Ben al helemaal gerustgesteld hoor
Eigenlijk hebben onze paardjes al veel meer moeten aanhoren
Wonen op drukke baan waar de camions, tractoren, moto's, ens voorbijracen aan 90 km per uur, maar vaak sneller waar ons huis gaat van daveren...
Dus dat lukt wel

natasja robert schreef op dinsdag 6 maart 2007, 20:52:


ik kreeg als advies niet te veel te doen; natuur zijn werk laten doen
Geloof er wel in dus ik blijf er af

Gisteren…

Nele kan Una der beide oren vastpakken! Hoofd laag en masseren maar
Heb het allemaal op film voor de non-believers van morgen

Echt mooi hoe Una Nele en mij erg vertrouwt aan der oren, wetende van waar ze komt!
Hand op hals was al een trigger om haar hoofd in de lucht te gooien en het op een lopen te zetten

Nu: hand tussen de oren, oren aaien, plooien = blijven staan en hoofd laag in alle rust!

Gisteren eerst nog beetje gecklickerd op de oren aanraken
Dan naar de piste en gecklickerd op het leidtouw verdragen op plaatsen waar Una dat niet gewend is: flank, rug en hals
In het begin: wegstappen, ze vertrouwde het niet, dus we bleven het touw contact houden met bv hals.
Vanzodra Una stilstaat: touw weg en bridgen (gelijkertijd)

Na een tijdje konden we het leidtouw over der hals leggen, bovenop haar hoofd, tegen haar oren. Nog iets later, tussen haar oren, rond haar over, over haar oren! !
In rust!

Dan even gepauzeerd: una in de stal, deur dicht en Nele en ik iets drinken, uit het zicht van Una

Terug herbegonnen in de stal. Omdat het zo goed gaat, was ik er bijna van overtuigd dat we het hoofdstel zouden aankrijgen zonder stress maar met medewerking van Una!

Iets laten bleek dat een stap te ver: Una weer wegkijken, hoofd weg, enz
Dus stapje terug: hoofd in hoofdstel laten zakken

Una gaat nu heel diep al zelf met haar neus in het hoofdstel. Hierbij maken haar oren automatisch contact met het hoofdstel maar dat lijkt haar nu minder te stressen

Heb Nele uitgelegd hoe belangrijk het is dat Una zélf de stappen neemt die ze aandurft en zeker niets forceren, aan de hand van een verhaaltje van een kindje dat aan de stroomdraad wilt komen… heel voorzichtig, stapje voor stapje er naar toe, effe weeg wegstappen, weer terug, testen, enz Als die stroomdraad dan plots uit zichzelf naar het kindje springt zal het kind zo erg verschieten, alle vertrouwen in het draadje verliezen en nog meer angst hebben dan ervoor voor dat onvoorspelbare enge ding!
Wij zijn dat draadje, Una het kindje

Volgende keer wil ik Una leren zelf het bit aan te nemen en we zien wel of ze dan voldoende vertrouwen heeft om het hoofdstel helemaal aan te trekken.

Het gaat vooruit als een trein!

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 8 maart 2007, 13:32:
uiteraard niet! Wij knetteren niets, wij vragen Una alleen het hoofdstel zelf aan te doen. Knetteren zie ik als eigen initiatief nemen van de mens om het paard iets te doen doen; en dat doen we dus niet
wij doen niets dan belonen hetgeen dat Una doet


Neen de boodschap was "bluuf van men oren" (tis west vlaamse


Nele, ik, Piet, Peter en alle andere mensen die haar gezien hebben, weten dat haar angst niét in het hoofdstel en of bit ligt, maar echt de oren.
Hoop die diskussie niet terug te openen, want dan antwoord ik allen nog met "ga zelf eens kijken"
Una aanvaardde (leuk dat ik in verleden tijd al kan spreken ) geen enkel contact met oren, maar ook hoofd. Niet van hoofdstel, niet van halster, niet van touw, niet van een zachte hand, geen enkel contact vertrouwde ze
En dat komt door haar enge verleden: vastbinden aan de oren, praam om de oren, en nog ....


ja ik snap je wel, maar ik denk dat jij Lolita wel kan "lezen" en zien of ze schrik heeft of pijn, of schrik om de pijn, enz?
Net zo kunnen wij aan Una zien dat ze angst heeft; geen pijn of geen geen zin hebben


doen we