Ans Jondral schreef op woensdag 28 februari 2007, 21:40:
> Enige rottige eraan, is dat paardrijden bijna een verplichting
> is geworden. (Eerst mocht ik niet rijden, en nu ik moet, ben ik
> weer aan het klagen. Het is ook nooit goed hé

) Ik durf
> bijna geen dag overslaan want je ziet het meteen terug in haar
> gangen.
> Het is me al duidlijk geworden dat je dit niet "half" kunt
> doen. Ofwel kies je ervoor ofwel niet.
Ik pas het toe op verschillende manieren, want ik heb geen zin en tijd en gelegenheid om elke dag erop te klimmen. Ik longeer aan dubbele lijnen -dan kun je heel mooi voelen en contrastellen en checken wanneer hij op zijn ruimst en dus op zijn evenwichtst loopt.
In geval van weinig tijd: langeteugelen op straat. Als je erachter loopt zie je perfect wanneer hij op één schouder valt.
Ook op een buitenrit blijf ik opletten dat hij over 2 schouders loopt. Effe contrastellen en weer recht, het wordt een automatisme.
Ik doe wel eens een week niks met Buck. Dan duurt het daarna een kwartier langer voor hij recht voelt. Soit. Kunnen we allebei mee leven. Het moet leuk blijven he!