extra stress bijgevoerd aan het rijden (zoals ik vroeger had gedaan: pats op der kont, "vooruit!").

1km verder: schapen, idem zelfde fenomeen! afstappen en weer der op en verder.

Galopje gedaan langs de berm terwijl de anderen draafden, heel rustig en volop onder controle! het lijkt wel of Queenie mijn gedachten kan lezen: ik denk nog maar aan vertragen en daar gaat ze... Ik denk nog maar aan links en daar slaat ze af. Meer en meer merk ik hoe weining ondersteuning van de teugels ik nodig heb. Queenie begrijpt mijn onzichtbare hulpen dus!
Ze "hoort mij" als het ware Nadeel: als iemand anders met haar gaat rijden, raakt ze helemaal gefrustreerd en gestrest

Maar goed, wat ik nog wou vertellen ...

Na de schapen keek ik achterom om te zien of de shetlander volgde en toen zag ik queenies staart helemaal opzij, hete madamme! Queenie was dus hengstig! In dat geval vind ik dat ze het dus super gedaan heeft, want vroeger had ik nooit met haar gereden al ze hengstig was: dan is ze een puber.

Nadat we thuis gekomen waren, hebben we dat rondje nog eens een keertje gereden.

Voorbij de koeien, voorbij de schapen: geen enkel probleem meer! Ze keken er zelf niet eens meer naar.

Dàt is iets dat ik begin te kennen van Queenie: als ze schrik heeft om ergens voorbij te gaan, en ze doet het, dan is die schrik volledig weg en is er de volgende keer geen probleem meer.

Dàt bewijst voor mij ook dat ze dergelijk gedrag niet "doet alsof" om onder het werk vandaan te komen (zoals sommige domme mensen zeggen ) . Dàt geeft mij vertrouwen dat ik haar geloof als ze schrikt en dàt overtuigt mij dat zweepje niet helpt: stresssituatie vergroot nog. Beter afstappen en weer doorrijden iets verderop; volgende keer toch geen probleem meer!

Met zweepje: zo leert Queenie dat een stress of schrik situatie, hoe klein ook, een sneeuwbal effect heeft, ze wordt nl groter... Ben ervan overtuigd dat ze de link dan gaat leggen: oeps ik schrik, oeps nu wordt het nog erger, en erger, en ergenr, beter ineens heel hard lopen.

Zonder zweepje: oeps ik schrik, ach ja, ik moet me niet druk maken, na 30 seconden is het voorbij en dan rijden we rustig verder. Misschien moet ik me nu al niet druk meer maken...



Stom he, ik laat alles vallen, alle teugeldruk, bitloos rijden, rijden op zit en focus, maar het zweepje hield in nog ter hand... Heel erg psychologische drempel Ik ben er over! En Queenie... die was het al lang

Leuk iets meegemaakt dit weekend.

Queenie liep me hele tijd achterna in de wei toen ik mest aan het ruimen was. Ineens stond ik stil, tegen buurvrouw over de draad aan het babbelen, en toen gebeurde iets leuk:

buurvrouw ging weg (dat was het niet hoor, het komt nog),

en ik boog bovenlichaam naar voren, nogal energiek (waarom wete ik niet meer), alsof ik van stilstand zou gaan sprinten.

Waarna Q onmiddellijk reageerde door van stilstand naats me, aan te springen in galop, zich helemaal rond maken, hoofd geimpneerd in de krul, en een spurt naar voren en een klein bokje van spel.

Heeee, dahct ik daar reageert ze op...

Dus zij weer naast me komen staan, ik nog eens gedaan, en hups daar ging ze weer

Toen een derde keer getest en ja hoor, ze deed het weer.

Nu hebben we daar op gecklickerd en ietsje verfijnd: ze had vorige week al "wacht" geleerd waarbij ik enkele stappen (5 a 6m) van haar wegga en ze pas naar me toe mag komen als ik in mijn handen klap.
Dus van dat geleerde gebruik gemaakt en gevraagd te "wacht"-en.

6 meter verder gaan staan en dan bovenlichaam naar voren en hups daar gaat ze! Heel mooi om te zien. alsof ze alle energie in haar tijdens de periode van wachten ophoudt en dan ineens mag loslaten en explodeert.

Na haar sprong komt ze in stap naar me toe om haar beloning in ontvangst te nemen

Dit ga ik nu verfijnen door ook daar te vragen "wacht" tot ik bij haar kom om het haar te geven.

Als ik het verfijnd heb film ik het even!

Peter Donck schreef op dinsdag 3 april 2007, 12:39:


soms lijkt ze wel een hond

Peter Donck schreef op dinsdag 3 april 2007, 12:42:


of ik was gebuisd?
Zelf indoor A brevet heb ik niet ...
Maar wel dosis taalvaardigheden

Wil schreef op woensdag 4 april 2007, 0:58:


hoe herkenbaar