Nick Altena schreef op zaterdag 27 januari 2007, 21:30:


Ik had het ook zo begrepen Nick, het hele issue is denk ik dat de bodem an sich wel een graadmeter is voor welke voedingstoffen er in het gras komen. De verwarring zat hem in het loskoppelen van de bodem en de voedingstoestand van de bodem en dan van wat gras opneemt. Je kunt het niet loskoppelen van elkaar en daar ging het mis. Iedereen had dus gelijk maar er onstond onduidelijkheid, Wat de bodem niet heeft kan de bodem ook niet geven aan de plant. Dan zijn we eigenlijk weer aan het begin van de discussie, op een bodem waar mineralen ontbreken zou je dus eigenlijk moeten gaan testen ( grondmonsters) en afhankelijk daarvan toch iets toevoegen aan de bodem en als tijdelijke overbrugging zouden tekorten misschien toch aangevuld moeten worden met een supplement ( ai ai ai vies woord ) De kortste klap is natuurlijk gewoon de bodem zo goed mogelijk houden door bemesting = mineralen toevoegen. Maaien en begrazen = mineralen afvoeren. Door begrazen komt er nog wel wat mest op de bodem, maar de voedingstoffen uit het gras verdwijnen dus in de maag van het paard, snappie?

Es

Frans Veldman schreef op zaterdag 27 januari 2007, 21:35:


Nee je hebt op zich wel gelijk over de grasgroei, gras groeit waar het wil groeien, maar de voeding vergeet je. In vorige post heb ik al kort iets uitgelegd over verschralen door grazen of maaien. In een weide wil je gewoon goed gras en voldoende voeding.
Even heel erg in het kort hoop ik duidelelijk te maken waar het mis gaat in de argumenten, jij hebt gelijk over de groei van het gras, maar als je het over een wei hebt dan zijn er ook andere argumenten.
Verschraling bereik je door meer voedingstoffen uit het systeem te halen dan erin komen. Dat bereik je in elk geval door maaien: tijdens de groei nemen de planten voedingstoffen op en door te maaien en de gemaaide planten weg te halen neem je die voedingstoffen weg uit het systeem. En blijft er dus minder achter dan wanneer je alles had laten staan. Maaien en het gemaaide materiaal laten liggen helpt dus niet. Dan komen uiteindelijk alle voedingstoffen weer terug in het systeem.
Wat betreft grazen: wanneer de dieren in het terrein waar ze grazen ook poepen, leidt het gemiddeld niet tot verschraling. Vaak wel tot diversiteit doordat ze op vaste plekken poepen: die plekken worden juist voedselrijker en verruigen, andere plekken verschralen. Dat is geloof ik ook vaak de bedoeling van begrazingsbeheer. Wil je dat begrazing tot algehele verschraling leidt, dan zul je de mest moeten opvangen en verwijderen..
Zoals dat (overigens onbedoeld) gebeurde met schapen enkele eeuwen geleden. Ze graasden op de hei die daardoor voedselarmer werd, en overnachten in de stal waar de mest verzameld werd en uitgespreid over akkerlandjes rond het dorp. Zo ontstond het essenlandschap met voedselrijke en iets hoger gelegen essen en voedselarme heidevelden en zelfs stuifzanden.

Aan een wei zul je dus echt iets moeten doen, anders houd je op een gegeven moment geen gras meer over. Sanppie wat ik bedoel?

Es

e m kraak schreef op zaterdag 27 januari 2007, 21:48:


LOL he grasshopper dat zeg ik toch ook
De omgevingsfactoren zoals biotische en abiotiche factoren spelen ook een rol, net zoals de dubbele bodems met bijv het cadmiumgras. Het is dan gewoon afhankelijk welk gras op welke plek wil groeien, voor een weide en voor voeding zul je zelf dus ook iets aan de omstandigheden moeten doen, anders houdt je gewoon geen lekker gras over. Of heel slecht groeiend gras en dat is vragen om kale plekken waar dan weer allerlei andere planten gaan groeien die je nu juist niet graag wilt in je wei.
In veel onkruiden zit ook erg veel fructaan, dus wat schraal lijkt kan heel verkeerd uitpakken, ook dat hele korte afgevreten gras heeft veel fructaan juist omdat er ook te weinig voeding in de bodem zit en dat gras moet knokken om overeind te blijven. Het is een leuke materie trouwens.

Es

Frans Veldman schreef op zaterdag 27 januari 2007, 22:00:


Je begrijpt niet wat ik bedoel duidelijk te maken, ik schreef net al ik ben het met je eens dat gras aan bepaalde voorwaarden moet voldoen, maar een paardenweide moet daar ook aan voldoen wil je voldoende goed gras hebben en het niet vol met ongenodigde concurrenten komt van het gras omdat het gras geen kans op herstel krijgt.
Je kunt het dus idd twee kanten op bekijken, de bodem bepaalt wat er kan groeien, dat is correct. De bodem kan ook ongewenste boodschappen meegeven aan het gras, bijv het cadmiumverhaal,
Maar zijn de benodigde voedingstoffen aanwezig in de wei om voldoende voedsel te kunnen produceren. Dat kan dus fout gaan en dan onstaan er wel problemen omdat je te weinig goed gras overhoudt en andere planten gaan concurreren met gevolg wel een voedingstekort. Dat staat idd in principe wel los van gras. Het grote misverstand ontstaat dan ook bij deze dingen, gras kan groeien zonder selenium, die voorwaarde is niet nodig voor gras om te kunnen groeien, gras kan ook groeien bij een vrij lage voedingstoestand van een bodem. Je krijgt wel een ander soort gras dan je zou willen hebben. Moeilijk is dus om er achter te komen welk soort gras bevat nu precies welke voedingswaarde. Globaal zeggen de deskundigen over paardenweides het volgende

Een grasplant groeit alleen goed indien de bodemvruchtbaarheid op peil is. Belangrijkste elementen daarbij zijn Stikstof (N), Fosfor (P) en Kalium (K). Deze elementen zijn zeer belangrijk voor de groei en moeten voldoende in de bodem aanwezig zijn. De functie van deze drie is als volgt:
- N: voor de groei (celdeling en celstrekking), snelheid van groei, herstel , vorming bladgroen, omzetting naar energie en suikers, eiwitgehalte in de plant, uitstoeling van de plant
-P: wortelontwikkeling van de (jonge)plant, goede plantkundige samenstelling van de grasmat, opbrengst van het grasland
-K: vervoer van koolhydraten in de plant, regelt de waterhuishouding in de plant, bevordert de groei van de goede grassen

Stikstof (N) en Kali(K) zijn wateroplosbare elementen die gemakkelijk transportabel zijn in de bodem en dus ook gemakkelijk kunnen uitspoelen. Fosfor is minder mobiel en spoelt daarom weinig of niet uit.

Globaal is per hectare een ontrekking (bemestingsbehoefte)van de drie elementen door oogst (maaien en grazen) en uitspoeling als volgt:
N: afhankelijk van de behoefte kan dit liggen tussen de 200 en 400 kg per hectare. Meer N is meer gras!
P: globaal tussen de 40-80 kg per hectare (afhankelijik van fosfaattoestand in de bodem)
K: tussen de 80-140 kg per hectare (afhankelijk van de kalitoestand in de bodem)

Naast dit alles zijn er nog sporenelementen die belangrijk zijn:
Calcium (Ca): plant stevigheid. zit in kalk
Koper (Cu): voor diergezondheid. Bij ernstig kopergebrek verdwijnen de goede grassen.
Magnesium (Mg): voor aanmaak bladgroen en diergezondheid
Na: smaak van het gras en diergezondheid (likzucht, eetlust en vruchtbaarheid)

Met runderdrijfmest geef je in de regel behoorlijk fosfaat, kali en sporenelementen.

Peet schreef op zaterdag 27 januari 2007, 22:41:


Ik heb hier een schuimer die nu bijna vier is, er is nog nooit op gereden, laat staan een bit ingehad.
Het kan dus echt wel hoor.

Es

Malenka schreef op zaterdag 27 januari 2007, 22:42:


Dat is precies wat ik probeer uit te leggen, zeker belangrijk in dit geval omdat het gras ook als hoofdvoeding gebruikt wordt.
Je verwoordt het misschien net iets duidelijker dan ik.

Clara van der Horst schreef op zaterdag 27 januari 2007, 22:45:


Ik weet niet Clara of het echt een uiztondering is, ik ken wel meer paarden die het doen, maar die paarden kennen wel het bit. Ik zal eens opletten in de omgeving bij de jonkies of er meer zijn die het doen. Ik ken er zelf zat, maar de meesten kennen idd het bit. Ik denk zelf dat het schuimen los staat van het lopen, maar meer met het kauwen te maken heeft wat ze soms doen ook naar elkaar.