Gisteren ben ik in de Milligerwaard geweest, aan de Rijn dicht bij Lobith, waar een kudde van zo'n 30 Koniks paarden lopen. Eenzelfde ervaring als Pien hier onder beschrijft. Alleen deze paarden worden nooit bekapt. Wel één maal per jaar bijeengedreven en krijgen de veulens allemaal een chip in, alleen mét mogen ze vervoerd worden. De hengsten worden wel eens uitgewisseld met andere gebieden. De beheerder gesproken en hij vond ook JKK geen probleem, "ze eten het niet omdat er genoeg keuze is aan ander voedsel", volgens hem. De hoefwanden breken vanzelf af en doordat ze bijna altijd over het zachte kunnen lopen hebben zo ook nooit loop problemen. Hoefbevangenheid kwam wel eens voor zei hij, bij de merries in het voorjaar. Zouden merries veel meer eten of zo, of de dracht hen gevoeliger maken, vraag ik me af?? Bijgevoerd worden ze wel als dat nodig is.

Groetjes, Michiel

Spirithorses schreef op zondag 11 juni 2006, 0:25:
.
.

Karin Haneveer schreef op dinsdag 13 februari 2007, 16:43:


Inleven in dat paard, zal wel wat antwoorden op leveren.
Het is een fijne tijd bij jou, en dat is genoeg.
Wat neemt een paard daarvan mee, als het weer slechter wordt?
Zoals ik paarden begrijp, hoogstens enkele prachtige beelden als het denkt aan gras. En dat is ook positief. Verder gaat het denken van paarden niet.
Paarden leven heel erg in het hier en nu, voelen ze honger dan denken ze aan gras of hooi. Voelen ze zich stram, dan denken ze aan bewegen. Voelen ze de behoefte aan contact dan denken ze aan contact met een soortgenoot. Hun gedachtes zijn heel eenvoudig, gras-bewegen-contact-wat is daar-wat is dat? Paarden denken vooral in beelden en ervaring aan een rijke grasvlakte kan zo'n beeld zijn. Paarde gedachtes maken daar geen uitvoerig verhaal van, waarin die rijke korte ervaring de oorzaak van een probleem zou kunnen worden. Paarden/dieren zijn wat dat betreft net zoals baby's en zoals we allemaal zouden kunnen zijn: de oorzaak van ellendig voelen ligt altijd in de realiteit van het huidige moment, en nooit in gedachtes over hoe het zou kunnen zijn of zou moeten zijn. Geef ons een kop thee en een glimlach en we zijn gelukkig! Ook al zitten we in de gevangenis, ziekenhuis of sterfhuis.

Groetjes, Michiel

Peet schreef op dinsdag 13 februari 2007, 21:18:


Zielsverwantschap heb ik met alles en iedereen, het punt is dat dit ook wel eens onbewust blijft. Zielsverwantschap duurd zolang als het duurd. Bij de groenteboer is dat 3 minuutjes, met Jur nu 13 maanden waarvan ik af kan trekken de 99 procent dat ik niet met hem bezig ben of aan hem denk. Zielsverwantschap kan enkel in het huidige moment ervaren worden. En op zijn best is er geen verschil tussen, verbonden voelen met het één of het àndere. De rest is een zelf verzonnen verhaal, wat natuurlijk wel een prachtig verhaal kan zijn.

Groetjes, Michiel

sandratien schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:31:

.
.

Fijn dat je dit deelt hier Sandra !
De cursus natuurlijk bekappen wordt zo wel erg eenvoudig,
gewoon samen thee drinken en praten over hoeven die zich zelf onderhouden, met de juiste manier van houden en beweging.
Jij bewijst in ieder geval dat het voor jouw paarden werkt op dit moment.
Egon is je voor gegaan en nog een paar mensen.

De uitzonderingen verteld Piet wel

Groetjes, Michiel

sandratien schreef op woensdag 14 februari 2007, 14:04:


Dan heeft het dus 10 maanden geduurd voor het zover was.
Nu maar hopen dat het blijvend is, hou je ons wel op de hoogte?

Groetjes, Michiel

sandratien schreef op woensdag 14 februari 2007, 17:05:


Jur zijn steunsels zijn nu ook zo ver dat ze recht beginnen mee te slijten. Ik laat 't even zo. De arabieren madam die bij hem staat had een tijd terug lange hoefwanden en kijkend naar de zool, scheve afslijting. Zo kwam ze uit de zomer wei, nu ze een tijdje op de stenen staat is ook alles recht afgesleten, geen lange wanden meer en alles gelijk aan de zool, enkel een vrij hoekje bij de hielen. De bekapper is niet meer nodig voor haar.

Groetjes, Michiel