Patchouli schreef op donderdag 8 maart 2007, 11:30:


Van het scrollen?

Els Kleverlaan schreef op zondag 11 maart 2007, 14:08:


Haha. Ja dat is waar. Iedereen wordt vrolijk van dit weer en de belofte van de zomer. Maar dat is toch niet wat er met Jur aan de hand is denk ik. Het is in voorgaande mailtjes al beschreven, maar ik denk dat Jur het "going with" even vanuit zijn verbeterde conditie (toch?) anders opgepakt heeft.
Ik weet van mijn paarden dat going with oké is als het erom gaat welk gezellig bospad we nu zullen nemen. Gaat het echter om serieuze zaken tolereren ze dat absoluut niet. Óf ik laat zien dat IK in staat ben de wereld onder controle te houden, of ZIJ doen dat. En er is er eentje bij die zich rotergert als ik niet aangeef capabel te zijn (hoe dat er al naar gelang de situatie ook uit moge zien).
Overigens is dat ook een mooi leerproces voor mij geweest. Dat eenmaal herkennende wist ik dat ik iedere onzekerheid kwijt moest zien te raken. Je wilt immers dat je paard trots op je is, toch?

Frans Veldman schreef op woensdag 14 maart 2007, 14:49:

Yep. Dat begint het hier al aardig te worden. Hier een paar boerderijen die vol stonden met koeien. Koeien naar Brabant, dus leuk voor de paardjes denk je dan.
Jammer maar helaas. Niet. Max 7 paarden en anders moet je je als paardenbedrijf vestigen, met alle regels en gedoe van dien, plus dat de bestemming daar niet altijd meer mee akkoord is. Bovendien gaan ze voor die 7 paarden ongeveer 3x per week overvliegen met een helicopter om te kijken of je niet ergens een loslopende drol laat liggen die daar niet mag liggen omdat er dan vreselijke dingen schijnen te gebeuren. Dat motiveert dus ook niet echt om pensionpaarden te hebben.

Dat helicopteren is trouwens ook nodig omdat we aan "verrommeling" te doen. Misschien omdat we niet maaien als er vogels op het veld broeden? Omdat we de takken in een wal laten liggen voor de vogels en andere beestjes? Omdat we de distels niet als een dolle wegmaaien, onze paarden een stuk veld kapot mogen lopen? Omdat we fluitekruid mooi vinden en de blaadjes van de bomen in de herfst laten liggen? Omdat ik onder geen voorwaarde gif strooi voor de muizen en ratten of klemmen zet voor andere medebewoners van ons stukkie aarde? Buurboer vind het ook allemaal niks in ieder geval.
Over de gedumpte varkentjes en rondscharrelende kippetjes wil ik het niet eens hebben.

Nils Vellinga schreef op zaterdag 17 maart 2007, 22:21:

Nog veel belangrijker is dat de paarden ons niet als paard zien en ons dus ook heel anders behandelen. Ik weet niet hoe dat met jullie kuddes is, maar geen een van de paarden gedraagt zich god zij dank naar mij, zoals ze zich onderling gedragen.

Om de een of andere onbegrijpelijke reden doen paarden alles voor een mens en houden ze enorm rekening met - en zijn ze eigenlijk alleen maar vreselijk lief en zorgzaam voor - dat mens.

Tenminste, mijn paarden wel. Iets om alleen maar geweldig dankbaar voor te zijn.

Marie schreef op zondag 18 maart 2007, 11:17:

Ach Marie. Dat iets wat er op lijkt wel goed is gegaan wil nog helemaal niet zeggen dat het bij jouw paard ook zo zou zijn.

Schuldgevoelens lijken wel onvermijdelijk. Het is ook nogal een beslissing die je moet nemen. En tegelijk ook vaak zo fijn dat je het kúnt doen. Dat je kúnt voorkomen dat een dier onnodig veel lijdt. Dat een lijdensweg langer duurt dan gewenst.

Misschien troost het je te weten dat ik de hele zomer rondgelopen heb met schuldgevoelens andersom. Ik ben ver gegaan voor een van mijn poezen, omdat ik ook zeker dacht te weten dat ze te redden zou zijn. Uiteindelijk was ze dat niet, is ze toch gestorven en oh wat heb ik een spijt gehad van de prikken, de pilletjes die ze niet wilde slikken, van de dierenartsbezoeken waar ze zo bang was. Vreselijke spijt. Enkele maanden daarna overleed haar zoon, pas 4 jaar oud aan een hartkwaal. Een vreselijk schuw dier en wat was ik - naast al het verdriet - oprecht blij dat ik hem dit niet heb aangedaan. Dat hij bij de eerste (heftige) verschijnselen, en na het zien van de röntgenfoto direct heb kunnen besluiten dat het niet hoefde. Dat hij in mocht slapen.

Omdat die beslissing zo vreselijk moeilijk is en gepaard gaat aan het verdriet van het verlies is het niet meer dan logisch dat je gedachtes je hierover blijven lastigvallen.
Had ik... Had ik niet toch.... En als ik nou..... Maar als ik jouw verhaal teruglees, hoe moeilijk dat van een afstand ook echt in te zien is, heb ik toch echt het gevoel dat je de juiste (vreselijke moeilijke) beslissing genomen hebt.

Probeer er vrede mee te hebben. Ieder leven eindigt een keer. En het gaat maar zelden op een prettige manier. Sterkte!