cornelie schreef op maandag, 21 juni 2004, 19:52:
> Zou hierin niet al een groot verschil zitten? Ik heb zelf 1
> paard maar hij is gewoon bomproof. Al van jongs af aan ben ik
> overal langs, onderdoor, in etc gegaan. Hij is dus inderdaad
> betrouwbaar. Maar toch.... Op stal staat een arabier typje en
> dat is gewoon een totaal ander karakter. Ik kan mij voorstellen
> dat als ik haar dezelfde opvoeding had gegeven als pride zij
> uiteindelijk toch nog steeds schrikkeriger zou zijn. Dan zou ik
> die ors wel prettig vinden denk ik. Maar omdat het bij mijn
> paard niet nodig is is het dan ook makkelijker om te zeggen dat
> ik die betrouwbaarheid wil.
>
> cornelie
Hai Cornelie,
ik weet het niet hoor, Ilona heeft een arabiertje met een zenuwachtig verleden, volgens mij is Bala nu niet paniekbang meer (maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, meer de indruk die ik krijg), zelf heb ik een volboeldje, 1 bonk zenuwen en angst.
Nu niet meer, ze vindt het heerlijk om overal heel veel drama over te maken (vanavond nog, ze had gezien dat ik een zak haver had neergegooid, het eerste wat ze doet is naar die zak toelopen, en vreselijk veel drama maken, dat daar toch wel een paardetend monster lag; bang, paniek, welnee, gewoon wat herrie in de hut, altijd leuk, -of een paardengedachte die ik niet kan volgen, maar in elk geval niet bang.)
Dus schrikkerig, ja, een plant met witte schimmel is eng, maar een giga trekker die langs komt denderen, ziet ze niet.
Paniek, ik heb het bij haar in de laatste 2 jaar niet meer meegemaakt.
Kortom, een lang verhaal, wat ik wil zeggen: ik denk dat als je eenmaal het vertrouwen van je paard hebt, onwillekeurig ras/temperament, de paniekfactor erg klein wordt.
(En ik geef de voorkeur aan vertrouwen, boven respect.)
Het wordt natuurlijk anders wanneer je het ene na het andere jonge paard door je handen krijgt, en tijd is geld.
Dan wil je snelle resultaten. Dan heb je niet 2 jaar de tijd om het vertrouwen op te bouwen, en moet je het via respect zien te doen.
Wel geldt in alle gevallen, dat mocht er iets gebeuren, dat zo angstaanjagend is, dat ondanks alle vertrouwen de paniek losbreekt, je daar doorheen moet zien te komen.
Ik denk, dat wij, degenen met onze troetelpaardjes, daar allemaal onze eigen manier voor hebben. Zoals jij op Pride's schoft kriebelt, wat in mijn ogen zeer vergelijkbaar is met de ors.
Zomaar wat gedachten losgelaten, geloof ik, er zit niet echt kop of staart aan.
groet,
Isabel